Φεβρουαρίου 16, 2019 στις 10:56 πμ · Filed under aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Personal, Sea, sport, Tourism, Travel, trekking, Uncategorized ·Με ετικέτα action shots, adventure, Aegean, Atheras, constructive vice, direct approach, for nature in nature, for-me, freedom, good sport, Google Image Search, Greece, hiking, Ikaria, χαρά, ικαρία, μονοπάτια, ξεθέωμα, outdoors, summer, Trail of Atheras, why-ikaria, work out
~
.
.
Saturday, February 16,, 2019
.
Next post:
.
.
37.566667
26.066667
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Μόνιμος σύνδεσμος
Οκτώβριος 21, 2018 στις 4:33 μμ · Filed under aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, music, Personal, scouting, Sea, sport, Uncategorized ·Με ετικέτα action shots, Aegean, art, artful, athina-sk., communities, direct approach, downshifting, environment, Flickr, for nature in nature, freedom, Greece, human resources, Ikaria, Ikarians, indigenous movement, intervention, χαρά, Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας, Μουσικές Αυλές, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ικαρία, movement, my world, photography, politics, self-sustained, why-ikaria
~
~
Hello
Few weeks ago, I shared this photo, the “Sturmvogel”, on Flickr. I wanted to share it first of all as a gift to my island, and more particularly, if not more significantly, as a gift to a few special people, regardless if they will ever be able to see it.
I felt like I should share my Sturmvogel to show my gratitude.
My gratitude for all the moments, the actions, the initiatives, the performances, the interventions; for the dancing, the hiking, the photo-shooting, the exploring, the discovering; for the awkward moments, the embarrassments, the failures, the betrayals; for the endless debating, the jokes, the partying and the dancing; for the fight to make this small rock in the sea a better place to live.
Certainly, it’s not much. Certainly, most of it is erratic. But for me, just to know that these things happen, these people exist, makes my life on this island richer, happier and more liberating.
It makes the Sturmvogel put on her dream feathers and wings.
It makes the Sturmvogel run, take off and fly.
Making small changes, giving small examples, adding small touches of ingenuity, ephemeral flares of potential. Understanding the environment, communicating with the landscape. Studying history, culture and local lore. Being creative, sophisti-cated but un-technocratic. Enjoying the views, swimming naked, getting dehydrated, blazing lost trails across nowhere lands. Being small and big. Most of all, being un-materialistic, not funded, not subsided, not sponsored, non-profit.
Powered not by the odious “love for one’s home country” but by that primitive, shapeless yet powerful spirit, hidden in forests 
and rocks, known by poets and artists as genius loci.
Powered by soul power
❤
~
The Sturmvogel is grateful
For the first time in her life she feels she belongs somewhere.
Even harder than that, for the first time in her life she feels attached and committed.
~
~
~
~
~
related pages / soul power generators
~
.
.
Sunday, October 21 2018
.
.
.
37.632909
26.125563
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Μόνιμος σύνδεσμος
Αύγουστος 27, 2018 στις 10:10 πμ · Filed under aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Sea, Tourism, Travel, Uncategorized ·Με ετικέτα action shots, Aegean, artful, august, bikini, camping, dance, drunk, freedom, Greece, hip, hippies, holidays, Ikaria, ikaria-in-august, Ikarians, Instagram, γκρούβαλοι, ιδρώτας, ικαρία, ξεθέωμα, lifestyle, nakedness, nomads, panigiri, photography, portraits, seasonal hippies, summer, swimming, togetherness, why-ikaria, young
~
Γεια σας
Ακόμα ένας Αύγουστος κι ακόμα ένα hype και γενικό τσεκ-ιν στην Ικαρία αυτόν το μήνα. Πως το διασκεδάζω! Αυτό σου λέω μόνο, και ούτε κουβέντα δεν θα πω περί «κοινωνικού φαινομένου» ή περί «προβλημάτων». Συμβαίνει ό,τι συμβαίνει, τελεία και παύλα.
Όσο για μένα, δεν είναι μαθόν και λίγο πράγμα ο μικρός κόσμος μου να γίνεται μεγάλος – θαρρώ το έχω ξαναπεί κάπου αυτό – έστω και για 30 μέρες.
Να κοίτα τι έγινε προχτές.
Περίμενε όμως πρώτα να τσοντάρω δύο φωτογραφίες.
Η πρώτη είναι από τη σκόνη που σηκώναμε κάμποσα χρόνια πριν καθώς χορεύαμε στο Πανηγύρι της Λαγκάδας. Γ
ίππιιι!
Η δεύτερη είναι φρέσκια, δική μου, ένα στιγμιότυπο βουτιάς σε ερημικό βραχοκολπίσκο που πήγαμε μαζί με παλιό φίλο, να μου τον δείξει είπε που έκανε εκεί μικρός τον Ροβινσώνα. Ας είναι καλά αυτές οι καβάτζες, τέτοιες έχει πολλές η Ικαρία. Ακόμα κι αν γίνετ
αι κακός χαμός λίγο πιο πέρα, σε τέτοια μέρη βρίσκεις την ησυχία σου, ακούς μόνο τα κύματα και τα τζιτζίκια.
Λοιπόν προχτές τη νύχτα που γινόταν ένα πανηγύρι σε κάποιο χωριό όχι πολύ μακριά από εκεί που μένω, μπουκάρει στην αυλή ένα παπί κινέζικο, χωρίς φώτα, με χαλασμένη εξάτμιση και λάστιχα καμένα.
«Βρε καλώς τους», λέω, κι ανάβω τη μεγάλη λάμπα της αυλής.
Τρεις οι καβαλάρηδες, δυο κορίτσια κι ένα αγόρι, 22-24 χρονών τους έκοψα.
Κοκκίνησαν, άρχισαν τα ‘εεε’ και τα ‘αααα’ και ‘μας συχωρείτε’.
«Αφήστε τα αυτά κι ελάτε μέσα. Δεν είναι και τόσο καλό το πανηγύρι που πηγαίνετε».
Και ήρθαν στην αυλή και κάτσαμε και τα είπαμε και στάθηκα φιλόξενη, όχι μόνο σαν Καριωτίνα, αλλά σαν Κρητικιά – που είναι η καταγωγή μου – δηλαδή φιλόξενη σε βαθμό υστερίας. Ήταν τρεις κι εγώ έστρωσα τραπέζι – φαγητά, πιοτά – και κρεβάτια με στρωσίδια για δέκα.
Κοντολογίς στο πανηγύρι δεν πήγαν. Καθίσαμε μέχρι το πρωί – την ώρα που πήγα να ποτίσω – και τα ΄παμε. Δηλαδή εγώ έλεγα κι αυτοί άκουγαν. Πως μου ‘ρθε μάγκες σε κείνα τα κοπέλια ν’ ανοίξω τη ψυχή μου; Στους ξένους, στους κατάξενους, στους άγουρους, στους άπραγους, εμένα τη μπαρουτοκαπνισμένη πως μου ‘ρθε και τους είπα τη ζωή μου, τα πέντε χρόνια στο νησί, χειμώνα-καλοκαίρι, τη μοναξιά μου, τις τρέλες μου, τα γλέντια, τα βάσανά μου;
Πως μου ‘ρθε;
Αργότερα, ενώ κοιμούνταν, τους βόλεψα λίγο και το παπί (τα καταφέρνω με τα μηχανάκια), 
καλώδιο για τα φώτα, συρματάκι στην εξάτμιση, έφτιαξα πρωινό – φιλοξενία, μιλάμε. Και όταν ξύπνησαν, ντρεπόμουν σαν γκομενίτσα για τις εξομολογήσεις μου, έκατσα στον υπολογιστή, καμώθηκα πως δούλευα, σοβαρή-σοβαρή, λίγα τα λόγια μέχρι να φύγουν.
Αγαπώ τον Αύγουστο στην Ικαρία. Βλέπεις κι ακούς πολλά. Δείχνεις κι εσύ και λες πολλά. Ο Αύγουστος είναι μια γιορτή. Για κριτική κι ανάλυση θα έχουμε μπόλικο χρόνο το χειμώνα.
Άστο να κυλάει, λοιπόν,
νύχτα παπί τρικάβαλο
(πολλές φορές μισόγυμνο
και κατακαυλωμένο)
κι όπου σε πάει
😌 😋
~
~
~
~
~
Οι παραπάνω 120+ φωτογραφίες που ενσωμάτωσα εδώ όπως έκανα και σε περσινό άρθρο προέρχονται από το Instagram. Ανέβηκαν οι περισσότερες στη διάρκεια του τρέχοντος Αύγουστου και είναι τοποθετημένες λίγο-πολύ με χρονολογική σειρά, εκτός από μερικά flashback που ξεφύτρωσαν αιφνιδίως μέσα στο χάος αυτού του μέσου. Πατώντας πάνω τους, ανοίγουν κατευθείαν στην πηγή. Τα κριτήρια που τις διάλεξα ανάμεσα σε τόσες και τόσες, ελπίζω να τα καταλάβετε μόνοι σας.
Enjoy! Να ‘μαστε όλοι καλά κι εμείς και όλα τα παιδιά!
Ραντεβού του χρόνου!
Νανά
❤ ❤ ❤
.
.
Δευτέρα, 27 Αυγούστου, 2018
.
.
.
37.596723
26.112308
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Μόνιμος σύνδεσμος
Μαΐου 24, 2018 στις 5:21 μμ · Filed under aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, scouting, sport, Tourism, Travel, trekking, Uncategorized ·Με ετικέτα action shots, Aegean, Atheras, direct approach, for nature in nature, Greece, hiking, hiking trails, Ikaria, περιβάλλον, πεζοπορία, χαρά, Αθέρας, Μονοπάτι του Αθέρα, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, αγριότοποι, εθελοντές, ικαρία, μονοπάτια, ξεθέωμα, OPS Ikarias, Save Atheras, Trail of Atheras, trail running, TransIkarian Trail, volunteers, wilderness
.
Έχω πολύ καιρό να γράψω. Τον χειμώνα που μας πέρασε, ήμουν κλεισμένη στα δικά μου, όμως από τα λίγα που είδα, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κάτι που άξιζε τον κόπο να το γράψω. Ένα γεγονός, δηλαδή, πραγματικά αξιοσημείωτο, κάτι τρελό, που να ‘χει φάση, να ‘χει πνοή κι αέρα, ΠΟΛΥ ΑΕΡΑ, κάτι που να μην έχει σχέση με… τίποτα! Ούτε με πολιτική, ούτε με χρήμα, ούτε με το εγώ του καθενός. Κι αυτό το κάτι να γίνει σε τόπο που μόνο λίγοι πάνε, σε τόπο που οι πολλοί δεν τον καταλαβαίνουν.
Και να ‘το, έγινε!
Αναδημοσιεύω εδώ άρθρο στο μπλογκ του Ορειβατικού Πεζοπορικού Συλλόγου Ικαρίας που λέει ότι πολλοί εθελοντές και σύλλογοι μαζί ξεκίνησαν δουλειά στο Μονοπάτι του Αθέρα κι αφού πρώτα 
ξεδιάλυναν ποια πρέπει να ‘ναι η σωστή διαδρομή, σιγά-σιγά καθάρισαν και σηματοδότησαν τα πρώτα της χιλιόμετρα κι έχουν σκοπό να συνεχίσουν!
Πολύ καλογραμμένο κείμενο για ένα σπουδαίο θέμα, αλλά και να μην ήτανε καλό, πάλι θα το μπλογκάριζα. Γιατί 
αρχίζει με το σωστό τρόπο – με δυο στίχους. Γιατί, γαμώτο, μια φορά κάποτε χόρεψα κι εγώ, τρελή κι αδέσποτη, επάνω στο «φτερό του καρχαρία»!
.
ΖΗΤΩ Ο ΑΘΕΡΑΣ
το ελεύθερο βουνό της Ικαρίας!
.
.
«Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.»
.
«Μετά από πολλές πεζοπορίες και έρευνες που κατέληξαν στον καθορισμό της διαδρομής, μετά από μία επική επιχείρηση σηματοδότησης όπου συμμετείχαν πολλοί εθελοντές, ο Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας παρουσιάζει με υπερηφάνια τον ψηφιακό χάρτη»
.
Δράκανο – Φάρος – Καταφύγι (Ξύλινο)
Οξέ – Μαυράτο – Καψαλινό Κάστρο
.
.
«Τι να πούμε γι’ αυτό το μονοπάτι;
Ήταν όνειρο πολλών χρόνων. Πρώτη φορά ακούσαμε γι’ αυτό το 2004 όταν κάποιοι Ελβετοί έδειξαν ενδιαφέρον να το περπατήσουν, κατασκηνώνοντας σε διάφορα σημεία για ξεκούραση, όμως ποτέ δεν μάθαμε αν πράγματι το έκαναν. Λίγο αργότερα μια φίλη, δραπετεύοντας απ’ τη βουή μιας ξένης μεγαλούπολης, περπάτησε ένα μεγάλο μέρος του. Γοητεύτηκε και μέχρι και σήμερα γράφει πολλά άρθρα για τον Αθέρα στο μπλογκ της. Ταυτόχρονα σχεδόν ένας φίλος Σλοβένος περπάτησε κι αυτός το μεγαλύτερο μέρος αυτής της διαδρομής και έγραψε κι αυτός τις εντυπώσεις του στο μπλογκ του.
Έτσι άρχισαν όλα.
Το Μονοπάτι της Κορυφογραμμής του Αθέρα ή «Atheras Ridge Walk» ή «TransIkarian Trail» με μήκος γύρω στα 65 χλμ. από το ακρωτήριο «Δράκανο» μέχρι το ακρωτήριο «Κάβο Πάπας» της Ικαρίας έφτασε να γίνει θρυλικό.
Διάφοροι έμπειροι Έλληνες και ξένοι πεζοπόροι κι ορειβάτες το περπάτησαν, καθώς και αρκετές ομάδες και Σύλλογοι, ακόμα και Δημοτικές παρατάξεις το περιέλαβαν στις προεκλογικές εξαγγελίες τους, παρόλα αυτά, η χαρτογράφηση και η σηματοδότηση αυτής της τόσο δημοφιλούς διαδρομής παρέμενε μέχρι σήμερα πολύ ελλιπής, αν όχι εντελώς αποσπασματική.
Φυσικά, δεν είναι εύκολη δουλειά. «Αθέρας» πάει να πει «λεπίδα», κόψη του μαχαιριού, του ξυραφιού, του δρεπανιού. Κι αυτή η «λεπίδα» που πάνω και γύρω της φιδοσέρνεται το μονοπάτι, έχει μεγάλο μήκος. Επίσης έχει και μεγάλο ύψος, αφού το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής «τρέχει» σε μέσο υψόμετρο 800 μέτρων, ενώ σε ορισμένα σημεία οι κλίσεις του εδάφους ένθεν κακείθεν του μονοπατιού είναι συχνά ιλιγγιώδεις.
Επίσης, εκτός από τα μεγάλα υψόμετρα, τους ανοιχτούς θαλάσσιους ορίζοντες, τις ευμετάβλητες καιρικές συνθήκες, το Μονοπάτι του Αθέρα διασχίζει πάμπολλα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, φυσικά τοπία: φρυγανότοπους, ασβεστολιθικούς γκρεμούς, πρινοδάση, ανεμοδαρμένα, πετρώδη οροπέδια, αρχαία δάση βελανιδιάς, αμμώδεις «ερήμους» εξαιτίας της υπερβόσκησης, πυκνά πευκοδάση, παράξενα τοπία με στρογγυλούς γρανιτένιους βράχους, και τόσα άλλα.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς σήμερα ότι αποτελούσε κάποτε «κεντρική λεωφόρο», γι’ αυτό και υπήρχαν τουλάχιστον δύο καταφύγια στη διαδρομή, το ένα από τα οποία -όπως ξέρετε- βρίσκεται σε φάση ανακατασκευής. Πολλά σημεία του συνδέονται επίσης με πολλές ιστορίες, θρύλους αλλά και διάφορα ιστορικά περιστατικά.
Όμως, για σταθείτε. Δεν θα γράψουμε εμείς το βιβλίο που θ’ άξιζε να γραφτεί κάποτε γι’ αυτό το συναρπαστικό, μεγάλο μονοπάτι. Εμείς μόνο θα πούμε ότι επιτέλους αρχίσαμε δουλειά και φιλοδοξούμε να το σηματοδοτήσουμε και να το χαρτογραφήσουμε μια μέρα όλο!
Όπως γράψαμε στην προηγούμενη ανάρτηση (βλ. 3 Φεβρουαρίου και 4 Μαΐου), σε συνεργασία όχι μόνο με τους «Friends of Ikaria», αλλά και με το Σύλλογο Φάρου και τον Σύλλογο Αρέθουσας, έχοντας προηγουμένως ερευνήσει και επιλέξει διάφορα καλύτερα «περάσματα», οριστικοποιήσαμε τα 14 πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής και καταφέραμε να την σηματοδοτήσουμε όλη!»
.
.
«Η μορφή της διαγράφεται καθαρά στον ψηφιακό χάρτη ο οποίος, μετά την δουλειά που κάναμε, επικαιροποιήθηκε, ενώ επίσης προστέθηκαν σε διάφορα σημεία οι πάρα πολλές φωτογραφίες που τράβηξαν οι εθελοντές. Δεν είναι καλλιτεχνικές εικόνες – σε άλλους πέφτει αυτό το έργο. Είναι εικόνες, οι περισσότερες, από διάφορες φάσεις της δουλειάς, από τα πρόσωπα της παρέας που δουλέψαμε μαζί, είναι αναμνήσεις.»
.
.
«Γιατί το Μονοπάτι του Αθέρα, όπως μας το τόνισαν πολλοί εθελοντές, δεν είναι πεζοπορία, είναι εμπειρία!»
😇
.
.
«Ενδιαφέρουσες αναρτήσεις στο γκρουπ των Πεζοπόρων της Ικαρίας στο φέησμπουκ που έγιναν στη διάρκεια της δουλειάς μπορείτε να δείτε εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.»
«Οι πηγές των φωτογραφιών που περιέχονται στο χάρτη, αναγράφονται στη λεζάντα μέσα στον χάρτη. Τις νέες φωτογραφίες που προστέθηκαν, τις πήραμε κατόπιν αδείας από εδώ, εδώ κι εδώ.»
.
.
«Όπως γράφει και η μεγάλη πινακίδα που τοποθετήθηκε στο χωριό «Φάρος», εκεί που το μονοπάτι διασχίζει το δρόμο προς το Αεροδρόμιο Ικαρίας, το μήκος της διαδρομής είναι 13.374 χλμ., το μέγιστο ύψος είναι 865 μ., ο ελάχιστος χρόνος για να τη διανύσει κανείς είναι 6,5 ώρες περίπου, ενώ ο βαθμός δυσκολίας είναι γενικά μέτριος.
H διαδρομή χωρίζεται συμβατικά σε 5 μέρη.
1)Από το Δράκανο στο χωριό «Φάρος» ακολουθώντας διάφορους δρόμους και δρομάκια μέχρι την περιοχή «Έξω Φάρος» στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στο Αεροδρόμιο Ικαρίας.
2)Από τον Φάρο στο χωριό «Καταφύγι», συγκεκριμένα στη γειτονιά «Ξύλινο», ακολουθώντας ένα ωραίο, πανάρχαιο μονοπάτι.
3)Από το Καταφύγι (Ξύλινο) στο χωριό «Οξέ» όπου η διαδρομή ακολουθεί το κεντρικό ασφαλτόδρομο.
4)Από την Οξέ στο χωριό «Μαυράτο», ακολουθώντας ένα πανάρχαιο μονοπάτι που διασχίζει πυκνό δάσος, κινούμενο παράλληλα με τον κεντρικό δρόμο.
5)Από το Μαυράτο στο «Καψαλινό Κάστρο», λιθόστρωτο άλλοτε, σήμερα είναι ένα ανηφορικό ορειβατικό μονοπάτι που οδηγεί στις κορυφές του Αθέρα. Προς το παρόν η σηματοδότηση σταματάει εκεί, δηλαδή, κάτω από τους βράχους του μεσαιωνικού οχυρού.
Για όποιον δεν θέλει να επιστρέψει στο Μαυράτο, μια πολύ ενδιαφέρουσα προτεινόμενη διέξοδος είναι προς το χωριό «Αρέθουσα» στη βόρεια πλευρά του νησιού.
Προσοχή όμως στο «Κακό Καταβασίδι»!» 💀
.
.
«Το πρώτο μέρος του Μονοπατιού του Αθέρα συνιστάται για όλους τους μήνες του χρόνου, ακόμα και το κατακαλόκαιρο, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής φυσούν θαλάσσιες αύρες, αλλά δεν λείπουν και περιοχές με δέντρα που προσφέρουν αρκετή σκιά στον πεζοπόρο.»
«Σας προσκαλούμε να δοκιμάσετε αυτή τη διαδρομή και να μας πείτε τις εντυπώσεις σας!»
😀😀😀
.
~*~
Πέμπτη 17 Μαίου 2018
.
.
.
Πέμπτη, 14 Μάη, 2018
.
.
.
37.687213
26.361126
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Μόνιμος σύνδεσμος
Δεκέμβριος 10, 2017 στις 7:01 μμ · Filed under aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Sea, sport, Tourism, Travel, Uncategorized, wild humor ·Με ετικέτα action shots, adventure, Aegean, august, DIY, freedom, Greece, holidays, Ikaria, ikaria-in-august, Ikarians, Instagram, Ικαρία μου όλα, ικαρία, ξεθέωμα, nomads, people in landscape, photography, playful, portraits, seasonal hippies, summer, summer 2017, swimming, well-being, why-ikaria, wild camping, young
~
Hip and with the youths: Βeing hip and with it, understanding slang, keeping up with the ever changing terms the y
ouths use and find hilarious even though they will still look at you funny for understanding their language.
[Urban Dictionary]
Γεια σας
λοιπόν, καθώς σκεφτόμουν να κάνω reblog τα δύο πρόσφατα, απανωτά και μεγαλειώδη ποστ της Ελένης, μίλησα για το θέμα με ένα ξένο παιδί και μου είπε αυτή την Αγγλική φράση που σημαίνει ότι παρόλο που ανήκω σε άλλη γενιά, παρακολουθώ και καταλαβαίνω τη νεανική αντικουλτούρα. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι ακριβώς κολακευτικό, μάλλον έχει διπλή σημασία, π.χ. μπορεί και να σημαίνει «μη μας τα πρήζεις παλιόγρια». Όπως και να ΄ναι, εμένα μου άρεσε. Θεώρησα ότι με χαρακτηρίζει, χαρακτηρίζει και τούτο το ποστ, συνάμα ταιριάζει και με τη θεώρηση της Ελένης, γι’ αυτό και έβαλα αυτή τη φράση για τίτλο.
Λοιπόν, να μην πολυλογώ, το θέμα της Ελένης, άρα και το δικό μου, είναι η Ικαρία, οι νέοι, το καλοκαίρι, κι αυτά
τα τρία μαζί όπως βγαίνουν στο Ίνσταγκραμ. Αυτό.
Αν κάνεις κλικ στα δύο κολάζ που βλέπεις, θα οδηγήθείς στα ποστ της Ελένης. Πιο κάτω πρόσθεσα κι εγώ καμιά 100αριά επιλέον εικόνες που βρήκα. Φυσικά δεν τις έκλεψα, αλλά τις ενσωμάτωσα. Προκύπτουν δηλαδή κατευθείαν από την πηγή -το Ίνσταγκραμ- και τα δικαιώματα ανήκουν στους/τις δημιουργούς. Κάπου ανάμεσά τους, έτσι για πλάκα, έκρυψα και δύο από μένα, μια παλιά και μια πιο παλιά, που λόγω θολούρας, φίλτρων και θέματος, θα μπορούσαν
να είναι Ίνσταγκραμ, αν είχα. Αλλά δεν έχω. Μόνο καμιά φορά πάω εκεί και χαζεύω. Δείτε κι εσείς. Be hip with the youths
😏 😏 😏
~
~
~
~
~
~
~
~
Αυτά αγαπητοί φίλοι αναγνώστες.
Και όπως φαίνεται ολοκάθαρα στα παραπάνω, ο καλός μας Θεοδώριχος στο σχόλιό του σε ένα από τα δύο άρθρα της Ελένης που αναπαράγω εδώ πέρα, είχε μεγάλο δίκιο:
«Το πιο τέλειο πράγμα!
100+100 εικόνες και ούτε λέξη για μακροζωία!»
😌 😋
.
.
Κυριακή, 10 Δκέμβρη, 2017
.
.
.
37.596723
26.112308
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Μόνιμος σύνδεσμος
Νοέμβριος 3, 2017 στις 5:31 μμ · Filed under aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, music, Sea, Tourism, Travel, Uncategorized ·Με ετικέτα Aegean, artful, august, camping, crisis, dance, DIY, economy, for nature in nature, freedom, Greece, grouvaloi, hip, hippies, Ikaria, ikaria-in-august, πανηγύρι, χαρά, Αύγουστος, Ικαριώτικος χορός, αγριότοποι, ικαρία, lifestyle, my world, panigiri, photography, seasonal hippies, social anthropology, spiral-dance, summer, swimming, why-ikaria, wild swimming, wilderness
.
.
Κοίτα τώρα
αυτόν τον καιρό μαζεύω ελιές και βασικά δεν ασχολούμαι με τίποτα πιο συγκλονιστικό από αυτήν τη μονότονη, ειρηνική εργασία. Όμως, από τη μέρα που μου έδειξαν το άρθρο που έγραψε ένας Εγγλέζος για τούτο το νησί που έκανα δικό μου που με έκανε δική του, όλο αυτό έχω στο μυαλό μου. Υποσχέθηκα να το μεταφράσω για να δω πως φαίνεται στα Ελληνικά. Όχι γιατί αυτός ο Εγγλέζος λέει πράγματα που μας είναι άγνωστα. Κάθε άλλο. Όμως είναι πολύ διαφορετικό να βλέπεις να περιγράφονται έτσι ώστε να καταλάβει ένας ξένος. Αλλάζοντας την οπτική και ανοίγοντας τον ορίζοντα, αυτό το άρθρο σκοτώνει το φολκλόρ και το λάιφστάιλ που αναπαράγονται διαρκώς από τα Ελληνικά μέσα, δίνοντας για πρώτη φορά την κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική διάσταση του θέματος. Γράφτηκε μάλλον από έναν άνθρωπο που όχι μόνο ξέρει αλλά και έχει το θάρρος να πει ότι πίσω από κάθε μεγάλη χαρά κρύβεται μεγάλος πόνος.
Επίσης ο Άλεξ προσπαθεί να δώσει ορισμούς σε ό,τι βλέπει, ορισμούς καθιερωμένους και κατανοητούς σε όλους. Όσο κι αν φαίνονται σε μας χοντροκομμένοι και στενοί, όπως π.χ. «χίπις» ή «ελευθεριακή κουλτούρα» (μετάφραση του “free culture”), περί αυτού πρόκειται. Αυτό είναι, είτε το θέλουμε είτε όχι. Δεν είναι κάτι διαφορετικό που στην Ελλάδα έχει άλλο όνομα, ή που πρέπει να λέγεται με τρόπο έμμεσο, πιο συγκαλυμμένο.
Είναι κάτι που το βρίσκω ανακουφιστικό. Δηλαδή το να μην υποκρινόμαστε πια. Επίσης το βρίσκω με έναν τρόπο κολακευτικό. Σ’ αυτό το μπλογκ έχω γράψει τόσες φορές για τον Αύγουστο πράγματα με ένα δικό μου τρόπο, πολλές φορές νιώθοντας αρκετά μόνη, μετέωρη κι αμήχανη. Να όμως που βρήκα δικαίωση κι εγώ. Και το νησί που ζω βρίσκει κι αυτό εκείνο που, κατά τη γνώμη μου, μέσα στην απομόνωση και τη διαφορετικότητά του, αναζητά διακαώς: σύνδεση με το κοινωνικό γίγνεσθαι και την παγκοσμιότητα.
Πολλά είπα.
Διαβάστε τώρα το άρθρο. Δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα στο ταξιδιωτικό περιοδικό adventure.com που είναι, όπως λέει:
«ένα σπίτι για ιστορίες που δεν λέγονται -ιστορίες που γεφυρώνουν και μπαίνουν βαθιά σε κόσμους πολύ πέρα από τον δικό μας».
Οι βασικές φωτογραφίες είναι του Nicola Zolin, Ιταλού φωτογράφου, ταξιδευτή και παλιού φίλου της Ικαρίας. Έχω βάλει και 2-3 δικές μου και άλλες. Για οικονομία χώρου, οι λεζάντες είναι κρυμμένες πίσω από τα εικόνες.
.
Νανά
.
«Στη μέση μιας από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις που γνώρισε ποτέ η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι νέοι της Ελλάδας βρίσκουν ελευθερία στο πολυσυζητημένο νησί της Ικαρίας. Ο δημοσιογράφος Alex King που ζει στην Αθήνα, επισκέφθηκε αυτό το καινούριο χίπικο καταφύγιο αναζητώντας τους νέους ανθρώπους που αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι με τα χαρτιά που τους δίνουν.»
«Ο χρόνος αποκτά εντελώς καινούριο νόημα στο Ελληνικό νησί της Ικαρίας. Για παράδειγμα, μπορεί να αργήσεις τρεις ώρες στο ραντεβού σου με έναν άγνωστο και τελικά να συναντηθείτε τα μεσάνυχτα, παρόλα αυτά εκείνος θα σε χαιρετήσει σαν παλιός φίλος, θα κεράσει ούζο και θα κάνετε μια πολύ κεφάτη κουβέντα μέχρι τις μικρές ώρες.»
«Τουλάχιστον, κάπως έτσι έγινε ένα βράδυ όταν πήραμε σιγά-σιγά το δρόμο για τα βουνά αναζητώντας τον Άγγελο Καλοκαιρινό ο οποίος είναι ίσως η πιο μεγάλη αυθεντία όσον αφορά την πλούσια ιστορία αυτού του πολύ ορεινού και πεισματικά ανεξάρτητου νησιού του Αιγαίου Πελάγους. ″Οι άνθρωποι αναζητούν την ελευθερία και ονειρεύονται ένα διαφορετικό κόσμο. Αναζητούν ένα μέρος όπου τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά″, μας είπε ο Άγγελος όταν τελικά τον βρήκαμε. ″Και εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά″.»
«Δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς μαθαίνοντας ότι η Ικαρία είναι μια από τις πέντε φημισμένες Μπλε Ζώνες -περιοχές με ιδιαίτερα υψηλό προσδόκιμο ζωής- όπου οι κάτοικοι συχνά φτάνουν τα ενενήντα ή ακόμα τα ξεπερνούν. Αλλά δεν είναι μόνο οι κανόνες του ρολογιού και της ηλικίας που ξεπερνιούνται εδώ. Μια σειρά από άλλους κανόνες δεν εφαρμόζονται επίσης· γεγονός που δελέασε πολλούς νέους, ελεύθερα σκεπτόμενους, ταξιδιώτες να έρχονται εδώ ήδη από τη δεκαετία του 1970.»
«Ο 20χρονος Πήτερ απολαμβάνει να επιμηκύνει το χρόνο· μια μορφή αλχημείας -επιτεύξιμη στην Ικαρία- που μετατρέπει μια χούφτα ευρώ σε εβδομάδες παράδεισου, αξέχαστων εμπειριών και μιας αίσθησης σύμπνοιας που άλλοι Ευρωπαίοι νέοι μόνο στα όνειρά τους θα μπορούσαν να δουν. Τον βρίσκουμε μαζί με τους φίλους του στην άγρια δυτική άκρη του νησιού να κάνει ελεύθερο κάμπινγκ ανάμεσα σε ογκόλιθους κάτω από ένα καταρράκτη. Είναι αποφασισμένος να μείνει εκεί μέχρι να του τελειώσουν τα χρήματα. ″Κοιτάξτε γύρω σας″, μας λέει. ″Δεν μπορώ να φανταστώ άλλους ανθρώπους να αντιδρούν σε μια εθνική κρίση μ’ αυτόν τον τρόπο»″.»
«Στην Ελλάδα λένε ότι το καλοκαίρι είναι ιερό»
«Όταν ξέσπασε η Ελληνική Κρίση το 2008, λίγο έλειψε να παρασύρει στη δίνη της ολόκληρη την Ευρωζώνη. Για τους νέους κάτω των 25 ετών η ανεργία είναι ακόμα σχεδόν 50% αφήνοντας στους περισσότερους από αυτούς μόνο δύο επιλογές: ή να μεταναστεύσουν ή να παραιτηθούν από τα όνειρά τους. Όμως οι νέοι της Ελλάδας αρνούνται να αφήσουν τη χειρότερη οικονομική κρίση στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να τους στερήσει το δικαίωμα στην απόλαυση του γενέθλιου τόπου τους.»
«Ακολουθώντας το ρέμα που κυλάει δίπλα στο αντίσκηνο του Πήτερ, θα περάσεις μια σειρά από αυτοσχέδιες καλύβες, αιώρες και τέντες, έως ότου βρεθείς στο σεληνιακό σκηνικό της παραλίας του Να, τόπου τρικυμιών, αρχαίων ερειπίων και επιβλητικών γκρεμών.»
«Tην ώρα που πολυώροφα ξενοδοχεία και κακόγουστα εστιατόρια τείνουν να καταστρέψουν τις παραλίες πολλών Ελληνικών νησιών, εδώ, οι παρθένες ακτές δίνουν άσυλο στα μέλη μια ταξιδιάρικης, πολύχρωμης οικογένειας, που κολυμπούν και λιάζονται σε έναν ήλιο που μοιάζει παντοτινός, και όταν πέσει το σκοτάδι μαζεύονται και παίζουν μουσική γύρω από τη φωτιά της κατασκήνωσης.»
«Αυτοί οι αλλιώτικοι νέοι μάζεψαν τις ξηλωμένες κλωστές του χίπικου μονοπατιού της Ελλάδας. Βάζοντας ρεφενέ τα τελευταία ευρώ τους για το μακρύ ταξίδι με το καράβι, υφαίνουν τώρα ένα καινούριο πάπλωμα για την απόδραση, ραμμένο με πολύχρωμα κουρέλια technicolor: ελεύθερο κάμπινγκ, ωτοστόπ, επιβίωση χωρίς σχεδόν καθόλου λεφτά. Καθώς μαζεύονται κάθε φορά τα βράδια στα πανηγύρια, τις παραδοσιακές γιορτές που γίνονται προς τιμή του αγίου προστάτη κάθε χωριού στην Ελλάδα, αυτή η καινούρια γενιά προσθέτει σιγά-σιγά ένα δικό της κεφάλαιο στην πολυκύμαντη ιστορία της Ικαρίας.»
«Ιστορίες ελευθεριακής ζωής»
«Καθόμαστε στην αυλή του Άγγελου, κοιτάζοντας τη σκοτεινή κοιλάδα κάτω από τα σπίτια του Αγίου Πολυκάρπου. Τα ζεστά μάτια του σπιθιρίζουν καθώς ανάβει το τσιγάρο που εξέχει μέσα από τα φουντωτά, άσπρα γένια του. Αφού κεράσει άλλο ένα γύρο ούζο, είναι ώρα να αρχίσουν οι ιστορίες.»
«Οι σημερινοί χίπις μπορεί να δείχνουν διαφορετικοί από εκείνους του 1970, όμως ο Άγγελος λέει ότι είναι η ίδια λαχτάρα για απόδραση που τραβά τους νέους Έλληνες στην Ικαρία. ″Το πνεύμα της περιπέτειας είναι κάτι πολύ σημαντικό για τους νέους που ασπάζονται εκείνο που ονομάζουμε «ελευθεριακή κουλτούρα». Δεν είναι κάτι για όλους, ωστόσο αυτή η κουλτούρα φαίνεται ότι ταιριάζει στο νησί. Ταιριάζει με τη φύση, τη μορφή του εδάφους και το χαρακτήρα των ανθρώπων. Όλοι αναζητούν την απελευθέρωση μέσα στο σκληρό, άγριο τοπίο, τα ψηλά βουνά και τα πυκνά δάση″.»
«Οι ρίζες της ελευθεριακής κουλτούρας στην Ικαρία φυτεύτηκαν το 1971, εξηγεί ο Άγγελος, όταν κάποια νύχτα μια ομάδα Γερμανών ναυτοπροσκόπων κατέφτασαν στον Αρμενιστή με το πλοίο της γραμμής και αφού ξεφόρτωσαν τις φουσκωτές βάρκες τους, αποβιβάστηκαν με αυτές στην παραλία Λιβάδι. Εκείνο τον καιρό οι ντόπιοι προτιμούσαν να κολυμπούν και να βουτούν από τα βράχια και αδιαφορούσαν για τις αμμουδιές. Έτσι, δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην παράξενη κατασκήνωση των ξένων. Όταν όμως οι Γερμανοί γύρισαν στην πατρίδα τους, το γεγονός έγινε γνωστό σε μια αντιφασιστική ομάδα φοιτητών στη Φρανκφούρτη, οι οποίοι αποφάσισαν να μην επιτρέψουν σε αυτούς τους ″Ναζιστές προσκόπους″ να κάνουν θέρετρό τους εκείνη την ωραία αμμουδιά.»
«Το επόμενο καλοκαίρι η ήσυχη παραλία γνώρισε μια έντονη διαμάχη εξουσίας με νικητές τους Αριστερούς. Αυτοί ήταν που καθιέρωσαν το Λιβάδι ως χίπικο άσυλο – καπνίζοντας χόρτο, κολυμπώντας γυμνοί στα κρυστάλλινα, γαλανά νερά, και εισάγοντας στην Ικαρία τον χαλαρό τρόπο ζωής στην αμμουδιά.»
«Ο Άγγελος ήταν ένας από τους πρώτους ντόπιους που ήρθε σε επαφή με εκείνους τους ατημέλητους ξένους και τις ηδονιστικές τους απολαύσεις. Εκείνα ήταν χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας, όταν και μόνο αν έβλεπαν κάποιον με μακριά μαλλιά στον δρόμο ήταν αρκετό για να τον μαζέψει η μυστική αστυνομία. Όμως η Ικαρία τότε χόρευε στον δικό της ρυθμό: θυελλώδεις άνεμοι, τρικυμιώδεις θάλασσες και η έλλειψη φυσικών λιμανιών απομόνωναν το νησί, αναγκάζοντας τους κατοίκους να είναι όσο το δυνατόν αυτάρκεις. Ήταν η απόσταση από την πολιτική εξουσία που πρόσφερε την αναγκαία κάλυψη για να εμφανιστεί σε εμβρυακή μορφή το Ελληνικό χίπικο μονοπάτι.»
«Εκεί που είναι τα άγρια πράγματα»
«Το κάλεσμα της φύσης γοητεύει όσους έχουν διάθεση για περιπέτεια και τους κάνει να επιστρέφουν στον ίδιο τόπο κάθε χρόνο, όπως η 25χρονη Έλενα που είναι φωτογράφος και ζει στην Αθήνα. Ο μαζικός τουρισμός που ανθεί στο γειτονικό νησί της Σάμου, που απέχει μόνο 12 χιλιόμετρα από την Ικαρία, δεν είναι καθόλου ελκυστικός 
γι’ αυτήν· αντίθετα εδώ ζει για τρεις μήνες το χρόνο σαν ″πριγκίπισσα της ελευθεριακής κουλτούρας″ με χρήματα που κερδίζει δουλεύοντας σε ένα μπαρ στην παραλία Λιβάδι. ″Η ζωή στην Αθήνα είναι σκληρή″, λέει. ″Είναι αληθινός αγώνας, όμως μπορείς να έρθεις εδώ και να νιώσεις εντελώς ελεύθερος. Για λίγο καιρό, τουλάχιστον″.»
«Γύρω στα μεσάνυχτα, ‘οι γκρούβαλοι’ -όπως οι ντόπιοι ονομάζουν την απένταρη φυλή του Πήτερ και της Έλενας- βγαίνουν από τις σκηνές τους που βρίσκονται σε διάφορα μέρη στο νησί, για να κάνουν το προσκύνημα τους στα πανηγύρια.»
«Κάθε παραλιακός οικισμός και κάθε μικρό χωριό ψηλά στα βουνά οργανώνει τη δική του χορευτική γιορτή όπου η είσοδος είναι ελεύθερη, όμως οι οργανωτές οι οποίοι δουλεύουν εθελοντικά, πωλούν ντόπιο κρασί και φαγητό, με τα κέρδη από τις πωλήσεις να πηγαίνουν σε διάφορα κοινωφελή έργα της κοινότητας. Καθώς πολλές απ’ αυτές τις γιορτές γίνονται σε μακρινές τοποθεσίες, ο μόνος τρόπος να πάει κανείς εκεί είναι το ωτοστόπ -όπου κάθε τέτοιο ταξίδι με ωτοστόπ είναι μια ευκαιρία να κάνει κανείς νέους φίλους.»
«Απόψε το πανηγύρι γίνεται στο λιμάνι του Ευδήλου, όπου εκατοντάδες άνθρωποι έχουν ενώσει τα χέρια τους και ταλαντεύονται ρυθμικά μπρος και πίσω, σχηματίζοντας ολοένα πιο σφιχτούς ομόκεντρους κύκλους. Μετά από κάποια ώρα, όταν φεύγουν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, πίσω τους μένει ένα πλήθος που βράζει ενωμένο στους ρυθμούς μιας παραδοσιακής μουσικής που έρχεται από τους αιώνες.»
«Για κάποιον σαν κι εμένα που έχει μεγαλώσει στο Λονδίνο με ένα σάουντρακ προ-ηχογραφημένης ηλεκτρονικής μουσικής, φαίνεται σουρεαλιστικό να βλέπει τους ανθρώπους του καιρού του να χορεύουν με κέφι στον ήχο λαϊκών κρουστών, βιολιού και λαούτου -σύντομα όμως υπνωτίζομαι κι εγώ, ενώνω τα χέρια μου με το πλήθος και σαρώνω την πίστα ακολουθώντας τη μουσική.»
«Αργότερα, ο Πήτερ βουτάει ένα κομμάτι ψωμί στο πιάτο μια σαλάτας που εδώ και πολλή ώρα είναι παρατημένη σε ένα τραπέζι, και πιάνουμε πάλι την κουβέντα. Μιλάει με μια ωριμότητα πέρα από την ηλικία του και τα Αγγλικά του έχουν πότε-πότε με έναν ένρινο Σκωτσέζικο τόνο που απόκτησε όταν σπούδαζε στη Γλασκόβη. ″Μπορεί οι προηγούμενες γενιές να έκαναν τα ίδια με εμάς, όχι όμως γιατί ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν», λέει. «Αν δεν φάω εδώ, θα πεθάνω της πείνας μέχρι να μπω στο καράβι για τον γυρισμό. Πραγματικά δεν μου έχουν μείνει πια καθόλου χρήματα. Αυτό που κάνω δεν είναι απλά lifestyle, είναι ένας τρόπος ζωής. Το να τρώω στο πανηγύρι είναι ένας τρόπος να παρατείνω το καλοκαίρι μου. Γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται″.»
«Χορεύοντας όλη τη νύχτα, χαμογελώντας όλη τη μέρα»
«Αργότερα, η ορχήστρα αρχίζει να παίζει ακόμα έναν Ικαριώτικο· αυτός είναι ένας ιδιαίτερος χορός του νησιού και τα βήματά του είναι τραγικά δύσκολα. Τα επίπεδα ενέργειας ανεβαίνουν ακόμα πιο ψηλά, ενώ παλαμάκια και ιαχές αντηχούν μέσα το πλήθος. Κάθε βράδυ, το πανηγύρι τελειώνει με το Πιπέρι, ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο που συμβολίζει το διώξιμο του διαβόλου με το τρίψιμο πιπεριού, το οποίο εξαγνίζει τη γη και τη ψυχή.»
«Στην Ικαρία όμως, αυτό το έθιμο παίρνει έναν μοναδικά ισότιμο χαρακτήρα. Όποιος στέκεται ακόμα στα πόδια του στο τέλος της βραδιάς πρέπει να χρησιμοποιήσει όποιο μέλος του σώματός του, από γλώσσα μέχρι γεννητικά όργανα, προστάξει ο τραγουδιστής, και να τρίψει με αυτά το έδαφος της πίστας. Γελαστοί ‘επόπτες’ μαστιγώνουν με τις ζώνες τους όποιον δεν υπακούει στα προστάγματα, θέλοντας να δείξουν έτσι ότι κανένας δεν είναι ανώτερος.»
«Όταν οι πρώτες ακτίνες του πρωϊνού ήλιου διαλύουν το σκοτάδι, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μόνο φαρδιά-πλατιά χαμόγελα. Που αλλού στην Ευρώπη θα μπορούσε ένα τέτοιο πλήθος να γλεντάει μέχρι τις 10 το πρωί χωρίς τη ανάγκη χημικών διεγερτικών; Με εξαίρεση μερικά πλαστικά μπουκάλια με δυνατό, ντόπιο κρασί και λίγο χόρτο, αυτό είναι μια απόλυτα φυσική έκσταση -κάτι που ενώνει τους ανθρώπους και τους εξαγνίζει.»
«Καθώς γλύφω με τη γλώσσα μου το πάτωμα της πίστας που είναι ζεστό απ’ τον πρωϊνό ήλιο δίπλα-δίπλα με παρέες γελαστών Ελλήνων, ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι πολύ σύντομα όλοι θα επιστρέψουμε στα προγράμματά μας, στο άγχος μας και στον αγώνα της επιβίωσης μέσα στην οικονομική κρίση.»
«Όμως τώρα, όλα αυτά μοιάζουν πιο υποφερτά, αφού ξέρουμε ότι στην Ικαρία νιώσαμε την ελευθερία -έστω για μια στιγμή- και χαθήκαμε για τα καλά, όλοι μαζί, μέσα στη διαχρονική μουσική του Αιγαίου.»
Alex King for 
.
Τέλος εδώ από μένα. Αντί για τα συναφή που βάζω συνήθως,
δείτε μόνο 2 φωτογραφίες και 2 βίντεο της Niki Ntamati ❤
37.596723
26.112308
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Μόνιμος σύνδεσμος
Σεπτεμβρίου 4, 2017 στις 9:23 πμ · Filed under aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, music, Personal, Sea, Tourism, Travel, Uncategorized ·Με ετικέτα action shots, Aegean, artful, august, dance, freedom, Greece, hip, hippies, Ikaria, ikaria-in-august, πανηγύρι, χαρά, Αύγουστος, Ικαριώτικος χορός, αγαλλίαση, ελευθερία, ικαρία, lifestyle, photography, playful, seasonal hippies, summer, swimming, village festival, why-ikaria
«…έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου»
Α. Εμπειρίκος
~
~
~
Κι έ
τσι πέρασε κι αυτός ο Αύγουστος στην ΑντιΜύκονο [link] και ήταν το ίδιο καλά (και πιο καλά) σαν τους άλλους Αύγουστους [link] που έζησα στο νησί. Αυτό θυμάμαι μόνο, γιατί πλάκωσε πολλή δουλειά και πολλές συναναστροφές και πέρα-δώθε και όλα έχουν γίνει ένα κουβάρι στο μυαλό μου. Πιο καλά θυμάμαι τον Ιούλιο που ήταν πιο λίγο στριμωγμένα τα πράγματα και μόλο που έκανε ζέστη, μπόρεσα να κάνω 2-3 βόλτες στα βουνά και πήγα και σε ένα φεστιβάλ [link], το καλύτερο που γίνεται εδώ το καλοκαίρι και αφού τέλειωσε αυτό, πήγα σε ένα πανηγύρι και χόρεψα με τα νέα παιδιά.
~
~
~
Εγώ όμως το αγρίμι απ’ όλα αυτά δεν θα σας δείξω άλλο από τις τρεις ωραίες ζωγραφιές του Paul Lewis που έχω ξαναγράψει άρθρα μου γι’ αυτόν [link] και έχω δημοσιεύσει εικόνες [link], και που με το που είδα αυτές τις πρόσφατες, αμέσως σκέφτηκα τους παραπάνω στίχους του Α.Ε. από την Οκτάνα. Χαίρε βάθος αμέτρητο, μη με ρωτήσετε για ποίηση, η ποίηση είναι για μένα όπως ο Κρυπτονίτης για τον Σούπερμαν, εξασθενώ και παραλύω όταν κατά λάθος διαβάσω ένα ποίημα, παρόλα αυτά, νομίζω ότι αυτό ήταν το πνεύμα του φετινού καλοκαιριού, τουλάχιστον για μένα που είμαι πιο μεγάλη από τις τρελές πιτσιρικούδες του καλοκαιριού, τις λαμπερές μέσα στην απλυσιά τους, που χόρεψα μαζί τους και ένιωσα το σφυγμό και τον καημό τους και γέμισε η ψυχή μου συμπόνια, ελπίδα και χαρά.
~
~
~
Αυτά είχα να πω, μη σας ζαλίζω άλλο, τι έγινε τον Αύγουστο, τέλος πάντων, μπορείτε να τα δείτε τεκμηριωμένα, εμπεριστατωμένα και σεβαστικά σε αυτή τη συλλογή φωτογραφιών [link] που τράβηξαν οι Άρης Οικονόμου και Γιώργος Βιτσαράς, επαγγελματίες, γνώστες κι οι δυο και λάτρεις του νησιού. Μου φαίνεται τρελό που πέρασα κι εγώ από ‘κει; Τέλος πάντων, παρακάτω βλέπετε μερικές απ’ αυτές τις εικόνες που ήταν πιο πολύ του γούστου μου:
~
😚 😚 😚
~
~
~
~
Με τούτα όμως δεν ξεμπερδέψαμε οριστικά με τον Αύγουστο. Τα καλύτερα θα είναι στο επόμενο ποστ, όμως ούτε άλλο χώρο έχω εδώ, ούτε κι οι εικόνες είναι έτοιμες. Γεια σας τώρα. Μου πέρασε η καλοκαιρινή γαστρεντερίτιδα και επιτέλους πάω να βρω τα αγαπημένα μου βατόμουρα!
.
.
Δευτέρα, 4 Σεπτέμβρη, 2017
.
.
.
37.596723
26.112308
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Μόνιμος σύνδεσμος
❤
