Το μονοπάτι του Αθέρα και το ζεν 😚

.

.

Χαίρετε και πάλι
αγαπητοί αναγνώστες
του μπλογκ του αγριμιού.
Είμαι ο Άγγελος και με κάλεσε ξανά η αγαπημένη μου Νανά για να γράψω τις εντυπώσεις μου από την πρόσφατη εθελοντική εργασία που κάναμε στο μεγάλο Μονοπάτι του Αθέρα που διασχίζει τη θεαματική επιμήκη κορυφογραμμή του νησιού μας από το ανατολικό ακρωτήριο Δράκανο ως το δυτικό ακρωτήριο, τον Κάβο Πάπα.
Φυσικά, και πάλι εφέτος, δεν δουλέψαμε παρά μόνο σε ένα κομμάτι αυτής της μεγάλης διάσχισης. Είναι όμως ένα κομμάτι που εγώ προσωπικά αγαπώ πολύ διότι η διαδρομή αυτή τη φορά περνάει μέσα από τα οροπέδια του Δυτικού Αθέρα πάνω από την περιοχή των Ραχών, δηλαδή, τον Ζηζόκαμπο, τα Αμμούδια, την Εριφή και το Πέζι, με τα οποία με συνδέει σχέση τόσο προγονική, καθώς είμαι Ραχιώτης, όσο και αισθητική, αφού μου αρέσει η ισιάδα κι η άπλα τους, οι πολύ εντυπωσιακές και ιδιαίτερες βραχοσυνθέσεις με τις οποίες είναι σπαρμένα τα τοπία τους, καθώς και οι συστάδες από βελανιδιές που βλέπει κανείς εδώ κι εκεί – απομεινάρια των πυκνών δρυοδασών που κάλυπταν άλλοτε το νησί από τα βουνά μέχρι τη θάλασσα.

Όπως και οι προηγούμενες, η φετινή εθελοντική εργασία στον Αθέρα αφορούσε κατά κύριο λόγο την καλή σηματοδότηση του μονοπατιού. Εγώ όμως τώρα εδώ δεν θα γράψω γι’ αυτό. Θα προσθέσω μόνο μερικές προσωπικές εντυπώσεις μου τις οποίες θα τις δείτε στις παρακάτω δημοσιεύσεις στο φέησμπουκ μετά από εκείνες του Ορειβατικού Πεζοπορικού Συλλόγου Ικαρίας.
Αντί για εισαγωγή σε αυτές (τις δικές μου) θα γράψω εδώ μόνο μία: την απάντηση που έδωσα σε μια καινούργια φίλη, την Έρση, που μας βοήθησε πολύ στη δουλειά, η οποία με ρώτησε κάποια στιγμή:

«Καθαρίζουμε, σηματοδοτούμε, αλλά κάποια στιγμή τα σημάδια θα σβήσουν, οι κούκοι θα πέσουν κι οι πινακίδες θα σαπίσουν. Τι κάνουμε; Πάμε πάλι και καθαρίζουμε και ξαναβάζουμε σημάδια, και ούτω καθεξής; Ωραίο είναι, ωραία περνάμε, αλλά έχει κάποιο νόημα αυτό; Το ίδιο πάλι ξανά και ξανά;»

«Όχι, δεν έχει νόημα» μου ήρθε επιφοίτηση και απάντησα:
«Είναι ζεν!»
Πανέξυπνη η φίλη μου κατάλαβε αμέσως τι ήθελα να πω και μου είπε:

«Δηλαδή, ναι, αν θέλαμε κάτι μόνιμο και λογικό, θα βάζαμε μπουλντόζες και μπετονιέρες και θα φτιάχναμε έναν δρόμο που θα κρατούσε για πολλές δεκαετίες. Αλλά τότε θα χάναμε την ουσία. Αυτό δεν θέλεις να πεις;»

Ναι, αυτό ήθελα να πω, Έρση. Θα χάναμε την ουσία, που είναι η δράση, η άμεση εμπειρία, η συμμετοχή, το κτίσιμο με τα χέρια μας απλών κατασκευών που μας συνδέουν με τον χώρο και με τους ανθρώπους που θα τις χρησιμοποιήσουν.
Ναι, θα πηγαίνουμε στον Αθέρα ξανά και ξανά, να μπήγουμε πασσάλους, να στήνουμε κούκους, να βάφουμε βούλες, γιατί ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ.
Αυτό που κάνουμε ταιριάζει με την ελευθερία και την άγρια ομορφιά του βουνού.
Αυτό που κάνουμε είναι επίσης ένα κάλεσμα από εμάς τους ίδιους προσωπικά (όχι από κάποιο πρόγραμμα ή μηχανισμό) προς τους ανθρώπους να έρθουν, να την γνωρίσουν και να την αισθανθούν.

Αυτή η συζήτηση με την Έρση την ώρα της δουλειάς ήταν για μένα η κυριότερη εντύπωση από τη φετινή εθελοντική εργασία στο Μονοπάτι του Αθέρα. Σε αυτό το καταπληκτικό ιστολόγιο θα βρείτε πολλά πολύ πιο συναρπαστικά άρθρα από αυτό το ελάχιστο που έγραψα εδώ, ωστόσο γι’ αυτό με κάλεσε η Νανά να πω, κι αυτό είπα. Δεν ξέρω πως θα σας φανεί…

.

Ευχαριστώ
Άγγ. Κ.

.

.

.

Παρακάτω βλέπετε δημοσιεύσεις του Συλλόγου μας στο φέησμπουκ σχετικά με την προσφατη δουλειά μας στον Αθέρα, ενώ πιο κάτω βλέπετε και δύο δικές μου:

.

.

.

.

.

.

---

.

Όποιος κατάφερε να φτάσει το διάβασμα μέχρι εδώ θα μπορούσε ενδεχομένως να δει και δύο παλαιότερα σχετικά άρθρα στο μπλογκ της Ελένης. Το ένα είναι για τον Σύλλογό μας και το άλλο είναι πολύ παλιό – μια δική μου «συνέντευξη» στη Νανά για τα μονοπάτια της Ικαρίας. Κάνοντας κλικ στις εικόνες, ανοίγουν και τα διαβάζετε:

.

Πέμπτη, 11 Μαΐου 2023

Next post : «Τα βίντεο του ΟΠΣ Ικαρίας στο youtube ❤️»

Previous post : «Νότια Σκέψη»

.

---