Νότια Σκέψη

Δημοσιεύθηκε: 23 Ιουλίου, 2022 | Συντάκτης: egotoagrimi | Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, lifestyle, photography, Tourism, Uncategorized | Tags: Aegean Sea, agriculture, crisis, degrowth, economic neoliberalism, economy, escape, ethics, ethnography, for nature in nature, Gavdos, gentrification, Greece, Ikaria, island life, Ικαρία, οικονομία, red island, rediscover-countryside, social anthropology, togetherness | 13 Σχόλια

Καλοί μου αναγνώστες, ακόλουθοι, σκόπιμοι ή τυχαίοι,
αν και συνήθως τέτοιον καιρό με πιάνουν οι καλοσύνες μου και γράφω χαρούμενα και δοτικά για το εποχικό άνοιγμα του νησιού στον τουρισμό, εφέτος θα σπάσω την παράδοση γιατί συνάντησα την περίληψη μιας ακαδημαϊκής εργασίας που θίγει ενδιαφέροντα ιδεολογικά ζητήματα για τη ζωή στα νησιά, σε ορισμένα νησιά, εννοείται, και μου φαίνεται πως εξηγεί ως ένα βαθμό γιατί στην Ικαρία, λόγου χάρη, δεν πηγαίνουμε ίσια, αλλά στραβά σαν το κάβουρα, πότε από τη μια και πότε απ’ την άλλη, και ότι αυτό δεν είναι κακό αναγκαστικά, αλλά μπορεί να είναι και καλό, διότι ο κάβουρας κάτι ξέρει και στραβοπατάει, αφού ζει ανάμεσα στις πέτρες σαν κι εμάς, και με τα στραβοπατήματά του (αλλού νομίζεις πως πηγαίνει κι αλλού βρίσκεται) ξεγελάει όσους τον ψάχνουν και γλιτώνει τη ζωούλα του.
Το κείμενο το εντόπισα από μια ανάρτηση καλού φίλου στο facebook

και αποφάσισα να το μεταφράσω από τα Αγγλικά, παίρνοντας το θάρρος να το χτενίσω κάπως, αφαιρώντας και τις παραπομπές, ώστε να γίνει πιο ευανάγνωστο. Πήρα επίσης το θάρρος να ενσωματώσω δίπλα στο κείμενο κάποιες φωτογραφίες προσώπων του νησιού, πολύ ταιριαστές, κατά τη γνώμη μου, που βρήκα στη φωτογραφική σελίδα marabou project των αδελφών Σοφικίτη, ξεχωρίζοντας εκείνες που έχουν τοποθεσία «Ικαρία». Ορισμένες από αυτές, αν τις ανοίξετε στην πηγή, θα δείτε ότι έχουν συνοδευτικές περιγραφές, πολύ ενδιαφέρουσες.
Διαβάστε τώρα το άρθρο. Η Νότια Σκέψη είναι καλή τροφή για σκέψη.
Στο τέλος πρόσθεσα κάποιους συνδέσμους σε όσα κατά καιρούς έχουμε γράψει εγώ και η Ελένη στα μπλογκ μας λιγότερο ή περισσότερο σχετικά με το θέμα. Όπως θα δείτε, δεν είναι λίγα!

Νανά Σκ.

Νότια σκέψη, νησιωτικότητα και υπαρκτή
αποανάπτυξη στη Μεσόγειο Θάλασσα

Τα παραδείγματα της Ικαρίας και της Γαύδου

Διαπραγματευόμαστε εδώ την ιδέα ότι στις Μεσογειακές κοινωνίες υπάρχουν σπέρματα εναλλακτικών πολιτισμών – συγγενή σε μεγάλο βαθμό με την «αποανάπτυξη». Αυτά τα στοιχεία, που τα ονομάζουμε «Νότια σκέψη», αποτελούν ένα πολιτιστικό φαντασιακό που επικεντρώνεται στις αξίες της βραδύτητας, της μετριοπάθειας και της εύθυμης συντροφικότητας που συναντώνται στη Μεσόγειο αλλά και γενικότερα είναι διαδεδομένες σε όλους τους «Νότους» του κόσμου.

Όσον αφορά την Ικαρία καταδεικνύουμε πώς, με την πάροδο του χρόνου, αναδύθηκε ένα πνεύμα διαφορετικότητας συγγενές με την αποανάπτυξη και πώς αυτό ενσωματώθηκε στις τοπικές οικονομικές πρακτικές και θεσμούς. Στη Γαύδο πάλι, εστιάζουμε στο πώς η γεωγραφική απομόνωση μιας νησιωτικής τοποθεσίας γίνεται κίνητρο δημιουργίας φαντασιακών και πρακτικών προς μια λιτή, κοινοτική ζωή.

Σε μια πρόσφατη εργασία, διερευνήθηκαν «γεωγραφίες αποανάπτυξης» – δηλ. εδαφικές εμπειρίες εκούσιας και ακούσιας επιβράδυνσης – και επισημάνθηκαν τρεις τύποι σχετικών εμπειριών: α) «ουτοπικές περιοχές του τώρα» (“nowtopian territories”), όπως οικισμοί μετάβασης ή οικολογικά χωριά, με οργανωμένες διαδικασίες ηθελημένης ελάττωσης ταχύτητας, β) περιοχές «εξεγερμένων», όπως στους Τσιάπας και άλλες «προσωρινές αυτόνομες ζώνες» που αναφύονται γύρω από τόπους συγκρούσεων για τους φυσικούς πόρους, όπου οι άνθρωποι οργανώνονται για να σταματήσουν εξορύξεις και περιφράξεις, αναπτύσσοντας τις δικές τους εναλλακτικές στην πορεία του αγώνα, και γ) «οριακές περιοχές», όπως η Αργεντινή ή η Ελλάδα που πλήττονται από την κρίση, όπου μέσα στα ερείπια των αποτυχημένων οικονομιών ανάπτυξης αναπτύσσονται δοκιμαστικοί και προσωρινοί πειραματισμοί αλληλεγγύης. Μπορούμε να θεωρήσουμε τέτοιες εμπειρίες ως «υπαρκτή αποανάπτυξη» – ατελείς και ημιτελείς διαδικασίες αντίστασης στην ανάπτυξη ή προσαρμογής μέσω δοκιμαστικών εναλλακτικών στη φάση του τέλους (της ανάπτυξης). Ονομάζουμε αυτές τις προσεγγίσεις «υπαρκτές» σε αντιπαράθεση με την πληθώρα των εξιδανικευμένων, κανονιστικών («ουτοπικών») μοντέλων που παρουσιάζονται σε κάποιες βιβλιογραφίες αποανάπτυξης.

Μας απασχολεί ιδιαίτερα ένα είδος υπαρκτής αποαναπτυξιακής εναλλακτικής, πιο συγκεκριμένα σε περιοχές που βρίσκονται γεωγραφικά περιθωριοποημένες, και που, για τον έναν ή τον άλλον λόγο, παραμένουν στην αμφίβολη κατάσταση που έχει ονομαστεί «α-ανάπτυξη» (“a-development”), περιοχές, δηλαδή, που δεν είναι ούτε εκμοντερνισμένες και “αναπτυγμένες” αλλά ούτε και υπανάπτυκτες.

Έτσι, εστιάζουμε στην έννοια του «Νότου μέσα στον Βορρά» – θύλακες (σχετικής) α-ανάπτυξης μέσα στους γεωγραφικούς πυρήνες του καπιταλισμού. Ας σημειωθεί ότι με τον όρο α-ανάπτυξη δεν εννοούμε την έλλειψη καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά συγκεκριμένα μια ισχυρή παρουσία και συνύπαρξη με προ- ή μη καπιταλιστικές μορφές οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης.

Όπως έχει επισημανθεί, στον διεθνή Τύπο μπορεί κανείς να βρει άρθρα για τη μακροζωία και την καλή ζωή στα ελληνικά νησιά δίπλα-δίπλα με εκείνες τις πολιτικές λιτότητας που βάζουν στο στόχαστρό τους αυτόν ακριβώς τον «τεμπέλικο», «υπανάπτυκτο» τρόπο ζωής. Αν όμως θεωρήσουμε τη διαφορετικότητα ως μια εξωτερική φράκταλ γεωγραφία που ισοπεδώθηκε από μια άμορφη δύναμη «εκσυγχρονισμού» και «ανάπτυξης», θα αποτύχουμε να διακρίνουμε τις συγκεκριμένες πολιτικές οικονομικο-οικολογικές διαδικασίες μέσω των οποίων η διαφορές εξαλείφονται από τον καπιταλισμό. Το έργο του γεωγράφου Έρικ Κλαρκ για το «εξευγενισμό των νησιών» (“island gentrification”) είναι κρίσιμο από αυτή την άποψη.

Εδώ αναδύεται μια θεμελιακή αντίφαση. Από τη μια πλευρά, τα εναλλακτικά σχέδια για μία μη καπιταλιστική οργάνωση ή αποανάπτυξη αντιστέκονται στην τάση του κεφαλαίου για αναζήτηση προσόδων. Από την άλλη όμως, αυτές οι ίδιες οι προσπάθειες διαφοροποίησης μπορεί να δημιουργήσουν πολιτιστικές συνθήκες κατάλληλες για μια εκ νέου αξιοποίηση του νησιωτικού περιβάλλοντος (ας πούμε, από τον τουρισμό που προσελκύεται από μια «εναλλακτική», «μη ανεπτυγμένη» ατμόσφαιρα), μια αξιοποίηση που στη συνέχεια θα προσελκύσει κεφάλαια. Ο ρόλος του τουρισμού στον καπιταλισμό στο να απορροφά τη διαφορά από τη διαφορά και να την εξαφανίζει έχει τεκμηριωθεί ευρέως στις μέρες μας.

Μακροπρόθεσμα, η «υπαρκτή αποανάπτυξη» προέκυψε καθώς οι ντόπιοι υπερασπίστηκαν τον κοινοτισμό ενάντια σε ένα καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης, χωρίς να το συνειδητοποιούν, καθώς αντιστέκονταν και συχνά εμπόδιζαν διάφορα έργα εκσυγχρονισμού. Σήμερα, για παράδειγμα, οι Ικαριώτες αστειεύονται ότι η Κούβα, η Βόρεια Κορέα και οι Ράχες Ικαρίας είναι τα τελευταία προπύργια του κομμουνισμού. Είναι αξιοσημείωτο ότι το 60 με 70% των Ικαριωτών ψηφίζει σταθερά αριστερά του κέντρου (70% στις εθνικές εκλογές του 2019 έναντι 40% σε εθνικό επίπεδο).

Το ΚΚΕ, το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα, του οποίου τα μέλη εξακολουθούν να σέβονται τη Σοβιετική Ένωση, κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή της Ικαρίας και αυτό ισχύει ήδη από το τέλος της στρατιωτικής χούντας το 1974. Την ίδια στιγμή που η Ικαρία προσέλκυσε τη διεθνή προσοχή ως Μπλε Ζώνη μακροζωίας, η Wall Street Journal επισκέφθηκε τον “Κόκκινο Βράχο” αναζητώντας απαντήσεις για τον λόγο που οι Έλληνες στρέφονταν προς τη ριζοσπαστική αριστερά. Το ΚΚΕ έχει φτιάξει ένα οργανικό οικονομικό δίκτυο στηρίζοντας τα μέλη του στην Ικαρία. Δεν είναι «αντι-αναπτυξιακό», αλλά αντικαπιταλιστικό, και δίνει προτεραιότητα στη γεωργία χαμηλού κέρδους έναντι του τουρισμού. Οι κομμουνιστές και οι αριστεροί έχουν βάλει εμπόδια σε αναπτυξιακά σχέδια που θα αντιμετώπιζαν ελάχιστη αντίθεση αλλού.

Ο αριστερισμός της Ικαρίας την κράτησε επίσης έξω από τα πελατειακά δίκτυα επιδοτήσεων και δαπανών των κυβερνήσεων (κυρίως από την Δεξιά μέχρι τη δεκαετία του 1980), περιορίζοντας περαιτέρω την ανάπτυξη. Η πρόθεση λοιπόν δεν ήταν η αποανάπτυξη, όμως το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: η βασισμένη στην ανάπτυξη οικονομική μεγέθυνση σταμάτησε να κυλά στις ράγες της. Όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, αυτή η ιδιαίτερη ριζοσπαστική πολιτική της Ικαρίας κυριάρχησε μέσω της καλλιέργειας μιας ιδιαίτερης γηγενούς αντίληψης που αξιοποίησε το κοινοτικό, «αντι-αναπτυξιακό» πνεύμα – μία αντίληψη που μοιράζεται πολλά κοινά με τη “νότια σκέψη” που αναφέραμε στην αρχή.

Η θέση μας είναι ότι μια συγκεκριμένη ιστορικο-φυσική γεωγραφία που εξέθρεψε ένα κοινοτικό πνεύμα οδήγησε επίσης σε μία κομμουναλιστική ηθική, πολιτική και αντίληψη, που το αποτέλεσμα τους ήταν να κρατηθεί το νησί έξω από διαδικασίες εκσυγχρονιστικής ανάπτυξης. Η υπαρκτή αποανάπτυξη ήταν το ακούσιο αποτέλεσμα, ένα αποτέλεσμα όμως που μπορεί να εξηγηθεί. Μια τέτοια υπαρκτή αποανάπτυξη διατηρείται σήμερα, ως διαρκής απόπειρα, μέσα από την αναπαραγωγή και ανανέωση πεποιθήσεων, πρακτικών και θεσμών που την υποβοηθούν.

Ωστόσο, ενώ η αφήγησή μας για την Ικαρία τονίζει τις ιστορικές και ενδεχόμενες πολιτικές διεργασίες που παρήγαγαν τη διαφορά, όσον αφορά τη Γαύδο ο μύθος και η γεωγραφική απόσταση συνδυάζονται σε ένα εκτεταμένο ρεπερτόριο εναλλακτικών κοινωνικοοικονομικών και ιδεολογικών πρακτικών και φαντασιακών που παράγουν κοινότητες υπαρκτής αποανάπτυξης.

Ιδωμένες από τη σκοπιά ενός μονογραμμικού μοντέλου ανάπτυξης, οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της Γαύδου είναι προβληματικές. Από μια άλλη οπτική γωνία όμως, αυτές οι συνθήκες μετατρέπονται σε πρώτη ύλη για νέα φαντασιακά και νέους τρόπους ζωής. Στην κυρίαρχη αφήγηση, ένας τόπος όπως η Γαύδος χαρακτηρίζεται ως υπανάπτυκτη ή υπανάπτυκτη – που περιμένει να αναπτυχθεί. Εν τούτοις, η βιωμένη εμπειρία των νησιωτών λέει μια διαφορετική ιστορία. Οι νησιώτες και “οι νησιώτες από επιλογή” δεν βλέπουν πλέον τον εαυτό τους μέσα από τα μάτια των άλλων – ότι είναι, δηλαδή, καθυστερημένοι. Όπως οι Ικαριώτες, έτσι και οι Γαυδιώτες βρίσκουν σήμερα ένα νέο αυτοσεβασμό βασισμένο στις Νότιες αξίες της απλότητας, της βραδύτητας, της κοινότητας. Ορίζουμε αυτή τη στάση ζωής ως υπαρκτή πραγματική αποανάπτυξη, όχι τόσο λόγω ενός τρόπου διαβίωσης που έχει χαμηλή χρήση ενέργειας ή πόρων (που όντως έχει), αλλά κυρίως επειδή θεωρούμε την αποανάπτυξη ως μια θετική μεταστροφή προς την κατεύθυνση του να αντιληφθούμε και να βιώσουμε με διαφορετικό τρόπο εκείνο που υπό άλλες συνθήκες θα φοβόμασταν ως καταστροφικό (δηλ. την έλλειψη ανάπτυξης).

Για να είμαστε σαφείς: δεν παρουσιάζουμε αυτά τα δύο νησιά ως υποδείγματα αποανάπτυξης. Τα θεωρούμε ως εφαλτήρια για να αναλογιστούμε τέτοιες δυνατότητες, ως ζωντανά εργαστήρια μιας Νότιας σκέψης που πραγματώνουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Όταν σκέπτεται κάποιος την αποανάπτυξη, υποστηρίζουμε εδώ, πρέπει να στραφεί προς την ενδυνάμωση συνδυασμών γεωγραφίας, ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, φαντασίας και πολιτικής έκφρασης που θα είναι ικανοί να επαναξιολογήσουν, να υποστηρίξουν και να πειραματιστούν με διαφορετικούς τρόπους ύπαρξης και πράξης.

[πηγή]

⭐ ⭐ ⭐

Σάββατο, 23 Ιουλίου 2022

Next post : «Το μονοπάτι του Αθέρα και το ζεν 😚»

Previous post : «Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ»

Απόδραση απ’ την Κρίση

Δημοσιεύθηκε: 3 Νοεμβρίου, 2017 | Συντάκτης: egotoagrimi | Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, music, Sea, Tourism, Travel, Uncategorized | Tags: Aegean, artful, august, camping, crisis, dance, DIY, economy, for nature in nature, freedom, Greece, grouvaloi, hip, hippies, Ikaria, ikaria-in-august, πανηγύρι, χαρά, Αύγουστος, Ικαριώτικος χορός, αγριότοποι, ικαρία, lifestyle, my world, panigiri, photography, seasonal hippies, social anthropology, spiral-dance, summer, swimming, why-ikaria, wild swimming, wilderness | 12 Σχόλια

'Οι ταξιδιώτες της Ικαρίας απολαμβάνουν τα νερά του Αιγαίου' Φωτογραφία Nicola Zolin

Κοίτα τώρα

αυτόν τον καιρό μαζεύω ελιές και βασικά δεν ασχολούμαι με τίποτα πιο συγκλονιστικό από αυτήν τη μονότονη, ειρηνική εργασία. Όμως, από τη μέρα που μου έδειξαν το άρθρο που έγραψε ένας Εγγλέζος για τούτο το νησί που έκανα δικό μου που με έκανε δική του, όλο αυτό έχω στο μυαλό μου. Υποσχέθηκα να το μεταφράσω για να δω πως φαίνεται στα Ελληνικά. Όχι γιατί αυτός ο Εγγλέζος λέει πράγματα που μας είναι άγνωστα. Κάθε άλλο. Όμως είναι πολύ διαφορετικό να βλέπεις να περιγράφονται έτσι ώστε να καταλάβει ένας ξένος. Αλλάζοντας την οπτική και ανοίγοντας τον ορίζοντα, αυτό το άρθρο σκοτώνει το φολκλόρ και το λάιφστάιλ που αναπαράγονται διαρκώς από τα Ελληνικά μέσα, δίνοντας για πρώτη φορά την κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική διάσταση του θέματος. Γράφτηκε μάλλον από έναν άνθρωπο που όχι μόνο ξέρει αλλά και έχει το θάρρος να πει ότι πίσω από κάθε μεγάλη χαρά κρύβεται μεγάλος πόνος.

Επίσης ο Άλεξ προσπαθεί να δώσει ορισμούς σε ό,τι βλέπει, ορισμούς καθιερωμένους και κατανοητούς σε όλους. Όσο κι αν φαίνονται σε μας χοντροκομμένοι και στενοί, όπως π.χ. «χίπις» ή «ελευθεριακή κουλτούρα» (μετάφραση του “free culture”), περί αυτού πρόκειται. Αυτό είναι, είτε το θέλουμε είτε όχι. Δεν είναι κάτι διαφορετικό που στην Ελλάδα έχει άλλο όνομα, ή που πρέπει να λέγεται με τρόπο έμμεσο, πιο συγκαλυμμένο.

Είναι κάτι που το βρίσκω ανακουφιστικό. Δηλαδή το να μην υποκρινόμαστε πια. Επίσης το βρίσκω με έναν τρόπο κολακευτικό. Σ’ αυτό το μπλογκ έχω γράψει τόσες φορές για τον Αύγουστο πράγματα με ένα δικό μου τρόπο, πολλές φορές νιώθοντας αρκετά μόνη, μετέωρη κι αμήχανη. Να όμως που βρήκα δικαίωση κι εγώ. Και το νησί που ζω βρίσκει κι αυτό εκείνο που, κατά τη γνώμη μου, μέσα στην απομόνωση και τη διαφορετικότητά του, αναζητά διακαώς: σύνδεση με το κοινωνικό γίγνεσθαι και την παγκοσμιότητα.

Πολλά είπα.

Διαβάστε τώρα το άρθρο. Δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα στο ταξιδιωτικό περιοδικό adventure.com που είναι, όπως λέει:
«ένα σπίτι για ιστορίες που δεν λέγονται -ιστορίες που γεφυρώνουν και μπαίνουν βαθιά σε κόσμους πολύ πέρα από τον δικό μας».
Οι βασικές φωτογραφίες είναι του Nicola Zolin, Ιταλού φωτογράφου, ταξιδευτή και παλιού φίλου της Ικαρίας. Έχω βάλει και 2-3 δικές μου και άλλες. Για οικονομία χώρου, οι λεζάντες είναι κρυμμένες πίσω από τα εικόνες.

.
Νανά
😌 😌 😌

Δεν υπάρχει κρίση στον παράδεισο:

Ακολουθώντας το χίπικο μονοπάτι της Ελληνικής νεολαίας.
«Στη μέση μιας από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις που γνώρισε ποτέ η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι νέοι της Ελλάδας βρίσκουν ελευθερία στο πολυσυζητημένο νησί της Ικαρίας. Ο δημοσιογράφος Alex King που ζει στην Αθήνα, επισκέφθηκε αυτό το καινούριο χίπικο καταφύγιο αναζητώντας τους νέους ανθρώπους που αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι με τα χαρτιά που τους δίνουν.»
«Ο χρόνος αποκτά εντελώς καινούριο νόημα στο Ελληνικό νησί της Ικαρίας. Για παράδειγμα, μπορεί να αργήσεις τρεις ώρες στο ραντεβού σου με έναν άγνωστο και τελικά να συναντηθείτε τα μεσάνυχτα, παρόλα αυτά εκείνος θα σε χαιρετήσει σαν παλιός φίλος, θα κεράσει ούζο και θα κάνετε μια πολύ κεφάτη κουβέντα μέχρι τις μικρές ώρες.»
«Τουλάχιστον, κάπως έτσι έγινε ένα βράδυ όταν πήραμε σιγά-σιγά το δρόμο για τα βουνά αναζητώντας τον Άγγελο Καλοκαιρινό ο οποίος είναι ίσως η πιο μεγάλη αυθεντία όσον αφορά την πλούσια ιστορία αυτού του πολύ ορεινού και πεισματικά ανεξάρτητου νησιού του Αιγαίου Πελάγους. ″Οι άνθρωποι αναζητούν την ελευθερία και ονειρεύονται ένα διαφορετικό κόσμο. Αναζητούν ένα μέρος όπου τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά″, μας είπε ο Άγγελος όταν τελικά τον βρήκαμε. ″Και εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά″.»
«Δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς μαθαίνοντας ότι η Ικαρία είναι μια από τις πέντε φημισμένες Μπλε Ζώνες -περιοχές με ιδιαίτερα υψηλό προσδόκιμο ζωής- όπου οι κάτοικοι συχνά φτάνουν τα ενενήντα ή ακόμα τα ξεπερνούν. Αλλά δεν είναι μόνο οι κανόνες του ρολογιού και της ηλικίας που ξεπερνιούνται εδώ. Μια σειρά από άλλους κανόνες δεν εφαρμόζονται επίσης· γεγονός που δελέασε πολλούς νέους, ελεύθερα σκεπτόμενους, ταξιδιώτες να έρχονται εδώ ήδη από τη δεκαετία του 1970.»
«Ο 20χρονος Πήτερ απολαμβάνει να επιμηκύνει το χρόνο· μια μορφή αλχημείας -επιτεύξιμη στην Ικαρία- που μετατρέπει μια χούφτα ευρώ σε εβδομάδες παράδεισου, αξέχαστων εμπειριών και μιας αίσθησης σύμπνοιας που άλλοι Ευρωπαίοι νέοι μόνο στα όνειρά τους θα μπορούσαν να δουν. Τον βρίσκουμε μαζί με τους φίλους του στην άγρια δυτική άκρη του νησιού να κάνει ελεύθερο κάμπινγκ ανάμεσα σε ογκόλιθους κάτω από ένα καταρράκτη. Είναι αποφασισμένος να μείνει εκεί μέχρι να του τελειώσουν τα χρήματα. ″Κοιτάξτε γύρω σας″, μας λέει. ″Δεν μπορώ να φανταστώ άλλους ανθρώπους να αντιδρούν σε μια εθνική κρίση μ’ αυτόν τον τρόπο»″.»
«Στην Ελλάδα λένε ότι το καλοκαίρι είναι ιερό»
«Όταν ξέσπασε η Ελληνική Κρίση το 2008, λίγο έλειψε να παρασύρει στη δίνη της ολόκληρη την Ευρωζώνη. Για τους νέους κάτω των 25 ετών η ανεργία είναι ακόμα σχεδόν 50% αφήνοντας στους περισσότερους από αυτούς μόνο δύο επιλογές: ή να μεταναστεύσουν ή να παραιτηθούν από τα όνειρά τους. Όμως οι νέοι της Ελλάδας αρνούνται να αφήσουν τη χειρότερη οικονομική κρίση στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να τους στερήσει το δικαίωμα στην απόλαυση του γενέθλιου τόπου τους.»
«Ακολουθώντας το ρέμα που κυλάει δίπλα στο αντίσκηνο του Πήτερ, θα περάσεις μια σειρά από αυτοσχέδιες καλύβες, αιώρες και τέντες, έως ότου βρεθείς στο σεληνιακό σκηνικό της παραλίας του Να, τόπου τρικυμιών, αρχαίων ερειπίων και επιβλητικών γκρεμών.»
 «Tην ώρα που πολυώροφα ξενοδοχεία και κακόγουστα εστιατόρια τείνουν να καταστρέψουν τις παραλίες πολλών Ελληνικών νησιών, εδώ, οι παρθένες ακτές δίνουν άσυλο στα μέλη μια ταξιδιάρικης, πολύχρωμης οικογένειας, που κολυμπούν και λιάζονται σε έναν ήλιο που μοιάζει παντοτινός, και όταν πέσει το σκοτάδι μαζεύονται και παίζουν μουσική γύρω από τη φωτιά της κατασκήνωσης.»
«Αυτοί οι αλλιώτικοι νέοι μάζεψαν τις ξηλωμένες κλωστές του χίπικου μονοπατιού της Ελλάδας. Βάζοντας ρεφενέ τα τελευταία ευρώ τους για το μακρύ ταξίδι με το καράβι, υφαίνουν τώρα ένα καινούριο πάπλωμα για την απόδραση, ραμμένο με πολύχρωμα κουρέλια technicolor: ελεύθερο κάμπινγκ, ωτοστόπ, επιβίωση χωρίς σχεδόν καθόλου λεφτά. Καθώς μαζεύονται κάθε φορά τα βράδια στα πανηγύρια, τις παραδοσιακές γιορτές που γίνονται προς τιμή του αγίου προστάτη κάθε χωριού στην Ελλάδα, αυτή η καινούρια γενιά προσθέτει σιγά-σιγά ένα δικό της κεφάλαιο στην πολυκύμαντη ιστορία της Ικαρίας.»
«Ιστορίες ελευθεριακής ζωής»
«Καθόμαστε στην αυλή του Άγγελου, κοιτάζοντας τη σκοτεινή κοιλάδα κάτω από τα σπίτια του Αγίου Πολυκάρπου. Τα ζεστά μάτια του σπιθιρίζουν καθώς ανάβει το τσιγάρο που εξέχει μέσα από τα φουντωτά, άσπρα γένια του. Αφού κεράσει άλλο ένα γύρο ούζο, είναι ώρα να αρχίσουν οι ιστορίες.»
«Οι σημερινοί χίπις μπορεί να δείχνουν διαφορετικοί από εκείνους του 1970, όμως ο Άγγελος λέει ότι είναι η ίδια λαχτάρα για απόδραση που τραβά τους νέους Έλληνες στην Ικαρία. ″Το πνεύμα της περιπέτειας είναι κάτι πολύ σημαντικό για τους νέους που ασπάζονται εκείνο που ονομάζουμε «ελευθεριακή κουλτούρα». Δεν είναι κάτι για όλους, ωστόσο αυτή η κουλτούρα φαίνεται ότι ταιριάζει στο νησί. Ταιριάζει με τη φύση, τη μορφή του εδάφους και το χαρακτήρα των ανθρώπων. Όλοι αναζητούν την απελευθέρωση μέσα στο σκληρό, άγριο τοπίο, τα ψηλά βουνά και τα πυκνά δάση″.»
«Οι ρίζες της ελευθεριακής κουλτούρας στην Ικαρία φυτεύτηκαν το 1971, εξηγεί ο Άγγελος, όταν κάποια νύχτα μια ομάδα Γερμανών ναυτοπροσκόπων κατέφτασαν στον Αρμενιστή με το πλοίο της γραμμής και αφού ξεφόρτωσαν τις φουσκωτές βάρκες τους, αποβιβάστηκαν με αυτές στην παραλία Λιβάδι. Εκείνο τον καιρό οι ντόπιοι προτιμούσαν να κολυμπούν και να βουτούν από τα βράχια και αδιαφορούσαν για τις αμμουδιές. Έτσι, δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην παράξενη κατασκήνωση των ξένων. Όταν όμως οι Γερμανοί γύρισαν στην πατρίδα τους, το γεγονός έγινε γνωστό σε μια αντιφασιστική ομάδα φοιτητών στη Φρανκφούρτη, οι οποίοι αποφάσισαν να μην επιτρέψουν σε αυτούς τους ″Ναζιστές προσκόπους″ να κάνουν θέρετρό τους εκείνη την ωραία αμμουδιά.»
«Το επόμενο καλοκαίρι η ήσυχη παραλία γνώρισε μια έντονη διαμάχη εξουσίας με νικητές τους Αριστερούς. Αυτοί ήταν που καθιέρωσαν το Λιβάδι ως χίπικο άσυλο – καπνίζοντας χόρτο, κολυμπώντας γυμνοί στα κρυστάλλινα, γαλανά νερά, και εισάγοντας στην Ικαρία τον χαλαρό τρόπο ζωής στην αμμουδιά.»
«Ο Άγγελος ήταν ένας από τους πρώτους ντόπιους που ήρθε σε επαφή με εκείνους τους ατημέλητους ξένους και τις ηδονιστικές τους απολαύσεις. Εκείνα ήταν χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας, όταν και μόνο αν έβλεπαν κάποιον με μακριά μαλλιά στον δρόμο ήταν αρκετό για να τον μαζέψει η μυστική αστυνομία. Όμως η Ικαρία τότε χόρευε στον δικό της ρυθμό: θυελλώδεις άνεμοι, τρικυμιώδεις θάλασσες και η έλλειψη φυσικών λιμανιών απομόνωναν το νησί, αναγκάζοντας τους κατοίκους να είναι όσο το δυνατόν αυτάρκεις. Ήταν η απόσταση από την πολιτική εξουσία που πρόσφερε την αναγκαία κάλυψη για να εμφανιστεί σε εμβρυακή μορφή το Ελληνικό χίπικο μονοπάτι.»
«Εκεί που είναι τα άγρια πράγματα»
«Το κάλεσμα της φύσης γοητεύει όσους έχουν διάθεση για περιπέτεια και τους κάνει να επιστρέφουν στον ίδιο τόπο κάθε χρόνο, όπως η 25χρονη Έλενα που είναι φωτογράφος και ζει στην Αθήνα. Ο μαζικός τουρισμός που ανθεί στο γειτονικό νησί της Σάμου, που απέχει μόνο 12 χιλιόμετρα από την Ικαρία, δεν είναι καθόλου ελκυστικός γι’ αυτήν· αντίθετα εδώ ζει για τρεις μήνες το χρόνο σαν ″πριγκίπισσα της ελευθεριακής κουλτούρας″ με χρήματα που κερδίζει δουλεύοντας σε ένα μπαρ στην παραλία Λιβάδι. ″Η ζωή στην Αθήνα είναι σκληρή″, λέει. ″Είναι αληθινός αγώνας, όμως μπορείς να έρθεις εδώ και να νιώσεις εντελώς ελεύθερος. Για λίγο καιρό, τουλάχιστον″.»
«Γύρω στα μεσάνυχτα, ‘οι γκρούβαλοι’ -όπως οι ντόπιοι ονομάζουν την απένταρη φυλή του Πήτερ και της Έλενας- βγαίνουν από τις σκηνές τους που βρίσκονται σε διάφορα μέρη στο νησί, για να κάνουν το προσκύνημα τους στα πανηγύρια.»
«Κάθε παραλιακός οικισμός και κάθε μικρό χωριό ψηλά στα βουνά οργανώνει τη δική του χορευτική γιορτή όπου η είσοδος είναι ελεύθερη, όμως οι οργανωτές οι οποίοι δουλεύουν εθελοντικά, πωλούν ντόπιο κρασί και φαγητό, με τα κέρδη από τις πωλήσεις να πηγαίνουν σε διάφορα κοινωφελή έργα της κοινότητας. Καθώς πολλές απ’ αυτές τις γιορτές γίνονται σε μακρινές τοποθεσίες, ο μόνος τρόπος να πάει κανείς εκεί είναι το ωτοστόπ -όπου κάθε τέτοιο ταξίδι με ωτοστόπ είναι μια ευκαιρία να κάνει κανείς νέους φίλους.»
«Απόψε το πανηγύρι γίνεται στο λιμάνι του Ευδήλου, όπου εκατοντάδες άνθρωποι έχουν ενώσει τα χέρια τους και ταλαντεύονται ρυθμικά μπρος και πίσω, σχηματίζοντας ολοένα πιο σφιχτούς ομόκεντρους κύκλους. Μετά από κάποια ώρα, όταν φεύγουν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, πίσω τους μένει ένα πλήθος που βράζει ενωμένο στους ρυθμούς μιας παραδοσιακής μουσικής που έρχεται από τους αιώνες.»
«Για κάποιον σαν κι εμένα που έχει μεγαλώσει στο Λονδίνο με ένα σάουντρακ προ-ηχογραφημένης ηλεκτρονικής μουσικής, φαίνεται σουρεαλιστικό να βλέπει τους ανθρώπους του καιρού του να χορεύουν με κέφι στον ήχο λαϊκών κρουστών, βιολιού και λαούτου -σύντομα όμως υπνωτίζομαι κι εγώ, ενώνω τα χέρια μου με το πλήθος και σαρώνω την πίστα ακολουθώντας τη μουσική.»
«Αργότερα, ο Πήτερ βουτάει ένα κομμάτι ψωμί στο πιάτο μια σαλάτας που εδώ και πολλή ώρα είναι παρατημένη σε ένα τραπέζι, και πιάνουμε πάλι την κουβέντα. Μιλάει με μια ωριμότητα πέρα από την ηλικία του και τα Αγγλικά του έχουν πότε-πότε με έναν ένρινο Σκωτσέζικο τόνο που απόκτησε όταν σπούδαζε στη Γλασκόβη. ″Μπορεί οι προηγούμενες γενιές να έκαναν τα ίδια με εμάς, όχι όμως γιατί ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν», λέει. «Αν δεν φάω εδώ, θα πεθάνω της πείνας μέχρι να μπω στο καράβι για τον γυρισμό. Πραγματικά δεν μου έχουν μείνει πια καθόλου χρήματα. Αυτό που κάνω δεν είναι απλά lifestyle, είναι ένας τρόπος ζωής. Το να τρώω στο πανηγύρι είναι ένας τρόπος να παρατείνω το καλοκαίρι μου. Γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται″.»
«Χορεύοντας όλη τη νύχτα, χαμογελώντας όλη τη μέρα»
«Αργότερα, η ορχήστρα αρχίζει να παίζει ακόμα έναν Ικαριώτικο· αυτός είναι ένας ιδιαίτερος χορός του νησιού και τα βήματά του είναι τραγικά δύσκολα. Τα επίπεδα ενέργειας ανεβαίνουν ακόμα πιο ψηλά, ενώ παλαμάκια και ιαχές αντηχούν μέσα το πλήθος. Κάθε βράδυ, το πανηγύρι τελειώνει με το Πιπέρι, ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο που συμβολίζει το διώξιμο του διαβόλου με το τρίψιμο πιπεριού, το οποίο εξαγνίζει τη γη και τη ψυχή.»
«Στην Ικαρία όμως, αυτό το έθιμο παίρνει έναν μοναδικά ισότιμο χαρακτήρα. Όποιος στέκεται ακόμα στα πόδια του στο τέλος της βραδιάς πρέπει να χρησιμοποιήσει όποιο μέλος του σώματός του, από γλώσσα μέχρι γεννητικά όργανα, προστάξει ο τραγουδιστής, και να τρίψει με αυτά το έδαφος της πίστας. Γελαστοί ‘επόπτες’ μαστιγώνουν με τις ζώνες τους όποιον δεν υπακούει στα προστάγματα, θέλοντας να δείξουν έτσι ότι κανένας δεν είναι ανώτερος.»
«Όταν οι πρώτες ακτίνες του πρωϊνού ήλιου διαλύουν το σκοτάδι, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μόνο φαρδιά-πλατιά χαμόγελα. Που αλλού στην Ευρώπη θα μπορούσε ένα τέτοιο πλήθος να γλεντάει μέχρι τις 10 το πρωί χωρίς τη ανάγκη χημικών διεγερτικών; Με εξαίρεση μερικά πλαστικά μπουκάλια με δυνατό, ντόπιο κρασί και λίγο χόρτο, αυτό είναι μια απόλυτα φυσική έκσταση -κάτι που ενώνει τους ανθρώπους και τους εξαγνίζει.»
«Καθώς γλύφω με τη γλώσσα μου το πάτωμα της πίστας που είναι ζεστό απ’ τον πρωϊνό ήλιο δίπλα-δίπλα με παρέες γελαστών Ελλήνων, ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι πολύ σύντομα όλοι θα επιστρέψουμε στα προγράμματά μας, στο άγχος μας και στον αγώνα της επιβίωσης μέσα στην οικονομική κρίση.»
«Όμως τώρα, όλα αυτά μοιάζουν πιο υποφερτά, αφού ξέρουμε ότι στην Ικαρία νιώσαμε την ελευθερία -έστω για μια στιγμή- και χαθήκαμε για τα καλά, όλοι μαζί, μέσα στη διαχρονική μουσική του Αιγαίου.»
Alex King for 
.

.

Τέλος εδώ από μένα. Αντί για τα συναφή που βάζω συνήθως,

δείτε μόνο 2 φωτογραφίες και 2 βίντεο της Niki Ntamati ❤


   
.
.
.
⭐ ⭐ ⭐
.

Παρασκευή, 3 Νοέμβρη 2017
Next post: «Ηip and with the youths»

Previous post: «Ήταν ένας Αύγουστος με πολλά λινκς»
.
k.

Τα σέβη μου σ’εκείνους που επιμένουν

Δημοσιεύθηκε: 6 Φεβρουαρίου, 2016 | Συντάκτης: egotoagrimi | Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Personal, Uncategorized | Tags: Aegean, crazy, crisis, development, ethics, for-me, gardening, Greece, herbs, hiking, Ikaria, Ikarians, χαρά, Για τη Φύση Μέσα στη Φύση, ΟΠΣ Ικαρίας, αιγαίο, ικαρία, μεγάλο μοναστήρι, μονοπάτια, ξεθέωμα, lifestyle, migration, my world, my-kitchen, nature, patience, permaculture, rediscover-countryside, rural life, simple life, village life, what-matters, why-ikaria | 10 Σχόλια

Γεια σας

Είναι ένας καλός Φλεβάρης κι εγώ συνεχίζω να νιώθω δοτική, γεμάτη ευγνωμοσύνη για τούτο το νησί. Έλεγα πως ήταν ώρα να δημοσίευα κάτι πρακτικό όπως ας πούμε έναν καινούριο ψηφιακό χάρτη, π.χ. σαν αυτόν εδώ, όμως μαθαίνω ότι η έρευνα πεδίου δεν έχει τελειώσει ακόμα.

  Περιμένοντας, και μιας και έχω μεγάλη όρεξη να δημοσιεύσω κάτι, διάλεξα ένα άρθρο που έγραψε για το ikariamag μια γερμανίδα που ονομάζεται Birgit Urban η οποία προτιμά να επισκέπτεται την Ικαρία το χειμώνα. Το αναδημοσιεύω γιατί είναι ένα κείμενο που με εκφράζει κι απ’ όσο ξέρω εκφράζει τη σκέψη και τη στάση πολλών ανθρώπων σαν κι εμένα που έχουν επιλέξει να ζουν μόνιμα στο νησί.

  Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου, το ίδιο και για τις εμβόλιμες εικόνες είμαι υπεύθυνη εγώ. Παραπέμπουν σε σχετικές αναρτήσεις στο μπλογκ μου ή της Ελένης σχετικές με – ναι; να το πω; – τον επαναποικισμό της Ικαρίας. 

Τα σέβη μου σ’εκείνους που επιμένουν
«Έχετε μάλλον βρεθεί σε παρόμοια θέση: Χριστούγεννα, η οικογένεια και οι φίλοι συγκεντρώνονται και όλοι προσπαθείτε να ενημερωθείτε για τα νέα των δικών σας, γύρω από το γιορταστικό τραπέζι.

 Φέτος βρέθηκα αντιμέτωπη (σημ. στη Γερμανία) με πολλές περίεργες και «ελαφρώς ειρωνικές» ερωτήσεις: «Γειά σου Μπίργκιτ, πώς πάει η ελληνική σου περιπέτεια; Εξακολουθείς να ταξιδεύεις σ ’αυτό το  μακρινό νησί – θύμισέ μου το όνομά του γιατί το ξέχασα – Δεν έχεις βαρεθεί να πηγαίνεις πάντα στο ίδιο μέρος και να βλέπεις τα ίδια πρόσωπα; Τι στο καλό κάνεις εκεί όλη την ημέρα;»»
«Πώς να απαντήσω; Πώς να βάλω τις εμπειρίες μου σ ’ένα σπιρτόκουτο; Πρώτον: το όνομα του νησιού είναι Ικαρία και, όχι δεν βαριέμαι να πηγαίνω εκεί συχνά. Τι κάνω; Είναι απλό: Γνωρίζω – και με γνωρίζουν διάφοροι άνθρωποι και, αν και τα ελληνικά μου είναι ακόμα φτωχά, μαθαίνω κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον:

 Υπάρχει μια αυξανόμενη ομάδα ανθρώπων, γύρω στα 30 με 50 χρονών, που έχουν διαλέξει το νησί για μόνιμο τόπο κατοικίας και προσπαθούν να το αναπτύξουν.  Καταλαβαίνω ότι προέρχονται από διάφορες κοινωνικές κατηγορίες και έχουν ποικίλα κίνητρα.  Άλλοι κατάγονται από το νησί και ζούσαν κάπου μακριά ώσπου κάποια στιγμή στη ζωή τους αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω στις ρίζες τους.  Υπάρχουν κι άλλοι, που διάλεξαν την Ικαρία για να μείνουν μόνιμα, αν και δεν είναι Ικαριώτες.»
«Φαίνεται ότι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι συμφωνούν σε κάτι βασικό:

Η Ικαρία τούς προσφέρει μια ευκαιρία να ζήσουν μια ζωή που επικεντρώνεται στις βασικές τους ανάγκες, ισορροπημένη, ακολουθώντας το ρυθμό της φύσης και με λιγότερο στρες. Όμως, ας μη κάνουμε το λάθος να χαρακτηρίσουμε αυτή την επιλογή ρομαντισμό ή αφέλεια. Τα άτομα που γνωρίζω εργάζονται σκληρά, γιατί η Ικαρία δεν προσφέρει αυτή την καλή ζωή αβασάνιστα.»
«Υπάρχουν μερικοί που ασχολούνται με τον τουρισμό και προσπαθούν να τον αναπτύξουν με διάφορους τρόπους, όπως π.χ. οργανώνοντας περιπάτους, που δείχνουν με διαφορετική οπτική τα κρυφά διαμάντια του νησιού, όπως τους αμπελώνες του, όπου μπορεί κάποιος να δοκιμάσει ένα εξαιρετικής ποιότητας ντόπιο κρασί. Άλλοι οργανώνουν περπάτημα στο βουνό, κάτι νέο για μερικούς καλοκαιρινούς τουρίστες, που ξέρουν μόνο τις ηλιόλουστες παραλίες και αγνοούν τις δυνατότητες μιας βόλτας στο εσωτερικό του νησιού ή τις χαρές που προσφέρουν τα πανάρχαια μονοπάτια που πρόσφατα συντηρήθηκαν.»
«Κάποιοι άλλοι κάνουν ό,τι μπορούν για να κάνουν την Ικαρία έναν παράδεισο της γεύσης, ανοίγοντας μικρά εστιατόρια που προσφέρουν όλο το χρόνο μενού με παραδοσιακές συνταγές.

Κάποιοι άλλοι επικεντρώνονται σε βιολογικές καλλιέργειες, παράγουν εξαιρετικά κρασιά, λαχανικά, φρούτα και μέλι. Τέλος, μερικοί ξεκινούν μικρές επιχειρήσεις για την παραγωγή και πώληση καλλυντικών, κεραμικών κλπ. Όταν απαριθμώ όλες αυτές τις δραστηριότητες, βλέπω τα πρόσωπα γύρω από το τραπέζι μου να εκφράζουν τον θαυμασμό τους. Δραστηριότητες, που θεωρούνται «συνηθισμένες» στη Βόρεια Ευρώπη παίρνουν μια διαφορετική προοπτική σε μια χώρα που έχει «στεγνώσει» από την οικονομική κρίση. Έτσι, με ακούνε πιο προσεκτικά όταν τους αποκαλύπτω τα υπόλοιπα ευρήματά μου.»
  «Η Ικαρία μοιάζει σαν το κουτί των θησαυρών για τα δημιουργικά άτομα.

Συγκεντρώνει έναν μεγάλο αριθμό κινηματογραφιστών, φωτογράφων και ζωγράφων, οι οποίοι εμπνέονται από την ατμόσφαιρα του νησιού και προσπαθούν να τη συλλάβουν ο καθένας με τον τρόπο του. Συναντάει επίσης κάποιος φιλοσόφους και συγγραφείς, που βρίσκουν τη δημιουργική τους έμπνευση στις ακτές της Ικαρίας. Υπάρχουν ηθοποιοί, χορευτές και μουσικοί, που ανακαλύπτουν μεγάλη ποικιλία γεγονότων στις ιστορίες που αφηγούνται οι γέροντες του νησιού και μπορούν να τις εξερευνήσουν και να τις προσαρμόσουν για το μοντέρνο κοινό.»
  «Απ’ όσο μπορώ να καταλάβω, αυτές οι καλλιτεχνικές παρουσιάσεις στοχεύουν στο να αποκαλύψουν και να συντηρήσουν την αυθεντικότητα, την ομορφιά και την μοναδικότητα του νησιού και όχι να τα εκμεταλλευτούν για ποταπούς διαφημιστικούς λόγους.»
«Πριν οι φίλοι γύρω από το τραπέζι μου παρακουραστούν από τις Ικαριώτικες ιστορίες μου, μπορώ να χωρέσω το 2015 μου σε μια φράση: σ’ ένα μακρινό νησί – που τ’ όνομά του δύσκολα το θυμούνται όσοι δεν το γνωρίζουν – μου έτυχε να γνωρίσω μερικούς ανθρώπους, που τους σέβομαι εξαιρετικά, επειδή σε μια περίοδο κρίσης και ενώ είναι εκτεθειμένοι στα αποτελέσματα μιας εξαιρετικά αυστηρής πολιτικής λιτότητας, προσπαθούν να παραμείνουν στο νησί, πιστοί στις ιδέες και τις αποφάσεις τους.»

«Τους εύχομαι τα καλύτερα για το 2016!»

Birgit Urban, για το ikariamag, 01/02/2016
.

.
Αγαπητή Μπίρκιτ, τα σέβη μας.

Καμιά φορά οι ξένοι βλέπουν πιο καθαρά απ’τους φίλους. Γι’ αυτό σ’ευχαριστούμε. Δεν χρειαζόταν να γράψεις όλ’ αυτά. Δεν ξέρω για τους Γερμανούς, αλλά για μας, θέλω να ξέρεις, μόνο που έρχεσαι χειμώνα στη Νικαριά, είσαι πολύ εντάξει. 🙂


Ήμεσσαν πολλοί ψυχεροί ελόου μας…
   
.
.κτλ., κτλ., κτλ.
.
⭐ ⭐ ⭐
.

Σάββατο, 6 Φεβρουαρίου 2016
Next post: «Hiking routes by OPS Ikarias in Google maps»
Previous post: «Το 2015 μου στην Ικαρία»
.
 k.

Satyricon

Δημοσιεύθηκε: 18 Μαρτίου, 2012 | Συντάκτης: egotoagrimi | Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, sport, Uncategorized, wild humor | Tags: action shots, comics, crisis, development, economic neoliberalism, economy, environment, farangi mou, Greece, Greeks, human resources, humor, Ikaria, αστεία, joke, jokes, political history, rock climbing, satire, tourism, trilogy | 3 Σχόλια

. . .

3 jokes to complete the trilogy smoothly and because we are Greeks, with laughs. As Aristotle has said:

"Tragedy, then, is an imitation of an action that is serious,
complete, and of a certain magnitude; in language embellished
with each kind of artistic ornament, the several kinds being
found in separate parts of the play; in the form of action,
not of narrative; through pity and fear effecting the proper
purgation of these emotions."
.