Το μονοπάτι του Αθέρα και το ζεν 😚
Δημοσιεύθηκε: 11 Μαΐου, 2023 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, sport, Tourism, Travel, trekking, Uncategorized | Tags: Aegean, angelos, direct approach, for nature in nature, freedom, Greece, hiking Ikaria, hiking trails, Ikaria, πεζοπορία, χαρά, Μονοπάτι του Αθέρα, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, μονοπάτια, ξεθέωμα, OPS Ikarias, Trail of Atheras, zen 13 Σχόλια
Χαίρετε και πάλιαγαπητοί αναγνώστες
του μπλογκ του αγριμιού.
Είμαι ο Άγγελος και με κάλεσε ξανά η αγαπημένη μου Νανά για να γράψω τις εντυπώσεις μου από την πρόσφατη εθελοντική εργασία που κάναμε στο μεγάλο Μονοπάτι του Αθέρα που διασχίζει τη θεαματική επιμήκη κορυφογραμμή του νησιού μας από το ανατολικό ακρωτήριο Δράκανο ως το δυτικό ακρωτήριο, τον Κάβο Πάπα.
Φυσικά, και πάλι εφέτος, δεν δουλέψαμε παρά μόνο σε ένα κομμάτι αυτής της μεγάλης διάσχισης. Είναι όμως ένα κομμάτι που εγώ προσωπικά αγαπώ πολύ διότι η διαδρομή αυτή τη φορά περνάει μέσα από τα οροπέδια του Δυτικού Αθέρα πάνω από την περιοχή των Ραχών, δηλαδή, τον Ζηζόκαμπο, τα Αμμούδια, την Εριφή και το Πέζι, με τα οποία με συνδέει σχέση τόσο προγονική, καθώς είμαι Ραχιώτης, όσο και αισθητική, αφού μου αρέσει η ισιάδα κι η άπλα τους, οι πολύ εντυπωσιακές και ιδιαίτερες βραχοσυνθέσεις με τις οποίες είναι σπαρμένα τα τοπία τους, καθώς και οι συστάδες από βελανιδιές που βλέπει κανείς εδώ κι εκεί – απομεινάρια των πυκνών δρυοδασών που κάλυπταν άλλοτε το νησί από τα βουνά μέχρι τη θάλασσα.
Αντί για εισαγωγή σε αυτές (τις δικές μου) θα γράψω εδώ μόνο μία: την απάντηση που έδωσα σε μια καινούργια φίλη, την Έρση, που μας βοήθησε πολύ στη δουλειά, η οποία με ρώτησε κάποια στιγμή:
«Καθαρίζουμε, σηματοδοτούμε, αλλά κάποια στιγμή τα σημάδια θα σβήσουν, οι κούκοι θα πέσουν κι οι πινακίδες θα σαπίσουν. Τι κάνουμε; Πάμε πάλι και καθαρίζουμε και ξαναβάζουμε σημάδια, και ούτω καθεξής; Ωραίο είναι, ωραία περνάμε, αλλά έχει κάποιο νόημα αυτό; Το ίδιο πάλι ξανά και ξανά;»
«Όχι, δεν έχει νόημα» μου ήρθε επιφοίτηση και απάντησα:
«Είναι ζεν!»
Πανέξυπνη η φίλη μου κατάλαβε αμέσως τι ήθελα να πω και μου είπε:
«Δηλαδή, ναι, αν θέλαμε κάτι μόνιμο και λογικό, θα βάζαμε μπουλντόζες και μπετονιέρες και θα φτιάχναμε έναν δρόμο που θα κρατούσε για πολλές δεκαετίες. Αλλά τότε θα χάναμε την ουσία. Αυτό δεν θέλεις να πεις;»
Ναι, αυτό ήθελα να πω, Έρση. Θα χάναμε την ουσία, που είναι η δράση, η άμεση εμπειρία, η συμμετοχή, το κτίσιμο με τα χέρια μας απλών κατασκευών που μας συνδέουν με τον χώρο και με τους ανθρώπους που θα τις χρησιμοποιήσουν.
Ναι, θα πηγαίνουμε στον Αθέρα ξανά και ξανά, να μπήγουμε πασσάλους, να στήνουμε κούκους, να βάφουμε βούλες, γιατί ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ.
Αυτό που κάνουμε ταιριάζει με την ελευθερία και την άγρια ομορφιά του βουνού.
Αυτό που κάνουμε είναι επίσης ένα κάλεσμα από εμάς τους ίδιους προσωπικά (όχι από κάποιο πρόγραμμα ή μηχανισμό) προς τους ανθρώπους να έρθουν, να την γνωρίσουν και να την αισθανθούν.
ΕυχαριστώΆγγ. Κ.
Πέμπτη, 11 Μαΐου 2023 Next post : «Τα βίντεο του ΟΠΣ Ικαρίας στο youtube ❤️» Previous post : «Νότια Σκέψη»
«Εικόνες μιας σύγχρονης λαογραφίας»
Δημοσιεύθηκε: 8 Ιανουαρίου, 2021 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, Personal, Uncategorized | Tags: angelos, artful, facebook, free expression, Greece, Ikaria, χαρά, Αιγαίο Πέλαγος, Ελλάδα, Ικαρία, Ικαρία μου όλα, ελευθερία, playful, post traditional 8 Σχόλιασήμερα θέλω να σας πω για έναν φίλο που τόσο συχνά κοινοποιεί στο φέησμπουκ αναρτήσεις της Ελένης και δικές μου, κι
έτσι μου φαίνεται πως είναι ώρα πια για μια μικρή ανταπόδοση. Δεν ήξερα στην αρχή πως να το κάνω, ώσπου προχτές, σε ξαφνική επίσκεψή στο σπίτι του, διάβασα κάποιες δημόσιες αναρτήσεις στο χρονολόγιο της σελίδας του, και αποφάσισα να τις δημοσιεύσω στο μπλογκ μου.Είναι πρόσφατες, σχεδόν απανωτές, γραμμένες στο διάστημα Νοεμβρίου 2020 – Ιανουαρίου 2021, κι εγώ (to agrimi) από σας τώρα ζητώ να πείτε ποια από αυτές σας άρεσε.
Εκείνη που άρεσε σε μένα, για όσους είναι εξοικειωμένοι με τη δική μας μυθολογία που είναι κι αυτή μικρό κομμάτι της γενικότερης μυθολογίας του νησιού μας, είναι προφανής, γι’ αυτό δεν θα την πω, για να μην σας επηρεάσω.
Ο τίτλος του άρθρου, όπως θα δείτε παρακάτω, είναι δανεισμένος από τη δεύτερη ανάρτηση: «Εικόνες μιας σύγχρονης λαογραφίας». Αυτός ο τίτλος μου φάνηκε πως τις καλύπτει όλες κι ομογενοποιεί την ετεροκλητότητά τους. Δεν είναι άλλο παρά δεκαέξι ρεμβασμοί, αυθόρμητοι, και φαινομενικά εντελώς τυχαίοι. Και όμως, για μένα, ήταν δεκαέξι ανάσες ηρεμίας μέσα στο άγχος και τον ζόφο που περνάμε.
Ευχαριστούμε για όλα Άγγελε – που είσαι αυτός που είσαι
και που δεν έχεις πολλούς followersαλλά μονάχα φίλους – ανάμεσά τους,
χαρούμενη για μια φορά,
κι εγώ.
😊😊
Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου 2021 Next post : «Our wild school of girls & newer pics ☺» Previous post : «Drop the top and free the nipples ⭕ ⭕»
Drop the top and free the nipples ⭕ ⭕
Δημοσιεύθηκε: 29 Νοεμβρίου, 2020 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, photography, Uncategorized | Tags: Aegean, democracy, free expression, free the nipple, freedom, fun, girls, Greece, Ikaria, Instagram, χαρά, Ικαρία, joyful, photography, playful, politics, safe space, summer, swimming, topfree, topless, why-ikaria, womanhood, women pride 1 σχόλιο
«
Over the past year, the Free the Nipple Movement has gained tons of momentum and support from millions of men and women.»
«While media portrays women’s bodies as objects intended for sexual pleasure, many are speaking out against this injustice by standing with Free the Nipple to create equality between men and women and to fight against oversexualizing women.»
«This movement promotes freedom for women to be able to make their own decisions about their body based upon their own level of comfort. It is important that women conceal their breasts because they want to and not because of the pressure of societal acceptance and shame.»
«While this movement has been increasing momentum, it is now gaining popularity within other countries and now college campuses, both of which are crusading against the oversexulization of women and even rape culture.»
«While many want to assume that the importance of normalizing women’s nipples are just a cry for sexual attention, it’s more than that for many reasons.»
«In essence, this movement has everything to do with gender equality, and social equality, but for whatever reason, people still aren’t taking women rights seriously enough.»
«It is time for women and men to speak out against the injustices made against women, not just within social settings but online as well in order to end the oversexualization of the female body.»
«
What inspires women to submit their naked photos online? The short answer is – Control. The ability to show yourself on your terms, how you’d like to be seen, free from the distortion of someone else’s viewpoint and the sanitizing of Photoshop. For some contributors this is an exposition of pure art. For others it’s a rebellious gesture, erotic expression, a desire to be desired, or a cathartic process. And for everyone, as we’re told every day, it’s just hugely fun…»
All photos on Instagram taken in Ikaria. © All rights reserved by the respective owners.WOMEN SUPPORTING WOMEN for womenhood
and against femicide. I love you all, be strong, be real. ♥️
Nana
Sunday, November 29, 2020 Next post : «Εικόνες μιας σύγχρονης λαογραφίας» Previous post : «Στις υγρές σχισμές της γης»
Longer jumps 🏃 ↔
Δημοσιεύθηκε: 16 Φεβρουαρίου, 2019 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Personal, Sea, sport, Tourism, Travel, trekking, Uncategorized | Tags: action shots, adventure, Aegean, Atheras, constructive vice, direct approach, for nature in nature, for-me, freedom, girl power, good sport, Google Image Search, Greece, hiking, Ikaria, χαρά, ικαρία, μονοπάτια, ξεθέωμα, jumping, outdoors, summer, Trail of Atheras, why-ikaria, work out 8 ΣχόλιαNana big on Google
~
summer in Ikaria will be beautiful.
I also wish for it to be active
and alive and free and
absolutely elastic!
Thank you for looking me up!
Thank you for reading me!
❤
~
~
~
~
~
❤
Soul Powered Works Co
Δημοσιεύθηκε: 21 Οκτωβρίου, 2018 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, music, Personal, scouting, Sea, sport, Uncategorized | Tags: action shots, Aegean, art, artful, athina-sk., communities, direct approach, downshifting, environment, Flickr, for nature in nature, freedom, Greece, human resources, Ikaria, Ikarians, indigenous movement, intervention, χαρά, Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας, Μουσικές Αυλές, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ικαρία, movement, my world, photography, politics, self-sustained, why-ikaria 8 Σχόλια
~
Hello
Few weeks ago, I shared this photo, the “Sturmvogel”, on Flickr. I wanted to share it first of all as a gift to my island, and more particularly, if not more significantly, as a gift to a few special people, regardless if they will ever be able to see it.
I felt like I should share my Sturmvogel to show my gratitude.
My gratitude for all the moments, the actions, the initiatives, the performances, the interventions; for the dancing, the hiking, the photo-shooting, the exploring, the discovering; for the awkward moments, the embarrassments, the failures, the betrayals; for the endless debating, the jokes, the partying and the dancing; for the fight to make this small rock in the sea a better place to live.
Certainly, it’s not much. Certainly, most of it is erratic. But for me, just to know that these things happen, these people exist, makes my life on this island richer, happier and more liberating.
It makes the Sturmvogel put on her dream feathers and wings.
It makes the Sturmvogel run, take off and fly.
Making small changes, giving small examples, adding small touches of ingenuity, ephemeral flares of potential. Understanding the environment, communicating with the landscape. Studying history, culture and local lore. Being creative, sophisti-cated but un-technocratic. Enjoying the views, swimming naked, getting dehydrated, blazing lost trails across nowhere lands. Being small and big. Most of all, being un-materialistic, not funded, not subsided, not sponsored, non-profit.
Powered not by the odious “love for one’s home country” but by that primitive, shapeless yet powerful spirit, hidden in forests 
and rocks, known by poets and artists as genius loci.
Powered by soul power
❤
~
The Sturmvogel is grateful
For the first time in her life she feels she belongs somewhere.
Even harder than that, for the first time in her life she feels attached and committed.
~
~
The image above is a preview of an album (set on slideshow) on Flickr containing nearly 800 Soul Powered works co photos!!!
Taken in the course of 11 years, between 2007 and 2018, SPWC in Ikaria is a big baby today!
Finding myself by chance as a witness of the first expression of this gutsy active spirit in 2007, and being the first to blog about it, I felt I should do it again, more loudly. Because this time we have the whole thing. And because this time I am not a tourist anymore. I am a permanent resident, and as a Sturmvogel in this spirit I fly; as a Sturmvogel in this spirit I nest.
Soul Powered Works forever!
❤
~
~
related pages / soul power generators ~
❤
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία
Δημοσιεύθηκε: 24 Μαΐου, 2018 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, photography, scouting, sport, Tourism, Travel, trekking, Uncategorized | Tags: action shots, Aegean, Atheras, direct approach, for nature in nature, Greece, hiking, hiking trails, Ikaria, περιβάλλον, πεζοπορία, χαρά, Αθέρας, Μονοπάτι του Αθέρα, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, αγριότοποι, εθελοντές, ικαρία, μονοπάτια, ξεθέωμα, OPS Ikarias, Save Atheras, Trail of Atheras, trail running, TransIkarian Trail, volunteers, wilderness 9 Σχόλια
Έχω πολύ καιρό να γράψω. Τον χειμώνα που μας πέρασε, ήμουν κλεισμένη στα δικά μου, όμως από τα λίγα που είδα, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κάτι που άξιζε τον κόπο να το γράψω. Ένα γεγονός, δηλαδή, πραγματικά αξιοσημείωτο, κάτι τρελό, που να ‘χει φάση, να ‘χει πνοή κι αέρα, ΠΟΛΥ ΑΕΡΑ, κάτι που να μην έχει σχέση με… τίποτα! Ούτε με πολιτική, ούτε με χρήμα, ούτε με το εγώ του καθενός. Κι αυτό το κάτι να γίνει σε τόπο που μόνο λίγοι πάνε, σε τόπο που οι πολλοί δεν τον καταλαβαίνουν.
Και να ‘το, έγινε!Αναδημοσιεύω εδώ άρθρο στο μπλογκ του Ορειβατικού Πεζοπορικού Συλλόγου Ικαρίας που λέει ότι πολλοί εθελοντές και σύλλογοι μαζί ξεκίνησαν δουλειά στο Μονοπάτι του Αθέρα κι αφού πρώτα
ξεδιάλυναν ποια πρέπει να ‘ναι η σωστή διαδρομή, σιγά-σιγά καθάρισαν και σηματοδότησαν τα πρώτα της χιλιόμετρα κι έχουν σκοπό να συνεχίσουν!Πολύ καλογραμμένο κείμενο για ένα σπουδαίο θέμα, αλλά και να μην ήτανε καλό, πάλι θα το μπλογκάριζα. Γιατί
αρχίζει με το σωστό τρόπο – με δυο στίχους. Γιατί, γαμώτο, μια φορά κάποτε χόρεψα κι εγώ, τρελή κι αδέσποτη, επάνω στο «φτερό του καρχαρία»!το ελεύθερο βουνό της Ικαρίας!
«Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.»
«Μετά από πολλές πεζοπορίες και έρευνες που κατέληξαν στον καθορισμό της διαδρομής, μετά από μία επική επιχείρηση σηματοδότησης όπου συμμετείχαν πολλοί εθελοντές, ο Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας παρουσιάζει με υπερηφάνια τον ψηφιακό χάρτη»
Οξέ – Μαυράτο – Καψαλινό Κάστρο
Ήταν όνειρο πολλών χρόνων. Πρώτη φορά ακούσαμε γι’ αυτό το 2004 όταν κάποιοι Ελβετοί έδειξαν ενδιαφέρον να το περπατήσουν, κατασκηνώνοντας σε διάφορα σημεία για ξεκούραση, όμως ποτέ δεν μάθαμε αν πράγματι το έκαναν. Λίγο αργότερα μια φίλη, δραπετεύοντας απ’ τη βουή μιας ξένης μεγαλούπολης, περπάτησε ένα μεγάλο μέρος του. Γοητεύτηκε και μέχρι και σήμερα γράφει πολλά άρθρα για τον Αθέρα στο μπλογκ της. Ταυτόχρονα σχεδόν ένας φίλος Σλοβένος περπάτησε κι αυτός το μεγαλύτερο μέρος αυτής της διαδρομής και έγραψε κι αυτός τις εντυπώσεις του στο μπλογκ του.
Έτσι άρχισαν όλα.
Το Μονοπάτι της Κορυφογραμμής του Αθέρα ή «Atheras Ridge Walk» ή «TransIkarian Trail» με μήκος γύρω στα 65 χλμ. από το ακρωτήριο «Δράκανο» μέχρι το ακρωτήριο «Κάβο Πάπας» της Ικαρίας έφτασε να γίνει θρυλικό.
Διάφοροι έμπειροι Έλληνες και ξένοι πεζοπόροι κι ορειβάτες το περπάτησαν, καθώς και αρκετές ομάδες και Σύλλογοι, ακόμα και Δημοτικές παρατάξεις το περιέλαβαν στις προεκλογικές εξαγγελίες τους, παρόλα αυτά, η χαρτογράφηση και η σηματοδότηση αυτής της τόσο δημοφιλούς διαδρομής παρέμενε μέχρι σήμερα πολύ ελλιπής, αν όχι εντελώς αποσπασματική.
Φυσικά, δεν είναι εύκολη δουλειά. «Αθέρας» πάει να πει «λεπίδα», κόψη του μαχαιριού, του ξυραφιού, του δρεπανιού. Κι αυτή η «λεπίδα» που πάνω και γύρω της φιδοσέρνεται το μονοπάτι, έχει μεγάλο μήκος. Επίσης έχει και μεγάλο ύψος, αφού το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής «τρέχει» σε μέσο υψόμετρο 800 μέτρων, ενώ σε ορισμένα σημεία οι κλίσεις του εδάφους ένθεν κακείθεν του μονοπατιού είναι συχνά ιλιγγιώδεις.
Επίσης, εκτός από τα μεγάλα υψόμετρα, τους ανοιχτούς θαλάσσιους ορίζοντες, τις ευμετάβλητες καιρικές συνθήκες, το Μονοπάτι του Αθέρα διασχίζει πάμπολλα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, φυσικά τοπία: φρυγανότοπους, ασβεστολιθικούς γκρεμούς, πρινοδάση, ανεμοδαρμένα, πετρώδη οροπέδια, αρχαία δάση βελανιδιάς, αμμώδεις «ερήμους» εξαιτίας της υπερβόσκησης, πυκνά πευκοδάση, παράξενα τοπία με στρογγυλούς γρανιτένιους βράχους, και τόσα άλλα.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς σήμερα ότι αποτελούσε κάποτε «κεντρική λεωφόρο», γι’ αυτό και υπήρχαν τουλάχιστον δύο καταφύγια στη διαδρομή, το ένα από τα οποία -όπως ξέρετε- βρίσκεται σε φάση ανακατασκευής. Πολλά σημεία του συνδέονται επίσης με πολλές ιστορίες, θρύλους αλλά και διάφορα ιστορικά περιστατικά.
Όμως, για σταθείτε. Δεν θα γράψουμε εμείς το βιβλίο που θ’ άξιζε να γραφτεί κάποτε γι’ αυτό το συναρπαστικό, μεγάλο μονοπάτι. Εμείς μόνο θα πούμε ότι επιτέλους αρχίσαμε δουλειά και φιλοδοξούμε να το σηματοδοτήσουμε και να το χαρτογραφήσουμε μια μέρα όλο!
Όπως γράψαμε στην προηγούμενη ανάρτηση (βλ. 3 Φεβρουαρίου και 4 Μαΐου), σε συνεργασία όχι μόνο με τους «Friends of Ikaria», αλλά και με το Σύλλογο Φάρου και τον Σύλλογο Αρέθουσας, έχοντας προηγουμένως ερευνήσει και επιλέξει διάφορα καλύτερα «περάσματα», οριστικοποιήσαμε τα 14 πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής και καταφέραμε να την σηματοδοτήσουμε όλη!»
«Η μορφή της διαγράφεται καθαρά στον ψηφιακό χάρτη ο οποίος, μετά την δουλειά που κάναμε, επικαιροποιήθηκε, ενώ επίσης προστέθηκαν σε διάφορα σημεία οι πάρα πολλές φωτογραφίες που τράβηξαν οι εθελοντές. Δεν είναι καλλιτεχνικές εικόνες – σε άλλους πέφτει αυτό το έργο. Είναι εικόνες, οι περισσότερες, από διάφορες φάσεις της δουλειάς, από τα πρόσωπα της παρέας που δουλέψαμε μαζί, είναι αναμνήσεις.»
«Γιατί το Μονοπάτι του Αθέρα, όπως μας το τόνισαν πολλοί εθελοντές, δεν είναι πεζοπορία, είναι εμπειρία!»
😇
«Ενδιαφέρουσες αναρτήσεις στο γκρουπ των Πεζοπόρων της Ικαρίας στο φέησμπουκ που έγιναν στη διάρκεια της δουλειάς μπορείτε να δείτε εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.»
«Οι πηγές των φωτογραφιών που περιέχονται στο χάρτη, αναγράφονται στη λεζάντα μέσα στον χάρτη. Τις νέες φωτογραφίες που προστέθηκαν, τις πήραμε κατόπιν αδείας από εδώ, εδώ κι εδώ.»
H διαδρομή χωρίζεται συμβατικά σε 5 μέρη.
2)Από τον Φάρο στο χωριό «Καταφύγι», συγκεκριμένα στη γειτονιά «Ξύλινο», ακολουθώντας ένα ωραίο, πανάρχαιο μονοπάτι.
3)Από το Καταφύγι (Ξύλινο) στο χωριό «Οξέ» όπου η διαδρομή ακολουθεί το κεντρικό ασφαλτόδρομο.
4)Από την Οξέ στο χωριό «Μαυράτο», ακολουθώντας ένα πανάρχαιο μονοπάτι που διασχίζει πυκνό δάσος, κινούμενο παράλληλα με τον κεντρικό δρόμο.
5)Από το Μαυράτο στο «Καψαλινό Κάστρο», λιθόστρωτο άλλοτε, σήμερα είναι ένα ανηφορικό ορειβατικό μονοπάτι που οδηγεί στις κορυφές του Αθέρα. Προς το παρόν η σηματοδότηση σταματάει εκεί, δηλαδή, κάτω από τους βράχους του μεσαιωνικού οχυρού.
Για όποιον δεν θέλει να επιστρέψει στο Μαυράτο, μια πολύ ενδιαφέρουσα προτεινόμενη διέξοδος είναι προς το χωριό «Αρέθουσα» στη βόρεια πλευρά του νησιού.
Προσοχή όμως στο «Κακό Καταβασίδι»!» 💀
«Το πρώτο μέρος του Μονοπατιού του Αθέρα συνιστάται για όλους τους μήνες του χρόνου, ακόμα και το κατακαλόκαιρο, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής φυσούν θαλάσσιες αύρες, αλλά δεν λείπουν και περιοχές με δέντρα που προσφέρουν αρκετή σκιά στον πεζοπόρο.»
«Σας προσκαλούμε να δοκιμάσετε αυτή τη διαδρομή και να μας πείτε τις εντυπώσεις σας!»
😀😀😀
.
.«Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας»
.
Facebook page:
«Ορειβάτες Πεζοπόροι Ικαρίας».
~*~
Πέμπτη 17 Μαίου 2018
.
Απόδραση απ’ την Κρίση
Δημοσιεύθηκε: 3 Νοεμβρίου, 2017 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, music, Sea, Tourism, Travel, Uncategorized | Tags: Aegean, artful, august, camping, crisis, dance, DIY, economy, for nature in nature, freedom, Greece, grouvaloi, hip, hippies, Ikaria, ikaria-in-august, πανηγύρι, χαρά, Αύγουστος, Ικαριώτικος χορός, αγριότοποι, ικαρία, lifestyle, my world, panigiri, photography, seasonal hippies, social anthropology, spiral-dance, summer, swimming, why-ikaria, wild swimming, wilderness 12 Σχόλια
Κοίτα τώρααυτόν τον καιρό μαζεύω ελιές και βασικά δεν ασχολούμαι με τίποτα πιο συγκλονιστικό από αυτήν τη μονότονη, ειρηνική εργασία. Όμως, από τη μέρα που μου έδειξαν το άρθρο που έγραψε ένας Εγγλέζος για τούτο το νησί
Επίσης ο Άλεξ προσπαθεί να δώσει ορισμούς σε ό,τι βλέπει, ορισμούς καθιερωμένους και κατανοητούς σε όλους. Όσο κι αν φαίνονται σε μας χοντροκομμένοι και στενοί, όπως π.χ. «χίπις» ή «ελευθεριακή κουλτούρα» (μετάφραση του “free culture”), περί αυτού πρόκειται. Αυτό είναι, είτε το θέλουμε είτε όχι. Δεν είναι κάτι διαφορετικό που στην Ελλάδα έχει άλλο όνομα, ή που πρέπει να λέγεται με τρόπο έμμεσο, πιο συγκαλυμμένο.
Είναι κάτι που το βρίσκω ανακουφιστικό. Δηλαδή το να μην υποκρινόμαστε πια. Επίσης το βρίσκω με έναν τρόπο κολακευτικό. Σ’ αυτό το μπλογκ έχω γράψει τόσες φορές για τον Αύγουστο πράγματα με ένα δικό μου τρόπο, πολλές φορές νιώθοντας αρκετά μόνη, μετέωρη κι αμήχανη. Να όμως που βρήκα δικαίωση κι εγώ. Και το νησί που ζω βρίσκει κι αυτό εκείνο που, κατά τη γνώμη μου, μέσα στην απομόνωση και τη διαφορετικότητά του, αναζητά διακαώς: σύνδεση με το κοινωνικό γίγνεσθαι και την παγκοσμιότητα.
Πολλά είπα.
Διαβάστε τώρα το άρθρο. Δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα στο ταξιδιωτικό περιοδικό adventure.com που είναι, όπως λέει:
«ένα σπίτι για ιστορίες που δεν λέγονται -ιστορίες που γεφυρώνουν και μπαίνουν βαθιά σε κόσμους πολύ πέρα από τον δικό μας».
«Στη μέση μιας από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις που γνώρισε ποτέ η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι νέοι της Ελλάδας βρίσκουν ελευθερία στο πολυσυζητημένο νησί της Ικαρίας. Ο δημοσιογράφος Alex King που ζει στην Αθήνα, επισκέφθηκε αυτό το καινούριο χίπικο καταφύγιο αναζητώντας τους νέους ανθρώπους που αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι με τα χαρτιά που τους δίνουν.»
«Ο χρόνος αποκτά εντελώς καινούριο νόημα στο Ελληνικό νησί της Ικαρίας. Για παράδειγμα, μπορεί να αργήσεις τρεις ώρες στο ραντεβού σου με έναν άγνωστο και τελικά να συναντηθείτε τα μεσάνυχτα, παρόλα αυτά εκείνος θα σε χαιρετήσει σαν παλιός φίλος, θα κεράσει ούζο και θα κάνετε μια πολύ κεφάτη κουβέντα μέχρι τις μικρές ώρες.»
«Τουλάχιστον, κάπως έτσι έγινε ένα βράδυ όταν πήραμε σιγά-σιγά το δρόμο για τα βουνά αναζητώντας τον Άγγελο Καλοκαιρινό ο οποίος είναι ίσως η πιο μεγάλη αυθεντία όσον αφορά την πλούσια ιστορία αυτού του πολύ ορεινού και πεισματικά ανεξάρτητου νησιού του Αιγαίου Πελάγους. ″Οι άνθρωποι αναζητούν την ελευθερία και ονειρεύονται ένα διαφορετικό κόσμο. Αναζητούν ένα μέρος όπου τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά″, μας είπε ο Άγγελος όταν τελικά τον βρήκαμε. ″Και εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά″.»
«Δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς μαθαίνοντας ότι η Ικαρία είναι μια από τις πέντε φημισμένες Μπλε Ζώνες -περιοχές με ιδιαίτερα υψηλό προσδόκιμο ζωής- όπου οι κάτοικοι συχνά φτάνουν τα ενενήντα ή ακόμα τα ξεπερνούν. Αλλά δεν είναι μόνο οι κανόνες του ρολογιού και της ηλικίας που ξεπερνιούνται εδώ. Μια σειρά από άλλους κανόνες δεν εφαρμόζονται επίσης· γεγονός που δελέασε πολλούς νέους, ελεύθερα σκεπτόμενους, ταξιδιώτες να έρχονται εδώ ήδη από τη δεκαετία του 1970.»
«Ο 20χρονος Πήτερ απολαμβάνει να επιμηκύνει το χρόνο· μια μορφή αλχημείας -επιτεύξιμη στην Ικαρία- που μετατρέπει μια χούφτα ευρώ σε εβδομάδες παράδεισου, αξέχαστων εμπειριών και μιας αίσθησης σύμπνοιας που άλλοι Ευρωπαίοι νέοι μόνο στα όνειρά τους θα μπορούσαν να δουν. Τον βρίσκουμε μαζί με τους φίλους του στην άγρια δυτική άκρη του νησιού να κάνει ελεύθερο κάμπινγκ ανάμεσα σε ογκόλιθους κάτω από ένα καταρράκτη. Είναι αποφασισμένος να μείνει εκεί μέχρι να του τελειώσουν τα χρήματα. ″Κοιτάξτε γύρω σας″, μας λέει. ″Δεν μπορώ να φανταστώ άλλους ανθρώπους να αντιδρούν σε μια εθνική κρίση μ’ αυτόν τον τρόπο»″.»
«Στην Ελλάδα λένε ότι το καλοκαίρι είναι ιερό»
«Όταν ξέσπασε η Ελληνική Κρίση το 2008, λίγο έλειψε να παρασύρει στη δίνη της ολόκληρη την Ευρωζώνη. Για τους νέους κάτω των 25 ετών η ανεργία είναι ακόμα σχεδόν 50% αφήνοντας στους περισσότερους από αυτούς μόνο δύο επιλογές: ή να μεταναστεύσουν ή να παραιτηθούν από τα όνειρά τους. Όμως οι νέοι της Ελλάδας αρνούνται να αφήσουν τη χειρότερη οικονομική κρίση στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να τους στερήσει το δικαίωμα στην απόλαυση του γενέθλιου τόπου τους.»
«Ακολουθώντας το ρέμα που κυλάει δίπλα στο αντίσκηνο του Πήτερ, θα περάσεις μια σειρά από αυτοσχέδιες καλύβες, αιώρες και τέντες, έως ότου βρεθείς στο σεληνιακό σκηνικό της παραλίας του Να, τόπου τρικυμιών, αρχαίων ερειπίων και επιβλητικών γκρεμών.»
«Tην ώρα που πολυώροφα ξενοδοχεία και κακόγουστα εστιατόρια τείνουν να καταστρέψουν τις παραλίες πολλών Ελληνικών νησιών, εδώ, οι παρθένες ακτές δίνουν άσυλο στα μέλη μια ταξιδιάρικης, πολύχρωμης οικογένειας, που κολυμπούν και λιάζονται σε έναν ήλιο που μοιάζει παντοτινός, και όταν πέσει το σκοτάδι μαζεύονται και παίζουν μουσική γύρω από τη φωτιά της κατασκήνωσης.»
«Αυτοί οι αλλιώτικοι νέοι μάζεψαν τις ξηλωμένες κλωστές του χίπικου μονοπατιού της Ελλάδας. Βάζοντας ρεφενέ τα τελευταία ευρώ τους για το μακρύ ταξίδι με το καράβι, υφαίνουν τώρα ένα καινούριο πάπλωμα για την απόδραση, ραμμένο με πολύχρωμα κουρέλια technicolor: ελεύθερο κάμπινγκ, ωτοστόπ, επιβίωση χωρίς σχεδόν καθόλου λεφτά. Καθώς μαζεύονται κάθε φορά τα βράδια στα πανηγύρια, τις παραδοσιακές γιορτές που γίνονται προς τιμή του αγίου προστάτη κάθε χωριού στην Ελλάδα, αυτή η καινούρια γενιά προσθέτει σιγά-σιγά ένα δικό της κεφάλαιο στην πολυκύμαντη ιστορία της Ικαρίας.»
«Ιστορίες ελευθεριακής ζωής»
«Καθόμαστε στην αυλή του Άγγελου, κοιτάζοντας τη σκοτεινή κοιλάδα κάτω από τα σπίτια του Αγίου Πολυκάρπου. Τα ζεστά μάτια του σπιθιρίζουν καθώς ανάβει το τσιγάρο που εξέχει μέσα από τα φουντωτά, άσπρα γένια του. Αφού κεράσει άλλο ένα γύρο ούζο, είναι ώρα να αρχίσουν οι ιστορίες.»
«Οι σημερινοί χίπις μπορεί να δείχνουν διαφορετικοί από εκείνους του 1970, όμως ο Άγγελος λέει ότι είναι η ίδια λαχτάρα για απόδραση που τραβά τους νέους Έλληνες στην Ικαρία. ″Το πνεύμα της περιπέτειας είναι κάτι πολύ σημαντικό για τους νέους που ασπάζονται εκείνο που ονομάζουμε «ελευθεριακή κουλτούρα». Δεν είναι κάτι για όλους, ωστόσο αυτή η κουλτούρα φαίνεται ότι ταιριάζει στο νησί. Ταιριάζει με τη φύση, τη μορφή του εδάφους και το χαρακτήρα των ανθρώπων. Όλοι αναζητούν την απελευθέρωση μέσα στο σκληρό, άγριο τοπίο, τα ψηλά βουνά και τα πυκνά δάση″.»
«Οι ρίζες της ελευθεριακής κουλτούρας στην Ικαρία φυτεύτηκαν το 1971, εξηγεί ο Άγγελος, όταν κάποια νύχτα μια ομάδα Γερμανών ναυτοπροσκόπων κατέφτασαν στον Αρμενιστή με το πλοίο της γραμμής και αφού ξεφόρτωσαν τις φουσκωτές βάρκες τους, αποβιβάστηκαν με αυτές στην παραλία Λιβάδι. Εκείνο τον καιρό οι ντόπιοι προτιμούσαν να κολυμπούν και να βουτούν από τα βράχια και αδιαφορούσαν για τις αμμουδιές. Έτσι, δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην παράξενη κατασκήνωση των ξένων. Όταν όμως οι Γερμανοί γύρισαν στην πατρίδα τους, το γεγονός έγινε γνωστό σε μια αντιφασιστική ομάδα φοιτητών στη Φρανκφούρτη, οι οποίοι αποφάσισαν να μην επιτρέψουν σε αυτούς τους ″Ναζιστές προσκόπους″ να κάνουν θέρετρό τους εκείνη την ωραία αμμουδιά.»
«Το επόμενο καλοκαίρι η ήσυχη παραλία γνώρισε μια έντονη διαμάχη εξουσίας με νικητές τους Αριστερούς. Αυτοί ήταν που καθιέρωσαν το Λιβάδι ως χίπικο άσυλο – καπνίζοντας χόρτο, κολυμπώντας γυμνοί στα κρυστάλλινα, γαλανά νερά, και εισάγοντας στην Ικαρία τον χαλαρό τρόπο ζωής στην αμμουδιά.»
«Ο Άγγελος ήταν ένας από τους πρώτους ντόπιους που ήρθε σε επαφή με εκείνους τους ατημέλητους ξένους και τις ηδονιστικές τους απολαύσεις. Εκείνα ήταν χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας, όταν και μόνο αν έβλεπαν κάποιον με μακριά μαλλιά στον δρόμο ήταν αρκετό για να τον μαζέψει η μυστική αστυνομία. Όμως η Ικαρία τότε χόρευε στον δικό της ρυθμό: θυελλώδεις άνεμοι, τρικυμιώδεις θάλασσες και η έλλειψη φυσικών λιμανιών απομόνωναν το νησί, αναγκάζοντας τους κατοίκους να είναι όσο το δυνατόν αυτάρκεις. Ήταν η απόσταση από την πολιτική εξουσία που πρόσφερε την αναγκαία κάλυψη για να εμφανιστεί σε εμβρυακή μορφή το Ελληνικό χίπικο μονοπάτι.»
«Εκεί που είναι τα άγρια πράγματα»
«Το κάλεσμα της φύσης γοητεύει όσους έχουν διάθεση για περιπέτεια και τους κάνει να επιστρέφουν στον ίδιο τόπο κάθε χρόνο, όπως η 25χρονη Έλενα που είναι φωτογράφος και ζει στην Αθήνα. Ο μαζικός τουρισμός που ανθεί στο γειτονικό νησί της Σάμου, που απέχει μόνο 12 χιλιόμετρα από την Ικαρία, δεν είναι καθόλου ελκυστικός
γι’ αυτήν· αντίθετα εδώ ζει για τρεις μήνες το χρόνο σαν ″πριγκίπισσα της ελευθεριακής κουλτούρας″ με χρήματα που κερδίζει δουλεύοντας σε ένα μπαρ στην παραλία Λιβάδι. ″Η ζωή στην Αθήνα είναι σκληρή″, λέει. ″Είναι αληθινός αγώνας, όμως μπορείς να έρθεις εδώ και να νιώσεις εντελώς ελεύθερος. Για λίγο καιρό, τουλάχιστον″.»
«Γύρω στα μεσάνυχτα, ‘οι γκρούβαλοι’ -όπως οι ντόπιοι ονομάζουν την απένταρη φυλή του Πήτερ και της Έλενας- βγαίνουν από τις σκηνές τους που βρίσκονται σε διάφορα μέρη στο νησί, για να κάνουν το προσκύνημα τους στα πανηγύρια.»
«Κάθε παραλιακός οικισμός και κάθε μικρό χωριό ψηλά στα βουνά οργανώνει τη δική του χορευτική γιορτή όπου η είσοδος είναι ελεύθερη, όμως οι οργανωτές οι οποίοι δουλεύουν εθελοντικά, πωλούν ντόπιο κρασί και φαγητό, με τα κέρδη από τις πωλήσεις να πηγαίνουν σε διάφορα κοινωφελή έργα της κοινότητας. Καθώς πολλές απ’ αυτές τις γιορτές γίνονται σε μακρινές τοποθεσίες, ο μόνος τρόπος να πάει κανείς εκεί είναι το ωτοστόπ -όπου κάθε τέτοιο ταξίδι με ωτοστόπ είναι μια ευκαιρία να κάνει κανείς νέους φίλους.»
«Απόψε το πανηγύρι γίνεται στο λιμάνι του Ευδήλου, όπου εκατοντάδες άνθρωποι έχουν ενώσει τα χέρια τους και ταλαντεύονται ρυθμικά μπρος και πίσω, σχηματίζοντας ολοένα πιο σφιχτούς ομόκεντρους κύκλους. Μετά από κάποια ώρα, όταν φεύγουν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, πίσω τους μένει ένα πλήθος που βράζει ενωμένο στους ρυθμούς μιας παραδοσιακής μουσικής που έρχεται από τους αιώνες.»
«Για κάποιον σαν κι εμένα που έχει μεγαλώσει στο Λονδίνο με ένα σάουντρακ προ-ηχογραφημένης ηλεκτρονικής μουσικής, φαίνεται σουρεαλιστικό να βλέπει τους ανθρώπους του καιρού του να χορεύουν με κέφι στον ήχο λαϊκών κρουστών, βιολιού και λαούτου -σύντομα όμως υπνωτίζομαι κι εγώ, ενώνω τα χέρια μου με το πλήθος και σαρώνω την πίστα ακολουθώντας τη μουσική.»
«Αργότερα, ο Πήτερ βουτάει ένα κομμάτι ψωμί στο πιάτο μια σαλάτας που εδώ και πολλή ώρα είναι παρατημένη σε ένα τραπέζι, και πιάνουμε πάλι την κουβέντα. Μιλάει με μια ωριμότητα πέρα από την ηλικία του και τα Αγγλικά του έχουν πότε-πότε με έναν ένρινο Σκωτσέζικο τόνο που απόκτησε όταν σπούδαζε στη Γλασκόβη. ″Μπορεί οι προηγούμενες γενιές να έκαναν τα ίδια με εμάς, όχι όμως γιατί ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν», λέει. «Αν δεν φάω εδώ, θα πεθάνω της πείνας μέχρι να μπω στο καράβι για τον γυρισμό. Πραγματικά δεν μου έχουν μείνει πια καθόλου χρήματα. Αυτό που κάνω δεν είναι απλά lifestyle, είναι ένας τρόπος ζωής. Το να τρώω στο πανηγύρι είναι ένας τρόπος να παρατείνω το καλοκαίρι μου. Γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται″.»
«Χορεύοντας όλη τη νύχτα, χαμογελώντας όλη τη μέρα»
«Αργότερα, η ορχήστρα αρχίζει να παίζει ακόμα έναν Ικαριώτικο· αυτός είναι ένας ιδιαίτερος χορός του νησιού και τα βήματά του είναι τραγικά δύσκολα. Τα επίπεδα ενέργειας ανεβαίνουν ακόμα πιο ψηλά, ενώ παλαμάκια και ιαχές αντηχούν μέσα το πλήθος. Κάθε βράδυ, το πανηγύρι τελειώνει με το Πιπέρι, ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο που συμβολίζει το διώξιμο του διαβόλου με το τρίψιμο πιπεριού, το οποίο εξαγνίζει τη γη και τη ψυχή.»
«Στην Ικαρία όμως, αυτό το έθιμο παίρνει έναν μοναδικά ισότιμο χαρακτήρα. Όποιος στέκεται ακόμα στα πόδια του στο τέλος της βραδιάς πρέπει να χρησιμοποιήσει όποιο μέλος του σώματός του, από γλώσσα μέχρι γεννητικά όργανα, προστάξει ο τραγουδιστής, και να τρίψει με αυτά το έδαφος της πίστας. Γελαστοί ‘επόπτες’ μαστιγώνουν με τις ζώνες τους όποιον δεν υπακούει στα προστάγματα, θέλοντας να δείξουν έτσι ότι κανένας δεν είναι ανώτερος.»
«Όταν οι πρώτες ακτίνες του πρωϊνού ήλιου διαλύουν το σκοτάδι, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μόνο φαρδιά-πλατιά χαμόγελα. Που αλλού στην Ευρώπη θα μπορούσε ένα τέτοιο πλήθος να γλεντάει μέχρι τις 10 το πρωί χωρίς τη ανάγκη χημικών διεγερτικών; Με εξαίρεση μερικά πλαστικά μπουκάλια με δυνατό, ντόπιο κρασί και λίγο χόρτο, αυτό είναι μια απόλυτα φυσική έκσταση -κάτι που ενώνει τους ανθρώπους και τους εξαγνίζει.»
«Καθώς γλύφω με τη γλώσσα μου το πάτωμα της πίστας που είναι ζεστό απ’ τον πρωϊνό ήλιο δίπλα-δίπλα με παρέες γελαστών Ελλήνων, ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι πολύ σύντομα όλοι θα επιστρέψουμε στα προγράμματά μας, στο άγχος μας και στον αγώνα της επιβίωσης μέσα στην οικονομική κρίση.»
«Όμως τώρα, όλα αυτά μοιάζουν πιο υποφερτά, αφού ξέρουμε ότι στην Ικαρία νιώσαμε την ελευθερία -έστω για μια στιγμή- και χαθήκαμε για τα καλά, όλοι μαζί, μέσα στη διαχρονική μουσική του Αιγαίου.»
Alex King for 
.
Τέλος εδώ από μένα. Αντί για τα συναφή που βάζω συνήθως,
δείτε μόνο 2 φωτογραφίες και 2 βίντεο της Niki Ntamati ❤
.
.
Παρασκευή, 3 Νοέμβρη 2017
Next post: «Ηip and with the youths»
Previous post: «Ήταν ένας Αύγουστος με πολλά λινκς»
Ήταν ένας Αύγουστος με πολλά λινκς
Δημοσιεύθηκε: 4 Σεπτεμβρίου, 2017 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, music, Personal, photography, Sea, Tourism, Travel, Uncategorized | Tags: Aegean, august, dance, freedom, Greece, Ikaria, ikaria-in-august, πανηγύρι, χαρά, Αύγουστος, Ικαρία, Ικαριώτικος χορός, ελευθερία, lifestyle, messakti, panigiri, photography, playful, seasonal hippies, summer, swimming, village festival, why-ikaria, young 12 Σχόλια«…έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου»
Α. Εμπειρίκος
~
~
~
Κι έ
τσι πέρασε κι αυτός ο Αύγουστος στην ΑντιΜύκονο [link] και ήταν το ίδιο καλά (και πιο καλά) σαν τους άλλους Αύγουστους [link] που έζησα στο νησί. Αυτό θυμάμαι μόνο, γιατί πλάκωσε πολλή δουλειά και πολλές συναναστροφές και πέρα-δώθε και όλα έχουν γίνει ένα κουβάρι στο μυαλό μου. Πιο καλά θυμάμαι τον Ιούλιο που ήταν πιο λίγο στριμωγμένα τα πράγματα και μόλο που έκανε ζέστη, μπόρεσα να κάνω 2-3 βόλτες στα βουνά και πήγα και σε ένα φεστιβάλ [link], το καλύτερο που γίνεται εδώ το καλοκαίρι και αφού τέλειωσε αυτό, πήγα σε ένα πανηγύρι και χόρεψα με τα νέα παιδιά.
~
~
~
Εγώ όμως το αγρίμι απ’ όλα αυτά δεν θα σας δείξω άλλο από τις τρεις ωραίες ζωγραφιές του Paul Lewis που έχω ξαναγράψει άρθρα μου γι’ αυτόν [link] και έχω δημοσιεύσει εικόνες [link], και που με το που είδα αυτές τις πρόσφατες, αμέσως σκέφτηκα τους παραπάνω στίχους του Α.Ε. από την Οκτάνα. Χαίρε βάθος αμέτρητο, μη με ρωτήσετε για ποίηση, η ποίηση είναι για μένα όπως ο Κρυπτονίτης για τον Σούπερμαν, εξασθενώ και παραλύω όταν κατά λάθος διαβάσω ένα ποίημα, παρόλα αυτά, νομίζω ότι αυτό ήταν το πνεύμα του φετινού καλοκαιριού, τουλάχιστον για μένα που είμαι πιο μεγάλη από τις τρελές πιτσιρικούδες του καλοκαιριού, τις λαμπερές μέσα στην απλυσιά τους, που χόρεψα μαζί τους και ένιωσα το σφυγμό και τον καημό τους και γέμισε η ψυχή μου συμπόνια, ελπίδα και χαρά.
~
~Αυτά είχα να πω, μη σας ζαλίζω άλλο, τι έγινε τον Αύγουστο, τέλος πάντων, μπορείτε να τα δείτε τεκμηριωμένα, εμπεριστατωμένα και σεβαστικά σε αυτή τη συλλογή φωτογραφιών [link] που τράβηξαν οι Άρης Οικονόμου και Γιώργος Βιτσαράς, επαγγελματίες, γνώστες κι οι δυο και λάτρεις του νησιού. Καμπόσες απ’ αυτές τις είδα και στη LIFO και μου φάνηκε πολύ τρελό κι αστείο που είμουν κι εγώ από ‘κει…
Παρακάτω βλέπετε μερικές απ’ αυτές, εκείνες που ήταν πιο πολύ του γούστου μου:
~
😚 😚 😚
~
~
~
~
~
~
~
~
Έτσι που λέτε ξεμπερδέψαμε με τον Αύγουστο. Φυσικά, όλα αυτά δεν ήταν τουρισμός. Η Ικαρία πάντα και τώρα δεν είναι τουριστικό νησί. Όλα αυτά δεν ήταν παρά μια σύντομη γιορτή που πάει, έγινε και πέρασε. Θα διαβάσετε κι άλλα για αυτό το φαινόμενο στο επόμενο ποστ, όμως τώρα πρέπει να κλείσω. Μου πέρασε η καλοκαιρινή γαστρεντερίτιδα και επιτέλους πάω να βρω τα αγαπημένα μου βατόμουρα!
Nana to agrimi's blog 
Our backs tell stories no books have the spine to carry - rupi kaur https://www.instagram.com/p/C0RdZ-PNet_/?taken-by=schwickertt/