Το μονοπάτι του Αθέρα και το ζεν 😚
Δημοσιεύθηκε: 11 Μαΐου, 2023 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, sport, Tourism, Travel, trekking, Uncategorized | Tags: Aegean, angelos, direct approach, for nature in nature, freedom, Greece, hiking Ikaria, hiking trails, Ikaria, πεζοπορία, χαρά, Μονοπάτι του Αθέρα, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, μονοπάτια, ξεθέωμα, OPS Ikarias, Trail of Atheras, zen 13 Σχόλια
Χαίρετε και πάλιαγαπητοί αναγνώστες
του μπλογκ του αγριμιού.
Είμαι ο Άγγελος και με κάλεσε ξανά η αγαπημένη μου Νανά για να γράψω τις εντυπώσεις μου από την πρόσφατη εθελοντική εργασία που κάναμε στο μεγάλο Μονοπάτι του Αθέρα που διασχίζει τη θεαματική επιμήκη κορυφογραμμή του νησιού μας από το ανατολικό ακρωτήριο Δράκανο ως το δυτικό ακρωτήριο, τον Κάβο Πάπα.
Φυσικά, και πάλι εφέτος, δεν δουλέψαμε παρά μόνο σε ένα κομμάτι αυτής της μεγάλης διάσχισης. Είναι όμως ένα κομμάτι που εγώ προσωπικά αγαπώ πολύ διότι η διαδρομή αυτή τη φορά περνάει μέσα από τα οροπέδια του Δυτικού Αθέρα πάνω από την περιοχή των Ραχών, δηλαδή, τον Ζηζόκαμπο, τα Αμμούδια, την Εριφή και το Πέζι, με τα οποία με συνδέει σχέση τόσο προγονική, καθώς είμαι Ραχιώτης, όσο και αισθητική, αφού μου αρέσει η ισιάδα κι η άπλα τους, οι πολύ εντυπωσιακές και ιδιαίτερες βραχοσυνθέσεις με τις οποίες είναι σπαρμένα τα τοπία τους, καθώς και οι συστάδες από βελανιδιές που βλέπει κανείς εδώ κι εκεί – απομεινάρια των πυκνών δρυοδασών που κάλυπταν άλλοτε το νησί από τα βουνά μέχρι τη θάλασσα.
Αντί για εισαγωγή σε αυτές (τις δικές μου) θα γράψω εδώ μόνο μία: την απάντηση που έδωσα σε μια καινούργια φίλη, την Έρση, που μας βοήθησε πολύ στη δουλειά, η οποία με ρώτησε κάποια στιγμή:
«Καθαρίζουμε, σηματοδοτούμε, αλλά κάποια στιγμή τα σημάδια θα σβήσουν, οι κούκοι θα πέσουν κι οι πινακίδες θα σαπίσουν. Τι κάνουμε; Πάμε πάλι και καθαρίζουμε και ξαναβάζουμε σημάδια, και ούτω καθεξής; Ωραίο είναι, ωραία περνάμε, αλλά έχει κάποιο νόημα αυτό; Το ίδιο πάλι ξανά και ξανά;»
«Όχι, δεν έχει νόημα» μου ήρθε επιφοίτηση και απάντησα:
«Είναι ζεν!»
Πανέξυπνη η φίλη μου κατάλαβε αμέσως τι ήθελα να πω και μου είπε:
«Δηλαδή, ναι, αν θέλαμε κάτι μόνιμο και λογικό, θα βάζαμε μπουλντόζες και μπετονιέρες και θα φτιάχναμε έναν δρόμο που θα κρατούσε για πολλές δεκαετίες. Αλλά τότε θα χάναμε την ουσία. Αυτό δεν θέλεις να πεις;»
Ναι, αυτό ήθελα να πω, Έρση. Θα χάναμε την ουσία, που είναι η δράση, η άμεση εμπειρία, η συμμετοχή, το κτίσιμο με τα χέρια μας απλών κατασκευών που μας συνδέουν με τον χώρο και με τους ανθρώπους που θα τις χρησιμοποιήσουν.
Ναι, θα πηγαίνουμε στον Αθέρα ξανά και ξανά, να μπήγουμε πασσάλους, να στήνουμε κούκους, να βάφουμε βούλες, γιατί ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ.
Αυτό που κάνουμε ταιριάζει με την ελευθερία και την άγρια ομορφιά του βουνού.
Αυτό που κάνουμε είναι επίσης ένα κάλεσμα από εμάς τους ίδιους προσωπικά (όχι από κάποιο πρόγραμμα ή μηχανισμό) προς τους ανθρώπους να έρθουν, να την γνωρίσουν και να την αισθανθούν.
ΕυχαριστώΆγγ. Κ.
Πέμπτη, 11 Μαΐου 2023 Next post : «Τα βίντεο του ΟΠΣ Ικαρίας στο youtube ❤️» Previous post : «Νότια Σκέψη»
Νότια Σκέψη
Δημοσιεύθηκε: 23 Ιουλίου, 2022 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, lifestyle, photography, Tourism, Uncategorized | Tags: Aegean Sea, agriculture, crisis, degrowth, economic neoliberalism, economy, escape, ethics, ethnography, for nature in nature, Gavdos, gentrification, Greece, Ikaria, island life, Ικαρία, οικονομία, red island, rediscover-countryside, social anthropology, togetherness 13 Σχόλια
αν και συνήθως τέτοιον καιρό με πιάνουν οι καλοσύνες μου και γράφω χαρούμενα και δοτικά για το εποχικό άνοιγμα του νησιού στον τουρισμό, εφέτος θα σπάσω την παράδοση γιατί συνάντησα την περίληψη μιας ακαδημαϊκής εργασίας που θίγει ενδιαφέροντα ιδεολογικά ζητήματα για τη ζωή στα νησιά, σε ορισμένα νησιά, εννοείται, και μου φαίνεται πως εξηγεί ως ένα βαθμό γιατί στην Ικαρία, λόγου χάρη, δεν πηγαίνουμε ίσια, αλλά στραβά σαν το κάβουρα, πότε από τη μια και πότε απ’ την άλλη, και ότι αυτό δεν είναι κακό αναγκαστικά, αλλά μπορεί να είναι και καλό, διότι ο κάβουρας κάτι ξέρει και στραβοπατάει, αφού ζει ανάμεσα στις πέτρες σαν κι εμάς, και με τα στραβοπατήματά του (αλλού νομίζεις πως πηγαίνει κι αλλού βρίσκεται) ξεγελάει όσους τον ψάχνουν και γλιτώνει τη ζωούλα του.
Το κείμενο το εντόπισα από μια ανάρτηση καλού φίλου στο facebook
και αποφάσισα να το μεταφράσω από τα Αγγλικά, παίρνοντας το θάρρος να το χτενίσω κάπως, αφαιρώντας και τις παραπομπές, ώστε να γίνει πιο ευανάγνωστο. Πήρα επίσης το θάρρος να ενσωματώσω δίπλα στο κείμενο κάποιες φωτογραφίες προσώπων του νησιού, πολύ ταιριαστές, κατά τη γνώμη μου, που βρήκα στη φωτογραφική σελίδα marabou project των αδελφών Σοφικίτη, ξεχωρίζοντας εκείνες που έχουν τοποθεσία «Ικαρία». Ορισμένες από αυτές, αν τις ανοίξετε στην πηγή, θα δείτε ότι έχουν συνοδευτικές περιγραφές, πολύ ενδιαφέρουσες.
Διαβάστε τώρα το άρθρο. Η Νότια Σκέψη είναι καλή τροφή για σκέψη.
Στο τέλος πρόσθεσα κάποιους συνδέσμους σε όσα κατά καιρούς έχουμε γράψει εγώ και η Ελένη στα μπλογκ μας λιγότερο ή περισσότερο σχετικά με το θέμα. Όπως θα δείτε, δεν είναι λίγα!
Νότια σκέψη, νησιωτικότητα και υπαρκτή
αποανάπτυξη στη Μεσόγειο Θάλασσα
Διαπραγματευόμαστε εδώ την ιδέα ότι στις Μεσογειακές κοινωνίες υπάρχουν σπέρματα εναλλακτικών πολιτισμών – συγγενή σε μεγάλο βαθμό με την «αποανάπτυξη». Αυτά τα στοιχεία, που τα ονομάζουμε «Νότια σκέψη», αποτελούν ένα πολιτιστικό φαντασιακό που επικεντρώνεται στις αξίες της βραδύτητας, της μετριοπάθειας και της εύθυμης 
συντροφικότητας που συναντώνται στη Μεσόγειο αλλά και γενικότερα είναι διαδεδομένες σε όλους τους «Νότους» του κόσμου.
Όσον αφορά την Ικαρία καταδεικνύουμε πώς, με την πάροδο του χρόνου, αναδύθηκε ένα πνεύμα διαφορετικότητας συγγενές με την αποανάπτυξη και πώς αυτό ενσωματώθηκε στις τοπικές οικονομικές πρακτικές και θεσμούς. Στη Γαύδο πάλι, εστιάζουμε στο πώς η γεωγραφική απομόνωση μιας νησιωτικής τοποθεσίας γίνεται κίνητρο δημιουργίας 
φαντασιακών και πρακτικών προς μια λιτή, κοινοτική ζωή.
Σε μια πρόσφατη εργασία, διερευνήθηκαν «γεωγραφίες αποανάπτυξης» – δηλ. εδαφικές εμπειρίες εκούσιας και ακούσιας επιβράδυνσης – και επισημάνθηκαν τρεις τύποι σχετικών εμπειριών: α) «ουτοπικές περιοχές του τώρα» (“nowtopian territories”), όπως οικισμοί μετάβασης ή οικολογικά χωριά, με οργανωμένες διαδικασίες ηθελημένης ελάττωσης ταχύτητας, β) περιοχές «εξεγερμένων», όπως στους Τσιάπας και άλλες «προσωρινές αυτόνομες ζώνες» που αναφύονται γύρω από τόπους συγκρούσεων 
για τους φυσικούς πόρους, όπου οι άνθρωποι οργανώνονται για να σταματήσουν εξορύξεις και περιφράξεις, αναπτύσσοντας τις δικές τους εναλλακτικές στην πορεία του αγώνα, και γ) «οριακές περιοχές», όπως η Αργεντινή ή η Ελλάδα που πλήττονται από την κρίση, όπου μέσα στα ερείπια των αποτυχημένων οικονομιών ανάπτυξης αναπτύσσονται δοκιμαστικοί και προσωρινοί πειραματισμοί αλληλεγγύης. 
Μπορούμε να θεωρήσουμε τέτοιες εμπειρίες ως «υπαρκτή αποανάπτυξη» – ατελείς και ημιτελείς διαδικασίες αντίστασης στην ανάπτυξη ή προσαρμογής μέσω δοκιμαστικών εναλλακτικών στη φάση του τέλους (της ανάπτυξης). Ονομάζουμε αυτές τις προσεγγίσεις «υπαρκτές» σε αντιπαράθεση με την πληθώρα των εξιδανικευμένων, κανονιστικών («ουτοπικών») μοντέλων που παρουσιάζονται σε κάποιες βιβλιογραφίες αποανάπτυξης.
Μας απασχολεί ιδιαίτερα ένα είδος υπαρκτής αποαναπτυξιακής εναλλακτικής, πιο συγκεκριμένα σε περιοχές που βρίσκονται γεωγραφικά περιθωριοποημένες, και που, για τον έναν ή τον άλλον λόγο, παραμένουν στην αμφίβολη κατάσταση που έχει ονομαστεί «α-ανάπτυξη» (“a-development”), 
περιοχές, δηλαδή, που δεν είναι ούτε εκμοντερνισμένες και “αναπτυγμένες” αλλά ούτε και υπανάπτυκτες.
Έτσι, εστιάζουμε στην έννοια του «Νότου μέσα στον Βορρά» – θύλακες (σχετικής) α-ανάπτυξης μέσα στους γεωγραφικούς πυρήνες του καπιταλισμού. Ας σημειωθεί ότι με τον όρο α-ανάπτυξη δεν εννοούμε την έλλειψη καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά συγκεκριμένα μια ισχυρή παρουσία και συνύπαρξη 
με προ- ή μη καπιταλιστικές μορφές οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης.
Όπως έχει επισημανθεί, στον διεθνή Τύπο μπορεί κανείς να βρει άρθρα για τη μακροζωία και την καλή ζωή στα ελληνικά νησιά δίπλα-δίπλα με εκείνες τις πολιτικές λιτότητας που βάζουν στο στόχαστρό τους αυτόν ακριβώς τον «τεμπέλικο», «υπανάπτυκτο» τρόπο ζωής. Αν όμως θεωρήσουμε τη διαφορετικότητα ως μια εξωτερική φράκταλ γεωγραφία που ισοπεδώθηκε από μια άμορφη δύναμη «εκσυγχρονισμού» και «ανάπτυξης», 
θα αποτύχουμε να διακρίνουμε τις συγκεκριμένες πολιτικές οικονομικο-οικολογικές διαδικασίες μέσω των οποίων η διαφορές εξαλείφονται από τον καπιταλισμό. Το έργο του γεωγράφου Έρικ Κλαρκ για το «εξευγενισμό των νησιών» (“island gentrification”) είναι κρίσιμο από αυτή την άποψη.
Εδώ αναδύεται μια θεμελιακή αντίφαση. Από τη μια πλευρά, τα εναλλακτικά σχέδια για μία μη καπιταλιστική οργάνωση ή αποανάπτυξη αντιστέκονται 
στην τάση του κεφαλαίου για αναζήτηση προσόδων. Από την άλλη όμως, αυτές οι ίδιες οι προσπάθειες διαφοροποίησης μπορεί να δημιουργήσουν πολιτιστικές συνθήκες κατάλληλες για μια εκ νέου αξιοποίηση του νησιωτικού περιβάλλοντος (ας πούμε, από τον τουρισμό που προσελκύεται από μια «εναλλακτική», «μη ανεπτυγμένη» ατμόσφαιρα), μια αξιοποίηση που στη συνέχεια θα προσελκύσει κεφάλαια. Ο ρόλος του τουρισμού στον καπιταλισμό στο να απορροφά τη διαφορά από τη διαφορά και να την εξαφανίζει έχει τεκμηριωθεί ευρέως στις μέρες μας.
Μακροπρόθεσμα, η «υπαρκτή αποανάπτυξη» προέκυψε καθώς οι ντόπιοι υπερασπίστηκαν τον κοινοτισμό ενάντια σε ένα καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης, χωρίς να το συνειδητοποιούν, καθώς αντιστέκονταν και συχνά εμπόδιζαν διάφορα έργα εκσυγχρονισμού. Σήμερα, για παράδειγμα, οι Ικαριώτες αστειεύονται ότι η Κούβα, η Βόρεια Κορέα και οι Ράχες Ικαρίας είναι τα τελευταία προπύργια του κομμουνισμού. Είναι αξιοσημείωτο ότι το 60 με 70% των Ικαριωτών ψηφίζει σταθερά αριστερά του κέντρου (70% στις εθνικές εκλογές του 2019 έναντι 40% σε εθνικό επίπεδο).
Το ΚΚΕ, το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα, του οποίου τα μέλη εξακολουθούν να σέβονται τη Σοβιετική Ένωση, κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή της Ικαρίας και αυτό ισχύει ήδη από το τέλος της στρατιωτικής χούντας το 1974. Την ίδια στιγμή που η Ικαρία προσέλκυσε τη διεθνή προσοχή ως Μπλε Ζώνη μακροζωίας, η Wall Street Journal επισκέφθηκε τον “Κόκκινο Βράχο” αναζητώντας απαντήσεις για τον λόγο που οι Έλληνες στρέφονταν προς τη ριζοσπαστική αριστερά. Το ΚΚΕ έχει φτιάξει ένα οργανικό οικονομικό δίκτυο στηρίζοντας τα μέλη του στην Ικαρία. Δεν είναι «αντι-αναπτυξιακό», αλλά αντικαπιταλιστικό, και δίνει προτεραιότητα στη γεωργία χαμηλού κέρδους έναντι του τουρισμού. 
Οι κομμουνιστές και οι αριστεροί έχουν βάλει εμπόδια σε αναπτυξιακά σχέδια που θα αντιμετώπιζαν ελάχιστη αντίθεση αλλού.
Ο αριστερισμός της Ικαρίας την κράτησε επίσης έξω από τα πελατειακά δίκτυα επιδοτήσεων και δαπανών των κυβερνήσεων (κυρίως από την Δεξιά μέχρι τη δεκαετία του 1980), περιορίζοντας περαιτέρω την ανάπτυξη. Η πρόθεση λοιπόν δεν ήταν η αποανάπτυξη, όμως το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: 
η βασισμένη στην ανάπτυξη οικονομική μεγέθυνση σταμάτησε να κυλά στις ράγες της. Όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, αυτή η ιδιαίτερη ριζοσπαστική πολιτική της Ικαρίας κυριάρχησε μέσω της καλλιέργειας μιας ιδιαίτερης γηγενούς αντίληψης που αξιοποίησε το κοινοτικό, «αντι-αναπτυξιακό» πνεύμα – μία αντίληψη που μοιράζεται πολλά κοινά με τη “νότια σκέψη” που αναφέραμε στην αρχή.
Η θέση μας είναι ότι μια συγκεκριμένη ιστορικο-φυσική γεωγραφία που εξέθρεψε ένα κοινοτικό πνεύμα οδήγησε επίσης σε μία κομμουναλιστική ηθική, πολιτική και αντίληψη, που το αποτέλεσμα τους ήταν να κρατηθεί το νησί έξω από 
διαδικασίες εκσυγχρονιστικής ανάπτυξης. Η υπαρκτή αποανάπτυξη ήταν το ακούσιο αποτέλεσμα, ένα αποτέλεσμα όμως που μπορεί να εξηγηθεί. Μια τέτοια υπαρκτή αποανάπτυξη διατηρείται σήμερα, ως διαρκής απόπειρα, μέσα από την αναπαραγωγή και ανανέωση πεποιθήσεων, πρακτικών και θεσμών που την υποβοηθούν.
Ωστόσο, ενώ η αφήγησή μας για την Ικαρία τονίζει τις ιστορικές και ενδεχόμενες πολιτικές διεργασίες που παρήγαγαν τη διαφορά, όσον αφορά τη Γαύδο ο μύθος και 
η γεωγραφική απόσταση συνδυάζονται σε ένα εκτεταμένο ρεπερτόριο εναλλακτικών κοινωνικοοικονομικών και ιδεολογικών πρακτικών και φαντασιακών που παράγουν κοινότητες υπαρκτής αποανάπτυξης.
Ιδωμένες από τη σκοπιά ενός μονογραμμικού μοντέλου ανάπτυξης, οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της Γαύδου είναι προβληματικές. Από μια άλλη οπτική γωνία όμως, αυτές οι συνθήκες μετατρέπονται σε πρώτη ύλη για νέα φαντασιακά και νέους τρόπους ζωής. 
Στην κυρίαρχη αφήγηση, ένας τόπος όπως η Γαύδος χαρακτηρίζεται ως υπανάπτυκτη ή υπανάπτυκτη – που περιμένει να αναπτυχθεί. Εν τούτοις, η βιωμένη εμπειρία των νησιωτών λέει μια διαφορετική ιστορία. Οι νησιώτες και “οι νησιώτες από επιλογή” δεν βλέπουν πλέον τον εαυτό τους μέσα από τα μάτια των άλλων – ότι είναι, δηλαδή, καθυστερημένοι. Όπως οι Ικαριώτες, έτσι και οι Γαυδιώτες βρίσκουν σήμερα ένα νέο αυτοσεβασμό βασισμένο στις Νότιες αξίες της απλότητας, της βραδύτητας, της κοινότητας. Ορίζουμε αυτή τη στάση ζωής ως υπαρκτή πραγματική αποανάπτυξη, όχι τόσο λόγω ενός τρόπου διαβίωσης που έχει χαμηλή χρήση ενέργειας ή πόρων (που όντως έχει), αλλά κυρίως επειδή θεωρούμε την αποανάπτυξη ως μια θετική 
μεταστροφή προς την κατεύθυνση του να αντιληφθούμε και να βιώσουμε με διαφορετικό τρόπο εκείνο που υπό άλλες συνθήκες θα φοβόμασταν ως καταστροφικό (δηλ. την έλλειψη ανάπτυξης).
Για να είμαστε σαφείς: δεν παρουσιάζουμε αυτά τα δύο νησιά ως υποδείγματα αποανάπτυξης. Τα θεωρούμε ως εφαλτήρια για να αναλογιστούμε τέτοιες δυνατότητες, ως ζωντανά εργαστήρια μιας Νότιας σκέψης που πραγματώνουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Όταν σκέπτεται κάποιος την αποανάπτυξη, υποστηρίζουμε εδώ, πρέπει να στραφεί προς την ενδυνάμωση 
συνδυασμών γεωγραφίας, ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, φαντασίας και πολιτικής έκφρασης που θα είναι ικανοί να επαναξιολογήσουν, να υποστηρίξουν και να πειραματιστούν με διαφορετικούς τρόπους ύπαρξης και πράξης.
Σάββατο, 23 Ιουλίου 2022
Moments of Summer 2019 @ Ikaria
Δημοσιεύθηκε: 18 Σεπτεμβρίου, 2019 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, ικαρία, lifestyle, Tourism, Travel, Uncategorized | Tags: adventure, art, august, dance, direct approach, for nature in nature, Gen Z, Greece, hiking, Ikaria, ikaria-in-august, Instagram, Ικαρία μου όλα, ικαρία, μονοπάτια, love in Ikaria, nature, no technical problem, summer 2019, why-ikaria, young, Zillennials 5 Σχόλια..Εκτός ότι πήγα στο Φαράγγι του Ρυάκα κοντά στον Μαγγανίτη και έμεινα στην περιοχή αρκετές μέρες γλυτώνοντας από τη φασαρία του Αυγούστου, δεν έχω άλλο ενδιαφέρον να σας πω δικό μου από το φετινό καλοκαίρι στο νησί. Πάντως, ήταν καλά, απ’ ό,τι έμαθα: ο κόσμος πέρασε καλά, κι οι ντόπιοι και οι ξένοι, όλα εντάξει, «ούτως ειπείν», που έλεγε ένας χαζός καθηγητής μου στο σχολείο
Δεν θα πω τίποτα, αλλά δεν μπορώ και να μείνω και βουβή. Ας γράψω και ας σας δείξω κάτι. Τι θα κάνω; Να, θα βάλω στην άκρη το hype για το οποίο όπως ξέρετε αδιαφορώ και θα διαλέξω να σας δείξω μερικές εξαιρετικές μικροστιγμές. Είναι μόνο πέντε. Όμως για μένα είναι αντιπροσωπευτικές. Αισθηματικές ή καλλιτεχνικές, αστείες ή πικρές, έχουν θάρρος κι αγάπη μέσα τους.Η πρώτη έχει τίτλο:
«Waiting for green light» 😊
.Η δεύτερη είναι βιντεάκι με τίτλο:
«Poseidon’s blessings» 😌
.Η τρίτη είναι ένα βιντεάκι του cha.vla από μια αυτοσχέδια διάσχιση του Φαραγγιού της Χάλαρης με τίτλο:
«Για το στρώμα των χιλίων ευρώ, και για τις απερίσκεπτες αποφάσεις που φτιάχνουν τις καλύτερες ιστορίες.» 😇
.Η τέταρτη είναι μια εικόνα με τίτλο:
«The cure, Ikaria, free camp, summer 2019» 😟
.Και κλείνω με τον αυτοσχέδιο σόλο χορό της Vera Zubatova στο Φαράγγι της Χάλαρης. Τέλειο!
Ο τίτλος είναι:«Improvs this summer 3» 😘
.Όχι! Λάθος! Δεν κλείνω! Είναι ακόμα και αυτό! Τώρα κλείνω. Τώρα είμαι οκ.
.
.Άντε, και μερικά σχετικά με τα παραπάνω 😛
..Αυτά 👩
.υ.γ. στο κάτω μέρος του ποστ φαίνεται ένα παλιό reblog που κι εγώ δεν ξέρω πως κόλησε εδώ και βαριέμαι να το σβήσω. Αγνοήστε το. Δεν ισχύει.
- Kanga : a group of friends sticking together, like one body·
- (ancient Ikarian word from a story in Nana’s «Ήμεσσαν τρεις ψυχεροί ελόου μας»)
Hello readers! 😀
I haven’t blogged for long because I waited. I waited because it seems something good always comes up at this time of the year. In 2014 it was «The Day we took over the mountains». This year it was… KANGA! My friends Angelos, Xenia, Lefteris, Lina and Giorgos, all of them well-educated and experienced local guides, joined their forces and formed a collective. They are opening an agency of mountain tour guiding in Ikaria very soon. Hurray! 😀
Here they are! Do they look familiar to you? 🙂
When they establish the agency and set headquarters in Armenistis, the main tourist town of the island, there will be a joined e-mail address and phone number. But for…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 85 επιπλέον λέξεις
Longer jumps 🏃 ↔
Δημοσιεύθηκε: 16 Φεβρουαρίου, 2019 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Personal, Sea, sport, Tourism, Travel, trekking, Uncategorized | Tags: action shots, adventure, Aegean, Atheras, constructive vice, direct approach, for nature in nature, for-me, freedom, girl power, good sport, Google Image Search, Greece, hiking, Ikaria, χαρά, ικαρία, μονοπάτια, ξεθέωμα, jumping, outdoors, summer, Trail of Atheras, why-ikaria, work out 8 ΣχόλιαNana big on Google
~
summer in Ikaria will be beautiful.
I also wish for it to be active
and alive and free and
absolutely elastic!
Thank you for looking me up!
Thank you for reading me!
❤
~
~
~
~
~
❤
Νύχτα παπί τρικάβαλο
Δημοσιεύθηκε: 27 Αυγούστου, 2018 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Sea, Tourism, Travel, Uncategorized | Tags: action shots, Aegean, artful, august, bikini, camping, dance, drunk, freedom, Greece, hip, hippies, holidays, Ikaria, ikaria-in-august, Ikarians, Instagram, γκρούβαλοι, ιδρώτας, ικαρία, ξεθέωμα, lifestyle, nakedness, nomads, panigiri, photography, portraits, seasonal hippies, summer, swimming, togetherness, why-ikaria, young 10 Σχόλια
~
Γεια σας
Ακόμα ένας Αύγουστος κι ακόμα ένα hype και γενικό τσεκ-ιν στην Ικαρία αυτόν το μήνα. Πως το διασκεδάζω! Αυτό σου λέω μόνο, και ούτε κουβέντα δεν θα πω περί «κοινωνικού φαινομένου» ή περί «προβλημάτων». Συμβαίνει ό,τι συμβαίνει, τελεία και παύλα.
Όσο για μένα, δεν είναι μαθόν και λίγο πράγμα ο μικρός κόσμος μου να γίνεται μεγάλος – θαρρώ το έχω ξαναπεί κάπου αυτό – έστω και για 30 μέρες.
Να κοίτα τι έγινε προχτές.
Περίμενε όμως πρώτα να τσοντάρω δύο φωτογραφίες.
Η πρώτη είναι από τη σκόνη που σηκώναμε κάμποσα χρόνια πριν καθώς χορεύαμε στο Πανηγύρι της Λαγκάδας. Γ
ίππιιι!
Η δεύτερη είναι φρέσκια, δική μου, ένα στιγμιότυπο βουτιάς σε ερημικό βραχοκολπίσκο που πήγαμε μαζί με παλιό φίλο, να μου τον δείξει είπε που έκανε εκεί μικρός τον Ροβινσώνα. Ας είναι καλά αυτές οι καβάτζες, τέτοιες έχει πολλές η Ικαρία. Ακόμα κι αν γίνετ
αι κακός χαμός λίγο πιο πέρα, σε τέτοια μέρη βρίσκεις την ησυχία σου, ακούς μόνο τα κύματα και τα τζιτζίκια.
Λοιπόν προχτές τη νύχτα που γινόταν ένα πανηγύρι σε κάποιο χωριό όχι πολύ μακριά από εκεί που μένω, μπουκάρει στην αυλή ένα παπί κινέζικο, χωρίς φώτα, με χαλασμένη εξάτμιση και λάστιχα καμένα.
«Βρε καλώς τους», λέω, κι ανάβω τη μεγάλη λάμπα της αυλής.
Τρεις οι καβαλάρηδες, δυο κορίτσια κι ένα αγόρι, 22-24 χρονών τους έκοψα.
Κοκκίνησαν, άρχισαν τα ‘εεε’ και τα ‘αααα’ και ‘μας συχωρείτε’.
«Αφήστε τα αυτά κι ελάτε μέσα. Δεν είναι και τόσο καλό το πανηγύρι που πηγαίνετε».
Και ήρθαν στην αυλή και κάτσαμε και τα είπαμε και στάθηκα φιλόξενη, όχι μόνο σαν Καριωτίνα, αλλά σαν Κρητικιά – που είναι η καταγωγή μου – δηλαδή φιλόξενη σε βαθμό υστερίας. Ήταν τρεις κι εγώ έστρωσα τραπέζι – φαγητά, πιοτά – και κρεβάτια με στρωσίδια για δέκα.
Κοντολογίς στο πανηγύρι δεν πήγαν. Καθίσαμε μέχρι το πρωί – την ώρα που πήγα να ποτίσω – και τα ΄παμε. Δηλαδή εγώ έλεγα κι αυτοί άκουγαν. Πως μου ‘ρθε μάγκες σε κείνα τα κοπέλια ν’ ανοίξω τη ψυχή μου; Στους ξένους, στους κατάξενους, στους άγουρους, στους άπραγους, εμένα τη μπαρουτοκαπνισμένη πως μου ‘ρθε και τους είπα τη ζωή μου, τα πέντε χρόνια στο νησί, χειμώνα-καλοκαίρι, τη μοναξιά μου, τις τρέλες μου, τα γλέντια, τα βάσανά μου;
Πως μου ‘ρθε;
Αργότερα, ενώ κοιμούνταν, τους βόλεψα λίγο και το παπί (τα καταφέρνω με τα μηχανάκια), 
καλώδιο για τα φώτα, συρματάκι στην εξάτμιση, έφτιαξα πρωινό – φιλοξενία, μιλάμε. Και όταν ξύπνησαν, ντρεπόμουν σαν γκομενίτσα για τις εξομολογήσεις μου, έκατσα στον υπολογιστή, καμώθηκα πως δούλευα, σοβαρή-σοβαρή, λίγα τα λόγια μέχρι να φύγουν.
Αγαπώ τον Αύγουστο στην Ικαρία. Βλέπεις κι ακούς πολλά. Δείχνεις κι εσύ και λες πολλά. Ο Αύγουστος είναι μια γιορτή. Για κριτική κι ανάλυση θα έχουμε μπόλικο χρόνο το χειμώνα.
Άστο να κυλάει, λοιπόν, νύχτα παπί τρικάβαλο (πολλές φορές μισόγυμνο και κατακαυλωμένο) κι όπου σε πάει
😌 😋
~
~
~
~
~
Οι παραπάνω 120+ φωτογραφίες που ενσωμάτωσα εδώ όπως έκανα και σε περσινό άρθρο προέρχονται από το Instagram. Ανέβηκαν οι περισσότερες στη διάρκεια του τρέχοντος Αύγουστου και είναι τοποθετημένες λίγο-πολύ με χρονολογική σειρά, εκτός από μερικά flashback που ξεφύτρωσαν αιφνιδίως μέσα στο χάος αυτού του μέσου. Πατώντας πάνω τους, ανοίγουν κατευθείαν στην πηγή. Τα κριτήρια που τις διάλεξα ανάμεσα σε τόσες και τόσες, ελπίζω να τα καταλάβετε μόνοι σας.
Enjoy! Να ‘μαστε όλοι καλά κι εμείς και όλα τα παιδιά!
Ραντεβού του χρόνου!
Νανά
❤ ❤ ❤
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία
Δημοσιεύθηκε: 24 Μαΐου, 2018 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, photography, scouting, sport, Tourism, Travel, trekking, Uncategorized | Tags: action shots, Aegean, Atheras, direct approach, for nature in nature, Greece, hiking, hiking trails, Ikaria, περιβάλλον, πεζοπορία, χαρά, Αθέρας, Μονοπάτι του Αθέρα, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, αγριότοποι, εθελοντές, ικαρία, μονοπάτια, ξεθέωμα, OPS Ikarias, Save Atheras, Trail of Atheras, trail running, TransIkarian Trail, volunteers, wilderness 9 Σχόλια
Έχω πολύ καιρό να γράψω. Τον χειμώνα που μας πέρασε, ήμουν κλεισμένη στα δικά μου, όμως από τα λίγα που είδα, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κάτι που άξιζε τον κόπο να το γράψω. Ένα γεγονός, δηλαδή, πραγματικά αξιοσημείωτο, κάτι τρελό, που να ‘χει φάση, να ‘χει πνοή κι αέρα, ΠΟΛΥ ΑΕΡΑ, κάτι που να μην έχει σχέση με… τίποτα! Ούτε με πολιτική, ούτε με χρήμα, ούτε με το εγώ του καθενός. Κι αυτό το κάτι να γίνει σε τόπο που μόνο λίγοι πάνε, σε τόπο που οι πολλοί δεν τον καταλαβαίνουν.
Και να ‘το, έγινε!Αναδημοσιεύω εδώ άρθρο στο μπλογκ του Ορειβατικού Πεζοπορικού Συλλόγου Ικαρίας που λέει ότι πολλοί εθελοντές και σύλλογοι μαζί ξεκίνησαν δουλειά στο Μονοπάτι του Αθέρα κι αφού πρώτα
ξεδιάλυναν ποια πρέπει να ‘ναι η σωστή διαδρομή, σιγά-σιγά καθάρισαν και σηματοδότησαν τα πρώτα της χιλιόμετρα κι έχουν σκοπό να συνεχίσουν!Πολύ καλογραμμένο κείμενο για ένα σπουδαίο θέμα, αλλά και να μην ήτανε καλό, πάλι θα το μπλογκάριζα. Γιατί
αρχίζει με το σωστό τρόπο – με δυο στίχους. Γιατί, γαμώτο, μια φορά κάποτε χόρεψα κι εγώ, τρελή κι αδέσποτη, επάνω στο «φτερό του καρχαρία»!το ελεύθερο βουνό της Ικαρίας!
«Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.»
«Μετά από πολλές πεζοπορίες και έρευνες που κατέληξαν στον καθορισμό της διαδρομής, μετά από μία επική επιχείρηση σηματοδότησης όπου συμμετείχαν πολλοί εθελοντές, ο Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας παρουσιάζει με υπερηφάνια τον ψηφιακό χάρτη»
Οξέ – Μαυράτο – Καψαλινό Κάστρο
Ήταν όνειρο πολλών χρόνων. Πρώτη φορά ακούσαμε γι’ αυτό το 2004 όταν κάποιοι Ελβετοί έδειξαν ενδιαφέρον να το περπατήσουν, κατασκηνώνοντας σε διάφορα σημεία για ξεκούραση, όμως ποτέ δεν μάθαμε αν πράγματι το έκαναν. Λίγο αργότερα μια φίλη, δραπετεύοντας απ’ τη βουή μιας ξένης μεγαλούπολης, περπάτησε ένα μεγάλο μέρος του. Γοητεύτηκε και μέχρι και σήμερα γράφει πολλά άρθρα για τον Αθέρα στο μπλογκ της. Ταυτόχρονα σχεδόν ένας φίλος Σλοβένος περπάτησε κι αυτός το μεγαλύτερο μέρος αυτής της διαδρομής και έγραψε κι αυτός τις εντυπώσεις του στο μπλογκ του.
Έτσι άρχισαν όλα.
Το Μονοπάτι της Κορυφογραμμής του Αθέρα ή «Atheras Ridge Walk» ή «TransIkarian Trail» με μήκος γύρω στα 65 χλμ. από το ακρωτήριο «Δράκανο» μέχρι το ακρωτήριο «Κάβο Πάπας» της Ικαρίας έφτασε να γίνει θρυλικό.
Διάφοροι έμπειροι Έλληνες και ξένοι πεζοπόροι κι ορειβάτες το περπάτησαν, καθώς και αρκετές ομάδες και Σύλλογοι, ακόμα και Δημοτικές παρατάξεις το περιέλαβαν στις προεκλογικές εξαγγελίες τους, παρόλα αυτά, η χαρτογράφηση και η σηματοδότηση αυτής της τόσο δημοφιλούς διαδρομής παρέμενε μέχρι σήμερα πολύ ελλιπής, αν όχι εντελώς αποσπασματική.
Φυσικά, δεν είναι εύκολη δουλειά. «Αθέρας» πάει να πει «λεπίδα», κόψη του μαχαιριού, του ξυραφιού, του δρεπανιού. Κι αυτή η «λεπίδα» που πάνω και γύρω της φιδοσέρνεται το μονοπάτι, έχει μεγάλο μήκος. Επίσης έχει και μεγάλο ύψος, αφού το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής «τρέχει» σε μέσο υψόμετρο 800 μέτρων, ενώ σε ορισμένα σημεία οι κλίσεις του εδάφους ένθεν κακείθεν του μονοπατιού είναι συχνά ιλιγγιώδεις.
Επίσης, εκτός από τα μεγάλα υψόμετρα, τους ανοιχτούς θαλάσσιους ορίζοντες, τις ευμετάβλητες καιρικές συνθήκες, το Μονοπάτι του Αθέρα διασχίζει πάμπολλα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, φυσικά τοπία: φρυγανότοπους, ασβεστολιθικούς γκρεμούς, πρινοδάση, ανεμοδαρμένα, πετρώδη οροπέδια, αρχαία δάση βελανιδιάς, αμμώδεις «ερήμους» εξαιτίας της υπερβόσκησης, πυκνά πευκοδάση, παράξενα τοπία με στρογγυλούς γρανιτένιους βράχους, και τόσα άλλα.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς σήμερα ότι αποτελούσε κάποτε «κεντρική λεωφόρο», γι’ αυτό και υπήρχαν τουλάχιστον δύο καταφύγια στη διαδρομή, το ένα από τα οποία -όπως ξέρετε- βρίσκεται σε φάση ανακατασκευής. Πολλά σημεία του συνδέονται επίσης με πολλές ιστορίες, θρύλους αλλά και διάφορα ιστορικά περιστατικά.
Όμως, για σταθείτε. Δεν θα γράψουμε εμείς το βιβλίο που θ’ άξιζε να γραφτεί κάποτε γι’ αυτό το συναρπαστικό, μεγάλο μονοπάτι. Εμείς μόνο θα πούμε ότι επιτέλους αρχίσαμε δουλειά και φιλοδοξούμε να το σηματοδοτήσουμε και να το χαρτογραφήσουμε μια μέρα όλο!
Όπως γράψαμε στην προηγούμενη ανάρτηση (βλ. 3 Φεβρουαρίου και 4 Μαΐου), σε συνεργασία όχι μόνο με τους «Friends of Ikaria», αλλά και με το Σύλλογο Φάρου και τον Σύλλογο Αρέθουσας, έχοντας προηγουμένως ερευνήσει και επιλέξει διάφορα καλύτερα «περάσματα», οριστικοποιήσαμε τα 14 πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής και καταφέραμε να την σηματοδοτήσουμε όλη!»
«Η μορφή της διαγράφεται καθαρά στον ψηφιακό χάρτη ο οποίος, μετά την δουλειά που κάναμε, επικαιροποιήθηκε, ενώ επίσης προστέθηκαν σε διάφορα σημεία οι πάρα πολλές φωτογραφίες που τράβηξαν οι εθελοντές. Δεν είναι καλλιτεχνικές εικόνες – σε άλλους πέφτει αυτό το έργο. Είναι εικόνες, οι περισσότερες, από διάφορες φάσεις της δουλειάς, από τα πρόσωπα της παρέας που δουλέψαμε μαζί, είναι αναμνήσεις.»
«Γιατί το Μονοπάτι του Αθέρα, όπως μας το τόνισαν πολλοί εθελοντές, δεν είναι πεζοπορία, είναι εμπειρία!»
😇
«Ενδιαφέρουσες αναρτήσεις στο γκρουπ των Πεζοπόρων της Ικαρίας στο φέησμπουκ που έγιναν στη διάρκεια της δουλειάς μπορείτε να δείτε εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.»
«Οι πηγές των φωτογραφιών που περιέχονται στο χάρτη, αναγράφονται στη λεζάντα μέσα στον χάρτη. Τις νέες φωτογραφίες που προστέθηκαν, τις πήραμε κατόπιν αδείας από εδώ, εδώ κι εδώ.»
H διαδρομή χωρίζεται συμβατικά σε 5 μέρη.
2)Από τον Φάρο στο χωριό «Καταφύγι», συγκεκριμένα στη γειτονιά «Ξύλινο», ακολουθώντας ένα ωραίο, πανάρχαιο μονοπάτι.
3)Από το Καταφύγι (Ξύλινο) στο χωριό «Οξέ» όπου η διαδρομή ακολουθεί το κεντρικό ασφαλτόδρομο.
4)Από την Οξέ στο χωριό «Μαυράτο», ακολουθώντας ένα πανάρχαιο μονοπάτι που διασχίζει πυκνό δάσος, κινούμενο παράλληλα με τον κεντρικό δρόμο.
5)Από το Μαυράτο στο «Καψαλινό Κάστρο», λιθόστρωτο άλλοτε, σήμερα είναι ένα ανηφορικό ορειβατικό μονοπάτι που οδηγεί στις κορυφές του Αθέρα. Προς το παρόν η σηματοδότηση σταματάει εκεί, δηλαδή, κάτω από τους βράχους του μεσαιωνικού οχυρού.
Για όποιον δεν θέλει να επιστρέψει στο Μαυράτο, μια πολύ ενδιαφέρουσα προτεινόμενη διέξοδος είναι προς το χωριό «Αρέθουσα» στη βόρεια πλευρά του νησιού.
Προσοχή όμως στο «Κακό Καταβασίδι»!» 💀
«Το πρώτο μέρος του Μονοπατιού του Αθέρα συνιστάται για όλους τους μήνες του χρόνου, ακόμα και το κατακαλόκαιρο, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής φυσούν θαλάσσιες αύρες, αλλά δεν λείπουν και περιοχές με δέντρα που προσφέρουν αρκετή σκιά στον πεζοπόρο.»
«Σας προσκαλούμε να δοκιμάσετε αυτή τη διαδρομή και να μας πείτε τις εντυπώσεις σας!»
😀😀😀
.
.«Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας»
.
Facebook page:
«Ορειβάτες Πεζοπόροι Ικαρίας».
~*~
Πέμπτη 17 Μαίου 2018
.
Ηip and with the youths
Δημοσιεύθηκε: 10 Δεκεμβρίου, 2017 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Sea, sport, Tourism, Travel, Uncategorized, wild humor | Tags: action shots, adventure, Aegean, august, DIY, freedom, Greece, holidays, Ikaria, ikaria-in-august, Ikarians, Instagram, Ικαρία μου όλα, ικαρία, ξεθέωμα, nomads, people in landscape, photography, playful, portraits, seasonal hippies, summer, summer 2017, swimming, well-being, why-ikaria, wild camping, young 7 Σχόλια
~
Hip and with the youths: Βeing hip and with it, understanding slang, keeping up with the ever changing terms the youths use and find hilarious even though they will still look at you funny for understanding their language.
[Urban Dictionary]
Γεια σας
λοιπόν, καθώς σκεφτόμουν να κάνω reblog τα δύο πρόσφατα, απανωτά και μεγαλειώδη ποστ της Ελένης, μίλησα για το θέμα με ένα ξένο παιδί και μου είπε αυτή την Αγγλική φράση που σημαίνει ότι παρόλο που ανήκω σε άλλη γενιά, παρακολουθώ και καταλαβαίνω τη νεανική αντικουλτούρα. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι ακριβώς κολακευτικό, μάλλον έχει διπλή σημασία, π.χ. μπορεί και να σημαίνει «μη μας τα πρήζεις παλιόγρια». Όπως και να ΄ναι, εμένα μου άρεσε. Θεώρησα ότι με χαρακτηρίζει, χαρακτηρίζει και τούτο το ποστ, συνάμα ταιριάζει και με τη θεώρηση της Ελένης, γι’ αυτό και έβαλα αυτή τη φράση για τίτλο.
Λοιπόν, να μην πολυλογώ, το θέμα της Ελένης, άρα και το δικό μου, είναι η Ικαρία, οι νέοι, το καλοκαίρι, κι αυτά
τα τρία μαζί όπως βγαίνουν στο Ίνσταγκραμ. Αυτό.
Αν κάνεις κλικ στα δύο κολάζ που βλέπεις, θα οδηγήθείς στα ποστ της Ελένης. Πιο κάτω πρόσθεσα κι εγώ καμιά 100αριά επιλέον εικόνες που βρήκα. Φυσικά δεν τις έκλεψα, αλλά τις ενσωμάτωσα. Προκύπτουν δηλαδή κατευθείαν από την πηγή -το Ίνσταγκραμ- και τα δικαιώματα ανήκουν στους/τις δημιουργούς. Κάπου ανάμεσά τους, έτσι για πλάκα, έκρυψα και δύο από μένα, μια παλιά και μια πιο παλιά, που λόγω θολούρας, φίλτρων και θέματος, θα μπορούσαν
να είναι Ίνσταγκραμ, αν είχα. Αλλά δεν έχω. Μόνο καμιά φορά πάω εκεί και χαζεύω. Δείτε κι εσείς. Be hip with the youths
😏 😏 😏
~
~
~
~
~
~
~
~
Αυτά αγαπητοί φίλοι αναγνώστες.
Και όπως φαίνεται ολοκάθαρα στα παραπάνω, ο καλός μας Θεοδώριχος στο σχόλιό του σε ένα από τα δύο άρθρα της Ελένης που αναπαράγω εδώ πέρα, είχε μεγάλο δίκιο:
«Το πιο τέλειο πράγμα!
100+100 εικόνες και ούτε λέξη για μακροζωία!»
😌 😋
Απόδραση απ’ την Κρίση
Δημοσιεύθηκε: 3 Νοεμβρίου, 2017 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, music, Sea, Tourism, Travel, Uncategorized | Tags: Aegean, artful, august, camping, crisis, dance, DIY, economy, for nature in nature, freedom, Greece, grouvaloi, hip, hippies, Ikaria, ikaria-in-august, πανηγύρι, χαρά, Αύγουστος, Ικαριώτικος χορός, αγριότοποι, ικαρία, lifestyle, my world, panigiri, photography, seasonal hippies, social anthropology, spiral-dance, summer, swimming, why-ikaria, wild swimming, wilderness 12 Σχόλια
Κοίτα τώρααυτόν τον καιρό μαζεύω ελιές και βασικά δεν ασχολούμαι με τίποτα πιο συγκλονιστικό από αυτήν τη μονότονη, ειρηνική εργασία. Όμως, από τη μέρα που μου έδειξαν το άρθρο που έγραψε ένας Εγγλέζος για τούτο το νησί
Επίσης ο Άλεξ προσπαθεί να δώσει ορισμούς σε ό,τι βλέπει, ορισμούς καθιερωμένους και κατανοητούς σε όλους. Όσο κι αν φαίνονται σε μας χοντροκομμένοι και στενοί, όπως π.χ. «χίπις» ή «ελευθεριακή κουλτούρα» (μετάφραση του “free culture”), περί αυτού πρόκειται. Αυτό είναι, είτε το θέλουμε είτε όχι. Δεν είναι κάτι διαφορετικό που στην Ελλάδα έχει άλλο όνομα, ή που πρέπει να λέγεται με τρόπο έμμεσο, πιο συγκαλυμμένο.
Είναι κάτι που το βρίσκω ανακουφιστικό. Δηλαδή το να μην υποκρινόμαστε πια. Επίσης το βρίσκω με έναν τρόπο κολακευτικό. Σ’ αυτό το μπλογκ έχω γράψει τόσες φορές για τον Αύγουστο πράγματα με ένα δικό μου τρόπο, πολλές φορές νιώθοντας αρκετά μόνη, μετέωρη κι αμήχανη. Να όμως που βρήκα δικαίωση κι εγώ. Και το νησί που ζω βρίσκει κι αυτό εκείνο που, κατά τη γνώμη μου, μέσα στην απομόνωση και τη διαφορετικότητά του, αναζητά διακαώς: σύνδεση με το κοινωνικό γίγνεσθαι και την παγκοσμιότητα.
Πολλά είπα.
Διαβάστε τώρα το άρθρο. Δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα στο ταξιδιωτικό περιοδικό adventure.com που είναι, όπως λέει:
«ένα σπίτι για ιστορίες που δεν λέγονται -ιστορίες που γεφυρώνουν και μπαίνουν βαθιά σε κόσμους πολύ πέρα από τον δικό μας».
«Στη μέση μιας από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις που γνώρισε ποτέ η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι νέοι της Ελλάδας βρίσκουν ελευθερία στο πολυσυζητημένο νησί της Ικαρίας. Ο δημοσιογράφος Alex King που ζει στην Αθήνα, επισκέφθηκε αυτό το καινούριο χίπικο καταφύγιο αναζητώντας τους νέους ανθρώπους που αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι με τα χαρτιά που τους δίνουν.»
«Ο χρόνος αποκτά εντελώς καινούριο νόημα στο Ελληνικό νησί της Ικαρίας. Για παράδειγμα, μπορεί να αργήσεις τρεις ώρες στο ραντεβού σου με έναν άγνωστο και τελικά να συναντηθείτε τα μεσάνυχτα, παρόλα αυτά εκείνος θα σε χαιρετήσει σαν παλιός φίλος, θα κεράσει ούζο και θα κάνετε μια πολύ κεφάτη κουβέντα μέχρι τις μικρές ώρες.»
«Τουλάχιστον, κάπως έτσι έγινε ένα βράδυ όταν πήραμε σιγά-σιγά το δρόμο για τα βουνά αναζητώντας τον Άγγελο Καλοκαιρινό ο οποίος είναι ίσως η πιο μεγάλη αυθεντία όσον αφορά την πλούσια ιστορία αυτού του πολύ ορεινού και πεισματικά ανεξάρτητου νησιού του Αιγαίου Πελάγους. ″Οι άνθρωποι αναζητούν την ελευθερία και ονειρεύονται ένα διαφορετικό κόσμο. Αναζητούν ένα μέρος όπου τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά″, μας είπε ο Άγγελος όταν τελικά τον βρήκαμε. ″Και εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά″.»
«Δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς μαθαίνοντας ότι η Ικαρία είναι μια από τις πέντε φημισμένες Μπλε Ζώνες -περιοχές με ιδιαίτερα υψηλό προσδόκιμο ζωής- όπου οι κάτοικοι συχνά φτάνουν τα ενενήντα ή ακόμα τα ξεπερνούν. Αλλά δεν είναι μόνο οι κανόνες του ρολογιού και της ηλικίας που ξεπερνιούνται εδώ. Μια σειρά από άλλους κανόνες δεν εφαρμόζονται επίσης· γεγονός που δελέασε πολλούς νέους, ελεύθερα σκεπτόμενους, ταξιδιώτες να έρχονται εδώ ήδη από τη δεκαετία του 1970.»
«Ο 20χρονος Πήτερ απολαμβάνει να επιμηκύνει το χρόνο· μια μορφή αλχημείας -επιτεύξιμη στην Ικαρία- που μετατρέπει μια χούφτα ευρώ σε εβδομάδες παράδεισου, αξέχαστων εμπειριών και μιας αίσθησης σύμπνοιας που άλλοι Ευρωπαίοι νέοι μόνο στα όνειρά τους θα μπορούσαν να δουν. Τον βρίσκουμε μαζί με τους φίλους του στην άγρια δυτική άκρη του νησιού να κάνει ελεύθερο κάμπινγκ ανάμεσα σε ογκόλιθους κάτω από ένα καταρράκτη. Είναι αποφασισμένος να μείνει εκεί μέχρι να του τελειώσουν τα χρήματα. ″Κοιτάξτε γύρω σας″, μας λέει. ″Δεν μπορώ να φανταστώ άλλους ανθρώπους να αντιδρούν σε μια εθνική κρίση μ’ αυτόν τον τρόπο»″.»
«Στην Ελλάδα λένε ότι το καλοκαίρι είναι ιερό»
«Όταν ξέσπασε η Ελληνική Κρίση το 2008, λίγο έλειψε να παρασύρει στη δίνη της ολόκληρη την Ευρωζώνη. Για τους νέους κάτω των 25 ετών η ανεργία είναι ακόμα σχεδόν 50% αφήνοντας στους περισσότερους από αυτούς μόνο δύο επιλογές: ή να μεταναστεύσουν ή να παραιτηθούν από τα όνειρά τους. Όμως οι νέοι της Ελλάδας αρνούνται να αφήσουν τη χειρότερη οικονομική κρίση στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να τους στερήσει το δικαίωμα στην απόλαυση του γενέθλιου τόπου τους.»
«Ακολουθώντας το ρέμα που κυλάει δίπλα στο αντίσκηνο του Πήτερ, θα περάσεις μια σειρά από αυτοσχέδιες καλύβες, αιώρες και τέντες, έως ότου βρεθείς στο σεληνιακό σκηνικό της παραλίας του Να, τόπου τρικυμιών, αρχαίων ερειπίων και επιβλητικών γκρεμών.»
«Tην ώρα που πολυώροφα ξενοδοχεία και κακόγουστα εστιατόρια τείνουν να καταστρέψουν τις παραλίες πολλών Ελληνικών νησιών, εδώ, οι παρθένες ακτές δίνουν άσυλο στα μέλη μια ταξιδιάρικης, πολύχρωμης οικογένειας, που κολυμπούν και λιάζονται σε έναν ήλιο που μοιάζει παντοτινός, και όταν πέσει το σκοτάδι μαζεύονται και παίζουν μουσική γύρω από τη φωτιά της κατασκήνωσης.»
«Αυτοί οι αλλιώτικοι νέοι μάζεψαν τις ξηλωμένες κλωστές του χίπικου μονοπατιού της Ελλάδας. Βάζοντας ρεφενέ τα τελευταία ευρώ τους για το μακρύ ταξίδι με το καράβι, υφαίνουν τώρα ένα καινούριο πάπλωμα για την απόδραση, ραμμένο με πολύχρωμα κουρέλια technicolor: ελεύθερο κάμπινγκ, ωτοστόπ, επιβίωση χωρίς σχεδόν καθόλου λεφτά. Καθώς μαζεύονται κάθε φορά τα βράδια στα πανηγύρια, τις παραδοσιακές γιορτές που γίνονται προς τιμή του αγίου προστάτη κάθε χωριού στην Ελλάδα, αυτή η καινούρια γενιά προσθέτει σιγά-σιγά ένα δικό της κεφάλαιο στην πολυκύμαντη ιστορία της Ικαρίας.»
«Ιστορίες ελευθεριακής ζωής»
«Καθόμαστε στην αυλή του Άγγελου, κοιτάζοντας τη σκοτεινή κοιλάδα κάτω από τα σπίτια του Αγίου Πολυκάρπου. Τα ζεστά μάτια του σπιθιρίζουν καθώς ανάβει το τσιγάρο που εξέχει μέσα από τα φουντωτά, άσπρα γένια του. Αφού κεράσει άλλο ένα γύρο ούζο, είναι ώρα να αρχίσουν οι ιστορίες.»
«Οι σημερινοί χίπις μπορεί να δείχνουν διαφορετικοί από εκείνους του 1970, όμως ο Άγγελος λέει ότι είναι η ίδια λαχτάρα για απόδραση που τραβά τους νέους Έλληνες στην Ικαρία. ″Το πνεύμα της περιπέτειας είναι κάτι πολύ σημαντικό για τους νέους που ασπάζονται εκείνο που ονομάζουμε «ελευθεριακή κουλτούρα». Δεν είναι κάτι για όλους, ωστόσο αυτή η κουλτούρα φαίνεται ότι ταιριάζει στο νησί. Ταιριάζει με τη φύση, τη μορφή του εδάφους και το χαρακτήρα των ανθρώπων. Όλοι αναζητούν την απελευθέρωση μέσα στο σκληρό, άγριο τοπίο, τα ψηλά βουνά και τα πυκνά δάση″.»
«Οι ρίζες της ελευθεριακής κουλτούρας στην Ικαρία φυτεύτηκαν το 1971, εξηγεί ο Άγγελος, όταν κάποια νύχτα μια ομάδα Γερμανών ναυτοπροσκόπων κατέφτασαν στον Αρμενιστή με το πλοίο της γραμμής και αφού ξεφόρτωσαν τις φουσκωτές βάρκες τους, αποβιβάστηκαν με αυτές στην παραλία Λιβάδι. Εκείνο τον καιρό οι ντόπιοι προτιμούσαν να κολυμπούν και να βουτούν από τα βράχια και αδιαφορούσαν για τις αμμουδιές. Έτσι, δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην παράξενη κατασκήνωση των ξένων. Όταν όμως οι Γερμανοί γύρισαν στην πατρίδα τους, το γεγονός έγινε γνωστό σε μια αντιφασιστική ομάδα φοιτητών στη Φρανκφούρτη, οι οποίοι αποφάσισαν να μην επιτρέψουν σε αυτούς τους ″Ναζιστές προσκόπους″ να κάνουν θέρετρό τους εκείνη την ωραία αμμουδιά.»
«Το επόμενο καλοκαίρι η ήσυχη παραλία γνώρισε μια έντονη διαμάχη εξουσίας με νικητές τους Αριστερούς. Αυτοί ήταν που καθιέρωσαν το Λιβάδι ως χίπικο άσυλο – καπνίζοντας χόρτο, κολυμπώντας γυμνοί στα κρυστάλλινα, γαλανά νερά, και εισάγοντας στην Ικαρία τον χαλαρό τρόπο ζωής στην αμμουδιά.»
«Ο Άγγελος ήταν ένας από τους πρώτους ντόπιους που ήρθε σε επαφή με εκείνους τους ατημέλητους ξένους και τις ηδονιστικές τους απολαύσεις. Εκείνα ήταν χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας, όταν και μόνο αν έβλεπαν κάποιον με μακριά μαλλιά στον δρόμο ήταν αρκετό για να τον μαζέψει η μυστική αστυνομία. Όμως η Ικαρία τότε χόρευε στον δικό της ρυθμό: θυελλώδεις άνεμοι, τρικυμιώδεις θάλασσες και η έλλειψη φυσικών λιμανιών απομόνωναν το νησί, αναγκάζοντας τους κατοίκους να είναι όσο το δυνατόν αυτάρκεις. Ήταν η απόσταση από την πολιτική εξουσία που πρόσφερε την αναγκαία κάλυψη για να εμφανιστεί σε εμβρυακή μορφή το Ελληνικό χίπικο μονοπάτι.»
«Εκεί που είναι τα άγρια πράγματα»
«Το κάλεσμα της φύσης γοητεύει όσους έχουν διάθεση για περιπέτεια και τους κάνει να επιστρέφουν στον ίδιο τόπο κάθε χρόνο, όπως η 25χρονη Έλενα που είναι φωτογράφος και ζει στην Αθήνα. Ο μαζικός τουρισμός που ανθεί στο γειτονικό νησί της Σάμου, που απέχει μόνο 12 χιλιόμετρα από την Ικαρία, δεν είναι καθόλου ελκυστικός
γι’ αυτήν· αντίθετα εδώ ζει για τρεις μήνες το χρόνο σαν ″πριγκίπισσα της ελευθεριακής κουλτούρας″ με χρήματα που κερδίζει δουλεύοντας σε ένα μπαρ στην παραλία Λιβάδι. ″Η ζωή στην Αθήνα είναι σκληρή″, λέει. ″Είναι αληθινός αγώνας, όμως μπορείς να έρθεις εδώ και να νιώσεις εντελώς ελεύθερος. Για λίγο καιρό, τουλάχιστον″.»
«Γύρω στα μεσάνυχτα, ‘οι γκρούβαλοι’ -όπως οι ντόπιοι ονομάζουν την απένταρη φυλή του Πήτερ και της Έλενας- βγαίνουν από τις σκηνές τους που βρίσκονται σε διάφορα μέρη στο νησί, για να κάνουν το προσκύνημα τους στα πανηγύρια.»
«Κάθε παραλιακός οικισμός και κάθε μικρό χωριό ψηλά στα βουνά οργανώνει τη δική του χορευτική γιορτή όπου η είσοδος είναι ελεύθερη, όμως οι οργανωτές οι οποίοι δουλεύουν εθελοντικά, πωλούν ντόπιο κρασί και φαγητό, με τα κέρδη από τις πωλήσεις να πηγαίνουν σε διάφορα κοινωφελή έργα της κοινότητας. Καθώς πολλές απ’ αυτές τις γιορτές γίνονται σε μακρινές τοποθεσίες, ο μόνος τρόπος να πάει κανείς εκεί είναι το ωτοστόπ -όπου κάθε τέτοιο ταξίδι με ωτοστόπ είναι μια ευκαιρία να κάνει κανείς νέους φίλους.»
«Απόψε το πανηγύρι γίνεται στο λιμάνι του Ευδήλου, όπου εκατοντάδες άνθρωποι έχουν ενώσει τα χέρια τους και ταλαντεύονται ρυθμικά μπρος και πίσω, σχηματίζοντας ολοένα πιο σφιχτούς ομόκεντρους κύκλους. Μετά από κάποια ώρα, όταν φεύγουν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, πίσω τους μένει ένα πλήθος που βράζει ενωμένο στους ρυθμούς μιας παραδοσιακής μουσικής που έρχεται από τους αιώνες.»
«Για κάποιον σαν κι εμένα που έχει μεγαλώσει στο Λονδίνο με ένα σάουντρακ προ-ηχογραφημένης ηλεκτρονικής μουσικής, φαίνεται σουρεαλιστικό να βλέπει τους ανθρώπους του καιρού του να χορεύουν με κέφι στον ήχο λαϊκών κρουστών, βιολιού και λαούτου -σύντομα όμως υπνωτίζομαι κι εγώ, ενώνω τα χέρια μου με το πλήθος και σαρώνω την πίστα ακολουθώντας τη μουσική.»
«Αργότερα, ο Πήτερ βουτάει ένα κομμάτι ψωμί στο πιάτο μια σαλάτας που εδώ και πολλή ώρα είναι παρατημένη σε ένα τραπέζι, και πιάνουμε πάλι την κουβέντα. Μιλάει με μια ωριμότητα πέρα από την ηλικία του και τα Αγγλικά του έχουν πότε-πότε με έναν ένρινο Σκωτσέζικο τόνο που απόκτησε όταν σπούδαζε στη Γλασκόβη. ″Μπορεί οι προηγούμενες γενιές να έκαναν τα ίδια με εμάς, όχι όμως γιατί ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν», λέει. «Αν δεν φάω εδώ, θα πεθάνω της πείνας μέχρι να μπω στο καράβι για τον γυρισμό. Πραγματικά δεν μου έχουν μείνει πια καθόλου χρήματα. Αυτό που κάνω δεν είναι απλά lifestyle, είναι ένας τρόπος ζωής. Το να τρώω στο πανηγύρι είναι ένας τρόπος να παρατείνω το καλοκαίρι μου. Γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται″.»
«Χορεύοντας όλη τη νύχτα, χαμογελώντας όλη τη μέρα»
«Αργότερα, η ορχήστρα αρχίζει να παίζει ακόμα έναν Ικαριώτικο· αυτός είναι ένας ιδιαίτερος χορός του νησιού και τα βήματά του είναι τραγικά δύσκολα. Τα επίπεδα ενέργειας ανεβαίνουν ακόμα πιο ψηλά, ενώ παλαμάκια και ιαχές αντηχούν μέσα το πλήθος. Κάθε βράδυ, το πανηγύρι τελειώνει με το Πιπέρι, ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο που συμβολίζει το διώξιμο του διαβόλου με το τρίψιμο πιπεριού, το οποίο εξαγνίζει τη γη και τη ψυχή.»
«Στην Ικαρία όμως, αυτό το έθιμο παίρνει έναν μοναδικά ισότιμο χαρακτήρα. Όποιος στέκεται ακόμα στα πόδια του στο τέλος της βραδιάς πρέπει να χρησιμοποιήσει όποιο μέλος του σώματός του, από γλώσσα μέχρι γεννητικά όργανα, προστάξει ο τραγουδιστής, και να τρίψει με αυτά το έδαφος της πίστας. Γελαστοί ‘επόπτες’ μαστιγώνουν με τις ζώνες τους όποιον δεν υπακούει στα προστάγματα, θέλοντας να δείξουν έτσι ότι κανένας δεν είναι ανώτερος.»
«Όταν οι πρώτες ακτίνες του πρωϊνού ήλιου διαλύουν το σκοτάδι, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μόνο φαρδιά-πλατιά χαμόγελα. Που αλλού στην Ευρώπη θα μπορούσε ένα τέτοιο πλήθος να γλεντάει μέχρι τις 10 το πρωί χωρίς τη ανάγκη χημικών διεγερτικών; Με εξαίρεση μερικά πλαστικά μπουκάλια με δυνατό, ντόπιο κρασί και λίγο χόρτο, αυτό είναι μια απόλυτα φυσική έκσταση -κάτι που ενώνει τους ανθρώπους και τους εξαγνίζει.»
«Καθώς γλύφω με τη γλώσσα μου το πάτωμα της πίστας που είναι ζεστό απ’ τον πρωϊνό ήλιο δίπλα-δίπλα με παρέες γελαστών Ελλήνων, ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι πολύ σύντομα όλοι θα επιστρέψουμε στα προγράμματά μας, στο άγχος μας και στον αγώνα της επιβίωσης μέσα στην οικονομική κρίση.»
«Όμως τώρα, όλα αυτά μοιάζουν πιο υποφερτά, αφού ξέρουμε ότι στην Ικαρία νιώσαμε την ελευθερία -έστω για μια στιγμή- και χαθήκαμε για τα καλά, όλοι μαζί, μέσα στη διαχρονική μουσική του Αιγαίου.»
Alex King for 
.
Τέλος εδώ από μένα. Αντί για τα συναφή που βάζω συνήθως,
δείτε μόνο 2 φωτογραφίες και 2 βίντεο της Niki Ntamati ❤
.
.
Παρασκευή, 3 Νοέμβρη 2017
Next post: «Ηip and with the youths»
Previous post: «Ήταν ένας Αύγουστος με πολλά λινκς»
Nana to agrimi's blog 
Our backs tell stories no books have the spine to carry - rupi kaur https://www.instagram.com/p/C0RdZ-PNet_/?taken-by=schwickertt/