Drapetomania or Paradise invented
Δημοσιεύθηκε: 15 Οκτωβρίου, 2021 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, photography, trekking | Tags: action shots, Aegean, art, artful, artistic nude, for nature in nature, free expression, freedom, Greece, Ikaria, φωτογραφίες, Ικαρία, μονοπάτια, Kavo Papas, nakedness, nude on rocks, photography, rock climbing, wilderness 9 ΣχόλιαAt the end of this summer as I was looking through an admirable group of photos on I/G taken in Ikaria, I found out that they were all tagged #drapetomania, a strange word seemingly coming from Greek. Oh no, it’s not about that old «runaway slave syndrome» devised for obvious reasons by American pseudoscientists in the mid-19 cent. Those bad connotations forgotten today, the word seems to have taken up a new meaning, but still, yes, it remains a ‘syndrome’ alright, though this time a cultural, not a psychological one, to be sure. Just google it up and you will see. Given that, I took the liberty to update the definition by adding a few words. It goes as follows:
Drapetomania: «an overwhelming urge to be free, to find Paradise; if nessecary, to invent it.»
However, the point of this article, my readers, lies not upon terminology but upon photography. Because, in my opinion, the choice of photos I am presenting to you today possess one unique feature: a perfect, subtle balance between the animate and the inanimate, between the organic and the inorganic, and if you wish as well, the finitness of the self and the infiniteness of the cosmos. Having taken part myself in shootings like this in the past, I know from first hand that during the process (as long as the photographer is gifted) there is point when all forms merge into oneness and all feelings disappear.
Looking at certain scenes with half-closed eyes blinded by the merciless glow, you can’t really tell if the human is rock or the rock is human (or animal). It’s a moment of trance and transition, a moment when I can’t help but agree with Albert Camus:
«The only way to deal with an unfree world is to become so absolutely free that your very existence is an act of rebellion.»
But I have to restaint myself and not let my words shadow the work of the artist. Behold therefore now Elena’s appasionados por la libertad. Look at them as they ‘draptsise’ to another world, neither christian or pagan: the world of crystallic rock surfaces, deep clear water and scorching sunlight. It’s a paradise neither lost, nor won. It’s a paradise invented. 😉
Thursday, October 14, 2021 Next post : «Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ» Previous post : «Our wild school of girls & newer pics ☺»
Στις υγρές σχισμές της γης
Δημοσιεύθηκε: 5 Σεπτεμβρίου, 2020 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, photography, Uncategorized | Tags: action shots, Aegean, angel's-pool, angelos, direct approach, farangi mou, for nature in nature, free expression, Greece, hiking, Ikaria, φαράγγι, Μηλιωπό, Ρυάκας, Χάλαρη, αγγελολιβάδες, ικαρία, μονοπάτια, landscapes, mountain-gorge, people in landscape, symbolisms, symbols, Trail2Canyons, wild swimming, wilderness 8 Σχόλιατου μπλογκ του αγριμιού.
Είμαι καλεσμένος σήμερα από την τόσο σεβαστή όσο και ωραία οικοδέσποινα για να εκπληρώσω μια δύσκολη αποστολή: να περιγράψω τα φαράγγια και τις βαθιές χαράδρες του πολύπλοκου νησιού μας χωρίς σχεδόν καθόλου λόγια, παρά μόνο με ένα τίτλο και μόνο μία όσο το δυνατόν, κατά τη γνώμη μου, πιο εύγλωττη εικόνα.
Ιδού ο τίτλος, ιδού και η εικόνα. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα, και εδώ κανονικά ολοκληρώθηκε η αποστολή μου.
Όμως, μόνο για χάρη των αναγνωστών, ώστε να έχει κάποιο μέγεθος το άρθρο, η οικοδέσποινα μου ζήτησε να παραθέσω μερικές φωτογραφίες από το facebook που δείχνουν αρκετά καλά – πάντα κατά τη γνώμη μου, εννοείται – αυτό που είχα σαν αποστολή να εκθέσω τόσο επιγραμματικά επί του θέματος.
Ευχαριστώ
Νανά
Σάββατο, 5 Σεπτεβρίου 2020 Next post : «Drop the top and free the nipples ⭕ ⭕» Previous post : «OPERE IN NATURA»
Two trees
Δημοσιεύθηκε: 7 Νοεμβρίου, 2019 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, Personal, photography, Uncategorized | Tags: action shots, Aegean, art, artful, artistic nude, for nature in nature, freedom, Greece, Ikaria, ικαρία, nakedness, natural movements, nude on rocks, outdoors, performance, photography, why-ikaria, wilderness 5 Σχόλια.
Instagram: Elements 1/3, Ikaria, October 31, 2019
Facebook: Elements 1/3, Ikaria, October 31, 2019
See a few more photos of my choice taken in Ikaria
also by Thomas Huisman © all rights reserved
Through that experience, also, I saw that countless sites and sceneries of this island, wild and free by nature and culture, are very suitable for the genre. Beyond that, as it happens with art, the results, when exhibited, get back to the locations as an appraisal to their quality. I have pointed that out in 2014. It feels like my message has reached the proper recipients.
I am glad
Longer jumps 🏃 ↔
Δημοσιεύθηκε: 16 Φεβρουαρίου, 2019 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Personal, Sea, sport, Tourism, Travel, trekking, Uncategorized | Tags: action shots, adventure, Aegean, Atheras, constructive vice, direct approach, for nature in nature, for-me, freedom, girl power, good sport, Google Image Search, Greece, hiking, Ikaria, χαρά, ικαρία, μονοπάτια, ξεθέωμα, jumping, outdoors, summer, Trail of Atheras, why-ikaria, work out 8 ΣχόλιαNana big on Google
~
summer in Ikaria will be beautiful.
I also wish for it to be active
and alive and free and
absolutely elastic!
Thank you for looking me up!
Thank you for reading me!
❤
~
Soul Powered Works Co
Δημοσιεύθηκε: 21 Οκτωβρίου, 2018 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, music, Personal, scouting, Sea, sport, Uncategorized | Tags: action shots, Aegean, art, artful, athina-sk., communities, direct approach, downshifting, environment, Flickr, for nature in nature, freedom, Greece, human resources, Ikaria, Ikarians, indigenous movement, intervention, χαρά, Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας, Μουσικές Αυλές, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ικαρία, movement, my world, photography, politics, self-sustained, why-ikaria 8 Σχόλια~
Hello
Few weeks ago, I shared this photo, the “Sturmvogel”, on Flickr. I wanted to share it first of all as a gift to my island, and more particularly, if not more significantly, as a gift to a few special people, regardless if they will ever be able to see it.
I felt like I should share my Sturmvogel to show my gratitude.
My gratitude for all the moments, the actions, the initiatives, the performances, the interventions; for the dancing, the hiking, the photo-shooting, the exploring, the discovering; for the awkward moments, the embarrassments, the failures, the betrayals; for the endless debating, the jokes, the partying and the dancing; for the fight to make this small rock in the sea a better place to live.
Certainly, it’s not much. Certainly, most of it is erratic. But for me, just to know that these things happen, these people exist, makes my life on this island richer, happier and more liberating.
It makes the Sturmvogel put on her dream feathers and wings.
It makes the Sturmvogel run, take off and fly.
Making small changes, giving small examples, adding small touches of ingenuity, ephemeral flares of potential. Understanding the environment, communicating with the landscape. Studying history, culture and local lore. Being creative, sophisti-cated but un-technocratic. Enjoying the views, swimming naked, getting dehydrated, blazing lost trails across nowhere lands. Being small and big. Most of all, being un-materialistic, not funded, not subsided, not sponsored, non-profit.
Powered not by the odious “love for one’s home country” but by that primitive, shapeless yet powerful spirit, hidden in forests and rocks, known by poets and artists as genius loci.
Powered by soul power
❤
~
The Sturmvogel is grateful
For the first time in her life she feels she belongs somewhere.
Even harder than that, for the first time in her life she feels attached and committed.
The image above is a preview of an album (set on slideshow) on Flickr containing nearly 800 Soul Powered works co photos!!!
Taken in the course of 11 years, between 2007 and 2018, SPWC in Ikaria is a big baby today!
Finding myself by chance as a witness of the first expression of this gutsy active spirit in 2007, and being the first to blog about it, I felt I should do it again, more loudly. Because this time we have the whole thing. And because this time I am not a tourist anymore. I am a permanent resident, and as a Sturmvogel in this spirit I fly; as a Sturmvogel in this spirit I nest.
Soul Powered Works forever!
❤
~
~
related pages / soul power generators ~
Νύχτα παπί τρικάβαλο
Δημοσιεύθηκε: 27 Αυγούστου, 2018 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Sea, Tourism, Travel, Uncategorized | Tags: action shots, Aegean, artful, august, bikini, camping, dance, drunk, freedom, Greece, hip, hippies, holidays, Ikaria, ikaria-in-august, Ikarians, Instagram, γκρούβαλοι, ιδρώτας, ικαρία, ξεθέωμα, lifestyle, nakedness, nomads, panigiri, photography, portraits, seasonal hippies, summer, swimming, togetherness, why-ikaria, young 10 Σχόλια
~
Γεια σας
Ακόμα ένας Αύγουστος κι ακόμα ένα hype και γενικό τσεκ-ιν στην Ικαρία αυτόν το μήνα. Πως το διασκεδάζω! Αυτό σου λέω μόνο, και ούτε κουβέντα δεν θα πω περί «κοινωνικού φαινομένου» ή περί «προβλημάτων». Συμβαίνει ό,τι συμβαίνει, τελεία και παύλα.
Όσο για μένα, δεν είναι μαθόν και λίγο πράγμα ο μικρός κόσμος μου να γίνεται μεγάλος – θαρρώ το έχω ξαναπεί κάπου αυτό – έστω και για 30 μέρες.
Να κοίτα τι έγινε προχτές.
Περίμενε όμως πρώτα να τσοντάρω δύο φωτογραφίες.
Η πρώτη είναι από τη σκόνη που σηκώναμε κάμποσα χρόνια πριν καθώς χορεύαμε στο Πανηγύρι της Λαγκάδας. Γίππιιι!
Η δεύτερη είναι φρέσκια, δική μου, ένα στιγμιότυπο βουτιάς σε ερημικό βραχοκολπίσκο που πήγαμε μαζί με παλιό φίλο, να μου τον δείξει είπε που έκανε εκεί μικρός τον Ροβινσώνα. Ας είναι καλά αυτές οι καβάτζες, τέτοιες έχει πολλές η Ικαρία. Ακόμα κι αν γίνεται κακός χαμός λίγο πιο πέρα, σε τέτοια μέρη βρίσκεις την ησυχία σου, ακούς μόνο τα κύματα και τα τζιτζίκια.
Λοιπόν προχτές τη νύχτα που γινόταν ένα πανηγύρι σε κάποιο χωριό όχι πολύ μακριά από εκεί που μένω, μπουκάρει στην αυλή ένα παπί κινέζικο, χωρίς φώτα, με χαλασμένη εξάτμιση και λάστιχα καμένα.
«Βρε καλώς τους», λέω, κι ανάβω τη μεγάλη λάμπα της αυλής.
Τρεις οι καβαλάρηδες, δυο κορίτσια κι ένα αγόρι, 22-24 χρονών τους έκοψα.
Κοκκίνησαν, άρχισαν τα ‘εεε’ και τα ‘αααα’ και ‘μας συχωρείτε’.
«Αφήστε τα αυτά κι ελάτε μέσα. Δεν είναι και τόσο καλό το πανηγύρι που πηγαίνετε».
Και ήρθαν στην αυλή και κάτσαμε και τα είπαμε και στάθηκα φιλόξενη, όχι μόνο σαν Καριωτίνα, αλλά σαν Κρητικιά – που είναι η καταγωγή μου – δηλαδή φιλόξενη σε βαθμό υστερίας. Ήταν τρεις κι εγώ έστρωσα τραπέζι – φαγητά, πιοτά – και κρεβάτια με στρωσίδια για δέκα.
Κοντολογίς στο πανηγύρι δεν πήγαν. Καθίσαμε μέχρι το πρωί – την ώρα που πήγα να ποτίσω – και τα ΄παμε. Δηλαδή εγώ έλεγα κι αυτοί άκουγαν. Πως μου ‘ρθε μάγκες σε κείνα τα κοπέλια ν’ ανοίξω τη ψυχή μου; Στους ξένους, στους κατάξενους, στους άγουρους, στους άπραγους, εμένα τη μπαρουτοκαπνισμένη πως μου ‘ρθε και τους είπα τη ζωή μου, τα πέντε χρόνια στο νησί, χειμώνα-καλοκαίρι, τη μοναξιά μου, τις τρέλες μου, τα γλέντια, τα βάσανά μου;
Πως μου ‘ρθε;
Αργότερα, ενώ κοιμούνταν, τους βόλεψα λίγο και το παπί (τα καταφέρνω με τα μηχανάκια), καλώδιο για τα φώτα, συρματάκι στην εξάτμιση, έφτιαξα πρωινό – φιλοξενία, μιλάμε. Και όταν ξύπνησαν, ντρεπόμουν σαν γκομενίτσα για τις εξομολογήσεις μου, έκατσα στον υπολογιστή, καμώθηκα πως δούλευα, σοβαρή-σοβαρή, λίγα τα λόγια μέχρι να φύγουν.
Αγαπώ τον Αύγουστο στην Ικαρία. Βλέπεις κι ακούς πολλά. Δείχνεις κι εσύ και λες πολλά. Ο Αύγουστος είναι μια γιορτή. Για κριτική κι ανάλυση θα έχουμε μπόλικο χρόνο το χειμώνα.
Άστο να κυλάει, λοιπόν, νύχτα παπί τρικάβαλο (πολλές φορές μισόγυμνο και κατακαυλωμένο) κι όπου σε πάει
😌 😋
~
~
~
~
~
Οι παραπάνω 120+ φωτογραφίες που ενσωμάτωσα εδώ όπως έκανα και σε περσινό άρθρο προέρχονται από το Instagram. Ανέβηκαν οι περισσότερες στη διάρκεια του τρέχοντος Αύγουστου και είναι τοποθετημένες λίγο-πολύ με χρονολογική σειρά, εκτός από μερικά flashback που ξεφύτρωσαν αιφνιδίως μέσα στο χάος αυτού του μέσου. Πατώντας πάνω τους, ανοίγουν κατευθείαν στην πηγή. Τα κριτήρια που τις διάλεξα ανάμεσα σε τόσες και τόσες, ελπίζω να τα καταλάβετε μόνοι σας.
Enjoy! Να ‘μαστε όλοι καλά κι εμείς και όλα τα παιδιά!
Ραντεβού του χρόνου!
Νανά
❤ ❤ ❤
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία
Δημοσιεύθηκε: 24 Μαΐου, 2018 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, photography, scouting, sport, Tourism, Travel, trekking, Uncategorized | Tags: action shots, Aegean, Atheras, direct approach, for nature in nature, Greece, hiking, hiking trails, Ikaria, περιβάλλον, πεζοπορία, χαρά, Αθέρας, Μονοπάτι του Αθέρα, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, αγριότοποι, εθελοντές, ικαρία, μονοπάτια, ξεθέωμα, OPS Ikarias, Save Atheras, Trail of Atheras, trail running, TransIkarian Trail, volunteers, wilderness 9 ΣχόλιαΚαι να ‘το, έγινε!
Αναδημοσιεύω εδώ άρθρο στο μπλογκ του Ορειβατικού Πεζοπορικού Συλλόγου Ικαρίας που λέει ότι πολλοί εθελοντές και σύλλογοι μαζί ξεκίνησαν δουλειά στο Μονοπάτι του Αθέρα κι αφού πρώτα ξεδιάλυναν ποια πρέπει να ‘ναι η σωστή διαδρομή, σιγά-σιγά καθάρισαν και σηματοδότησαν τα πρώτα της χιλιόμετρα κι έχουν σκοπό να συνεχίσουν!
Πολύ καλογραμμένο κείμενο για ένα σπουδαίο θέμα, αλλά και να μην ήτανε καλό, πάλι θα το μπλογκάριζα. Γιατί αρχίζει με το σωστό τρόπο – με δυο στίχους. Γιατί, γαμώτο, μια φορά κάποτε χόρεψα κι εγώ, τρελή κι αδέσποτη, επάνω στο «φτερό του καρχαρία»!
το ελεύθερο βουνό της Ικαρίας!
«Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.»
Οξέ – Μαυράτο – Καψαλινό Κάστρο
Ήταν όνειρο πολλών χρόνων. Πρώτη φορά ακούσαμε γι’ αυτό το 2004 όταν κάποιοι Ελβετοί έδειξαν ενδιαφέρον να το περπατήσουν, κατασκηνώνοντας σε διάφορα σημεία για ξεκούραση, όμως ποτέ δεν μάθαμε αν πράγματι το έκαναν. Λίγο αργότερα μια φίλη, δραπετεύοντας απ’ τη βουή μιας ξένης μεγαλούπολης, περπάτησε ένα μεγάλο μέρος του. Γοητεύτηκε και μέχρι και σήμερα γράφει πολλά άρθρα για τον Αθέρα στο μπλογκ της. Ταυτόχρονα σχεδόν ένας φίλος Σλοβένος περπάτησε κι αυτός το μεγαλύτερο μέρος αυτής της διαδρομής και έγραψε κι αυτός τις εντυπώσεις του στο μπλογκ του.
Έτσι άρχισαν όλα.
Το Μονοπάτι της Κορυφογραμμής του Αθέρα ή «Atheras Ridge Walk» ή «TransIkarian Trail» με μήκος γύρω στα 65 χλμ. από το ακρωτήριο «Δράκανο» μέχρι το ακρωτήριο «Κάβο Πάπας» της Ικαρίας έφτασε να γίνει θρυλικό.
Διάφοροι έμπειροι Έλληνες και ξένοι πεζοπόροι κι ορειβάτες το περπάτησαν, καθώς και αρκετές ομάδες και Σύλλογοι, ακόμα και Δημοτικές παρατάξεις το περιέλαβαν στις προεκλογικές εξαγγελίες τους, παρόλα αυτά, η χαρτογράφηση και η σηματοδότηση αυτής της τόσο δημοφιλούς διαδρομής παρέμενε μέχρι σήμερα πολύ ελλιπής, αν όχι εντελώς αποσπασματική.
Φυσικά, δεν είναι εύκολη δουλειά. «Αθέρας» πάει να πει «λεπίδα», κόψη του μαχαιριού, του ξυραφιού, του δρεπανιού. Κι αυτή η «λεπίδα» που πάνω και γύρω της φιδοσέρνεται το μονοπάτι, έχει μεγάλο μήκος. Επίσης έχει και μεγάλο ύψος, αφού το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής «τρέχει» σε μέσο υψόμετρο 800 μέτρων, ενώ σε ορισμένα σημεία οι κλίσεις του εδάφους ένθεν κακείθεν του μονοπατιού είναι συχνά ιλιγγιώδεις.
Επίσης, εκτός από τα μεγάλα υψόμετρα, τους ανοιχτούς θαλάσσιους ορίζοντες, τις ευμετάβλητες καιρικές συνθήκες, το Μονοπάτι του Αθέρα διασχίζει πάμπολλα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, φυσικά τοπία: φρυγανότοπους, ασβεστολιθικούς γκρεμούς, πρινοδάση, ανεμοδαρμένα, πετρώδη οροπέδια, αρχαία δάση βελανιδιάς, αμμώδεις «ερήμους» εξαιτίας της υπερβόσκησης, πυκνά πευκοδάση, παράξενα τοπία με στρογγυλούς γρανιτένιους βράχους, και τόσα άλλα.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς σήμερα ότι αποτελούσε κάποτε «κεντρική λεωφόρο», γι’ αυτό και υπήρχαν τουλάχιστον δύο καταφύγια στη διαδρομή, το ένα από τα οποία -όπως ξέρετε- βρίσκεται σε φάση ανακατασκευής. Πολλά σημεία του συνδέονται επίσης με πολλές ιστορίες, θρύλους αλλά και διάφορα ιστορικά περιστατικά.
Όμως, για σταθείτε. Δεν θα γράψουμε εμείς το βιβλίο που θ’ άξιζε να γραφτεί κάποτε γι’ αυτό το συναρπαστικό, μεγάλο μονοπάτι. Εμείς μόνο θα πούμε ότι επιτέλους αρχίσαμε δουλειά και φιλοδοξούμε να το σηματοδοτήσουμε και να το χαρτογραφήσουμε μια μέρα όλο!
Όπως γράψαμε στην προηγούμενη ανάρτηση (βλ. 3 Φεβρουαρίου και 4 Μαΐου), σε συνεργασία όχι μόνο με τους «Friends of Ikaria», αλλά και με το Σύλλογο Φάρου και τον Σύλλογο Αρέθουσας, έχοντας προηγουμένως ερευνήσει και επιλέξει διάφορα καλύτερα «περάσματα», οριστικοποιήσαμε τα 14 πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής και καταφέραμε να την σηματοδοτήσουμε όλη!»
«Η μορφή της διαγράφεται καθαρά στον ψηφιακό χάρτη ο οποίος, μετά την δουλειά που κάναμε, επικαιροποιήθηκε, ενώ επίσης προστέθηκαν σε διάφορα σημεία οι πάρα πολλές φωτογραφίες που τράβηξαν οι εθελοντές. Δεν είναι καλλιτεχνικές εικόνες – σε άλλους πέφτει αυτό το έργο. Είναι εικόνες, οι περισσότερες, από διάφορες φάσεις της δουλειάς, από τα πρόσωπα της παρέας που δουλέψαμε μαζί, είναι αναμνήσεις.»
«Γιατί το Μονοπάτι του Αθέρα, όπως μας το τόνισαν πολλοί εθελοντές, δεν είναι πεζοπορία, είναι εμπειρία!»
😇
«Ενδιαφέρουσες αναρτήσεις στο γκρουπ των Πεζοπόρων της Ικαρίας στο φέησμπουκ που έγιναν στη διάρκεια της δουλειάς μπορείτε να δείτε εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.»
«Οι πηγές των φωτογραφιών που περιέχονται στο χάρτη, αναγράφονται στη λεζάντα μέσα στον χάρτη. Τις νέες φωτογραφίες που προστέθηκαν, τις πήραμε κατόπιν αδείας από εδώ, εδώ κι εδώ.»
H διαδρομή χωρίζεται συμβατικά σε 5 μέρη.
2)Από τον Φάρο στο χωριό «Καταφύγι», συγκεκριμένα στη γειτονιά «Ξύλινο», ακολουθώντας ένα ωραίο, πανάρχαιο μονοπάτι.
3)Από το Καταφύγι (Ξύλινο) στο χωριό «Οξέ» όπου η διαδρομή ακολουθεί το κεντρικό ασφαλτόδρομο.
4)Από την Οξέ στο χωριό «Μαυράτο», ακολουθώντας ένα πανάρχαιο μονοπάτι που διασχίζει πυκνό δάσος, κινούμενο παράλληλα με τον κεντρικό δρόμο.
5)Από το Μαυράτο στο «Καψαλινό Κάστρο», λιθόστρωτο άλλοτε, σήμερα είναι ένα ανηφορικό ορειβατικό μονοπάτι που οδηγεί στις κορυφές του Αθέρα. Προς το παρόν η σηματοδότηση σταματάει εκεί, δηλαδή, κάτω από τους βράχους του μεσαιωνικού οχυρού.
Για όποιον δεν θέλει να επιστρέψει στο Μαυράτο, μια πολύ ενδιαφέρουσα προτεινόμενη διέξοδος είναι προς το χωριό «Αρέθουσα» στη βόρεια πλευρά του νησιού.
Προσοχή όμως στο «Κακό Καταβασίδι»!» 💀
«Το πρώτο μέρος του Μονοπατιού του Αθέρα συνιστάται για όλους τους μήνες του χρόνου, ακόμα και το κατακαλόκαιρο, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής φυσούν θαλάσσιες αύρες, αλλά δεν λείπουν και περιοχές με δέντρα που προσφέρουν αρκετή σκιά στον πεζοπόρο.»
«Σας προσκαλούμε να δοκιμάσετε αυτή τη διαδρομή και να μας πείτε τις εντυπώσεις σας!»
😀😀😀
.«Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας»
.
Facebook page:
«Ορειβάτες Πεζοπόροι Ικαρίας».
~*~
Πέμπτη 17 Μαίου 2018
.
Ηip and with the youths
Δημοσιεύθηκε: 10 Δεκεμβρίου, 2017 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Sea, sport, Tourism, Travel, Uncategorized, wild humor | Tags: action shots, adventure, Aegean, august, DIY, freedom, Greece, holidays, Ikaria, ikaria-in-august, Ikarians, Instagram, Ικαρία μου όλα, ικαρία, ξεθέωμα, nomads, people in landscape, photography, playful, portraits, seasonal hippies, summer, summer 2017, swimming, well-being, why-ikaria, wild camping, young 7 Σχόλια
~
Hip and with the youths: Βeing hip and with it, understanding slang, keeping up with the ever changing terms the youths use and find hilarious even though they will still look at you funny for understanding their language.
[Urban Dictionary]
Γεια σας
λοιπόν, καθώς σκεφτόμουν να κάνω reblog τα δύο πρόσφατα, απανωτά και μεγαλειώδη ποστ της Ελένης, μίλησα για το θέμα με ένα ξένο παιδί και μου είπε αυτή την Αγγλική φράση που σημαίνει ότι παρόλο που ανήκω σε άλλη γενιά, παρακολουθώ και καταλαβαίνω τη νεανική αντικουλτούρα. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι ακριβώς κολακευτικό, μάλλον έχει διπλή σημασία, π.χ. μπορεί και να σημαίνει «μη μας τα πρήζεις παλιόγρια». Όπως και να ΄ναι, εμένα μου άρεσε. Θεώρησα ότι με χαρακτηρίζει, χαρακτηρίζει και τούτο το ποστ, συνάμα ταιριάζει και με τη θεώρηση της Ελένης, γι’ αυτό και έβαλα αυτή τη φράση για τίτλο.
Λοιπόν, να μην πολυλογώ, το θέμα της Ελένης, άρα και το δικό μου, είναι η Ικαρία, οι νέοι, το καλοκαίρι, κι αυτά τα τρία μαζί όπως βγαίνουν στο Ίνσταγκραμ. Αυτό.
Αν κάνεις κλικ στα δύο κολάζ που βλέπεις, θα οδηγήθείς στα ποστ της Ελένης. Πιο κάτω πρόσθεσα κι εγώ καμιά 100αριά επιλέον εικόνες που βρήκα. Φυσικά δεν τις έκλεψα, αλλά τις ενσωμάτωσα. Προκύπτουν δηλαδή κατευθείαν από την πηγή -το Ίνσταγκραμ- και τα δικαιώματα ανήκουν στους/τις δημιουργούς. Κάπου ανάμεσά τους, έτσι για πλάκα, έκρυψα και δύο από μένα, μια παλιά και μια πιο παλιά, που λόγω θολούρας, φίλτρων και θέματος, θα μπορούσαν να είναι Ίνσταγκραμ, αν είχα. Αλλά δεν έχω. Μόνο καμιά φορά πάω εκεί και χαζεύω. Δείτε κι εσείς. Be hip with the youths
😏 😏 😏
~
~
~
~
~
~
~
~
Αυτά αγαπητοί φίλοι αναγνώστες.
Και όπως φαίνεται ολοκάθαρα στα παραπάνω, ο καλός μας Θεοδώριχος στο σχόλιό του σε ένα από τα δύο άρθρα της Ελένης που αναπαράγω εδώ πέρα, είχε μεγάλο δίκιο:
«Το πιο τέλειο πράγμα!
100+100 εικόνες και ούτε λέξη για μακροζωία!»
😌 😋
Our backs tell stories no books have the spine to carry - rupi kaur https://www.instagram.com/p/C0RdZ-PNet_/?taken-by=schwickertt/