Posts Tagged panigiri
Αύγουστος 27, 2018 στις 10:10 πμ · Filed under aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Sea, Tourism, Travel, Uncategorized ·Με ετικέτα action shots, Aegean, artful, august, bikini, camping, dance, drunk, freedom, Greece, hip, hippies, holidays, Ikaria, ikaria-in-august, Ikarians, Instagram, γκρούβαλοι, ιδρώτας, ικαρία, ξεθέωμα, lifestyle, nakedness, nomads, panigiri, photography, portraits, seasonal hippies, summer, swimming, togetherness, why-ikaria, young
~
Γεια σας
Ακόμα ένας Αύγουστος κι ακόμα ένα hype και γενικό τσεκ-ιν στην Ικαρία αυτόν το μήνα. Πως το διασκεδάζω! Αυτό σου λέω μόνο, και ούτε κουβέντα δεν θα πω περί «κοινωνικού φαινομένου» ή περί «προβλημάτων». Συμβαίνει ό,τι συμβαίνει, τελεία και παύλα.
Όσο για μένα, δεν είναι μαθόν και λίγο πράγμα ο μικρός κόσμος μου να γίνεται μεγάλος – θαρρώ το έχω ξαναπεί κάπου αυτό – έστω και για 30 μέρες.
Να κοίτα τι έγινε προχτές.
Περίμενε όμως πρώτα να τσοντάρω δύο φωτογραφίες.
Η πρώτη είναι από τη σκόνη που σηκώναμε κάμποσα χρόνια πριν καθώς χορεύαμε στο Πανηγύρι της Λαγκάδας. Γ
ίππιιι!
Η δεύτερη είναι φρέσκια, δική μου, ένα στιγμιότυπο βουτιάς σε ερημικό βραχοκολπίσκο που πήγαμε μαζί με παλιό φίλο, να μου τον δείξει είπε που έκανε εκεί μικρός τον Ροβινσώνα. Ας είναι καλά αυτές οι καβάτζες, τέτοιες έχει πολλές η Ικαρία. Ακόμα κι αν γίνετ
αι κακός χαμός λίγο πιο πέρα, σε τέτοια μέρη βρίσκεις την ησυχία σου, ακούς μόνο τα κύματα και τα τζιτζίκια.
Λοιπόν προχτές τη νύχτα που γινόταν ένα πανηγύρι σε κάποιο χωριό όχι πολύ μακριά από εκεί που μένω, μπουκάρει στην αυλή ένα παπί κινέζικο, χωρίς φώτα, με χαλασμένη εξάτμιση και λάστιχα καμένα.
«Βρε καλώς τους», λέω, κι ανάβω τη μεγάλη λάμπα της αυλής.
Τρεις οι καβαλάρηδες, δυο κορίτσια κι ένα αγόρι, 22-24 χρονών τους έκοψα.
Κοκκίνησαν, άρχισαν τα ‘εεε’ και τα ‘αααα’ και ‘μας συχωρείτε’.
«Αφήστε τα αυτά κι ελάτε μέσα. Δεν είναι και τόσο καλό το πανηγύρι που πηγαίνετε».
Και ήρθαν στην αυλή και κάτσαμε και τα είπαμε και στάθηκα φιλόξενη, όχι μόνο σαν Καριωτίνα, αλλά σαν Κρητικιά – που είναι η καταγωγή μου – δηλαδή φιλόξενη σε βαθμό υστερίας. Ήταν τρεις κι εγώ έστρωσα τραπέζι – φαγητά, πιοτά – και κρεβάτια με στρωσίδια για δέκα.
Κοντολογίς στο πανηγύρι δεν πήγαν. Καθίσαμε μέχρι το πρωί – την ώρα που πήγα να ποτίσω – και τα ΄παμε. Δηλαδή εγώ έλεγα κι αυτοί άκουγαν. Πως μου ‘ρθε μάγκες σε κείνα τα κοπέλια ν’ ανοίξω τη ψυχή μου; Στους ξένους, στους κατάξενους, στους άγουρους, στους άπραγους, εμένα τη μπαρουτοκαπνισμένη πως μου ‘ρθε και τους είπα τη ζωή μου, τα πέντε χρόνια στο νησί, χειμώνα-καλοκαίρι, τη μοναξιά μου, τις τρέλες μου, τα γλέντια, τα βάσανά μου;
Πως μου ‘ρθε;
Αργότερα, ενώ κοιμούνταν, τους βόλεψα λίγο και το παπί (τα καταφέρνω με τα μηχανάκια), 
καλώδιο για τα φώτα, συρματάκι στην εξάτμιση, έφτιαξα πρωινό – φιλοξενία, μιλάμε. Και όταν ξύπνησαν, ντρεπόμουν σαν γκομενίτσα για τις εξομολογήσεις μου, έκατσα στον υπολογιστή, καμώθηκα πως δούλευα, σοβαρή-σοβαρή, λίγα τα λόγια μέχρι να φύγουν.
Αγαπώ τον Αύγουστο στην Ικαρία. Βλέπεις κι ακούς πολλά. Δείχνεις κι εσύ και λες πολλά. Ο Αύγουστος είναι μια γιορτή. Για κριτική κι ανάλυση θα έχουμε μπόλικο χρόνο το χειμώνα.
Άστο να κυλάει, λοιπόν,
νύχτα παπί τρικάβαλο
(πολλές φορές μισόγυμνο
και κατακαυλωμένο)
κι όπου σε πάει
😌 😋
~
~
~
~
~
Οι παραπάνω 120+ φωτογραφίες που ενσωμάτωσα εδώ όπως έκανα και σε περσινό άρθρο προέρχονται από το Instagram. Ανέβηκαν οι περισσότερες στη διάρκεια του τρέχοντος Αύγουστου και είναι τοποθετημένες λίγο-πολύ με χρονολογική σειρά, εκτός από μερικά flashback που ξεφύτρωσαν αιφνιδίως μέσα στο χάος αυτού του μέσου. Πατώντας πάνω τους, ανοίγουν κατευθείαν στην πηγή. Τα κριτήρια που τις διάλεξα ανάμεσα σε τόσες και τόσες, ελπίζω να τα καταλάβετε μόνοι σας.
Enjoy! Να ‘μαστε όλοι καλά κι εμείς και όλα τα παιδιά!
Ραντεβού του χρόνου!
Νανά
❤ ❤ ❤
.
.
Δευτέρα, 27 Αυγούστου, 2018
.
.
.
37.596723
26.112308
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Μόνιμος σύνδεσμος
Νοέμβριος 3, 2017 στις 5:31 μμ · Filed under aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, music, Sea, Tourism, Travel, Uncategorized ·Με ετικέτα Aegean, artful, august, camping, crisis, dance, DIY, economy, for nature in nature, freedom, Greece, grouvaloi, hip, hippies, Ikaria, ikaria-in-august, πανηγύρι, χαρά, Αύγουστος, Ικαριώτικος χορός, αγριότοποι, ικαρία, lifestyle, my world, panigiri, photography, seasonal hippies, social anthropology, spiral-dance, summer, swimming, why-ikaria, wild swimming, wilderness
.
.
Κοίτα τώρα
αυτόν τον καιρό μαζεύω ελιές και βασικά δεν ασχολούμαι με τίποτα πιο συγκλονιστικό από αυτήν τη μονότονη, ειρηνική εργασία. Όμως, από τη μέρα που μου έδειξαν το άρθρο που έγραψε ένας Εγγλέζος για τούτο το νησί που έκανα δικό μου που με έκανε δική του, όλο αυτό έχω στο μυαλό μου. Υποσχέθηκα να το μεταφράσω για να δω πως φαίνεται στα Ελληνικά. Όχι γιατί αυτός ο Εγγλέζος λέει πράγματα που μας είναι άγνωστα. Κάθε άλλο. Όμως είναι πολύ διαφορετικό να βλέπεις να περιγράφονται έτσι ώστε να καταλάβει ένας ξένος. Αλλάζοντας την οπτική και ανοίγοντας τον ορίζοντα, αυτό το άρθρο σκοτώνει το φολκλόρ και το λάιφστάιλ που αναπαράγονται διαρκώς από τα Ελληνικά μέσα, δίνοντας για πρώτη φορά την κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική διάσταση του θέματος. Γράφτηκε μάλλον από έναν άνθρωπο που όχι μόνο ξέρει αλλά και έχει το θάρρος να πει ότι πίσω από κάθε μεγάλη χαρά κρύβεται μεγάλος πόνος.
Επίσης ο Άλεξ προσπαθεί να δώσει ορισμούς σε ό,τι βλέπει, ορισμούς καθιερωμένους και κατανοητούς σε όλους. Όσο κι αν φαίνονται σε μας χοντροκομμένοι και στενοί, όπως π.χ. «χίπις» ή «ελευθεριακή κουλτούρα» (μετάφραση του “free culture”), περί αυτού πρόκειται. Αυτό είναι, είτε το θέλουμε είτε όχι. Δεν είναι κάτι διαφορετικό που στην Ελλάδα έχει άλλο όνομα, ή που πρέπει να λέγεται με τρόπο έμμεσο, πιο συγκαλυμμένο.
Είναι κάτι που το βρίσκω ανακουφιστικό. Δηλαδή το να μην υποκρινόμαστε πια. Επίσης το βρίσκω με έναν τρόπο κολακευτικό. Σ’ αυτό το μπλογκ έχω γράψει τόσες φορές για τον Αύγουστο πράγματα με ένα δικό μου τρόπο, πολλές φορές νιώθοντας αρκετά μόνη, μετέωρη κι αμήχανη. Να όμως που βρήκα δικαίωση κι εγώ. Και το νησί που ζω βρίσκει κι αυτό εκείνο που, κατά τη γνώμη μου, μέσα στην απομόνωση και τη διαφορετικότητά του, αναζητά διακαώς: σύνδεση με το κοινωνικό γίγνεσθαι και την παγκοσμιότητα.
Πολλά είπα.
Διαβάστε τώρα το άρθρο. Δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα στο ταξιδιωτικό περιοδικό adventure.com που είναι, όπως λέει:
«ένα σπίτι για ιστορίες που δεν λέγονται -ιστορίες που γεφυρώνουν και μπαίνουν βαθιά σε κόσμους πολύ πέρα από τον δικό μας».
Οι βασικές φωτογραφίες είναι του Nicola Zolin, Ιταλού φωτογράφου, ταξιδευτή και παλιού φίλου της Ικαρίας. Έχω βάλει και 2-3 δικές μου και άλλες. Για οικονομία χώρου, οι λεζάντες είναι κρυμμένες πίσω από τα εικόνες.
.
Νανά
.
«Στη μέση μιας από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις που γνώρισε ποτέ η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι νέοι της Ελλάδας βρίσκουν ελευθερία στο πολυσυζητημένο νησί της Ικαρίας. Ο δημοσιογράφος Alex King που ζει στην Αθήνα, επισκέφθηκε αυτό το καινούριο χίπικο καταφύγιο αναζητώντας τους νέους ανθρώπους που αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι με τα χαρτιά που τους δίνουν.»
«Ο χρόνος αποκτά εντελώς καινούριο νόημα στο Ελληνικό νησί της Ικαρίας. Για παράδειγμα, μπορεί να αργήσεις τρεις ώρες στο ραντεβού σου με έναν άγνωστο και τελικά να συναντηθείτε τα μεσάνυχτα, παρόλα αυτά εκείνος θα σε χαιρετήσει σαν παλιός φίλος, θα κεράσει ούζο και θα κάνετε μια πολύ κεφάτη κουβέντα μέχρι τις μικρές ώρες.»
«Τουλάχιστον, κάπως έτσι έγινε ένα βράδυ όταν πήραμε σιγά-σιγά το δρόμο για τα βουνά αναζητώντας τον Άγγελο Καλοκαιρινό ο οποίος είναι ίσως η πιο μεγάλη αυθεντία όσον αφορά την πλούσια ιστορία αυτού του πολύ ορεινού και πεισματικά ανεξάρτητου νησιού του Αιγαίου Πελάγους. ″Οι άνθρωποι αναζητούν την ελευθερία και ονειρεύονται ένα διαφορετικό κόσμο. Αναζητούν ένα μέρος όπου τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά″, μας είπε ο Άγγελος όταν τελικά τον βρήκαμε. ″Και εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά″.»
«Δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς μαθαίνοντας ότι η Ικαρία είναι μια από τις πέντε φημισμένες Μπλε Ζώνες -περιοχές με ιδιαίτερα υψηλό προσδόκιμο ζωής- όπου οι κάτοικοι συχνά φτάνουν τα ενενήντα ή ακόμα τα ξεπερνούν. Αλλά δεν είναι μόνο οι κανόνες του ρολογιού και της ηλικίας που ξεπερνιούνται εδώ. Μια σειρά από άλλους κανόνες δεν εφαρμόζονται επίσης· γεγονός που δελέασε πολλούς νέους, ελεύθερα σκεπτόμενους, ταξιδιώτες να έρχονται εδώ ήδη από τη δεκαετία του 1970.»
«Ο 20χρονος Πήτερ απολαμβάνει να επιμηκύνει το χρόνο· μια μορφή αλχημείας -επιτεύξιμη στην Ικαρία- που μετατρέπει μια χούφτα ευρώ σε εβδομάδες παράδεισου, αξέχαστων εμπειριών και μιας αίσθησης σύμπνοιας που άλλοι Ευρωπαίοι νέοι μόνο στα όνειρά τους θα μπορούσαν να δουν. Τον βρίσκουμε μαζί με τους φίλους του στην άγρια δυτική άκρη του νησιού να κάνει ελεύθερο κάμπινγκ ανάμεσα σε ογκόλιθους κάτω από ένα καταρράκτη. Είναι αποφασισμένος να μείνει εκεί μέχρι να του τελειώσουν τα χρήματα. ″Κοιτάξτε γύρω σας″, μας λέει. ″Δεν μπορώ να φανταστώ άλλους ανθρώπους να αντιδρούν σε μια εθνική κρίση μ’ αυτόν τον τρόπο»″.»
«Στην Ελλάδα λένε ότι το καλοκαίρι είναι ιερό»
«Όταν ξέσπασε η Ελληνική Κρίση το 2008, λίγο έλειψε να παρασύρει στη δίνη της ολόκληρη την Ευρωζώνη. Για τους νέους κάτω των 25 ετών η ανεργία είναι ακόμα σχεδόν 50% αφήνοντας στους περισσότερους από αυτούς μόνο δύο επιλογές: ή να μεταναστεύσουν ή να παραιτηθούν από τα όνειρά τους. Όμως οι νέοι της Ελλάδας αρνούνται να αφήσουν τη χειρότερη οικονομική κρίση στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να τους στερήσει το δικαίωμα στην απόλαυση του γενέθλιου τόπου τους.»
«Ακολουθώντας το ρέμα που κυλάει δίπλα στο αντίσκηνο του Πήτερ, θα περάσεις μια σειρά από αυτοσχέδιες καλύβες, αιώρες και τέντες, έως ότου βρεθείς στο σεληνιακό σκηνικό της παραλίας του Να, τόπου τρικυμιών, αρχαίων ερειπίων και επιβλητικών γκρεμών.»
«Tην ώρα που πολυώροφα ξενοδοχεία και κακόγουστα εστιατόρια τείνουν να καταστρέψουν τις παραλίες πολλών Ελληνικών νησιών, εδώ, οι παρθένες ακτές δίνουν άσυλο στα μέλη μια ταξιδιάρικης, πολύχρωμης οικογένειας, που κολυμπούν και λιάζονται σε έναν ήλιο που μοιάζει παντοτινός, και όταν πέσει το σκοτάδι μαζεύονται και παίζουν μουσική γύρω από τη φωτιά της κατασκήνωσης.»
«Αυτοί οι αλλιώτικοι νέοι μάζεψαν τις ξηλωμένες κλωστές του χίπικου μονοπατιού της Ελλάδας. Βάζοντας ρεφενέ τα τελευταία ευρώ τους για το μακρύ ταξίδι με το καράβι, υφαίνουν τώρα ένα καινούριο πάπλωμα για την απόδραση, ραμμένο με πολύχρωμα κουρέλια technicolor: ελεύθερο κάμπινγκ, ωτοστόπ, επιβίωση χωρίς σχεδόν καθόλου λεφτά. Καθώς μαζεύονται κάθε φορά τα βράδια στα πανηγύρια, τις παραδοσιακές γιορτές που γίνονται προς τιμή του αγίου προστάτη κάθε χωριού στην Ελλάδα, αυτή η καινούρια γενιά προσθέτει σιγά-σιγά ένα δικό της κεφάλαιο στην πολυκύμαντη ιστορία της Ικαρίας.»
«Ιστορίες ελευθεριακής ζωής»
«Καθόμαστε στην αυλή του Άγγελου, κοιτάζοντας τη σκοτεινή κοιλάδα κάτω από τα σπίτια του Αγίου Πολυκάρπου. Τα ζεστά μάτια του σπιθιρίζουν καθώς ανάβει το τσιγάρο που εξέχει μέσα από τα φουντωτά, άσπρα γένια του. Αφού κεράσει άλλο ένα γύρο ούζο, είναι ώρα να αρχίσουν οι ιστορίες.»
«Οι σημερινοί χίπις μπορεί να δείχνουν διαφορετικοί από εκείνους του 1970, όμως ο Άγγελος λέει ότι είναι η ίδια λαχτάρα για απόδραση που τραβά τους νέους Έλληνες στην Ικαρία. ″Το πνεύμα της περιπέτειας είναι κάτι πολύ σημαντικό για τους νέους που ασπάζονται εκείνο που ονομάζουμε «ελευθεριακή κουλτούρα». Δεν είναι κάτι για όλους, ωστόσο αυτή η κουλτούρα φαίνεται ότι ταιριάζει στο νησί. Ταιριάζει με τη φύση, τη μορφή του εδάφους και το χαρακτήρα των ανθρώπων. Όλοι αναζητούν την απελευθέρωση μέσα στο σκληρό, άγριο τοπίο, τα ψηλά βουνά και τα πυκνά δάση″.»
«Οι ρίζες της ελευθεριακής κουλτούρας στην Ικαρία φυτεύτηκαν το 1971, εξηγεί ο Άγγελος, όταν κάποια νύχτα μια ομάδα Γερμανών ναυτοπροσκόπων κατέφτασαν στον Αρμενιστή με το πλοίο της γραμμής και αφού ξεφόρτωσαν τις φουσκωτές βάρκες τους, αποβιβάστηκαν με αυτές στην παραλία Λιβάδι. Εκείνο τον καιρό οι ντόπιοι προτιμούσαν να κολυμπούν και να βουτούν από τα βράχια και αδιαφορούσαν για τις αμμουδιές. Έτσι, δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην παράξενη κατασκήνωση των ξένων. Όταν όμως οι Γερμανοί γύρισαν στην πατρίδα τους, το γεγονός έγινε γνωστό σε μια αντιφασιστική ομάδα φοιτητών στη Φρανκφούρτη, οι οποίοι αποφάσισαν να μην επιτρέψουν σε αυτούς τους ″Ναζιστές προσκόπους″ να κάνουν θέρετρό τους εκείνη την ωραία αμμουδιά.»
«Το επόμενο καλοκαίρι η ήσυχη παραλία γνώρισε μια έντονη διαμάχη εξουσίας με νικητές τους Αριστερούς. Αυτοί ήταν που καθιέρωσαν το Λιβάδι ως χίπικο άσυλο – καπνίζοντας χόρτο, κολυμπώντας γυμνοί στα κρυστάλλινα, γαλανά νερά, και εισάγοντας στην Ικαρία τον χαλαρό τρόπο ζωής στην αμμουδιά.»
«Ο Άγγελος ήταν ένας από τους πρώτους ντόπιους που ήρθε σε επαφή με εκείνους τους ατημέλητους ξένους και τις ηδονιστικές τους απολαύσεις. Εκείνα ήταν χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας, όταν και μόνο αν έβλεπαν κάποιον με μακριά μαλλιά στον δρόμο ήταν αρκετό για να τον μαζέψει η μυστική αστυνομία. Όμως η Ικαρία τότε χόρευε στον δικό της ρυθμό: θυελλώδεις άνεμοι, τρικυμιώδεις θάλασσες και η έλλειψη φυσικών λιμανιών απομόνωναν το νησί, αναγκάζοντας τους κατοίκους να είναι όσο το δυνατόν αυτάρκεις. Ήταν η απόσταση από την πολιτική εξουσία που πρόσφερε την αναγκαία κάλυψη για να εμφανιστεί σε εμβρυακή μορφή το Ελληνικό χίπικο μονοπάτι.»
«Εκεί που είναι τα άγρια πράγματα»
«Το κάλεσμα της φύσης γοητεύει όσους έχουν διάθεση για περιπέτεια και τους κάνει να επιστρέφουν στον ίδιο τόπο κάθε χρόνο, όπως η 25χρονη Έλενα που είναι φωτογράφος και ζει στην Αθήνα. Ο μαζικός τουρισμός που ανθεί στο γειτονικό νησί της Σάμου, που απέχει μόνο 12 χιλιόμετρα από την Ικαρία, δεν είναι καθόλου ελκυστικός 
γι’ αυτήν· αντίθετα εδώ ζει για τρεις μήνες το χρόνο σαν ″πριγκίπισσα της ελευθεριακής κουλτούρας″ με χρήματα που κερδίζει δουλεύοντας σε ένα μπαρ στην παραλία Λιβάδι. ″Η ζωή στην Αθήνα είναι σκληρή″, λέει. ″Είναι αληθινός αγώνας, όμως μπορείς να έρθεις εδώ και να νιώσεις εντελώς ελεύθερος. Για λίγο καιρό, τουλάχιστον″.»
«Γύρω στα μεσάνυχτα, ‘οι γκρούβαλοι’ -όπως οι ντόπιοι ονομάζουν την απένταρη φυλή του Πήτερ και της Έλενας- βγαίνουν από τις σκηνές τους που βρίσκονται σε διάφορα μέρη στο νησί, για να κάνουν το προσκύνημα τους στα πανηγύρια.»
«Κάθε παραλιακός οικισμός και κάθε μικρό χωριό ψηλά στα βουνά οργανώνει τη δική του χορευτική γιορτή όπου η είσοδος είναι ελεύθερη, όμως οι οργανωτές οι οποίοι δουλεύουν εθελοντικά, πωλούν ντόπιο κρασί και φαγητό, με τα κέρδη από τις πωλήσεις να πηγαίνουν σε διάφορα κοινωφελή έργα της κοινότητας. Καθώς πολλές απ’ αυτές τις γιορτές γίνονται σε μακρινές τοποθεσίες, ο μόνος τρόπος να πάει κανείς εκεί είναι το ωτοστόπ -όπου κάθε τέτοιο ταξίδι με ωτοστόπ είναι μια ευκαιρία να κάνει κανείς νέους φίλους.»
«Απόψε το πανηγύρι γίνεται στο λιμάνι του Ευδήλου, όπου εκατοντάδες άνθρωποι έχουν ενώσει τα χέρια τους και ταλαντεύονται ρυθμικά μπρος και πίσω, σχηματίζοντας ολοένα πιο σφιχτούς ομόκεντρους κύκλους. Μετά από κάποια ώρα, όταν φεύγουν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, πίσω τους μένει ένα πλήθος που βράζει ενωμένο στους ρυθμούς μιας παραδοσιακής μουσικής που έρχεται από τους αιώνες.»
«Για κάποιον σαν κι εμένα που έχει μεγαλώσει στο Λονδίνο με ένα σάουντρακ προ-ηχογραφημένης ηλεκτρονικής μουσικής, φαίνεται σουρεαλιστικό να βλέπει τους ανθρώπους του καιρού του να χορεύουν με κέφι στον ήχο λαϊκών κρουστών, βιολιού και λαούτου -σύντομα όμως υπνωτίζομαι κι εγώ, ενώνω τα χέρια μου με το πλήθος και σαρώνω την πίστα ακολουθώντας τη μουσική.»
«Αργότερα, ο Πήτερ βουτάει ένα κομμάτι ψωμί στο πιάτο μια σαλάτας που εδώ και πολλή ώρα είναι παρατημένη σε ένα τραπέζι, και πιάνουμε πάλι την κουβέντα. Μιλάει με μια ωριμότητα πέρα από την ηλικία του και τα Αγγλικά του έχουν πότε-πότε με έναν ένρινο Σκωτσέζικο τόνο που απόκτησε όταν σπούδαζε στη Γλασκόβη. ″Μπορεί οι προηγούμενες γενιές να έκαναν τα ίδια με εμάς, όχι όμως γιατί ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν», λέει. «Αν δεν φάω εδώ, θα πεθάνω της πείνας μέχρι να μπω στο καράβι για τον γυρισμό. Πραγματικά δεν μου έχουν μείνει πια καθόλου χρήματα. Αυτό που κάνω δεν είναι απλά lifestyle, είναι ένας τρόπος ζωής. Το να τρώω στο πανηγύρι είναι ένας τρόπος να παρατείνω το καλοκαίρι μου. Γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται″.»
«Χορεύοντας όλη τη νύχτα, χαμογελώντας όλη τη μέρα»
«Αργότερα, η ορχήστρα αρχίζει να παίζει ακόμα έναν Ικαριώτικο· αυτός είναι ένας ιδιαίτερος χορός του νησιού και τα βήματά του είναι τραγικά δύσκολα. Τα επίπεδα ενέργειας ανεβαίνουν ακόμα πιο ψηλά, ενώ παλαμάκια και ιαχές αντηχούν μέσα το πλήθος. Κάθε βράδυ, το πανηγύρι τελειώνει με το Πιπέρι, ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο που συμβολίζει το διώξιμο του διαβόλου με το τρίψιμο πιπεριού, το οποίο εξαγνίζει τη γη και τη ψυχή.»
«Στην Ικαρία όμως, αυτό το έθιμο παίρνει έναν μοναδικά ισότιμο χαρακτήρα. Όποιος στέκεται ακόμα στα πόδια του στο τέλος της βραδιάς πρέπει να χρησιμοποιήσει όποιο μέλος του σώματός του, από γλώσσα μέχρι γεννητικά όργανα, προστάξει ο τραγουδιστής, και να τρίψει με αυτά το έδαφος της πίστας. Γελαστοί ‘επόπτες’ μαστιγώνουν με τις ζώνες τους όποιον δεν υπακούει στα προστάγματα, θέλοντας να δείξουν έτσι ότι κανένας δεν είναι ανώτερος.»
«Όταν οι πρώτες ακτίνες του πρωϊνού ήλιου διαλύουν το σκοτάδι, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μόνο φαρδιά-πλατιά χαμόγελα. Που αλλού στην Ευρώπη θα μπορούσε ένα τέτοιο πλήθος να γλεντάει μέχρι τις 10 το πρωί χωρίς τη ανάγκη χημικών διεγερτικών; Με εξαίρεση μερικά πλαστικά μπουκάλια με δυνατό, ντόπιο κρασί και λίγο χόρτο, αυτό είναι μια απόλυτα φυσική έκσταση -κάτι που ενώνει τους ανθρώπους και τους εξαγνίζει.»
«Καθώς γλύφω με τη γλώσσα μου το πάτωμα της πίστας που είναι ζεστό απ’ τον πρωϊνό ήλιο δίπλα-δίπλα με παρέες γελαστών Ελλήνων, ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι πολύ σύντομα όλοι θα επιστρέψουμε στα προγράμματά μας, στο άγχος μας και στον αγώνα της επιβίωσης μέσα στην οικονομική κρίση.»
«Όμως τώρα, όλα αυτά μοιάζουν πιο υποφερτά, αφού ξέρουμε ότι στην Ικαρία νιώσαμε την ελευθερία -έστω για μια στιγμή- και χαθήκαμε για τα καλά, όλοι μαζί, μέσα στη διαχρονική μουσική του Αιγαίου.»
Alex King for 
.
Τέλος εδώ από μένα. Αντί για τα συναφή που βάζω συνήθως,
δείτε μόνο 2 φωτογραφίες και 2 βίντεο της Niki Ntamati ❤
37.596723
26.112308
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Μόνιμος σύνδεσμος
Αύγουστος 13, 2015 στις 6:53 μμ · Filed under aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Personal, Sea, sport, Tourism, Travel, Uncategorized, wildlife ·Με ετικέτα adventure, agriculturist, Arc of Noah, ascetism, autumn, camping, canyoning, Flickr, four seasons, gardening, Greece, hiking, Ikaria, ικαρία, μονοπάτια, my world, nature, panigiri, photography, running, spring, summer, swimming, tough life, trekking, why-ikaria, winter, work out
……
. ⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐ .
………………..
…………………… Ooph!. 😛..
……………………………………………………………………..
……….. 
…………….
After Eleni loaded a set of new photos on Flickr last.month, mutual friends said that I should show some stuff too. Well, here is the stuff, sixty-two, both old and.new, known and unknown, pictures from our life and times in Ikaria in the four seasons of the year. Most of them have always been on Flickr,.only that they were set ‘private’. If you open the pictures in the source, you will be able to read.the titles, some explanations and links back to this blog 😉
…
On the other hand, if you are in a hurry you can just watch the slideshow which will load very soon.after you click on the picture below. With more that 100 photos by now, it’s like a short film! I hope that you will enjoy at least that one. 🙂
…
……………………..
.
.
……………..
……
………..
…
.
.
.
Friday, August 14, 2015
.
37.596723
26.112308
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Μόνιμος σύνδεσμος
Ιουλίου 10, 2015 στις 5:15 μμ · Filed under aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Tourism, Travel ·Με ετικέτα august, camping, driving, freedom, hiking, hip, hitchhiking, Ikaria, ikaria-in-august, τουρισμός, Αυτόνομη Συσπείρωση Πολιτών Ικαρίας, Αύγουστος, Νας, ικαρία, μεσαχτή, οδηγίες, lifestyle, messakti, nas, panigiri, safety, summer, swimming, tourism, what-matters
.
[in English]
.
Το ‘χει η μοίρα μου, το θέλω κι εγώ, όταν κοντεύει ο Αύγουστος γίνομαι επικοινωνιακή και δημοσιεύω ή αναδημοσιεύω κάτι καλό για τον τουρισμό στην Ικαρία, όπως π.χ. το περσινό «Touristicon». Φέτος θέλω να προβάλω την πρωτοβουλία της «Αυτόνομης Συσπείρωσης Πολιτών Ικαρίας» να βγάλουν ένα κείμενο με τίτλο «Ικαρία τον Αύγουστο – Οδηγίες Χρήσης» που απευθύνεται στη ζωντανή νεολαία που γεμίζει το νησί τον Αύγουστο, καλωσορίζοντας τους σαν φίλους, εξηγώντας τα βασικά, δίνοντας λύσεις. Μου είπαν ότι θα βγει σε φυλλάδιο που θα μοιράζεται στα στέκια του καλοκαιριού, μακάρι, αυτό θα ήταν τέλειο. Τέλος πάντων, διαβάστε το. Εκτός από το καταπληκτικό εισαγωγικό σκίτσο που είναι δικό τους, οι άλλες εικόνες είναι δικές μου προσθήκες. Μερικές κρύβουν λινκς που οδηγούν σε διάφορες σχετικές αναρτήσεις, δικές μου ή της Ελένης. 
.
.
«Φίλοι μας, καλωσορίσατε
Το βλέπετε απ’το καράβι, η Ικαρία είναι ένα μακρόστενο ψηλό βουνό χωρίς πεδιάδες και πολλές παραλίες, ενώ τα πιο πολλά χωριά είναι κρυμμένα στο εσωτερικό. Από τη φύση της δεν είναι κατάλληλη για μαζικό τουρισμό. Το άγριο τοπίο της δεν προσφέρει την άνεση και τη βολική γραφικότητα που αναζητά ο τουρίστας-καταναλωτής. Παρόλα αυτά, από τότε που έγινε γνωστή σαν τουριστικός προορισμός, συμβαίνει το εξής παράδοξο: η διαφορετικότητα της Ικαρίας (όχι μόνο ως προς το τοπίο αλλά και τον τρόπο ζωής και τη βιοθεωρία των κατοίκων) προσελκύει αρκετό κόσμο, κυρίως νέους που θέλουν να δουν «τι παίζει εδώ»– να δοκιμάσουν, να πάρουν μια γεύση από αυτήν τη διαφορετικότητα. Επειδή όμως, θέλουν επίσης και να βρεθούν μαζί με άλλους ανθρώπους που αναζητούν το ίδιο πράγμα, καταφθάνουν όλοι μαζί τον Αύγουστο. Έτσι, εκείνες τις λίγες εβδομάδες η διαφορετική Ικαρία γίνεται «εναλλακτική Ικαρία». Γίνεται μια χαοτική (εναλλακτικά μαζική) ‘Αντιμύκονος’.»
.
«Κίνητρό μας η αγάπη μας για τον τόπο. Σκοπός μας να περάσουμε καλά όλοι μαζί.»
«Είναι κρίμα, γιατί παρά τα πολλά ελαττώματα και τα λάθη μας, πιστεύουμε ότι η διαφορετικότητά μας έχει κάτι να δείξει (ίσως και να διδάξει) στους ανθρώπους της πόλης. Αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο να γίνει σε τόσο πολλούς ανθρώπους μαζί, όταν δηλαδή η πόλη μετακομίζει σε μας.
Είναι κρίμα επίσης γιατί είμαστε συνηθισμένοι να είμαστε λίγοι. Ενώ μας αρέσει πολύ που έχουμε κόσμο, είναι δύσκολο να προσαρμοστούμε στη πολυκοσμία και να διαχειριστούμε τις καταστάσεις όπως θα έπρεπε.
Αυτό το κειμενάκι δεν είναι τουριστικός οδηγός.
Γράφτηκε από μια ομάδα φίλων, μελών της Αυτόνομης Συσπείρωσης Πολιτών Ικαρίας (*), με σκοπό να ενημερώσει για τα προβλήματα και τις ελλείψεις μας και να βοηθήσει τον νεανικό κόσμο που έρχεται στο νησί για διακοπές εκείνες τις εβδομάδες ώστε να αποφύγει τις κακοτοπιές. Το κίνητρο μας είναι η αγάπη μας για τον τόπο. Σκοπός μας είναι να περάσουμε καλά όλοι μαζί. Ο τρελός μήνας Αύγουστος, ο Αύγουστος της Ικαρίας, αρέσει πολύ και σε μας όπως αρέσει και σε σας.»
.
.
Συγκοινωνία
Λ ε ω φ ο ρ ε ί α : Στην Ικαρία δεν υπάρχει οργανωμένο δίκτυο τύπου ΚΤΕΛ, με κεντρικό σταθμό, πίνακες δρομολογίων κτλ. Φυσικά, υπάρχουν λεωφορεία και τα δρομολόγια τους γίνονται συχνότερα τον Αύγουστο, πολλές φορές μάλιστα συνδυάζονται με τις ώρες άφιξης και αναχώρησης των καραβιών. Ανακοινώσεις των δρομολογίων μπαίνουν συνήθως σε διάφορα κεντρικά καταστήματα, δυστυχώς όμως χάνονται μέσα στην πληθωρική αφισοκόλληση του καλοκαιριού. Κι έτσι καταλήγουμε να τα μαθαίνουμε στόμα με στόμα ή ρωτώντας τους οδηγούς. Τ α ξ ί : υπάρχουν πολλά με εξυπηρετικούς οδηγούς και με μάλλον φτηνό κόμιστρο δεδομένων των αποστάσεων και των δύσκολων δρόμων. Ωστόσο τον Αύγουστο είναι δυσεύρετα. Ω τ ο σ τ ό π : τα ντόπια αυτοκίνητα (ΑΤ, ΜΟΑ ή ΜΟΒ), όταν έχουν χώρο, συχνά σταματούν και παίρνουν ωτοστοπατζήδες. Όμως τίποτα δεν είναι δωρεάν στη ζωή. Το αντίτιμο είναι η επικοινωνία με τον οδηγό. Χαιρετάτε, μιλάτε, πείτε τις εντυπώσεις και τις απορίες σας για το νησί. Π ο δ α ρ ό δ ρ ο μ ο ς : Κανείς στην Ικαρία δεν θα σας χαρακτηρίσει αλήτη ή φτωχό, επειδή περπατάτε. Όλα είναι δρόμος και κανένας δρόμος στο νησί δεν είναι βαρετός.
.
Διαμονή
«Δωμάτια: Υπάρχουν άπειρα, διάσπαρτα παντού, ακόμα και στα πιο μακρινά χωριά. Στα τελευταία μάλιστα, αν έχετε λύσει το θέμα της μετακίνησης, θα βρείτε καταπληκτικό περιβάλλον και χαμηλές τιμές ακόμα και τον Αύγουστο. Διαμονή στο ύπαιθρο: Τρία είναι τα βασικά δεδομένα. 1ον) Η Ικαρία εμπνέει και είναι ιδανική για κατασκήνωση, 2ον) η κατασκήνωση απαγορεύεται παντού, και 3ον) δεν υπάρχει κανένα οργανωμένο κάμπινγκ. Η κατάσταση που προκύπτει, επομένως, είναι χαοτική και παράλογη. Όχι μόνο για να αποφύγετε διαμαρτυρίες και διώξεις (τα γνωστά «πεσίματα»), αλλά και γιατί, πολύ απλά, νομίζουμε ότι είναι καλύτερα έτσι, συνιστούμε να είστε λιτοί, ελαφρείς και ευέλικτοι (αλλά και «πιο νόμιμοι»), απορρίπτοντας τη λογική του κινούμενου εξοχικού σπιτιού (αντίσκηνο τύπου «βιλίτσα» με πλήρες νοικοκυριό, κουζινικά κτλ.). Μια ανοιχτή τέντα για σκιά τη μέρα και για ύπνο χωρίς υγρασία τη νύχτα, είναι αρκετή. Αν είναι δυνατόν, διαλέξτε μια θέση μακριά κι έξω από την αμμουδιά που είναι για όλους. Αν κατασκηνώσετε στο βουνό, αργά ή γρήγορα θα σας αντιληφθούν και θα σας διώξουν είτε οι κάτοικοι είτε οι δασοπυροσβέστες. Όσο για τις ιδιωτικές περιοχές (αυλές, χωράφια), μπορεί κάποιοι άνθρωποι να μην έχουν πρόβλημα αν κατασκηνώσετε στις ιδιοκτησίες τους για λίγες μέρες. Αρκεί, φυσικά, να τους βρείτε και να ζητήσετε την άδειά τους. ‘Ο,τι και να κάνετε, όπου κι αν πάτε, ακόμα και στην πιο μακρινή ερημιά, μην έχετε νοοτροπία «καταληψία». Είναι λάθος.»
.
Σκουπίδια
«Κακά τα ψέματα, η Ικαρία μπορεί να έχει ζηλεμένη φύση όμως δεν φημίζεται για την καθαριότητα. Σαν να μην έφταναν «τα μόνιμα σκουπίδια» (παλιοσίδερα, μπάζα, χαλασμένα αυτοκίνητα κτλ.) που στοιχειώνουν τους δημόσιους χώρους και το φυσικό περιβάλλον, στις 3-4 εβδομάδες της σύντομης τουριστικής σεζόν παράγεται μια αληθινή σκουπιδοβόμβα! Τα σκουπιδιάρικα δεν φτάνουν, οι κάδοι κι οι χωματερές δεν φτάνουν, οι λίγοι εποχιακοί υπάλληλοι δεν ξέρουν τι να πρωτοκάνουν. Τα τελευταία χρόνια προσπαθούμε να είμαστε πιο καθαροί. Όμως χρειαζόμαστε και τη βοήθειά σας.»
.
Πανηγύρια
«Τα διάσημα πανηγύρια του νησιού δεν είναι ούτε «μαγαζιά» ούτε «τζάμπα πάρτι». Είναι ένας θεσμός (η λέξη δεν είναι υπερβολική) που εξυπηρετεί πολλαπλές, θρησκευτικές, κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες των μικρών κοινοτήτων κάθε χωριού. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια έχουν μαζικοποιηθεί και εμπορευματοποιηθεί (με σοβαρές επιπτώσεις στο περιβάλλον λόγω υπερπαραγωγής σκουπιδιών και υπερκατανάλωσης κρέατος), παρόλα αυτά διατηρούν το βασικό χαρακτήρα τους: γιορτή ισονομίας και γλέντι για όλους, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, καταγωγής, ενδυματολογικού στυλ και ιδεολογικού προφίλ. Το μυστικό είναι ότι οι διοργανωτές είναι όλοι εθελοντές. Γι’αυτό, αν έχετε παράπονα, μην φερθείτε σαν «δυσαρεστημένοι πελάτες». Κουβεντιάστε μαζί τους. Το θέλουν κι αυτοί. Δεν είναι σκυλάδικο, ούτε «αρπαχτή». Είναι η γιορτή του χωριού.»
.
Οι δρόμοι
«Απορεί κανείς πολλές φορές πως έγιναν δρόμοι σε τέτοια βουνά και τέτοιους γκρεμούς. Και όμως το οδικό δίκτυο της Ικαρίας είναι τεράστιο και αφάνταστα πολύπλοκο. Από την άλλη πλευρά όμως οι πιο πολλοί από αυτούς τους δρόμους δεν είναι σε καλή κατάσταση. Ακόμα και ο κεντρικός οδικός άξονας (Άγιος Κήρυκος – Εύδηλος – Ράχες – Καρκινάγρι) σε πολλά σημεία έχει τα χάλια του. Ανάποδες κλίσεις, ξαφνικές απότομες στροφές, εμπόδια, στενώματα, τρύπες κτλ. Οδηγείτε με ταχύτητες που δεν ξεπερνούν τα 30-40 χλμ., δένετε τη ζώνη, φοράτε κράνος. Αν πιείτε πολύ στο πανηγύρι, μην οδηγήσετε. Στρώστε κάπου και κοιμηθείτε μέχρι το πρωί.»
.
Η θάλασσα
«Συχνά όταν φυσάει μελτέμι, μεγάλα κύματα δέρνουν τις πιο γνωστές παραλίες στη βόρεια πλευρά του νησιού (Κυπαρίσσι, Κάμπος, Μεσαχτή, Λιβάδι, Νας). Μας αρέσει να τα βλέπουμε και να παίζουμε με τη δύναμή τους, δυστυχώς όμως έχουν γίνει αρκετοί πνιγμοί. Εκτός από τους γενικούς κανόνες ασφαλούς κολύμβησης, όταν παίζετε με τα κύματα πρέπει να έχετε υπόψη σας ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για άθλημα. Ακόμα και με τη μορφή απλού παιχνιδιού το bodysurfing απαιτεί αυτοσυνείδηση και στοιχειώδη φυσική κατάσταση. Επιπλέον να θυμάστε ότι τα δύσκολα είναι στο τέλος, όταν το αντιμάμαλο (το αθέατο, αντίθετο υποβρύχιο ρεύμα) εμποδίζει τον κολυμβητή να επιστρέψει στην παραλία. Μην ξεχαστείτε στην απόλαυση του παιχνιδιού. Πρέπει οπωσδήποτε να έχετε φυλάξετε δυνάμεις για να βγείτε στη στεριά. Κι αν κουραστείτε απ’ το σπορ, φυσικά υπάρχουν και οι νότιες, φιλόξενες και ήρεμες παραλίες, μην το ξεχνάτε αυτό.»
.
Το βουνό
«Ίσως το έχετε ακούσει, η Ικαρία θεωρείται κορυφαίος ορειβατικός προορισμός. Το δίκτυο των σηματοδοτημένων μονοπατιών της Ικαρίας είναι απέραντο. Δημιουργήθηκε στη διάρκεια πολλών χρόνων από εθελοντές χωρίς καμία απολύτως κυβερνητική βοήθεια. Συμβουλές: 1) Όταν φυσά δυνατό μελτέμι, αν και δεν βρέχει, στο βουνό έχει πυκνή ομίχλη, 2) Το Φαράγγι της Χάλαρης (αυτό που πολλοί ξέρουν ως «ποτάμι του Να») έχει αποκτήσει μεγάλη φήμη, ωστόσο τον Αύγουστο δεν έχει πολύ νερό. Το εσωτερικό του είναι πολύ εντυπωσιακό, ωστόσο η πορεία είναι δύσκολη γιατί το μονοπάτι έχει σχεδόν καταστραφεί από τις πλημμύρες και τα αδέσποτα κατσίκια, 3) Μια πετυχημένη πεζοπορία στην Ικαρία είναι μια πεζοπορία που έχει ξεκινήσει νωρίς το πρωί. Το νησί έχει πολύ έντονο ανάγλυφο και το έδαφος είναι ανώμαλο. Γι’ αυτό οι αποστάσεις «βγαίνουν» πολύ μεγαλύτερες απ’ όσο φαίνονται στον χάρτη.»
.
Φαγητό και τοπικά προϊόντα
«Στην Ικαρία η γεωργία είναι τρόπος ζωής. Ψάχνουμε, βρίσκουμε και ψωνίζουμε ντόπιο κρασί, μέλι, τσίπουρο, τυρί, φρούτα, λαχανικά, βότανα και πολλά άλλα.»
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
«Διακοπές στην Ικαρία θα θέλαμε να σημαίνει διακοπές από τον μαζικό, καταναλωτικό τρόπο ζωής. Το ξέρουμε, είναι αστείο να ζητάμε τέτοιο πράγμα τον Αύγουστο που είναι ο πιο «χύμα κι ό,τι να ‘ναι» μήνας του χρόνου όσον αφορά τις διακοπές. Τότε όμως είναι που αξίζει να το ζητάμε. Δείτε τα έργα των προγόνων μας στα βουνά, τα σπίτια στους βράχους, τα πεζούλια στους γκρεμούς. Είναι στη φύση μας να ζητάμε το αδύνατο. Δεν ξέρουμε τι πετυχαίνουμε, γράφεται πάντως μια ωραία ιστορία, λίγη-λίγη, σιγά-σιγά, κάθε χρόνο. Είναι το παραμύθι της Ικαρίας. Μπείτε στο νόημα. Γίνετε κι εσείς μέρος της αφήγησης.»
Καλά να περάσετε!
37.630425
26.097590
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Μόνιμος σύνδεσμος
Απρίλιος 16, 2014 στις 6:49 μμ · Filed under aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, scouting, Tourism, Travel, Uncategorized, wild humor ·Με ετικέτα action shots, adventure, Aegean, April, artful, beer, circle, drunk, economy, Erifi, goatland, Greece, groovy, hare-site, hip, Ikaria, χαρά, αγριότοποι, ικαρία, ξεθέωμα, myths, panigiri, people in landscape, photography, plateau, playful, spiral-dance, spring, why-ikaria, wilderness
-
.
Saint Beer the Mythos day 😀
-
.
.
Only in Ikaria…
Last week lots of us local people
(the fat and the slim, the young and the old)
were hired to take part in the shooting
(well-paid, everything provided)
for an ad of a beer.
(who cares? could be anything)
.
.
Shooting on for two days on the mountain plateau.
(chilly desert in April but plenty of space to dance)
Asked to act as if in a real village festival.
(fake hipsters & hippies, fake rain in a fake panigiri)
«More passion!», the director shouted,
«We do it again with more passion this time!»
(ok boss, as long as there is plenty of fuel)
.
37.596723
26.112308
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Μόνιμος σύνδεσμος
Ιουλίου 1, 2011 στις 6:03 μμ · Filed under Ikaria, ικαρία, scouting, trekking ·Με ετικέτα Aegean, august, egotoagrimi, elias-kampos, hiking, Ikaria, ikaria-in-august, χάρτης, χαρά, Κάβο Πάπας, ΟΠΣ Ικαρίας, αγριότοποι, αγαλλίαση, εριφή, ιδρώτας, ικαρία, μονοπάτι των ξωτικών, μονοπάτια, ξεθέωμα, Kavo Papas, map, maps, out-to-mountain-top, panigiri, scouting, summer, trails
Μια ευγενική προσφορά του Ορειβατικού Πεζοπορικού Συλλόγου Ικαρίας και εμού του αγριμιού προσωπικά. Βοήθησα να τσεκαριστούν αυτές οι διαδρομές και να συνταχτούν οι τελικές προτάσεις. Χαίρομαι που το αναρτώ. Πάει πολύ καιρός που δεν είχα στο μπλογκ μου κάτι συγκεκριμένο για τεράστια περπατήματα με χάρτες κλπ. Αν πάτε Ικαρία, τις περπατήσετε και βλαστημήσετε, ελάτε να με βρίσετε εδώ. Δεν θα σβήσω τα σχόλιά σας!
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
Μεγαλώνουμε τις διακοπές μας στην Ικαρία περπατώντας
Λέγεται συχνά ότι ο τουρισμός βουνού ή οικοτουρισμός επιμηκύνει την τουριστική περίοδο. Αυτό είναι σωστό. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι και για τους ίδιους τους περιπατητές οι μέρες ή οι ώρες που περνάμε στο βουνό «επιμηκύνονται» και εκ των υστέρων φαντάζουν μεγαλύτερες και περισσότερες. Η άμεση συνεχής επαφή με τη φύση, οι εναλλαγές, οι δυσκολίες, η σωματική δραστηριότητα, διευρύνουν την συνείδηση “διαστέλλοντας τον χρόνο”, ενώ το πρωινό ξύπνημα (χωρίς αυτό δυστυχώς δεν νοείται “βουνό”) σε καιρό διακοπών (ειδικά στην Ικαρία), εφόσον πετύχει (βλέπε Συμβουλές), προϊδεάζει ότι όσα θα φέρει η μέρα θα είναι όμορφα και εύκολα, αφού το χειρότερο, δηλαδή το πρωινό ξύπνημα, έχει συμβεί και έχει ξεπεραστεί…
☺☻☺☻☺☻☺☻☺
Εδώ λοιπόν προτείνουμε Τρεις (+1) Πεζοπορικές Περιπέτειες ειδικά για το καλοκαίρι (δηλ. με μπάνιο στη θάλασσα) οι οποίες, ελπίζουμε, θα δημιουργήσουν την αίσθηση ότι οι φετινές διακοπές “έγιναν μεγαλύτερες”, καλύτερες, πλουσιότερες. Εκτός από τη δυνατότητα μπάνιου, η επιλογή έγινε με κριτήρια: α) τη μεγαλύτερη δυνατή εναλλαγή τοπίων, β) σκιά, δέντρα, νερό, γ) τη δυνατότητα διανυκτέρευσης, και κυριότερα, δ) την καλή σήμανση, αν όχι όλων των διαδρομών, τουλάχιστον σημαντικών τμημάτων τους.
1η Μεγάλη Κυκλική
(Αμμούδια – Μαγγανίτης – Καρκινάγρι – Αμμούδια)
(Κλικ στο Flickr για μεγαλύτερη ανάλυση)
Ξεκινάμε από το οροπέδιο “Αμμούδια” πάνω από τις Ράχες. Εκεί κάπου (π.χ. στο “Σπιτάκι της Μαμής”) αφήνουμε το αυτοκίνητο (*) και ακολουθούμε το σημαδεμένο μονοπάτι με νότια κατεύθυνση, προς Μαγγανίτη όπου θα φτάσουμε μετά από 3,5 ώρες περίπου. Θα είναι μεσημέρι, οπότε, αν είναι μέρα που έχει καραβάκι για Καρκινάγρι (έχουμε ρωτήσει προηγουμένως το Λιμεναρχείο Αγίου Κηρύκου), κατεβαίνουμε στο λιμανάκι, κάνουμε μια βουτιά στη θάλασσα και επιβιβαζόμαστε. Αν όχι, περνάμε τη μέρα στις ακτές του Μαγγανίτη (μεταξύ Σεϋχελλών και Δάσους), διανυκτερεύουμε και παίρνουμε το καραβάκι για το Καρκινάγρι την επόμενη μέρα.
Φτασμένοι στο Καρκινάγρι, δεν τρώμε βαριά. Η απογευματινή βόλτα στο μονοπάτι για τη Μαύρη είναι must. Ξεκινώντας από τις “Αλυκές”, το παλιό “Μονοπάτι των Φαροφυλάκων” ελίσσεται παραλιακά, όμως δεν φτάνει όπως άλλοτε μέχρι το super highlight της Ικαρίας – το Φάρο του Κάβο Πάπα. Δυστυχώς μετά τη Μαύρη τα περάσματα είναι κλεισμένα με σύρματα.
Η νύχτα θα περάσει στο Καρκινάγρι. Την άλλη μέρα προβλέπεται ανάβαση στον Άγιο Ισίδωρο. Το μονοπάτι αρχίζει λίγο πιο πέρα από τον Άγιο Νικόλαο, στον δρόμο για Τραπάλου. Είναι ένα τσιμεντένιο δρομάκι που ανεβαίνει αριστερά. Προσοχή: Ξεκίνημα πρωί και όχι το μεσημέρι, γιατί η ανηφορική διαδρομή έχει δυτικό προσανατολισμό και ψήνεται στον απογευματινό ήλιο.
Άγιος Ισίδωρος. Φιλόξενο καταφύγιο κάτω από τις κορυφές της Προβατοκεφάλας και της Μέλισσας, όπου αν θέλουμε, μπορούμε να διανυκτερεύσουμε. Ωστόσο, όσοι “τα έχουν βαρεθεί όλα αυτά” μπορούν να πάρουν τον αμαξιτό για τις Ράχες. Εμάς, μας περιμένει η (μερική) διάσχιση της κορυφογραμμής. Το σηματοδοτημένο μονοπάτι ξεκινά έξω από την πόρτα του μοναστηριού και ανεβαίνει σχετικά ομαλά μέχρι τα 1000 μέτρα, διασχίζοντας βραχώδη οροπέδια. Αν έχει σύννεφα κι ομίχλη χρειάζεται προσοχή γιατί προς το νότιο μέρος ανοίγονται βάραθρα. Βαδίζοντας, προσπαθούμε να εντοπίσουμε τις δύο βουνοκορφές. Καθώς οι βορινές πλαγιές τους είναι σχεδόν επίπεδες, τις αναγνωρίζουμε μόνο από τα γνωστά κολονάκια της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού.
Βρισκόμαστε στο “μονοπάτι της οροσειράς” που απλώνεται από άκρη σε άκρη της Ικαρίας (οι ορειβάτες το ονομάζουν Transikarian trail ή Ridge walk) και κατευθυνόμαστε σταθερά ανατολικά μέσα από μια “πετραία έρημο” προς το μεγάλο οροπέδιο “Εριφή” όπου υπάρχει ακόμα βλάστηση (συστάδες πρίνων και κράταιγων). Το μονοπάτι γίνεται χωματόδρομος ο οποίος σε λίγο διασχίζει μια μεγάλη πετρόχτιστη μάντρα. Στο σημείο εκείνο υπάρχει πινακίδα “Προς Σελίνι – Ρυάκα”. Αν υπάρχουν δυνάμεις, αξίζει μια βόλτα μιάμιση ώρας περίπου (πήγαινε-έλα). Αν δεν είναι προχωρημένο καλοκαίρι, ο ψηλός καταρράκτης και η λίμνη μπορεί να έχουν ακόμα νερό.
Από την Εριφή για τα Αμμούδια άλλοι ακολουθούν το δρόμο (“ποδηλατόδρομος…”) και άλλοι τις γιδόστρατες μέσα από ρεικότοπους στο χείλος των γκρεμών. Τέλος διαδρομής. Καλή μας τύχη!
(*) Εννοείται ότι μπορεί κανείς να ανέβει στα Αμμούδια με τα πόδια από τον Χριστό Ραχών, ακολουθώντας τη σήμανση και με οδηγό το χάρτη “Γύρος των Ραχών με τα Πόδια” (εκδ. 2005). Ωστόσο, καλύτερα να πάει κάνεις εκεί πάνω με αυτοκίνητο ή μηχανή για οικονομία χρόνου, ειδικά αν πρέπει να προλάβει το καραβάκι για Καρκινάγρι το μεσημέρι.
2η Μακρά Μονοήμερη
Ράχες – Περαμεριά – Κάμπος – Εύδηλος
(“Μονοπάτι των Ξωτικών” ή “Μονοπάτι των Δύο Μοναστηριών”)
(Κλικ στο Flickr για μεγαλύτερη ανάλυση)
Τυπικά η διαδρομή ξεκινά από την πλατεία του
Χριστού Ραχών (πιθανόν εξυπηρετεί κάποιο πρωινό λεωφορείο), αλλά για οικονομία χρόνου μπορεί κανείς να ξεκινήσει από το “
Μικρό Φράγμα” στην περιοχή της
Μονής Ευαγγελίστριας Μουντέ. Από τον Χριστό στου Μουντέ ο πεζοπόρος ακολουθεί “τα πατουσάκια”, δηλ. το σηματοδοτημένο μονοπάτι “
Γύρος των Ραχών με τα Πόδια”. (Αν επιλέξετε “τα πατουσάκια”, επισκεφθείτε οπωσδήποτε τον “
Νερόμυλο Σπανέδων” στον Χάρακα ποταμό ο οποίος έχει αναπαλαιωθεί με χρήματα του πανηγυριού του Χριστού.)
Το Μονοπάτι των Ξωτικών είναι μια απ’ τις πολλές προεκτάσεις του Γύρου των Ραχών που δεν περιλαμβάνονται στην παρούσα (ήδη υπό εξάντληση) έκδοση του χάρτη. Ξεκινά στην ανατολική όχθη του κάτω μικρού Φράγματος όπου υπάρχει πινακίδα. Ακολουθούμε προσεκτικά την σήμανση που μας οδηγεί σε αγροτικό δρόμο ο οποίος μετά αρκετή ώρα καταλήγει στους Λαψαχάδες, πάνω από την εκκλησία του Αγίου Μάρκου, σε μια συνοικία,που ονομάζεται “Πλατέδες”. Κόβουμε αριστερά σε ένα δρομάκι και σε λίγο μπαίνουμε λοξά σε μονοπάτι. Είναι μια περιοχή (πιο κάτω από τις “ερήμους των κατσικιών” και πιο πάνω από τους σημερινούς οικισμούς) άλλοτε κατοικημένη και καλλιεργημένη, που τώρα όμως έχει καταληφθεί από πλούσια κι άγρια βλάστηση – εξ ου και το όνομα “Μονοπάτι των Ξωτικών” που της έδωσαν οι πεζοπόροι.
Το μονοπάτι γίνεται δρόμος που γίνεται πάλι μονοπάτι κ.ο.κ. ώσπου φτάνουμε στη
Μονή Θεοκτίστης από την ανατολική δασώδη πλευρά πίσω από το χωριό
Πηγή. Αφού παρ’ ελπίδα βρούμε και φάμε
λουκουμάδες, ξαναπιάνουμε το μονοπάτι που αρχίζει ακριβώς δίπλα στη Θεοσκέπαστη (το γνωστό μανιταροειδή βράχο με το εκκλησάκι), διασχίζουμε ένα ρουμάνι και βγαίνουμε στο δρόμο του χωριού στη θέση “Αγία Ματρόνα”. Το μονοπάτι κατηφορίζει ακριβώς πίσω από το κτίριο του Συνεταιρισμού. Ήταν (και είναι ακόμα) μία υπέροχη πετρόκτιστη ρύμη σκεπασμένη από δρυς (και βάτους…) που μας οδηγεί στην συνοικία Κέρος του
Κάμπου και αργότερα στην πλατεία του χωριού. Ξαφνικά τότε η διαδρομή γίνεται “αρχαιολογική” καθώς ανεβαίνει στην ιστορική Αγία Ειρήνη, περνά δίπλα από το Μουσείο και πιο πέρα από “Τα Παλάτια”, δηλ. το Ρωμαϊκό Ωδείο και αργότερα Βυζαντινό διοικητήριο. Βγαίνει στον κεντρικό δρόμο, τον οποίο ακολουθούμε για λίγο μέχρι πριν το γεφύρι όπου στρίβουμε στον χωματόδρομο για την
παραλία του Κάμπου. Από κει και πέρα, τυπικά η διαδρομή συνεχίζεται σηματοδοτημένη, ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο (με κάποια “κοψίματα”) μέχρι τον
Εύδηλο και τελειώνει στο τελευταίο πορτοκαλί σημαδάκι (“
δίπλα στον τηλεφωνικό θάλαμο”) στην κάτω πλατεία μπροστά στη θάλασσα.
Καλή μας τύχη!
3η Μακρά Μονοήμερη
(Λαγκάδα – Προεσπέρα – Νας)
Εύκολη, κατάλληλη για ωτοστοπατζήδες ☺
(Κλικ στο Flickr για μεγαλύτερη ανάλυση)
Καλός φίλος με αυτοκίνητο μας ανεβάζει στην Λαγκάδα (*)και μας αφήνει στην ευχή της Παναγίας. Παίρνουμε το δρόμο πίσω από την εκκλησία με κατεύθυνση βορειοανατολική. Μετά την “ποριά” αρχίζει το μονοπάτι για Βρακάδες, το πλησιέστερο κατοικημένο χωριό που δεν απέχει πολύ. Από Βρακάδες βαδίζουμε στον χωματόδρομο για Κουνιάδο και μετά κατηφορίζουμε ομαλά (στο δρόμο πάντα) για Προεσπέρα σε μια ξάερη, δροσερή διαδρομή, με θέα στο Αιγαίο και στο ηλιοβασίλεμα. Κατηφορίζουμε, κατηφορίζουμε, μέχρι τον παραλιακό δρόμο όπου στρίβουμε δεξιά και πάμε για το Να. Τέλος διαδρομής. Καλή μας τύχη!
(*) Ο Άγιος Ισίδωρος δεν απέχει πολύ (σε ευθεία γραμμή) από την Λαγκάδα, ενώ διακρίνεται το ίχνος του παλιού μονοπατιού που, τέμνοντας κάθετα τους δρόμους, συνδέει τις δύο τοποθεσίες. Επομένως, στην 1η Μεγάλη Κυκλική η επιστροφή, αντί να είναι προς τα Αμμούδια, μπορεί να είναι προς Λαγκάδα (προσφέρεται για διανυκτέρευση) και μετά για το Να.
4η Χύμα
Για ανοργάνωτους ☺ Και μεθυσμένους ☺
Όταν βρεθούμε, κι όπου βρεθούμε, σε ορεινή περιοχή μακριά απ’ τη θάλασσα (π.χ. μετά από
πανηγύρι), σνομπάρουμε το αυτοκίνητο. Σνομπάρουμε επίσης και τις ασφαλτοστρωμένες οδούς και αφηνόμαστε στην μαγεία του χωματόδρομου. Όπου τους βρούμε, τους ακολουθούμε με γενική κι αόριστη κατεύθυνση προς τη θάλασσα. Όλοι συνδέονται μεταξύ τους, οπότε αφού περάσουμε από αυτό οι πεζοπόροι λέμε “
πίσω αυλή” (σπίτια, στάνες, χωράφια, σκουπιδότοπους), κάποια στιγμή θα καταλήξουμε στη “
θάλαττα – θάλαττα”. Αν κάπου συναντήσουμε
πορτοκαλί βουλίτσες, είναι το οργανωμένο δίκτυο μονοπατιών. Τις ακολουθούμε αδίστακτα. Θα είναι σίγουρα μια ενδιαφέρουσα διαδρομή.
Καλή μας τύχη!
Συμβουλές:
– Το πρόβλημα του πρωινού ξυπνήματος στις διακοπές αντιμετωπίζεται έχοντας προβλέψει να υπάρχει έτοιμος ή ημι-έτοιμος καφές στο ψυγείο ή δίπλα στο κρεβάτι. Για δύσκολες περιπτώσεις, τοποθετούμε κοντά στο κρεβάτι του υπναρά ένα μπουγιέλο με νερό. (☺☺)
– Απαραίτητα: Θερινός ελαφρύς υπνόσακος, πετσέτα, σακάκι, μακρύ παντελόνι, εντομοαπωθητικό, μποτάκια, μεγάλο χαμόγελο.
– Τα νερά της Ικαρίας γενικώς πίνονται. Παντού πάντως, όπου συμβουλεύουμε για στάση, υπάρχει κανονική πηγή ή δίκτυο με πόσιμο νερό.
– Η Ικαρία δεν είναι μεγάλο νησί και οι αποστάσεις στην πραγματικότητα του χάρτη είναι μικρές. Ωστόσο, διαθέτει εντυπωσιακό ανάγλυφο τόσο στη μεγάλη όσο και στη μικρή κλίμακα, πράγμα το οποίο επιβραδύνει σημαντικά την πεζοπορία.
– Δεν απομακρυνόμαστε από την καθορισμένη διαδρομή χωρίς να ξέρουμε πως θα την ξαναβρούμε.
– Αν έχουμε πρόθεση να διανυκτερεύσουμε π.χ. σε ένα μοναστήρι ή κοντά σε κατοικημένο τόπο δηλώνουμε την παρουσία μας και τις προθέσεις μας σε όποιον ντόπιο δούμε. Εκτός ότι το απαιτεί η ευγένεια, είναι πολύ καθησυχαστικό και για τα δύο μέρη.
– Δεν βιαζόμαστε! Δεν υποκύπτουμε στo “πρέπει να τα δούμε όλα”. Άλλωστε, τι να δούμε; Στην Ικαρία όλα είναι απλά, ωστόσο υπάρχει παντού μια μαγεία την οποία καταστρέφει η βιασύνη.
– Οι χάρτες των εικόνων είναι μόνο ενδεικτικοί για να δοθεί μια οπτική εντύπωση των διαδρομών. Απαραίτητη η παραβολή τους με τους κανονικούς έντυπους γεωγραφικούς χάρτες του νησιού.
– Για μια μεγάλη ποικιλία φωτογραφιών με ετικέτα «μονοπάτια» και «Ικαρία» κλικ στο Flickr
Καλό δρόμο σε όλους!
.
.
.
.
Thurday July 1, 2011
.
.
.
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Μόνιμος σύνδεσμος
Δεκέμβριος 24, 2010 στις 7:27 μμ · Filed under aegean, Ikaria, ικαρία, lifestyle, Personal ·Με ετικέτα abuse, Aegean, Aegean Sea, artful, dance, deforestation, desertification, direct approach, environment, experiment, festival, food, fun, goats, Ikaria, πανηγύρι, περιβάλλον, Πατατάτο, ικαρία, κατσίκια, μαγειρική, panigiri, post traditional, potatoes, respectful, tourism, update
(update: διαβάστε και τα σχόλια από κάτω!)
Χαίρετε
Διάβασα κάπου ότι ο προϋπολογισμός προβλέπει μόνο 0,1% για το περιβάλλον. Ώρα να κάνουμε κάτι “εκ των έσω”. (Εδώ κολάει το “Στην κουζίνα σου εσύ!) Θα αγωνιστούμε με τις κατσαρόλες μας, συντρόφισσες, να φτιάξουμε ένα μενού πανηγυριού που θα βοηθήσει το περιβάλλον. (Εδώ κολάει το “Τρώμε φύση”) Συγκεκριμένα το περιβάλλον της Ικαρίας.
Ήταν θέμα που κρεμόταν βάρος στη συνείδησή μου. Κάτω από την από πάνω trash art φωτογραφία απ’ το μπάχαλο που άφησε πίσω της η μανιασμένη Χάλαρη καθώς όρμηξε από τα κατσικοφαγωμένα βουνά με φόρα 1000 d (1 d = 1 diaolos), καθώς και στη σχετική πονεμένη καταχώρηση στο μπλογκ του Ορειβατικού Συλλόγου Ικαρίας όπου μιλούν για “τροποποίηση του τοπίου” (sic), έριξα σχόλια σε στυλ μπλαζέ, λες κι ήμουνα τουρίστρια, ούτε συμπαραστάθηκα ούτε πρότεινα κάτι θετικό.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Τώρα όμως που καταλάγιασε ο πόνος, θα πιάσουμε το πρόβλημα από τη ρίζα, ή μάλλον τη μία απ’ τις δύο ρίζες η οποία παρακαλώ, όπως θα δούμε παρακάτω, φυτρώνει στην κουζίνα!
Γνωστά Δεδομένα:
– Η υπέρμετρες καταστροφικές επιπτώσεις που είχε η μεγάλη βροχόπτωση του Οκτώβρη είχε και ανθρωπογενείς αιτίες.
– Σε συνδυασμό με τις μεγάλες κλίσεις (λόγος ύψους και εμβαδού) μια από τις αιτίες των καταστροφών ήταν η αποψίλωση και η ερημοποίηση των βουνών λόγω της ανεξέλεγκτης χρόνιας υπερβόσκησης.
– Ο αριθμός των κατσικιών “που υπερβόσκουν” διατηρείται υψηλός 1) εξαιτίας των επιδοτήσεων και 2) διότι το κατσικίσιο κρέας, σκέτο, βρασμένο ή ψητό, αποτελεί το βασικό πιάτο των (υπερ)πολλών καλοκαιρινών (υπερ)πανηγυριών όπου (υπερ)συρρέει (υπερ)πολύς κόσμος.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Παρατηρήσεις:
Το κατσικίσιο κρέας ως βασικό πιάτο του Καριώτικου πανηγυριού έρχεται από παλιά καλή αγροτο-κτηνοτροφική παράδοση, που όμως τη χάλασε το “υπέρ”, η υπερβολή. Δεν είναι δυνατόν ένα μενού που σχεδιάστηκε για 50-200 άτομα να καλύψει 3000, ενώ ταυτόχρονα από 5-10 πανηγύρια που είχε άλλοτε το καλοκαίρι η Ικαρία να 
έχει τώρα πάνω από 100! Με τέτοια κίνηση και πελατεία θα φανταζόταν κανείς πως γίνονται εισαγωγές, κι όμως όχι, όλα τα πανηγύρια διαφημίζουν και πράγματι προσφέρουν ντόπιο κρέας! Τι τρώνε και πως ζουν αυτά τα έρμα χιλιάδες ζωντανά στο περιορισμένο εμβαδόν του νησιού δεν θα το σχολιάσω, γιατί είπαμε πως δεν θα μαι αρνητική. Θα εστιάσω σ ένα άλλο τρελό. Αρκετή ποσότητα από το πανάκριβα αγορασμένο (τόσο χρηματικά όσο και περιβαλλοντικά) κρέας μένει αφάγωτο στα τραπέζια όταν τελειώσει το πανηγύρι. Ο λόγος, σήμερα κόσμος δεν είναι λιμασμένος για πρωτεΐνες σε crude μορφή όπως παλιά. Δεν γλύφουν κόκαλα (αχ τι νόστιμα), δεν τρώνε πέτσες (αχ τι νόστιμες..), δεν πίνουν “ζουμί” (τι δυναμωτικό..) κι ας το προσφέρουν δωρεάν. Αγοράζουν κρέας είτε “γιατί είναι παράδοση” ή για να βοηθήσουν το χωριό που κάνει το πανηγύρι (είναι σαν έρανος για κοινωφελείς σκοπούς) και τσιμπάνε απ’ το ψαχνό, καταναλώνοντας δηλαδή μόνο κάτι περισσότερο απ το ½ περίπου της ποσότητας που έχουν αγοράσει. Το υπόλοιπο το πιο πολύ πετιέται στα σκουπίδια το πρωί καμιά φορά μαζί με τα πλαστικά τραπεζομάντιλα! Για να μην τα πολυλέμε, ειδικά στα μεγάλα πανηγύρια (που δεν είναι και λίγα) οι παραδόσεις έχουν διαστρεβλωθεί. Καλά, θα μου πείτε, δικές μας είναι οι παραδόσεις, ότι θέλουμε τις κάνουμε, γουστάρουμε να σφάζουμε, να βράζουμε και να ψήνουμε για 4 χιλιάδες κόσμο. Αν δε σ’ αρέσει, να μην έρχεσαι.
“Να κάνετε ότι θέλετε κι εγώ ξέρω να αποστρέφω το βλέμμα μου και να περνάω καλά στο πανηγύρι.” λέω. “Να μην ακούω μετά να κλαίτε όταν γκρεμίζονται τα βουνά, ξεθεμελιώνονται τα σπίτια, πέφτουν οι δρόμοι και τα γεφύρια”.
Και συλλογίζομαι:
Αν τα πανηγύρια είναι (όπως έχει ειπωθεί πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου στην Athens Voice νομίζω κάποτε) η βαριά βιομηχανία της Ικαρίας, με την ίδια λογική οι πρόσφατες καταστροφές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “βιομηχανικό ατύχημα”.
Και συμπεραίνω. Η ντόπια βιομηχανία έχει βλάβη!
Στην κουζίνα γρήγορα!
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Σκοπός μας είναι να μειώσουμε δραστικά την ποσότητα κρέατος που καταναλώνεται στο Καριώτικο πανηγύρι, φτιάχνοντας ένα πιάτο που να είναι κοντά στην παράδοση, να είναι νόστιμο και με υλικά που βρίσκονται στο νησί το καλοκαίρι όταν δουλεύει η πανηγυροβιομηχανία την οποία υποστηρίζουμε με όλη μας τη ψυχή (ώπα!).
Έλα όμως που το σκέτο κρέας έχει ένα καλό: το κόβεις, το ψήνεις ή το βράζεις, αλάτι πιπέρι, κι έτοιμο! Ποια άλλη τροφή έχει τέτοιο πλεονέκτημα; Δεν θέλει ρώτημα. Η πατάτα! Από το καζάνι του Καριώτικου πανηγυριού θα βγάλουμε τουλάχιστον το μισό κρέας και θα βάλουμε στη θέση του νόστιμες πατάτες που φυτρώνουν μια χαρά σε ψηλά νησιά με οροπέδια όπως η Νάξος που είναι πιο γνωστή και know what και η Ικαρία!
Για αρχή, ορίστε το original Πατατάτο των Κυκλάδων όπως το κάνουν για τα πανηγύρια στην Αμοργό σε βίντεο με υπογραφή Μαμαλάκη. Αποδεδειγμένα ταΐζει πολύ λαό.
Στη συνέχεια εμείς, πειραματικό φαγητό είναι, θα κάνουμε διάφορες μαγκιές κι αλλαγές. Όμως θα κρατήσουμε το όνομα που είπε γι αστείο ο Μαμαλάκης για το Αμοργιανό πιάτο. Το πιάτο μας θα το πούμε “Σαλεμένο”!
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Πράγματι, θα χρειαστεί αρκετό σάλεμα. Όμως τι τους έχουμε τους άντρες;
Για να συντομεύουμε, στο λινκ εδώ είναι η βασική συνταγή “Πατατάτο” (για σπίτι) του Μαμαλάκη όπως βλέπουμε στο βίντεο να το φτιάχνουν στην Αμοργό. Κι εδώ είναι μια βελτιωμένη συνταγή της της Νταϊάνας Κόχυλα που είναι και Καριωτίνα, όπου αντί για μπελτέ, βάζουμε φρέσκια ντομάτα, όμως έχει παραλείψει το κρασί, μου φαίνεται περίεργο. Όσο για τα καρυκεύματα, είναι θέμα γούστου, στομαχιού και οικογενειακής ή τοπικής παράδοσης. Της μόδας τώρα είναι η πιπερόριζα τζίντζερ, γιατί όχι;
Τέλος πάντων, δεν είναι δύσκολο φαΐ, κοκκινιστό κρέας με πατάτες να σκεφτείτε, όμως έχει ένα λεπτό σημείο, να μην λιώσουν οι πατάτες και καταντήσει κρέας με κόκκινο πουρέ. Μέσα σε καζάνι 50-200 λίτρων σίγουρα θα λιώσουν κι έτσι πριν τις ρίξουμε στο καζάνι, καλύτερα να τις σοτάρουμε στο λάδι για να σφίξουν κι έτσι θα γίνουν και πιο νόστιμες.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Στο κοκκινιστό ή ριγανάτο με πατάτες εγώ (to agrimi) βάζω πρόσθετα λαχανικά και κάνω ένα τύπου pot-au-feu, αλλά πράσα και καρότα δεν έχουμε το καλοκαίρι. Έχουμε όμως μπόλικα ξερά κρεμμύδια που είναι φτηνά, πάνε τέλεια με κρέας και πατάτες και στερεώνουν τον άνθρωπο στο κρασί και στον χορό. Τώρα εγώ πάλι λόγω Κρήτης προτιμούσα το κοκκάρι, σα να λέμε, να μπασταρδέψουμε το κοκκινιστό να φέρνει στο στιφάδο που τραβάει και πιο πολύ κρασί (αφού μιλάμε για πανηγύρι). Άλλοι πάλι προτιμούν πιο κλασικό με μεγάλα κόκκινα κρεμμύδια ολόκληρα ή ψιλοκομμένα. Είναι θέμα γούστου. Εξάλλου τέτοιου είδους φαγητά δεν είναι haute cuisine αλλά μάνα μας Ελλάς, όλη η τέχνη είναι στο ψήσιμο ή και στο τηγάνισμα.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Δοκιμάστε κι εσείς να μας πείτε, γιατί ήμαστε αρκετοί που συνεργαστήκαμε στο πειραματικό Project Salemeno και μας ενδιαφέρει η γνώμη σας. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, να θυμάστε, προσπαθούμε να σώσουμε το περιβάλλον του νησιού
♥ που αγαπάμε♥ εδώ πέρα!
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Υ.Γ. Το παραδοσιακό κρέας στη λαδόκολλα ή το «ζουμί» μπορούν να σερβίρονται ως after.
Ούτως αλλέως μεθυσμένη να χορεύω μετά τις 3 τα ξημερώματα το χάνω. Ποιό περιβάλλον, ποιά ηθικη-ηηή??? Είναι ώρα για γουρουνιές και αμαρτίες… 
😳
Ξερή Ρίγανη Ικαρίας
.
.
Saturday December 24, 2010
.
.
.
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Μόνιμος σύνδεσμος
