Drapetomania or Paradise invented
Δημοσιεύθηκε: 15 Οκτωβρίου, 2021 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, photography, trekking | Tags: action shots, Aegean, art, artful, artistic nude, for nature in nature, free expression, freedom, Greece, Ikaria, φωτογραφίες, Ικαρία, μονοπάτια, Kavo Papas, nakedness, nude on rocks, photography, rock climbing, wilderness 9 ΣχόλιαAt the end of this summer as I was looking through an admirable group of photos on I/G taken in Ikaria, I found out that they were all tagged #drapetomania, a strange word seemingly coming from Greek. Oh no, it’s not about that old «runaway slave syndrome» devised for obvious reasons by American pseudoscientists in the mid-19 cent. Those bad connotations forgotten today, the word seems to have taken up a new meaning, but still, yes, it remains a ‘syndrome’ alright, though this time a cultural, not a psychological one, to be sure. Just google it up and you will see. Given that, I took the liberty to update the definition by adding a few words. It goes as follows:
Drapetomania: «an overwhelming urge to be free, to find Paradise; if nessecary, to invent it.»
However, the point of this article, 
my readers, lies not upon terminology but upon photography. Because, in my opinion, the choice of photos I am presenting to you today possess one unique feature: a perfect, subtle balance between the animate and the inanimate, between the organic and the inorganic, and if you wish as well, the finitness of the self and the infiniteness of the cosmos. Having taken part myself in shootings like this in the past, I know from first hand that during the process (as long as the photographer is gifted) there is point when all forms merge into oneness and all feelings disappear.
Looking at certain scenes with half-closed eyes blinded by the merciless glow, you can’t really tell if the human is rock or the rock is human (or animal). It’s a moment of trance and transition, a moment when I can’t help but agree with Albert Camus:
«The only way to deal with an unfree world is to become so absolutely free that your very existence is an act of rebellion.»
But I have to restaint myself and not let my words shadow the work of the artist. Behold therefore now Elena’s appasionados por la libertad. Look at them as they ‘draptsise’ to another world, neither christian or pagan: the world of crystallic rock surfaces, deep clear water and scorching sunlight. It’s a paradise neither lost, nor won. It’s a paradise invented. 😉
All photos © Elena Lygkou 2021
click on the photo you like most, copy the URL and paste it after your text. I am interested to know your preferences. 😉
![•Ὅταν μπορεῖ μέ μιά πέτρα νά φτιάξει [...]• by Elena Lygkou on Instagram © All rights reserved](https://egotoagrimi.files.wordpress.com/2021/10/e280a2ce9fcc94cc81cf84ceb1cebd-cebccf80cebfcf81ceb5ceb9cd82-cebcceb5cc81-cebcceb9ceb1cc81-cf80ceb5cc81cf84cf81ceb1-cebdceb1cc81-cf86cf84ceb9ceb1cc81cebeceb5ceb9-...e280a2-by-elena-lygkou.png?w=479&h=231)
Thursday, October 14, 2021 Next post : «Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ» Previous post : «Our wild school of girls & newer pics ☺»
«Εικόνες μιας σύγχρονης λαογραφίας»
Δημοσιεύθηκε: 8 Ιανουαρίου, 2021 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, Personal, Uncategorized | Tags: angelos, artful, facebook, free expression, Greece, Ikaria, χαρά, Αιγαίο Πέλαγος, Ελλάδα, Ικαρία, Ικαρία μου όλα, ελευθερία, playful, post traditional 8 Σχόλιασήμερα θέλω να σας πω για έναν φίλο που τόσο συχνά κοινοποιεί στο φέησμπουκ αναρτήσεις της Ελένης και δικές μου, κι
έτσι μου φαίνεται πως είναι ώρα πια για μια μικρή ανταπόδοση. Δεν ήξερα στην αρχή πως να το κάνω, ώσπου προχτές, σε ξαφνική επίσκεψή στο σπίτι του, διάβασα κάποιες δημόσιες αναρτήσεις στο χρονολόγιο της σελίδας του, και αποφάσισα να τις δημοσιεύσω στο μπλογκ μου.Είναι πρόσφατες, σχεδόν απανωτές, γραμμένες στο διάστημα Νοεμβρίου 2020 – Ιανουαρίου 2021, κι εγώ (to agrimi) από σας τώρα ζητώ να πείτε ποια από αυτές σας άρεσε.
Εκείνη που άρεσε σε μένα, για όσους είναι εξοικειωμένοι με τη δική μας μυθολογία που είναι κι αυτή μικρό κομμάτι της γενικότερης μυθολογίας του νησιού μας, είναι προφανής, γι’ αυτό δεν θα την πω, για να μην σας επηρεάσω.
Ο τίτλος του άρθρου, όπως θα δείτε παρακάτω, είναι δανεισμένος από τη δεύτερη ανάρτηση: «Εικόνες μιας σύγχρονης λαογραφίας». Αυτός ο τίτλος μου φάνηκε πως τις καλύπτει όλες κι ομογενοποιεί την ετεροκλητότητά τους. Δεν είναι άλλο παρά δεκαέξι ρεμβασμοί, αυθόρμητοι, και φαινομενικά εντελώς τυχαίοι. Και όμως, για μένα, ήταν δεκαέξι ανάσες ηρεμίας μέσα στο άγχος και τον ζόφο που περνάμε.
Ευχαριστούμε για όλα Άγγελε – που είσαι αυτός που είσαι
και που δεν έχεις πολλούς followersαλλά μονάχα φίλους – ανάμεσά τους,
χαρούμενη για μια φορά,
κι εγώ.
😊😊
Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου 2021 Next post : «Our wild school of girls & newer pics ☺» Previous post : «Drop the top and free the nipples ⭕ ⭕»
OPERE IN NATURA
Δημοσιεύθηκε: 20 Ιουνίου, 2020 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, photography, Sea, Uncategorized | Tags: Aegean, artful, cairns, ephemeral art, for nature in nature, freedom, Greece, Ikaria, Ικαρία, Νας, Σεϋχέλλες Ικαρίας, αγριότοποι, ικαρία, land art, my world, nakedness, photography, profile, stone work, stony softness, thorns, why-ikaria 12 Σχόλια~
~
~
Celebrating the beginning of summer and the end of the covid-19 lockdown in Greece, while our friends are back and our days and nights are busy, I am hastily writing up this post made out of three short topics.
The first
is that, on this occasion, I travelled into outer cyberspace and picked up one of my old profile pictures. I think it’s the oldest and, like everything, it’s also connected to a story, but never mind for now; you can just read the short version hidden behind the image.
~
~
The second and most important is, of course, about art; land art in particular – so suitable for Ikaria and it’s wild solitary landscapes. So, I am presenting here a few amazing stone works by the renowned visual artist Manfred Flucke, also known as Deva Manfredo, that I fished out from his facebook page.
Four out of ten were made in Ikaria, as I am sure I can recognize the site where the photos were taken, and that’s most likely Nas. Judging from the color and the kind of the stone, I also suspect that two others were made in Seychelles beach. The remaining four were probably made elsewhere in the world. Yet, they might as well have been in Ikaria because of the light, the shadows and the landscapes in the background which all seem so familiar. They are almost identical to ours!
On facebook, Manfred entitles this collection «OPERE IN NATURA» («Works in Nature»). I liked this wonderfully simple title so I chose to borrow it for my article.
And now see the photos!
~
⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐
~
~
~
~
I am closing this article with just another German artist, photographer Charleen Dahms. Last year probably, she took a photo in Nas, that I like very much.
The foundations of the ancient temple, hardly discernible among spiky spurges and broken pieces.of white marble, and two female figures standing naked on the top bathed in the dim yellow light of the setting sun with the little cave just below their feet…
I find there is something strongly primal and elemental in the scene. 
I think Charleen has captured the essence of this magical wild place.
⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐
~
~
~
Stay safe and
enjoy summer!
😘
Two trees
Δημοσιεύθηκε: 7 Νοεμβρίου, 2019 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, Personal, photography, Uncategorized | Tags: action shots, Aegean, art, artful, artistic nude, for nature in nature, freedom, Greece, Ikaria, ικαρία, nakedness, natural movements, nude on rocks, outdoors, performance, photography, why-ikaria, wilderness 5 Σχόλια.
.
Instagram: Elements 1/3, Ikaria, October 31, 2019
Facebook: Elements 1/3, Ikaria, October 31, 2019
See a few more photos of my choice taken in Ikaria
also by Thomas Huisman © all rights reserved
n I was a skinny little girl I worked as a model for professionals in the wild outdoors of Creta, my island of origin, and later in Ikaria as well. In my poorest days I earned some good money and I was happy to see a good output from those exh
austing long hours under sun, wind, cloud and camera.Through that experience, also, I saw that countless sites and sceneries of this island, wild and free by nature and culture, are very suitable for the genre. Beyond that, as it happens with art, the results, when exhibited, get back to the locations as an appraisal to their quality. I have pointed that out in 2014. I
t feels like my message has reached the proper recipients.I am glad
Soul Powered Works Co
Δημοσιεύθηκε: 21 Οκτωβρίου, 2018 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, music, Personal, scouting, Sea, sport, Uncategorized | Tags: action shots, Aegean, art, artful, athina-sk., communities, direct approach, downshifting, environment, Flickr, for nature in nature, freedom, Greece, human resources, Ikaria, Ikarians, indigenous movement, intervention, χαρά, Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας, Μουσικές Αυλές, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ικαρία, movement, my world, photography, politics, self-sustained, why-ikaria 8 Σχόλια
~
Hello
Few weeks ago, I shared this photo, the “Sturmvogel”, on Flickr. I wanted to share it first of all as a gift to my island, and more particularly, if not more significantly, as a gift to a few special people, regardless if they will ever be able to see it.
I felt like I should share my Sturmvogel to show my gratitude.
My gratitude for all the moments, the actions, the initiatives, the performances, the interventions; for the dancing, the hiking, the photo-shooting, the exploring, the discovering; for the awkward moments, the embarrassments, the failures, the betrayals; for the endless debating, the jokes, the partying and the dancing; for the fight to make this small rock in the sea a better place to live.
Certainly, it’s not much. Certainly, most of it is erratic. But for me, just to know that these things happen, these people exist, makes my life on this island richer, happier and more liberating.
It makes the Sturmvogel put on her dream feathers and wings.
It makes the Sturmvogel run, take off and fly.
Making small changes, giving small examples, adding small touches of ingenuity, ephemeral flares of potential. Understanding the environment, communicating with the landscape. Studying history, culture and local lore. Being creative, sophisti-cated but un-technocratic. Enjoying the views, swimming naked, getting dehydrated, blazing lost trails across nowhere lands. Being small and big. Most of all, being un-materialistic, not funded, not subsided, not sponsored, non-profit.
Powered not by the odious “love for one’s home country” but by that primitive, shapeless yet powerful spirit, hidden in forests 
and rocks, known by poets and artists as genius loci.
Powered by soul power
❤
~
The Sturmvogel is grateful
For the first time in her life she feels she belongs somewhere.
Even harder than that, for the first time in her life she feels attached and committed.
~
~
The image above is a preview of an album (set on slideshow) on Flickr containing nearly 800 Soul Powered works co photos!!!
Taken in the course of 11 years, between 2007 and 2018, SPWC in Ikaria is a big baby today!
Finding myself by chance as a witness of the first expression of this gutsy active spirit in 2007, and being the first to blog about it, I felt I should do it again, more loudly. Because this time we have the whole thing. And because this time I am not a tourist anymore. I am a permanent resident, and as a Sturmvogel in this spirit I fly; as a Sturmvogel in this spirit I nest.
Soul Powered Works forever!
❤
~
~
related pages / soul power generators ~
❤
Νύχτα παπί τρικάβαλο
Δημοσιεύθηκε: 27 Αυγούστου, 2018 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Sea, Tourism, Travel, Uncategorized | Tags: action shots, Aegean, artful, august, bikini, camping, dance, drunk, freedom, Greece, hip, hippies, holidays, Ikaria, ikaria-in-august, Ikarians, Instagram, γκρούβαλοι, ιδρώτας, ικαρία, ξεθέωμα, lifestyle, nakedness, nomads, panigiri, photography, portraits, seasonal hippies, summer, swimming, togetherness, why-ikaria, young 10 Σχόλια
~
Γεια σας
Ακόμα ένας Αύγουστος κι ακόμα ένα hype και γενικό τσεκ-ιν στην Ικαρία αυτόν το μήνα. Πως το διασκεδάζω! Αυτό σου λέω μόνο, και ούτε κουβέντα δεν θα πω περί «κοινωνικού φαινομένου» ή περί «προβλημάτων». Συμβαίνει ό,τι συμβαίνει, τελεία και παύλα.
Όσο για μένα, δεν είναι μαθόν και λίγο πράγμα ο μικρός κόσμος μου να γίνεται μεγάλος – θαρρώ το έχω ξαναπεί κάπου αυτό – έστω και για 30 μέρες.
Να κοίτα τι έγινε προχτές.
Περίμενε όμως πρώτα να τσοντάρω δύο φωτογραφίες.
Η πρώτη είναι από τη σκόνη που σηκώναμε κάμποσα χρόνια πριν καθώς χορεύαμε στο Πανηγύρι της Λαγκάδας. Γ
ίππιιι!
Η δεύτερη είναι φρέσκια, δική μου, ένα στιγμιότυπο βουτιάς σε ερημικό βραχοκολπίσκο που πήγαμε μαζί με παλιό φίλο, να μου τον δείξει είπε που έκανε εκεί μικρός τον Ροβινσώνα. Ας είναι καλά αυτές οι καβάτζες, τέτοιες έχει πολλές η Ικαρία. Ακόμα κι αν γίνετ
αι κακός χαμός λίγο πιο πέρα, σε τέτοια μέρη βρίσκεις την ησυχία σου, ακούς μόνο τα κύματα και τα τζιτζίκια.
Λοιπόν προχτές τη νύχτα που γινόταν ένα πανηγύρι σε κάποιο χωριό όχι πολύ μακριά από εκεί που μένω, μπουκάρει στην αυλή ένα παπί κινέζικο, χωρίς φώτα, με χαλασμένη εξάτμιση και λάστιχα καμένα.
«Βρε καλώς τους», λέω, κι ανάβω τη μεγάλη λάμπα της αυλής.
Τρεις οι καβαλάρηδες, δυο κορίτσια κι ένα αγόρι, 22-24 χρονών τους έκοψα.
Κοκκίνησαν, άρχισαν τα ‘εεε’ και τα ‘αααα’ και ‘μας συχωρείτε’.
«Αφήστε τα αυτά κι ελάτε μέσα. Δεν είναι και τόσο καλό το πανηγύρι που πηγαίνετε».
Και ήρθαν στην αυλή και κάτσαμε και τα είπαμε και στάθηκα φιλόξενη, όχι μόνο σαν Καριωτίνα, αλλά σαν Κρητικιά – που είναι η καταγωγή μου – δηλαδή φιλόξενη σε βαθμό υστερίας. Ήταν τρεις κι εγώ έστρωσα τραπέζι – φαγητά, πιοτά – και κρεβάτια με στρωσίδια για δέκα.
Κοντολογίς στο πανηγύρι δεν πήγαν. Καθίσαμε μέχρι το πρωί – την ώρα που πήγα να ποτίσω – και τα ΄παμε. Δηλαδή εγώ έλεγα κι αυτοί άκουγαν. Πως μου ‘ρθε μάγκες σε κείνα τα κοπέλια ν’ ανοίξω τη ψυχή μου; Στους ξένους, στους κατάξενους, στους άγουρους, στους άπραγους, εμένα τη μπαρουτοκαπνισμένη πως μου ‘ρθε και τους είπα τη ζωή μου, τα πέντε χρόνια στο νησί, χειμώνα-καλοκαίρι, τη μοναξιά μου, τις τρέλες μου, τα γλέντια, τα βάσανά μου;
Πως μου ‘ρθε;
Αργότερα, ενώ κοιμούνταν, τους βόλεψα λίγο και το παπί (τα καταφέρνω με τα μηχανάκια), 
καλώδιο για τα φώτα, συρματάκι στην εξάτμιση, έφτιαξα πρωινό – φιλοξενία, μιλάμε. Και όταν ξύπνησαν, ντρεπόμουν σαν γκομενίτσα για τις εξομολογήσεις μου, έκατσα στον υπολογιστή, καμώθηκα πως δούλευα, σοβαρή-σοβαρή, λίγα τα λόγια μέχρι να φύγουν.
Αγαπώ τον Αύγουστο στην Ικαρία. Βλέπεις κι ακούς πολλά. Δείχνεις κι εσύ και λες πολλά. Ο Αύγουστος είναι μια γιορτή. Για κριτική κι ανάλυση θα έχουμε μπόλικο χρόνο το χειμώνα.
Άστο να κυλάει, λοιπόν, νύχτα παπί τρικάβαλο (πολλές φορές μισόγυμνο και κατακαυλωμένο) κι όπου σε πάει
😌 😋
~
~
~
~
~
Οι παραπάνω 120+ φωτογραφίες που ενσωμάτωσα εδώ όπως έκανα και σε περσινό άρθρο προέρχονται από το Instagram. Ανέβηκαν οι περισσότερες στη διάρκεια του τρέχοντος Αύγουστου και είναι τοποθετημένες λίγο-πολύ με χρονολογική σειρά, εκτός από μερικά flashback που ξεφύτρωσαν αιφνιδίως μέσα στο χάος αυτού του μέσου. Πατώντας πάνω τους, ανοίγουν κατευθείαν στην πηγή. Τα κριτήρια που τις διάλεξα ανάμεσα σε τόσες και τόσες, ελπίζω να τα καταλάβετε μόνοι σας.
Enjoy! Να ‘μαστε όλοι καλά κι εμείς και όλα τα παιδιά!
Ραντεβού του χρόνου!
Νανά
❤ ❤ ❤
Απόδραση απ’ την Κρίση
Δημοσιεύθηκε: 3 Νοεμβρίου, 2017 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, music, Sea, Tourism, Travel, Uncategorized | Tags: Aegean, artful, august, camping, crisis, dance, DIY, economy, for nature in nature, freedom, Greece, grouvaloi, hip, hippies, Ikaria, ikaria-in-august, πανηγύρι, χαρά, Αύγουστος, Ικαριώτικος χορός, αγριότοποι, ικαρία, lifestyle, my world, panigiri, photography, seasonal hippies, social anthropology, spiral-dance, summer, swimming, why-ikaria, wild swimming, wilderness 12 Σχόλια
Κοίτα τώρααυτόν τον καιρό μαζεύω ελιές και βασικά δεν ασχολούμαι με τίποτα πιο συγκλονιστικό από αυτήν τη μονότονη, ειρηνική εργασία. Όμως, από τη μέρα που μου έδειξαν το άρθρο που έγραψε ένας Εγγλέζος για τούτο το νησί
Επίσης ο Άλεξ προσπαθεί να δώσει ορισμούς σε ό,τι βλέπει, ορισμούς καθιερωμένους και κατανοητούς σε όλους. Όσο κι αν φαίνονται σε μας χοντροκομμένοι και στενοί, όπως π.χ. «χίπις» ή «ελευθεριακή κουλτούρα» (μετάφραση του “free culture”), περί αυτού πρόκειται. Αυτό είναι, είτε το θέλουμε είτε όχι. Δεν είναι κάτι διαφορετικό που στην Ελλάδα έχει άλλο όνομα, ή που πρέπει να λέγεται με τρόπο έμμεσο, πιο συγκαλυμμένο.
Είναι κάτι που το βρίσκω ανακουφιστικό. Δηλαδή το να μην υποκρινόμαστε πια. Επίσης το βρίσκω με έναν τρόπο κολακευτικό. Σ’ αυτό το μπλογκ έχω γράψει τόσες φορές για τον Αύγουστο πράγματα με ένα δικό μου τρόπο, πολλές φορές νιώθοντας αρκετά μόνη, μετέωρη κι αμήχανη. Να όμως που βρήκα δικαίωση κι εγώ. Και το νησί που ζω βρίσκει κι αυτό εκείνο που, κατά τη γνώμη μου, μέσα στην απομόνωση και τη διαφορετικότητά του, αναζητά διακαώς: σύνδεση με το κοινωνικό γίγνεσθαι και την παγκοσμιότητα.
Πολλά είπα.
Διαβάστε τώρα το άρθρο. Δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα στο ταξιδιωτικό περιοδικό adventure.com που είναι, όπως λέει:
«ένα σπίτι για ιστορίες που δεν λέγονται -ιστορίες που γεφυρώνουν και μπαίνουν βαθιά σε κόσμους πολύ πέρα από τον δικό μας».
«Στη μέση μιας από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις που γνώρισε ποτέ η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι νέοι της Ελλάδας βρίσκουν ελευθερία στο πολυσυζητημένο νησί της Ικαρίας. Ο δημοσιογράφος Alex King που ζει στην Αθήνα, επισκέφθηκε αυτό το καινούριο χίπικο καταφύγιο αναζητώντας τους νέους ανθρώπους που αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι με τα χαρτιά που τους δίνουν.»
«Ο χρόνος αποκτά εντελώς καινούριο νόημα στο Ελληνικό νησί της Ικαρίας. Για παράδειγμα, μπορεί να αργήσεις τρεις ώρες στο ραντεβού σου με έναν άγνωστο και τελικά να συναντηθείτε τα μεσάνυχτα, παρόλα αυτά εκείνος θα σε χαιρετήσει σαν παλιός φίλος, θα κεράσει ούζο και θα κάνετε μια πολύ κεφάτη κουβέντα μέχρι τις μικρές ώρες.»
«Τουλάχιστον, κάπως έτσι έγινε ένα βράδυ όταν πήραμε σιγά-σιγά το δρόμο για τα βουνά αναζητώντας τον Άγγελο Καλοκαιρινό ο οποίος είναι ίσως η πιο μεγάλη αυθεντία όσον αφορά την πλούσια ιστορία αυτού του πολύ ορεινού και πεισματικά ανεξάρτητου νησιού του Αιγαίου Πελάγους. ″Οι άνθρωποι αναζητούν την ελευθερία και ονειρεύονται ένα διαφορετικό κόσμο. Αναζητούν ένα μέρος όπου τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά″, μας είπε ο Άγγελος όταν τελικά τον βρήκαμε. ″Και εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά″.»
«Δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς μαθαίνοντας ότι η Ικαρία είναι μια από τις πέντε φημισμένες Μπλε Ζώνες -περιοχές με ιδιαίτερα υψηλό προσδόκιμο ζωής- όπου οι κάτοικοι συχνά φτάνουν τα ενενήντα ή ακόμα τα ξεπερνούν. Αλλά δεν είναι μόνο οι κανόνες του ρολογιού και της ηλικίας που ξεπερνιούνται εδώ. Μια σειρά από άλλους κανόνες δεν εφαρμόζονται επίσης· γεγονός που δελέασε πολλούς νέους, ελεύθερα σκεπτόμενους, ταξιδιώτες να έρχονται εδώ ήδη από τη δεκαετία του 1970.»
«Ο 20χρονος Πήτερ απολαμβάνει να επιμηκύνει το χρόνο· μια μορφή αλχημείας -επιτεύξιμη στην Ικαρία- που μετατρέπει μια χούφτα ευρώ σε εβδομάδες παράδεισου, αξέχαστων εμπειριών και μιας αίσθησης σύμπνοιας που άλλοι Ευρωπαίοι νέοι μόνο στα όνειρά τους θα μπορούσαν να δουν. Τον βρίσκουμε μαζί με τους φίλους του στην άγρια δυτική άκρη του νησιού να κάνει ελεύθερο κάμπινγκ ανάμεσα σε ογκόλιθους κάτω από ένα καταρράκτη. Είναι αποφασισμένος να μείνει εκεί μέχρι να του τελειώσουν τα χρήματα. ″Κοιτάξτε γύρω σας″, μας λέει. ″Δεν μπορώ να φανταστώ άλλους ανθρώπους να αντιδρούν σε μια εθνική κρίση μ’ αυτόν τον τρόπο»″.»
«Στην Ελλάδα λένε ότι το καλοκαίρι είναι ιερό»
«Όταν ξέσπασε η Ελληνική Κρίση το 2008, λίγο έλειψε να παρασύρει στη δίνη της ολόκληρη την Ευρωζώνη. Για τους νέους κάτω των 25 ετών η ανεργία είναι ακόμα σχεδόν 50% αφήνοντας στους περισσότερους από αυτούς μόνο δύο επιλογές: ή να μεταναστεύσουν ή να παραιτηθούν από τα όνειρά τους. Όμως οι νέοι της Ελλάδας αρνούνται να αφήσουν τη χειρότερη οικονομική κρίση στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να τους στερήσει το δικαίωμα στην απόλαυση του γενέθλιου τόπου τους.»
«Ακολουθώντας το ρέμα που κυλάει δίπλα στο αντίσκηνο του Πήτερ, θα περάσεις μια σειρά από αυτοσχέδιες καλύβες, αιώρες και τέντες, έως ότου βρεθείς στο σεληνιακό σκηνικό της παραλίας του Να, τόπου τρικυμιών, αρχαίων ερειπίων και επιβλητικών γκρεμών.»
«Tην ώρα που πολυώροφα ξενοδοχεία και κακόγουστα εστιατόρια τείνουν να καταστρέψουν τις παραλίες πολλών Ελληνικών νησιών, εδώ, οι παρθένες ακτές δίνουν άσυλο στα μέλη μια ταξιδιάρικης, πολύχρωμης οικογένειας, που κολυμπούν και λιάζονται σε έναν ήλιο που μοιάζει παντοτινός, και όταν πέσει το σκοτάδι μαζεύονται και παίζουν μουσική γύρω από τη φωτιά της κατασκήνωσης.»
«Αυτοί οι αλλιώτικοι νέοι μάζεψαν τις ξηλωμένες κλωστές του χίπικου μονοπατιού της Ελλάδας. Βάζοντας ρεφενέ τα τελευταία ευρώ τους για το μακρύ ταξίδι με το καράβι, υφαίνουν τώρα ένα καινούριο πάπλωμα για την απόδραση, ραμμένο με πολύχρωμα κουρέλια technicolor: ελεύθερο κάμπινγκ, ωτοστόπ, επιβίωση χωρίς σχεδόν καθόλου λεφτά. Καθώς μαζεύονται κάθε φορά τα βράδια στα πανηγύρια, τις παραδοσιακές γιορτές που γίνονται προς τιμή του αγίου προστάτη κάθε χωριού στην Ελλάδα, αυτή η καινούρια γενιά προσθέτει σιγά-σιγά ένα δικό της κεφάλαιο στην πολυκύμαντη ιστορία της Ικαρίας.»
«Ιστορίες ελευθεριακής ζωής»
«Καθόμαστε στην αυλή του Άγγελου, κοιτάζοντας τη σκοτεινή κοιλάδα κάτω από τα σπίτια του Αγίου Πολυκάρπου. Τα ζεστά μάτια του σπιθιρίζουν καθώς ανάβει το τσιγάρο που εξέχει μέσα από τα φουντωτά, άσπρα γένια του. Αφού κεράσει άλλο ένα γύρο ούζο, είναι ώρα να αρχίσουν οι ιστορίες.»
«Οι σημερινοί χίπις μπορεί να δείχνουν διαφορετικοί από εκείνους του 1970, όμως ο Άγγελος λέει ότι είναι η ίδια λαχτάρα για απόδραση που τραβά τους νέους Έλληνες στην Ικαρία. ″Το πνεύμα της περιπέτειας είναι κάτι πολύ σημαντικό για τους νέους που ασπάζονται εκείνο που ονομάζουμε «ελευθεριακή κουλτούρα». Δεν είναι κάτι για όλους, ωστόσο αυτή η κουλτούρα φαίνεται ότι ταιριάζει στο νησί. Ταιριάζει με τη φύση, τη μορφή του εδάφους και το χαρακτήρα των ανθρώπων. Όλοι αναζητούν την απελευθέρωση μέσα στο σκληρό, άγριο τοπίο, τα ψηλά βουνά και τα πυκνά δάση″.»
«Οι ρίζες της ελευθεριακής κουλτούρας στην Ικαρία φυτεύτηκαν το 1971, εξηγεί ο Άγγελος, όταν κάποια νύχτα μια ομάδα Γερμανών ναυτοπροσκόπων κατέφτασαν στον Αρμενιστή με το πλοίο της γραμμής και αφού ξεφόρτωσαν τις φουσκωτές βάρκες τους, αποβιβάστηκαν με αυτές στην παραλία Λιβάδι. Εκείνο τον καιρό οι ντόπιοι προτιμούσαν να κολυμπούν και να βουτούν από τα βράχια και αδιαφορούσαν για τις αμμουδιές. Έτσι, δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην παράξενη κατασκήνωση των ξένων. Όταν όμως οι Γερμανοί γύρισαν στην πατρίδα τους, το γεγονός έγινε γνωστό σε μια αντιφασιστική ομάδα φοιτητών στη Φρανκφούρτη, οι οποίοι αποφάσισαν να μην επιτρέψουν σε αυτούς τους ″Ναζιστές προσκόπους″ να κάνουν θέρετρό τους εκείνη την ωραία αμμουδιά.»
«Το επόμενο καλοκαίρι η ήσυχη παραλία γνώρισε μια έντονη διαμάχη εξουσίας με νικητές τους Αριστερούς. Αυτοί ήταν που καθιέρωσαν το Λιβάδι ως χίπικο άσυλο – καπνίζοντας χόρτο, κολυμπώντας γυμνοί στα κρυστάλλινα, γαλανά νερά, και εισάγοντας στην Ικαρία τον χαλαρό τρόπο ζωής στην αμμουδιά.»
«Ο Άγγελος ήταν ένας από τους πρώτους ντόπιους που ήρθε σε επαφή με εκείνους τους ατημέλητους ξένους και τις ηδονιστικές τους απολαύσεις. Εκείνα ήταν χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας, όταν και μόνο αν έβλεπαν κάποιον με μακριά μαλλιά στον δρόμο ήταν αρκετό για να τον μαζέψει η μυστική αστυνομία. Όμως η Ικαρία τότε χόρευε στον δικό της ρυθμό: θυελλώδεις άνεμοι, τρικυμιώδεις θάλασσες και η έλλειψη φυσικών λιμανιών απομόνωναν το νησί, αναγκάζοντας τους κατοίκους να είναι όσο το δυνατόν αυτάρκεις. Ήταν η απόσταση από την πολιτική εξουσία που πρόσφερε την αναγκαία κάλυψη για να εμφανιστεί σε εμβρυακή μορφή το Ελληνικό χίπικο μονοπάτι.»
«Εκεί που είναι τα άγρια πράγματα»
«Το κάλεσμα της φύσης γοητεύει όσους έχουν διάθεση για περιπέτεια και τους κάνει να επιστρέφουν στον ίδιο τόπο κάθε χρόνο, όπως η 25χρονη Έλενα που είναι φωτογράφος και ζει στην Αθήνα. Ο μαζικός τουρισμός που ανθεί στο γειτονικό νησί της Σάμου, που απέχει μόνο 12 χιλιόμετρα από την Ικαρία, δεν είναι καθόλου ελκυστικός
γι’ αυτήν· αντίθετα εδώ ζει για τρεις μήνες το χρόνο σαν ″πριγκίπισσα της ελευθεριακής κουλτούρας″ με χρήματα που κερδίζει δουλεύοντας σε ένα μπαρ στην παραλία Λιβάδι. ″Η ζωή στην Αθήνα είναι σκληρή″, λέει. ″Είναι αληθινός αγώνας, όμως μπορείς να έρθεις εδώ και να νιώσεις εντελώς ελεύθερος. Για λίγο καιρό, τουλάχιστον″.»
«Γύρω στα μεσάνυχτα, ‘οι γκρούβαλοι’ -όπως οι ντόπιοι ονομάζουν την απένταρη φυλή του Πήτερ και της Έλενας- βγαίνουν από τις σκηνές τους που βρίσκονται σε διάφορα μέρη στο νησί, για να κάνουν το προσκύνημα τους στα πανηγύρια.»
«Κάθε παραλιακός οικισμός και κάθε μικρό χωριό ψηλά στα βουνά οργανώνει τη δική του χορευτική γιορτή όπου η είσοδος είναι ελεύθερη, όμως οι οργανωτές οι οποίοι δουλεύουν εθελοντικά, πωλούν ντόπιο κρασί και φαγητό, με τα κέρδη από τις πωλήσεις να πηγαίνουν σε διάφορα κοινωφελή έργα της κοινότητας. Καθώς πολλές απ’ αυτές τις γιορτές γίνονται σε μακρινές τοποθεσίες, ο μόνος τρόπος να πάει κανείς εκεί είναι το ωτοστόπ -όπου κάθε τέτοιο ταξίδι με ωτοστόπ είναι μια ευκαιρία να κάνει κανείς νέους φίλους.»
«Απόψε το πανηγύρι γίνεται στο λιμάνι του Ευδήλου, όπου εκατοντάδες άνθρωποι έχουν ενώσει τα χέρια τους και ταλαντεύονται ρυθμικά μπρος και πίσω, σχηματίζοντας ολοένα πιο σφιχτούς ομόκεντρους κύκλους. Μετά από κάποια ώρα, όταν φεύγουν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, πίσω τους μένει ένα πλήθος που βράζει ενωμένο στους ρυθμούς μιας παραδοσιακής μουσικής που έρχεται από τους αιώνες.»
«Για κάποιον σαν κι εμένα που έχει μεγαλώσει στο Λονδίνο με ένα σάουντρακ προ-ηχογραφημένης ηλεκτρονικής μουσικής, φαίνεται σουρεαλιστικό να βλέπει τους ανθρώπους του καιρού του να χορεύουν με κέφι στον ήχο λαϊκών κρουστών, βιολιού και λαούτου -σύντομα όμως υπνωτίζομαι κι εγώ, ενώνω τα χέρια μου με το πλήθος και σαρώνω την πίστα ακολουθώντας τη μουσική.»
«Αργότερα, ο Πήτερ βουτάει ένα κομμάτι ψωμί στο πιάτο μια σαλάτας που εδώ και πολλή ώρα είναι παρατημένη σε ένα τραπέζι, και πιάνουμε πάλι την κουβέντα. Μιλάει με μια ωριμότητα πέρα από την ηλικία του και τα Αγγλικά του έχουν πότε-πότε με έναν ένρινο Σκωτσέζικο τόνο που απόκτησε όταν σπούδαζε στη Γλασκόβη. ″Μπορεί οι προηγούμενες γενιές να έκαναν τα ίδια με εμάς, όχι όμως γιατί ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν», λέει. «Αν δεν φάω εδώ, θα πεθάνω της πείνας μέχρι να μπω στο καράβι για τον γυρισμό. Πραγματικά δεν μου έχουν μείνει πια καθόλου χρήματα. Αυτό που κάνω δεν είναι απλά lifestyle, είναι ένας τρόπος ζωής. Το να τρώω στο πανηγύρι είναι ένας τρόπος να παρατείνω το καλοκαίρι μου. Γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται″.»
«Χορεύοντας όλη τη νύχτα, χαμογελώντας όλη τη μέρα»
«Αργότερα, η ορχήστρα αρχίζει να παίζει ακόμα έναν Ικαριώτικο· αυτός είναι ένας ιδιαίτερος χορός του νησιού και τα βήματά του είναι τραγικά δύσκολα. Τα επίπεδα ενέργειας ανεβαίνουν ακόμα πιο ψηλά, ενώ παλαμάκια και ιαχές αντηχούν μέσα το πλήθος. Κάθε βράδυ, το πανηγύρι τελειώνει με το Πιπέρι, ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο που συμβολίζει το διώξιμο του διαβόλου με το τρίψιμο πιπεριού, το οποίο εξαγνίζει τη γη και τη ψυχή.»
«Στην Ικαρία όμως, αυτό το έθιμο παίρνει έναν μοναδικά ισότιμο χαρακτήρα. Όποιος στέκεται ακόμα στα πόδια του στο τέλος της βραδιάς πρέπει να χρησιμοποιήσει όποιο μέλος του σώματός του, από γλώσσα μέχρι γεννητικά όργανα, προστάξει ο τραγουδιστής, και να τρίψει με αυτά το έδαφος της πίστας. Γελαστοί ‘επόπτες’ μαστιγώνουν με τις ζώνες τους όποιον δεν υπακούει στα προστάγματα, θέλοντας να δείξουν έτσι ότι κανένας δεν είναι ανώτερος.»
«Όταν οι πρώτες ακτίνες του πρωϊνού ήλιου διαλύουν το σκοτάδι, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μόνο φαρδιά-πλατιά χαμόγελα. Που αλλού στην Ευρώπη θα μπορούσε ένα τέτοιο πλήθος να γλεντάει μέχρι τις 10 το πρωί χωρίς τη ανάγκη χημικών διεγερτικών; Με εξαίρεση μερικά πλαστικά μπουκάλια με δυνατό, ντόπιο κρασί και λίγο χόρτο, αυτό είναι μια απόλυτα φυσική έκσταση -κάτι που ενώνει τους ανθρώπους και τους εξαγνίζει.»
«Καθώς γλύφω με τη γλώσσα μου το πάτωμα της πίστας που είναι ζεστό απ’ τον πρωϊνό ήλιο δίπλα-δίπλα με παρέες γελαστών Ελλήνων, ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι πολύ σύντομα όλοι θα επιστρέψουμε στα προγράμματά μας, στο άγχος μας και στον αγώνα της επιβίωσης μέσα στην οικονομική κρίση.»
«Όμως τώρα, όλα αυτά μοιάζουν πιο υποφερτά, αφού ξέρουμε ότι στην Ικαρία νιώσαμε την ελευθερία -έστω για μια στιγμή- και χαθήκαμε για τα καλά, όλοι μαζί, μέσα στη διαχρονική μουσική του Αιγαίου.»
Alex King for 
.
Τέλος εδώ από μένα. Αντί για τα συναφή που βάζω συνήθως,
δείτε μόνο 2 φωτογραφίες και 2 βίντεο της Niki Ntamati ❤
.
.
Παρασκευή, 3 Νοέμβρη 2017
Next post: «Ηip and with the youths»
Previous post: «Ήταν ένας Αύγουστος με πολλά λινκς»
Τα μύρα μας
Δημοσιεύθηκε: 16 Μαΐου, 2017 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Uncategorized, wildlife | Tags: adventure, Aegean, agriculture, anointing oils, Arc of Noah, artful, attitude, direct approach, downshifting, ethics, floral waters, for nature in nature, Greece, hydrosols, island life, φρυγανότοπος, Για τη Φύση Μέσα στη Φύση, αιθέρια έλαια, ανθόνερα, βότανα, θυμάρι, ικαρία, οικονομία, land-use, medicinal plants, patience, post traditional, rediscover-countryside, rural life, simple life, sustainable, thyme, what to do in Ikaria 5 Σχόλια
Γεια σας
Το παρόν ποστ που είναι μια συνέντευξη περί αιθέριων ελαίων που απομαγνητοφώνησα από τη Φωνή της Ελλάδας και την ΕΡΤ Χανίων, δεν είναι διαφημιστικό σποτ. Για να σας εξηγήσω τι είναι, θα αρχίσω με μια παλιά ιστορία:
Λοιπόν, πριν πολλά χρόνια σε μια διαμάχη για τη χρησιμότητα, το μέγεθος κτλ. κάποιου τεχνικού έργου στην Ικαρία, είδα να παρεμβαίνει, ουρανοκατέβατος, ένας Αθηναίος καθηγητής πανεπιστημίου που αφού είπε τη γνώμη του για το έργο, κατάληξε λέγοντας ότι οι Ικαριώτες καλά θα έκαναν να ασχολούνταν και με άλλα πράγματα εκτός από τα τσιμέντα, όπως για παράδειγμα, την καλλιέργεια και συλλογή βοτάνων και την παρασκευή αιθέριων ελαίων!
Μου έκανε εντύπωση η πρόταση του καθηγητή, τόσο ξεκάρφωτη μέσα στο καυγά για τα τσιμέντα, και κάθισα και το σκέφτηκα, πως του ‘ρθε, και θυμήθηκα ότι 
μερικούς μήνες πριν είχα δημοσιεύσει στο ταπεινό, μικρούλι τότε, μπλογκ μου το «Αβάδιστα και Πιτσικωτά», όπου βέβαια καμία πρόθεση δεν είχα να πάω κόντρα στα τσιμέντα· ήθελα μόνο να πω ότι μου άρεσαν τα βουνίσια τοπία και τα πλούσια αρώματα του νησιού. Όμως μερικοί άνθρωποι μπορούν και διαβάζουν πιο πέρα απ’ ό,τι βλέπουν. Έτσι μου φάνηκε ξεκάθαρο πως ο καθηγητής από εκείνο το ποστάκι ο δικό μου πήρε έμπνευση, την έκανε ιδέα και την πρότεινε.
Πόσο γραφική θα ακούστηκε η πρόταση του καθηγητή εκείνο τον καιρό! Σήμερα όμως τα πράγματα φαίνονται να έχουν αλλάξει αρκετά. Γι’ αυτό τώρα μπορώ κι εγώ να πω καθαρά και θαρρετά την άποψή μου: μετά από 40 χρόνια «έργα», ξεκινάμε επιτέλους και ΦΥΤΕΥΟΥΜΕ ΤΟ ΝΗΣΙ. Ανάμεσα στα άλλα, ελιές, κήπους, αμπέλια, δασικά δέντρα, φυτεύουμε και βότανα και παράγουμε μύρα!
«μύρο το [míro]: 1. γενική ονομασία αρωμάτων συνήθ. με ελαιώδη σύσταση: Άλειψαν με μύρα το σώμα του Xριστού. Tο (Άγιο) Mύρο, που χρησιμοποιείται από την εκκλησία ιδίως στο μυστήριο του χρίσματος. 2. (λογοτ.) πολύ ευχάριστη οσμή. [αρχ. μύρον]»
Στις 8 του Μάη η εκπομπή της Μαρίας Κουτσιμπίρη «Ένα κλουβί κίνησε να βρει πουλί» ήταν αφιερωμένη στα βότανα και τη θεραπεία μέσω των βοτάνων και 
αιθέριων ελαίων. Στο πρώτο μέρος της εκπομπής μίλησε η Έλενα Χατζημιχάλη από την Τσαπουρνιά της βόρειας Εύβοιας και στο δεύτερο μέρος ο Θοδωρής Κάργας από την Ικαρία. Εδώ αναπαράγω μόνο το δεύτερο μέρος όχι μόνο γιατί αφορά το νησί μου, αλλά κυρίως γιατί ο Θοδωρής, παραμερίζοντας τη ρομαντική, επικεντρώνει στη βιώσιμη, πρακτική πλευρά του εγχειρήματος, ενώ συνάμα μοιράζεται πολλά «μυστικά» της δουλειάς του και της φιλοσοφίας του, ενθαρρύνοντας έτσι κι άλλους να έρθουν σε επαφή με τη φύση και ιδιαίτερα, την πρωτογενή παραγωγή μέσα στη φύση με τρόπο λίγο-πολύ ανάλογο με το δικό του.
— Θοδωρή, σε ποιο μέρος σε βρίσκουμε;
«Στις Ράχες»
— Σε καλωσορίζω.
«Σας ευχαριστώ. Γεια χαρά σε όλους.»
— Μόλις γύρισες από το μάζεμα βοτάνων.
«Θρούμπι, ναι.»
— Θρούμπι μάζευες; Έσκασε λοιπόν το θρούμπι στην Ικαρία; Γιατί μόλις λέγαμε ότι στην Εύβοια το θρούμπι τώρα πάει ν’ ανοίξει.
«Για την ακρίβεια ήταν και προχωρημένο. Προς τα τέλη του κοντά.»
— Που; Προς το νότο;
«Προς το νότο, ναι.»
— Λοιπόν… Δωσ’ μας λοιπόν τη μυρωδιά απ’ το θρούμπι.
«Α, είναι παντού αυτή τη στιγμή και είναι πάρα πολύ έντονη, για την ακρίβεια υπερβολική.»
— Ριγανίζει λίγο. Είναι σ’ αυτή την κατηγορία, έτσι;
«Είναι μεταξύ ρίγανης και θυμαριού. Πιστεύω ότι αυτό το περιγράφει καλύτερα.»
— Τι ιδιότητες έχει το θρούμπι;
«Είναι πολύ παραπλήσιες και της ρίγανης και του θυμαριού γιατί και τα τρία είναι φυτά καρβακρόλης – είναι η ενεργή τους ουσία. Είναι πολύ ισχυρά αντιμυκητιασικά και αντιβακτηριακά –εννοώ τώρα για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες- οπότε κάνουνε ειδικά για το αναπνευστικό σύστημα, για λοιμώξεις, είναι πολύ καλά.»
— Ξέρεις, με θρούμπι, με αιθέριο θρούμπι, έχω ξεπεράσει πολύ δύσκολο coli, κολοβακτηρίδιο.
«Ναι. Γιατί είναι βακτηρίδιο, ναι.»
— Λοιπόν, έχεις ξεκινήσει μια προσπάθεια με αιθέρια έλαια στην Ικαρία, τα IkariaNature. Πες μας, είναι δύσκολη αυτή η προσπάθεια να ξεκινάς μόνος σου ένα τέτοιο εγχείρημα;
«Το να ξεκινάς μόνος σου, ναι είναι δύσκολο. Και να πρέπει να μάθεις από το μηδέν και να βρεις και τους τρόπους να κάνεις τα πράγματα, ειδικά όταν δεν υπάρχει έτοιμο το κεφάλαιο. Αλλά είναι πολύ ανταποδοτικό όμως. Δηλαδή στο τέλος η διαδικασία όλη αυτή που συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για χρόνια, θέλω να πιστεύω, ανταποδίδει. Μόνο και μόνο η χαρά του να το κάνεις και να προσφέρεις κατιτίς ποιοτικό το οποίο μπορεί να θεραπεύσει ανθρώπους δεν ανταμείβεται ούτε οικονομικά ούτε με άλλους τρόπους.»
.
— Φαντάζομαι όμως ότι και το οικονομικό όφελος, αν προχωρήσει αυτό, η επιχείρηση, θα είναι καλό.
«Αν προχωρήσει, ναι βέβαια, θα είναι καλό. Αλλά για να φτάσει σ’ αυτό το σημείο χρειάζεται και αρκετή επένδυση και οικονομική. Δηλαδή πλέον αρχίζει και γίνεται συμφέρον απ’ τη στιγμή που έχεις τη δική σου καλλιέργεια και το δικό σου εργαστήριο.»
— Ναι, εκεί ήθελα να καταλήξω. Φαντάζομαι ότι δεν στηρίζεσαι μόνο στη γη της Ικαρίας. Γιατί δεν φτάνει. Θέλουν πολύ μεγάλες ποσότητες τα αιθέρια έλαια.
«Ναι βέβαια, είναι οι ποσότητες, είναι και το ηθικό ζήτημα, δηλ. ότι πρέπει πάντα να μαζεύεις και με πολλή προσοχή για το φυτό και για τη φύση και να μένει και αυτό το οποίο χρειάζεται, αλλά και εξ ορισμού το να μαζεύεις άγρια δεν μπορεί να γίνει αποδοτικό ποτέ γιατί είναι λίγο από δω λίγο από κει, σκαρφαλώνεις στα βουνά, ενώ μόνο όταν έχεις μία καλλιέργεια που είναι όλα καθαρά, μεγάλα, στη σειρά, μπορείς πραγματικά να γίνεις κερδοφόρος.»
.
— Έχεις τη δυνατότητα να έχεις τόσο μεγάλες εκτάσεις όμως;
«Τώρα το πόσο μεγάλη έκταση χρειάζεσαι εξαρτάται λίγο κι απ’ τους στόχους σου. Δηλαδή, άμα θέλεις να στήσεις, όπως εγώ, μια οικογενειακή επιχείρηση, όπως το σκέφτομαι εγώ, δεν χρειάζεσαι τις τεράστιες εκτάσεις. Αν φτάσεις κάποια στιγμή να καλλιεργείς 40-50 στρέμματα, αρκεί. Δεν χρειάζεται να γίνουμε σαν τους Γάλλους που έχουνε χιλιάδες στρέμματα απαραίτητα και να κάνουμε πολυεθνικές εταιρείες, νομίζω.»
— Και 40-50 στρέμματα όμως δεν είναι λίγα…
«Δεν είναι λίγα. Και δεν τα κάνεις απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Στο βάθος χρόνου, στο βάθος μιας δεκαετίας είναι αυτό το πλάνο να συμβεί. Αλλά ξεκινάω από δέκα στρέμματα αυτή τη στιγμή που έχω νοικιάσει και σιγά-σιγά ανάλογα με τις δυνάμεις μου προχωράει…»
— Για πες μας λοιπόν για όλη τη χρονιά, πως ξεκινάς; Τώρα ας πούμε είναι η περίοδος που μαζεύεις. Πότε γίνεται το ξεκίνημα, η σπορά; Τι άλλο πρέπει να προσέξει κάποιος; Με τι άλλο πρέπει να ασχοληθεί;
«Είναι πολλά τα στάδια. Τώρα είναι η εποχή που μαζεύεις και κάνεις αποστάξεις. Βέβαια αυτό έχει πολλή λεπτομέρεια στο κάθε του βήμα, το πως θα γίνει…»
.
— Αφού ξεκίνησες από την απόσταξη, πες μας λίγο γι’ αυτή τη μέθοδο, πως γίνεται.
«Εγώ χρησιμοποιώ τη μέθοδο της ατμοαπόσταξης μόνο, όπου δηλαδή απ’ το βότανο μέσα περνάει καυτός ατμός, συμπαρασύρει το αιθέριο και μετά ψύχεται το μίγμα αυτό και πέφτει σε ένα διαχωριστή που ξεχωρίζει το λάδι (επειδή είναι ελαφρύτερο, πάει πάνω) από το νερό. Έτσι πολύ συνοπτικά σας το περιγράφω τώρα…»
— Και το νερό όμως είναι ανθόνερο. Κι αυτό το κρατάς, έτσι δεν είναι;
«Ναι, βέβαια. Και μάλιστα όταν η διαδικασία γίνει σωστά, είναι και εμπορικό προϊόν και ποιοτικό κιόλας πολύ. Κάτι που ‘χω να πω είναι ένα πλεονέκτημα που ‘χουν οι μικροί παραγωγοί απέναντι στις μεγάλες εταιρίες, ότι το αιθέριο μπορείς να το αποσπάσεις τη στιγμή που μαζεύεις το βότανο, δηλαδή κατ’ ευθείαν. Να εγώ τώρα το πρωί το μάζεψα, τώρα θα μπει για απόσταξη. Αυτό δίνει πολύ-πολύ μεγαλύτερη ποιότητα στο προϊόν, και αυτό είναι το πλεονέκτημα που έχεις στην αγορά. Γιατί μία εταιρία θα το αγοράσει από μια άλλη τρίτη χώρα συνήθως, θα ‘ρθουν τα βότανα ξερά και θα αποσταχθούν μετά από καιρό, όταν έχουν χάσει ήδη, εκτός από ποσότητα, αρκετή απ’ την ποιότητά τους.»
.
— Δηλαδή, γίνεται σε άλλη χώρα η καλλιέργεια και σε άλλη χώρα η απόσταξη;
«Ναι. Συνήθως, δηλαδή, οι μεγάλες εταιρίες έχουν δικές τους καλλιέργειες μεγάλες, αλλά για ένα-δύο βότανα, αυτά που είναι τα «αστέρια» τους, ας το πούμε. Όλα τα υπόλοιπα είναι από χώρες που είναι και πιο φτηνά τα εργατικά και το να αγοράσουνε το βότανο. Αυτό όμως δεν μπορεί να ταξιδέψει ποτέ νωπό γιατί θα χάλαγε στην πορεία, οπότε αποξηραίνεται.»
— Οπότε μειώνεται και η επίδραση και η ποσότητα.
«Ναι βέβαια η ποσότητα μειώνεται όμως δεν τους πειράζει γιατί είναι πολύ φτηνό οπότε τους συμφέρει, όμως μετά απ’ όλα αυτά, πολλά από τα πτητικά του αιθέριου έχουν εξαφανιστεί τελείως. Δεν υπάρχουν πια αυτά τα συστατικά μέσα. Και είναι όλα αυτά, συνεργατικά, που λειτουργούν μέσα προκειμένου να φέρουν το θεραπευτικό αποτέλεσμα. Οπότε, όσο πιο πλούσιο είναι σε συστατικά, τόσο πιο δυνατό.»
.
— Σκέφτεσαι να κάνεις κάτι συνεργατικά με άλλους ανθρώπους σε άλλες περιοχές της Ελλάδας;
«Υπάρχουν τέτοιου είδους σκέψεις, απλά αυτή τη στιγμή προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου, η αλήθεια είναι. Όμως μόλις καταφέρω και μπορώ (γιατί δεν ζω ακόμα απ’ αυτό το πράγμα), μόλις δηλαδή πάει καλύτερα, θέλω και έχω σκοπό να κάνω διάφορα πράγματα. Απ’ το να κάνω σεμινάρια γι’ αυτό το πράγμα εδώ πέρα και να ΄ρχεται κόσμος να βλέπει (γιατί χαίρομαι πάρα πολύ να το δείχνω αυτό σε άλλο κόσμο), μέχρι να συνεργαστώ με άλλους ανθρώπους ώστε να προωθήσουμε και τα βότανα της Ελλάδας.»
— Βέβαια, και των άλλων περιοχών, όχι μόνο της Ικαρίας. Αν και η Ικαρία είναι ένας τόπος που έχει πάρα πολλή μεγάλη ποικιλία βοτάνων.
«Έχει. Αν και ο κάθε τόπος έχει τις ιδιαιτερότητές του και την ιδιότητά του, οπότε νομίζω ότι όλοι μαζί έχουμε να δώσουμε κάτι.»
.
— Κάποια οικονομική υποστήριξη από κάποιο Κοινοτικό Πρόγραμμα θα σε ενδιέφερε;
«Ναι. Η αλήθεια είναι ότι ήδη είχα μπει στο Πρόγραμμα του Νέου Αγρότη και έχω βοηθηθεί απ΄ αυτό σε ένα βαθμό. Κοιτάω συνέχεια τα νέα προγράμματα που ανοίγουν για να βρω κάτι που «να ταιριάζω» στους όρους του ώστε να με βοηθήσει.»
— Θοδωρή, είσαι κι ο άνθρωπος που έπαιζε στο «Little Land». 
Είχαμε φιλοξενήσει τον σκηνοθέτη στην εκπομπή πριν δυο-τρία χρόνια. Πως αλλάξανε τα πράγματα από τότε; Παρέμεινες κατ’ αρχάς στην Ικαρία.
«Δεν νομίζω ότι από τη στιγμή που ήρθα και έχω επιλέξει αυτόν τον τρόπο ζωής, δεν τέθηκε ξανά η επιλογή του να φύγω.»
— Δεν το σκέφτηκες καθόλου;
«Υπήρχανε δυσκολίες αλλά η σκέψη (ακόμα κι αν το σκέφτηκα για λίγο) του να πάω κάπου αλλού ήτανε τόσο απωθητική που μόνο και μόνο αυτό μου αρκούσε.»
.
— Δεν μπορούσες να βρεις κάποιο τόπο καλύτερο μάλλον…
«Δεν είναι ότι είναι ο τέλειος τόπος απαραίτητα, αλλά μου ταιριάζει κι έχω αρχίσει να βγάζω τις ρίζες μου εδώ. Το να γυρίσω σε αστικό περιβάλλον είναι εκτός συζήτησης πια, ενώ το να πάω σε ένα άλλο περιβάλλον της υπαίθρου σημαίνει ότι θα πρέπει να ξεκινήσω πάλι απ’ την αρχή. Οπότε, αφού έχω βάλει τόση ενέργεια εδώ πέρα, γιατί να το κάνω;»
— Πάντως, θα συμβούλευες τους νέους ανθρώπους να κάνουν αυτήν την κίνηση, να φύγουν από τις πόλεις;
«Σίγουρα, εφόσον το νιώθουνε. Όχι εξαναγκαστικά προφανώς, έτσι; Εγώ πιστεύω ότι η επαφή με τη φύση ταιριάζει πιο καλά στον άνθρωπο, είναι πιο κοντά στη φύση του ανθρώπου. Με αυτή μεγαλώσαμε. Οι πόλεις είναι κάτι των τελευταίων λίγων αιώνων, ενώ η εξέλιξή μας είναι κάτι πολύ παλιότερη μέσα στη φύση, και ειδικά σε σχέση με την πρωτογενή παραγωγή. Μπορεί να μην το κάνουν όλοι αυτό. Σίγουρα θα υπάρχουν ανάγκες και εδώ πέρα που είμαστε και για υπηρεσίες και για δεύτερα και τρίτα πράγματα, όμως η επαφή με τη φύση και το να είσαι κοντά στην πρωτογενή παραγωγή είναι σημαντική, πιστεύω, για τον άνθρωπο.»
— Ωραία. Θέλεις να μας πεις, πριν σε αποχαιρετήσουμε, που μπορούμε να σε βρούμε; Κατ’ αρχάς έχεις κάποια σελίδα στο facebook…
«Ναι, υπάρχει σελίδα στο facebook προς το παρόν και σε λίγο θα υπάρχει και site που θα είναι δικό μας, το ikarianature.com, όπου μπορείτε να με βρείτε. Κυρίως όμως, άμα ‘ρθείτε από δω…»
— Ευχαριστούμε πάρα πολύ και τους χαιρετισμούς μας στην αγαπημένη Ικαριά.
«Ναι, ευχαρίστως. Γεια και χαρά.»
.
.
Ο Θοδωρής εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ικαρία πριν 8 χρόνια και άμεσα γοητεύτηκε από τον πλούσιο κόσμο των βοτάνων και τη συνεχιζόμενη παράδοση στο νησί να χρησιμοποιούνται τα βότανα στην καθημερινότητα για θεραπευτικούς σκοπούς. Έτσι ξεκίνησε μία πορεία που τον οδήγησε στην παραγωγή ποιοτικών αιθερίων ελαίων και ανθόνερων για φαρμακευτική χρήση. Το εργαστήριό του βρίσκεται στο Πλατανίδι, μια συνοικία του χωριού Άγιος Δημήτριος στις Ράχες της Ικαρίας. Εκεί, όπως λέει και στη συνέντευξη, ο Θοδωρής χαίρεται να διηγείται στους επισκέπτες την πορεία του και να παρουσιάζει όλα τα στάδια παραγωγής των προϊόντων ikarianature, δηλαδή, Αιθέρια Έλαια & Ανθόνερα από μελισσόχορτο, ελίχρυσο, άγριο καρότο, αρμπαρόριζα, φλισκούνι, βασιλικό, γαλλική λεβάντα, κρίταμο, φασκόμηλο, δενδρολίβανο, ρίγανη, θυμάρι, μέντα, ευκάλυπτο και θρούμπι. Στη δουλειά του τον βοηθάει η σύζυγός του, Tara Kane, μια γλυκύτατη Αγγλίδα που διατηρεί το Tara Kane Massage and Bodywork στο Χριστό Ραχών.
.
_
Nana to agrimi's blog 
Our backs tell stories no books have the spine to carry - rupi kaur https://www.instagram.com/p/C0RdZ-PNet_/?taken-by=schwickertt/