Τα βίντεο του ΟΠΣ Ικαρίας στο youtube ❤️
Δημοσιεύθηκε: 14 Δεκεμβρίου, 2023 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία | Tags: Aegean, events, Greece, hiking trails, Ikaria, πεζοπορία, Ελλάδα, Ικαρία, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, εθελοντές, ικαρία, μονοπάτια, nature, OPS Ikarias, video 5 Σχόλια
-
.
Χειμώνιασε στην Ικαρία και κλεινόμαστε στα βουνά και στις αγροτικές και τις άλλες δουλειές μας και τα βράδια βλέπουμε τα βίντεο στο κανάλι του @opsikarias στο youtube που σε μερικά από αυτά είμαι μέσα κι εγώ. 😉 Δώστε προσοχή στην ωραία μουσική! ❤️
.Και για όσες και όσους βρέθηκαν τυχαία εδώ, τις/τους χαρίζω τους Καταλανούς Trio Feta που παίζουν ένα μπιτάτο Ικαριώτικο χορό που τον λάτρεψα και τον χόρεψα κι ακόμα τον χορεύω! Μπράβο Trio Feta!
.
..
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία
Δημοσιεύθηκε: 24 Μαΐου, 2018 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, photography, scouting, sport, Tourism, Travel, trekking, Uncategorized | Tags: action shots, Aegean, Atheras, direct approach, for nature in nature, Greece, hiking, hiking trails, Ikaria, περιβάλλον, πεζοπορία, χαρά, Αθέρας, Μονοπάτι του Αθέρα, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, αγριότοποι, εθελοντές, ικαρία, μονοπάτια, ξεθέωμα, OPS Ikarias, Save Atheras, Trail of Atheras, trail running, TransIkarian Trail, volunteers, wilderness 9 Σχόλια
Έχω πολύ καιρό να γράψω. Τον χειμώνα που μας πέρασε, ήμουν κλεισμένη στα δικά μου, όμως από τα λίγα που είδα, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κάτι που άξιζε τον κόπο να το γράψω. Ένα γεγονός, δηλαδή, πραγματικά αξιοσημείωτο, κάτι τρελό, που να ‘χει φάση, να ‘χει πνοή κι αέρα, ΠΟΛΥ ΑΕΡΑ, κάτι που να μην έχει σχέση με… τίποτα! Ούτε με πολιτική, ούτε με χρήμα, ούτε με το εγώ του καθενός. Κι αυτό το κάτι να γίνει σε τόπο που μόνο λίγοι πάνε, σε τόπο που οι πολλοί δεν τον καταλαβαίνουν.
Και να ‘το, έγινε!Αναδημοσιεύω εδώ άρθρο στο μπλογκ του Ορειβατικού Πεζοπορικού Συλλόγου Ικαρίας που λέει ότι πολλοί εθελοντές και σύλλογοι μαζί ξεκίνησαν δουλειά στο Μονοπάτι του Αθέρα κι αφού πρώτα
ξεδιάλυναν ποια πρέπει να ‘ναι η σωστή διαδρομή, σιγά-σιγά καθάρισαν και σηματοδότησαν τα πρώτα της χιλιόμετρα κι έχουν σκοπό να συνεχίσουν!Πολύ καλογραμμένο κείμενο για ένα σπουδαίο θέμα, αλλά και να μην ήτανε καλό, πάλι θα το μπλογκάριζα. Γιατί
αρχίζει με το σωστό τρόπο – με δυο στίχους. Γιατί, γαμώτο, μια φορά κάποτε χόρεψα κι εγώ, τρελή κι αδέσποτη, επάνω στο «φτερό του καρχαρία»!το ελεύθερο βουνό της Ικαρίας!
«Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.»
«Μετά από πολλές πεζοπορίες και έρευνες που κατέληξαν στον καθορισμό της διαδρομής, μετά από μία επική επιχείρηση σηματοδότησης όπου συμμετείχαν πολλοί εθελοντές, ο Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας παρουσιάζει με υπερηφάνια τον ψηφιακό χάρτη»
Οξέ – Μαυράτο – Καψαλινό Κάστρο
Ήταν όνειρο πολλών χρόνων. Πρώτη φορά ακούσαμε γι’ αυτό το 2004 όταν κάποιοι Ελβετοί έδειξαν ενδιαφέρον να το περπατήσουν, κατασκηνώνοντας σε διάφορα σημεία για ξεκούραση, όμως ποτέ δεν μάθαμε αν πράγματι το έκαναν. Λίγο αργότερα μια φίλη, δραπετεύοντας απ’ τη βουή μιας ξένης μεγαλούπολης, περπάτησε ένα μεγάλο μέρος του. Γοητεύτηκε και μέχρι και σήμερα γράφει πολλά άρθρα για τον Αθέρα στο μπλογκ της. Ταυτόχρονα σχεδόν ένας φίλος Σλοβένος περπάτησε κι αυτός το μεγαλύτερο μέρος αυτής της διαδρομής και έγραψε κι αυτός τις εντυπώσεις του στο μπλογκ του.
Έτσι άρχισαν όλα.
Το Μονοπάτι της Κορυφογραμμής του Αθέρα ή «Atheras Ridge Walk» ή «TransIkarian Trail» με μήκος γύρω στα 65 χλμ. από το ακρωτήριο «Δράκανο» μέχρι το ακρωτήριο «Κάβο Πάπας» της Ικαρίας έφτασε να γίνει θρυλικό.
Διάφοροι έμπειροι Έλληνες και ξένοι πεζοπόροι κι ορειβάτες το περπάτησαν, καθώς και αρκετές ομάδες και Σύλλογοι, ακόμα και Δημοτικές παρατάξεις το περιέλαβαν στις προεκλογικές εξαγγελίες τους, παρόλα αυτά, η χαρτογράφηση και η σηματοδότηση αυτής της τόσο δημοφιλούς διαδρομής παρέμενε μέχρι σήμερα πολύ ελλιπής, αν όχι εντελώς αποσπασματική.
Φυσικά, δεν είναι εύκολη δουλειά. «Αθέρας» πάει να πει «λεπίδα», κόψη του μαχαιριού, του ξυραφιού, του δρεπανιού. Κι αυτή η «λεπίδα» που πάνω και γύρω της φιδοσέρνεται το μονοπάτι, έχει μεγάλο μήκος. Επίσης έχει και μεγάλο ύψος, αφού το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής «τρέχει» σε μέσο υψόμετρο 800 μέτρων, ενώ σε ορισμένα σημεία οι κλίσεις του εδάφους ένθεν κακείθεν του μονοπατιού είναι συχνά ιλιγγιώδεις.
Επίσης, εκτός από τα μεγάλα υψόμετρα, τους ανοιχτούς θαλάσσιους ορίζοντες, τις ευμετάβλητες καιρικές συνθήκες, το Μονοπάτι του Αθέρα διασχίζει πάμπολλα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, φυσικά τοπία: φρυγανότοπους, ασβεστολιθικούς γκρεμούς, πρινοδάση, ανεμοδαρμένα, πετρώδη οροπέδια, αρχαία δάση βελανιδιάς, αμμώδεις «ερήμους» εξαιτίας της υπερβόσκησης, πυκνά πευκοδάση, παράξενα τοπία με στρογγυλούς γρανιτένιους βράχους, και τόσα άλλα.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς σήμερα ότι αποτελούσε κάποτε «κεντρική λεωφόρο», γι’ αυτό και υπήρχαν τουλάχιστον δύο καταφύγια στη διαδρομή, το ένα από τα οποία -όπως ξέρετε- βρίσκεται σε φάση ανακατασκευής. Πολλά σημεία του συνδέονται επίσης με πολλές ιστορίες, θρύλους αλλά και διάφορα ιστορικά περιστατικά.
Όμως, για σταθείτε. Δεν θα γράψουμε εμείς το βιβλίο που θ’ άξιζε να γραφτεί κάποτε γι’ αυτό το συναρπαστικό, μεγάλο μονοπάτι. Εμείς μόνο θα πούμε ότι επιτέλους αρχίσαμε δουλειά και φιλοδοξούμε να το σηματοδοτήσουμε και να το χαρτογραφήσουμε μια μέρα όλο!
Όπως γράψαμε στην προηγούμενη ανάρτηση (βλ. 3 Φεβρουαρίου και 4 Μαΐου), σε συνεργασία όχι μόνο με τους «Friends of Ikaria», αλλά και με το Σύλλογο Φάρου και τον Σύλλογο Αρέθουσας, έχοντας προηγουμένως ερευνήσει και επιλέξει διάφορα καλύτερα «περάσματα», οριστικοποιήσαμε τα 14 πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής και καταφέραμε να την σηματοδοτήσουμε όλη!»
«Η μορφή της διαγράφεται καθαρά στον ψηφιακό χάρτη ο οποίος, μετά την δουλειά που κάναμε, επικαιροποιήθηκε, ενώ επίσης προστέθηκαν σε διάφορα σημεία οι πάρα πολλές φωτογραφίες που τράβηξαν οι εθελοντές. Δεν είναι καλλιτεχνικές εικόνες – σε άλλους πέφτει αυτό το έργο. Είναι εικόνες, οι περισσότερες, από διάφορες φάσεις της δουλειάς, από τα πρόσωπα της παρέας που δουλέψαμε μαζί, είναι αναμνήσεις.»
«Γιατί το Μονοπάτι του Αθέρα, όπως μας το τόνισαν πολλοί εθελοντές, δεν είναι πεζοπορία, είναι εμπειρία!»
😇
«Ενδιαφέρουσες αναρτήσεις στο γκρουπ των Πεζοπόρων της Ικαρίας στο φέησμπουκ που έγιναν στη διάρκεια της δουλειάς μπορείτε να δείτε εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.»
«Οι πηγές των φωτογραφιών που περιέχονται στο χάρτη, αναγράφονται στη λεζάντα μέσα στον χάρτη. Τις νέες φωτογραφίες που προστέθηκαν, τις πήραμε κατόπιν αδείας από εδώ, εδώ κι εδώ.»
H διαδρομή χωρίζεται συμβατικά σε 5 μέρη.
2)Από τον Φάρο στο χωριό «Καταφύγι», συγκεκριμένα στη γειτονιά «Ξύλινο», ακολουθώντας ένα ωραίο, πανάρχαιο μονοπάτι.
3)Από το Καταφύγι (Ξύλινο) στο χωριό «Οξέ» όπου η διαδρομή ακολουθεί το κεντρικό ασφαλτόδρομο.
4)Από την Οξέ στο χωριό «Μαυράτο», ακολουθώντας ένα πανάρχαιο μονοπάτι που διασχίζει πυκνό δάσος, κινούμενο παράλληλα με τον κεντρικό δρόμο.
5)Από το Μαυράτο στο «Καψαλινό Κάστρο», λιθόστρωτο άλλοτε, σήμερα είναι ένα ανηφορικό ορειβατικό μονοπάτι που οδηγεί στις κορυφές του Αθέρα. Προς το παρόν η σηματοδότηση σταματάει εκεί, δηλαδή, κάτω από τους βράχους του μεσαιωνικού οχυρού.
Για όποιον δεν θέλει να επιστρέψει στο Μαυράτο, μια πολύ ενδιαφέρουσα προτεινόμενη διέξοδος είναι προς το χωριό «Αρέθουσα» στη βόρεια πλευρά του νησιού.
Προσοχή όμως στο «Κακό Καταβασίδι»!» 💀
«Το πρώτο μέρος του Μονοπατιού του Αθέρα συνιστάται για όλους τους μήνες του χρόνου, ακόμα και το κατακαλόκαιρο, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής φυσούν θαλάσσιες αύρες, αλλά δεν λείπουν και περιοχές με δέντρα που προσφέρουν αρκετή σκιά στον πεζοπόρο.»
«Σας προσκαλούμε να δοκιμάσετε αυτή τη διαδρομή και να μας πείτε τις εντυπώσεις σας!»
😀😀😀
.
.«Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας»
.
Facebook page:
«Ορειβάτες Πεζοπόροι Ικαρίας».
~*~
Πέμπτη 17 Μαίου 2018
.
Σπίτι όσο να χωρείς, τόπο όσο να θωρείς
Δημοσιεύθηκε: 15 Ιουλίου, 2017 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, Tourism, Travel, Uncategorized | Tags: Aegean, desertification, freedom, Greece, hiking, Ikaria, Αθέρας, Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, Ορεινό Καταφύγιο, εθελοντές, ικαρία, oasification, out-to-mountain-top, trail running, wild camping 10 Σχόλια
διάβασα αυτό το κείμενο που έβγαλαν επίσημα οι τρεις Σύλλογοι που ανακατεύονται σ’ αυτή τη δουλειά. Και έτσι πείστηκα. Άλλαξα γνώμη και πιστεύω ότι αυτό το άσχετο πραγματάκι, το ρημάδι, το Σπιτάκι της Μαμής, μπορεί να ξαναφτιαχτεί και λειτουργώντας πάλι, να γίνει ορμητήριο για την ανακατάληψη του Αθέρα απ’ τους ανθρώπους ενάντια στα κατσίκια και τις ανεμογγεννήτριες, υπέρ της άγριας ομορφιάς και της ελευθερίας, υπέρ της ανατριχίλας που προκαλεί η ερημιά, του φόβου στις σκιές των βράχων, της άμμου που δέρνει τα κορμιά, του ήλιου που τα ψήνει, της κρύας νύχτας που τα ενώνει και τα σφίγγει. 
Και το πρωί-πρωί, την ώρα που οι διαβόλοι του βουνού κρύβονται στις σπηλιές τους, να βγεις απ’ το σπιτάκι, να τρέξεις στην πεδιάδα, να πας να δεις το χάραμα στων απορρώγων βράχων τις αιχμές, στις κορυφές του κόσμου μας – του μικρού μας κόσμου που όμως, εφόσον το
θελήσουμε, αλλάζοντας την οπτική και τη γωνία λήψης, τον κάνουμε μεγάλο.Παρακάτω αντιγράφω περικοπές από το κείμενο που έλεγα και του κολλάω και φωτογραφίες που μερικές ήταν δικές μου. Στο τέλος προσθέτω κάποιες παρατηρήσεις για τις οποίες εγώ μόνη φέρνω την ευθύνη. Ο τίτλος του άρθρου είναι από μια παλιά Ικαριώτικη παροιμία που νομίζω ότι ορίζει σωστά τη σχέση του ανθρώπου με το χώρο.
Το Σπιτάκι της Μαμής
«Στο οροπέδιο Αμμούδια, στην κορυφογραμμή του Αθέρα, σε υψόμετρο 900 μ. περίπου πάνω από τις Ράχες, βρίσκεται το γνωστό σε όλους τους Ικαριώτες «Σπιτάκι της Μαμής». Πρόκειται για ένα μικρό πέτρινο καταφύγιο που χτίστηκε το 1958-59 σ’ αυτό το κομβικό σημείο των μονοπατιών της Ικαρίας από τη μαία Όλγα Καβαρλίγγου. Σκοπός του καταφυγίου ήταν να φιλοξενεί την ίδια, αλλά και όλους τους διαβάτες (μεταξύ αυτών, ταχυδρόμους, γιατρούς κτλ.) για να ξεκουράζονται από την πολύωρη πεζοπορία που απαιτεί η διάσχιση του ψηλού βουνού της Ικαρίας, να προστατεύονται σε περίπτωση κακοκαιρίας και, αν ήταν ανάγκη, ειδικά τον χειμώνα που η μέρα είναι μικρή, να μπορούν να περάσουν εκεί τη νύχτα με ασφάλεια.»
«Μέχρι την δεκαετία του 1980 όταν το ορεινό οδικό δίκτυο του νησιού άρχισε να αναπτύσσεται, οι μετακινήσεις στα βουνά της Ικαρίας γίνονταν κυρίως με τα πόδια ή με ζώα. Έτσι μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο σημαντικό καταφύγιο ήταν αυτό το ταπεινό, μικρό σπιτάκι, αληθινά σωτήριο για όλους τους ανθρώπους, γι’ αυτό και το όνομά του συνδέεται με πολλά περιπετειώδη περιστατικά και ιστορίες, γνωστές σε όλη την Ικαριακή κοινωνία.»
«Τον καιρό εκείνο, τόσο η μαμή, όσο και άλλοι φιλότιμοι χρήστες, φρόντιζαν το κτίσμα να βρίσκεται πάντα σε άριστη κατάσταση, εφοδιασμένο με κουζινικά, στάμνα με νερό, ξύλα για το τζάκι, κονιάκ, καφέ, ζάχαρη, ρύζι κτλ. Επιπλέον, καθώς στην περιοχή πέφτει χιόνι το χειμώνα αλλά και συχνά πυκνή ομίχλη ακόμα και το καλοκαίρι, το σπιτάκι είχε στη σκεπή του κουδουνάκια που με τον ήχο τους όταν φυσούσε, καθοδηγούσαν τους πεζοπόρους.»
«Το «Σπιτάκι της Μαμής» (ή «Ορεινό Καταφύγιο Άγιος Παντελεήμων» όπως είναι το επίσημο όνομα του) ήταν μάλλον ένα από τα πιο παλιά καταφύγια αυτού του είδους στο χώρο του Αιγαίου. Παρόλα αυτά, σήμερα, η κατάσταση του ιστορικού αυτού κτίσματος είναι θλιβερή. Το κτίριο έχει βανδαλιστεί, έχουν κλαπεί τα πορτοπαράθυρα, οι τοίχοι έχουν ρωγμές, ενώ η σκεπή έχει τρύπες και είναι έτοιμη να καταρρεύσει.»
«Εκτός από την εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα στην είσοδο, τίποτα δεν θυμίζει το παλιό καταφύγιο. Ούτε καν μπορεί να γίνει λόγος για φιλοξενία ανθρώπων εκεί. Η τελευταία του χρήση ήταν σαν αποθηκευτικός χώρος ζωοτροφών και τελευταία, αφού εξαφανίστηκε η πόρτα, καταπατήθηκε από τα κατσίκια του βουνού και έγινε κι αυτό, όπως όλα τα παλιά κτίσματα στα βουνά της Ικαρίας, πρόχειρη στάνη.»
«Η Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας σε συνεργασία με τον Ορειβατικό Πεζοπορικό Σύλλογο Ικαρίας και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Καρυδιών θεωρήσαμε καθήκον μας να διασώσουμε και να αναδείξουμε το Σπιτάκι της Μαμής όχι μόνο γιατί είναι σημαντικό στοιχείο της παράδοσης μας αλλά και σαν μνημείο αλληλεγγύης και φιλοξενίας. Θέλουμε να στέκει εκεί και να θυμίζει στις σημερινές και τις επόμενες γενιές Ικαριωτών τους δύσκολους παλιούς καιρούς, αλλά και να χρησιμεύσει ξανά σαν ορεινό καταφύγιο προς όφελος των πολλών ορειβατών και πεζοπόρων, Ελλήνων και ξένων, που επισκέπτονται το νησί μας κάθε χρόνο.»
«Έτσι, έπειτα από πολλή σκέψη και μελέτη, υποβάλαμε επίσημη και εμπεριστατωμένη αίτηση προς τον Δήμο Ικαρίας, η οποία έγινε ομόφωνα αποδεκτή από το Δημοτικό Συμβούλιο. Κατά συνέπεια, σε λίγο καιρό ξεκινάμε με δική μας εθελοντική εργασία και έξοδα το έργο της συντήρησης και ανακαίνισης του κτίσματος, καθώς και της βελτίωσης του γύρω χώρου (αυλή, βρύση, πεζούλια, στέγαστρο, παγκάκια κ.α.).»
«Παράλληλα, πάλι με δική μας εθελοντική δουλειά και έξοδα, έχουμε σκοπό να περιφράξουμε μια έκταση τουλάχιστον 8 στρεμμάτων γύρω από το κτίριο για την προστασία του χώρου από τα κατσίκια και την αναδάσωση, έστω μικρού μέρους αυτής της πολύ ταλαιπωρημένης από την υπερβόσκηση και σχεδόν ερημοποιημένης περιοχής.»
«Θεωρώντας ότι το βουνό μας, ο Αθέρας, είναι δημόσιο αγαθό, φροντίζοντας το Σπιτάκι της Μαμής θέλουμε να υπερασπιστούμε το δικαίωμα τόσο των ντόπιων, όσο και των επισκεπτών του νησιού μας να επισκέπτονται τα οροπέδια και τις βουνοκορφές του με άνεση και ασφάλεια και εφόσον θέλουν, να υπάρχει στη διάθεσή τους για να διανυκτερεύσουν ένα μικρό, αλλά αξιοπρεπές καταφύγιο.»
«Ανάμεσα στα οφέλη που θα προκύψουν από τη συγκεκριμένη δράση είναι τα εξής:
• Ανάδειξη του μοναδικού βραχώδους τοπίου του οροπεδίου «Αμμούδια» με τους εντυπωσιακούς μονόλιθους που αποτελούν ένα πολύ ιδιαίτερο γεωλογικό φαινόμενο.
• Καλλιέργεια ορειβατικής και φυσιολατρικής κουλτούρας, αισθήματος ευθύνης και διάθεσης προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.
• Αφύπνιση της τοπικής κοινωνίας σχετικά με την ερημοποίηση του ορεινού όγκου της Ικαρίας μέσω της δημιουργίας ενός περιφραγμένου, επισκέψιμου δασικού χώρου όπου θα αναπτύσσονται ντόπια είδη χλωρίδας, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι η ερημοποίηση και οι καταστροφικές συνέπειές της (πλημμύρες, κατολισθήσεις, φτωχοποίηση του εδάφους, κτλ.) δεν είναι ένα φυσικό και αναπόφευκτο γεγονός, αλλά κάτι που, έτσι όπως ξεκίνησε κάποτε, έτσι υπάρχει και τρόπος να σταματήσει.»
«Περισσότερο απ’ όλα όμως εκείνο που θέλουμε να κάνουμε είναι να δείξουμε με ένα δικό μας έργο -έστω μικρό- τη μεγάλη αγάπη που έχουμε για το βουνό μας, την άγρια ομορφιά του και την ελευθερία του.»
Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας
Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας
Πολιτιστικός Σύλλογος Καρυδιών
.
Αυτά έγραψαν οι άνθρωποι και με έπεισαν. Με έπεισαν ότι το εννοούν και θα το κάνουν.
Κι εγώ (to agrimi) είπα μέσα μου ότι καλό αυτό αλλά χρειάζονται λεφτά. Και μόλις το ‘μαθα, πήγα να δώσω όσα είχα εκείνη τη στιγμή, αλλά ο άνθρωπος που πήγα να τα δώσω, δεν τα δέχτηκε. Έχω κάνει πολλά, είπε. Αλλά επειδή εμένα δεν μου αρέσει να μου λένε όχι, αντί για λεφτά έστησα αυτό το άρθρο υποστήριξης στο μπλογκ μου. Κι από πάνω δίνω τα e-mail που ξέρω, της ΚΠΡΙ που είναι kinisi.politon.ikaria@gmail.com και του ΟΠΣΙκαρίας που είναι opsikarias2008@gmail.com, αν θέλετε κι εσείς να τους υποστηρίξετε στο έργο τους ηθικά ή υλικά, γιατί δεν είναι πλούσιοι, πολιτικοί παράγοντες και τοπικοί αρχόντοι, αλλά απλοί άνθρωποι εργαζόμενοι που αγαπούν και πονούν τον τόπο τους κι είναι πάντα έτοιμοι να εργαστούν ομαδικά, εθελοντικά και αφιλοκερδώς για ό,τι πιστεύουν ότι είναι το καλό του.
Έτσι κάνω κι εγώ. 🙂
Σάββατο, 15 Ιουλίου 2015
Next post: «Ήταν ένας Αύγουστος με πολλά λινκς»
Previous post: «Τα μύρα μας»
Said to be made by God
Δημοσιεύθηκε: 30 Νοεμβρίου, 2015 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, Travel, trekking, Uncategorized | Tags: Aegean, direct approach, for nature in nature, hiking trails, Ikaria, φαράγγι, Ικαρία, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, εθελοντές, ικαρία, μονοπάτια, ξεθέωμα, Myrsonas, natural monolithic bridge, November, OPS Ikarias, photography, ravine, rocks, why-ikaria 11 Σχόλια~
Είμουν στη θάλασσα σχεδόν όλο το μήνα (τρέλλα, δυστυχία, μεγαλείο).
Δεν θέλω να τη βλέπω πια. Θέλω να βλέπω μόνο προς το βουνό.
Τέτοια τοπία, για παράδειγμα, της στεριάς. Να, για παράδειγμα,
ο «Θεόκτιστος Γιόφυρας», σ’ ένα φαράγγι της Ικαρίας που αγαπώ.
Εκεί που τα παιδιά πήγαν κι άνοιξαν πάλι το μονοπάτι.
Όχι μόνο δεν κυνηγάμε το χρήμα, αλλά όταν είναι για
καλό σκοπό -σκοπό που μας εμπνέει- ξοδεύουμε
αβέρτα και τα λίγα που έχουμε.
❤
~
~
❤
Για λόγους τιμής
Δημοσιεύθηκε: 28 Μαΐου, 2011 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, Uncategorized | Tags: action shots, adventure, Aegean, Chalares, disaster, flood, for nature in nature, goats, Greece, Ikaria, Ikarians, πλημμύρα, φαράγγι, Νας, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, Χάλαρη, εθελοντές, ιδρώτας, ικαρία, ξεθέωμα, mountain-gorge, natural pools, OPS Ikarias, springclean, volunteers 8 Σχόλιαpress for English
Μια Ιστορία Αγάπης
Μία Ταινία Περιπέτειας
Μια Πρωτοβουλία Εθελοντών
«…και το ποτάμι, άντε ρούσα παπαδιά, και το ποτάμι ήταν θολό,
και το ποτάμι ήταν θολό, θολό κατεβασμένο,
σέρνει λιθά-, άντε ρούσα παπαδιά, σέρνει λιθάρια ριζιμιά,
σέρνει λιθάρια ριζιμιά, δέντρα ξεριζωμένα,
σέρνει και μια, άντε ρούσα παπαδιά, σέρνει και μια γλυκομηλιά,
σέρνει και μια γλυκομηλιά…
λάστιχα φορτωμένη!»(δημοτικό τραγούδι)
Στις 18 Οκτωβρίου 2010 καταρρακτώδεις βροχοπτώσεις κτύπησαν την δυτική Ικαρία προκαλώντας μια άνευ προηγουμένου αιφνίδια πλημμύρα η οποία κατέστρεψε -μεταξύ άλλων- τη βλάστηση και ισοπέδωσε τις πλαγιές και την κοίτη του πολύ όμορφου φαραγγιού του ποταμού Χάλαρη, εκείνου που συνήθως οι επισκέπτες ονομάζουν «ποτάμι του Να». Εκτός από αυτό, αν όχι το χειρότερο, τουλάχιστον το ασχημότερο αποτέλεσμα ήταν ότι η πλημμύρα παρέσυρε και κομμάτιασε χιλιάδες μέτρα πλαστικών σωλήνων που ήταν απλωμένα κατά μήκος του ποταμού και χρησιμοποιούνταν για άντληση και άρδευση και τα σώριασε ανακατεμένα σε διάφορα σημεία του φαραγγιού μαζί με ξεριζωμένα δέντρα και βράχια. Έτσι, την επόμενη άνοιξη μια ομάδα από εθελοντές απαντώντας στο κάλεσμα του Ορειβατικού Πεζοπορικού Συλλόγου Ικαρίας (ΟΠΣ Ικαρίας) αναλάβαμε να απαλλάξουμε το πληγωμένο φαράγγι από όλα αυτά τα σκουπίδια και να αφήσουμε τη φύση να φτιάξει τα πράγματα όπως εκείνη ξέρει καλύτερα. Το παρακάτω κείμενο είναι το χρονικό εκείνης της τεράστιας εθελοντικής δουλειάς. Γραφόταν σαν ημερολόγιο κάθε μέρα μετά τη δουλειά μέσα σε μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και κούραση, γι’ αυτό μερικές φορές ίσως δεν διαβάζεται εύκολα.. Ωστόσο ελπίζω ότι οι φωτογραφίες θα βοηθήσουν.
Ημέρα 1: Αρχές Δεκέμβρη, τρεις από το Δ.Σ. Του Ορειβατικού Συλλόγου Ικαρίας και άλλοι δυο φίλοι πάμε στη Χάλαρη να δούμε τον χαλασμό μετά την τρομερή κατεβασιά του Οκτώβρη. ΣΟΚ!. Καινούριο άγνωστο τοπίο. Χωρίς πλατάνια, σπηλιές, καταρράκτες, λίμνες. Γυμνό ίσιο ποτάμι, μεγάλο, πλατύ και με πολύ νερό. Και πολύ φως. Ανελέητο, άπλετο φως, χωρίς πουθενά μια σκιά. Στο φως αυτό φαίνονται παντού γύρω λάστιχα κομμάτια –χιλιάδες μέτρα μαύροι πλαστικοί σωλήνες υδροληψίας που παρέσυρε και διάλυσε ο ποταμός. Λάστιχα που δεν έπρεπε να ήταν εκεί, κι όμως ήταν, που γίναν κομμάτια, περιουσίες ολόκληρες στράφι, σκουπίδια. Κανείς δεν φανταζόταν πως ήταν τόσα πολλά. Σκεφτόμαστε: δεν μπορούμε να ξαναφτιάξουμε το παλιό ποτάμι, δεν μπορούμε να εξαλείψουμε τις αιτίες που προκάλεσαν τον χαμό. Μπορούμε όμως να βγάλουμε τα λάστιχα. “Μα δεν είναι δουλειά μας”, “Μα θα είναι δύσκολο”, “Μα τι θα τα κάνουμε;”, “Μα θα λένε πως τα χρειάζονται. Θα βρούμε τον μπελά μας…”. Όμως μας έχει πιάσει κάτι σαν νευρικό. Κάτι να κάνουμε. Να κάνουμε αυτό. Έστω συμβολικά. Να μαζέψουμε τα σκουπίδια.
Για να μας περάσει ο πόνος.
Για λόγους τιμής.
στο φέησμπουκ 😉 😛
Στο εξής ονομαζόμαστε “πρωτοβουλία εθελοντών”. Στήνουμε κείμενο, μαζεύουμε υπογραφές, κάνουμε αίτηση προς τον Δήμο Ικαρίας, κίνηση ελαφρώς παράλογη (“σας παρακαλούμε να μας αφήσετε να μαζέψουμε τα σκουπίδια”). Όμως απαραίτητη. Υπευθυνότητα, ενημέρωση, αξιοπιστία, λόγοι τιμής. Δίνεται η άδεια από τον Δήμο, μας υποστηρίζει και μία “επιτροπή κατοίκων του Να”, πάμε για ημερομηνίες και τελικά βγαίνει… Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ!
στο φέησμπουκ 😉 😛
Ημέρα 2: Μεγάλη Πέμπτη. Ο Κ. περιμένει πολλούς εθελοντές. Έχει πάρει τοις μετρητοίς τη βαβούρα στο ίντερνετ. Ο Α. ανησυχεί για τον καιρό, για τα φουσκωμένα νερά, για το μονοπάτι που έχει καταστραφεί. Ο Γ. λείπει στην Αθήνα. Ο Λ. εμφανίζεται χαμογελαστός με τον σκύλο του, την Κ. -μασκότ κάθε επικίνδυνης αποστολής- που χαμογελάει κι αυτή. Νωρίς στο ραντεβού στο γεφύρι είναι ένα αυτοκίνητο, νομίζουμε πως είναι εθελοντές. Όχι, ήταν κάποιοι ξενύχτηδες που ξέμειναν. Γνωρίζουμε τον Δ. που μέχρι τότε τον ξέραμε μόνο απ’ το ίντερνετ. Πορτοκαλί φόρμα που γράφει “Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρεία”. Γνωρίζουμε την Κ. Δεν την ξέραμε, ξέραμε όμως τον σκύλο της, τη Β. Η Κ. φοράει μακρύ αδιάβροχο με κουκούλα, γαλότσες μέχρι το γόνατο. Καιρός βροχερός με βοριά, το ποτάμι βουίζει. Ο Γ. είναι στο εστιατόριο του Κ. στο Να και φτιάχνει σάντουιτς. Η Ε. έχει στείλει 150 ευρώ, αλλά η ίδια δεν ήρθε. Μας λείπουν άτομα. Ήμαστε απελπιστικά λίγοι. Αμηχανία. Ο Α. η Κ. ο Λ. ο Δ. αρχίζουμε να να μαζεύουμε λάστιχα. Μπαμ, σκάει ο “ξένος παράγων” (“Kalimera!”) -ο S. η J. κι η μικρή R. εξ Αγγλίας. Αδιάβροχα, δερμάτινες μπότες, πλεχτά μάλλινα, σκουφιά.
Ωστόσο εξακολουθούμε να ήμαστε πολύ λίγοι. Ο Α. εξαντλημένος (“Τι κάνουμε εδώ;”). Η μικρή R. ρωτάει τη μαμά της που παλεύει με τα λάστιχα, “Mummy, what do normal people do in their holidays?” Γελάμε. Περνάει η Δ. Διαβάζει για πανελλήνιες κι έχει βγει βόλτα. “Πάρε κλαδευτήρι, πήγαινε μέσα!” Κοιτάμε το ποτάμι, το κομμάτι που καθαρίσαμε. Είναι ένα ποτάμι χωρίς λάστιχα. Ένα ποτάμι που δεν είχαμε ξαναδεί έτσι ακόμα κι όταν ήταν “στα καλά του”. ΟΚ λοιπόν. Κάνουμε μια καλή δουλειά!
Μετά από ώρες για φαγητό στου Κ. γίνεται και μια καλή κουβέντα.
Τέλος Ημέρας 2.
στο φέησμπουκ 😉 😛
Ημέρα 3: Μεγάλη Παρασκευή. Η πιο μεγάλη μέρα του πολέμου. Μια υπερπαραγωγή. Τα χαϊλάιτς : ◙ Εμφανίζονται δύο εθελοντές από την Αθήνα! ◙ Χάνουμε τον μάγειρα! ◙ Βρήκαμε νεαρό Αμερικανό Ικαριακής καταγωγής, που είχε κάνει στους Navy Seals και που αυτός και η κοπέλα του σκίστηκαν στη δουλειά! ◙ Εμφανίστηκε η Β., καθυστερημένη, μεσημεριάτικο, επικεφαλής ωστόσο, 3μελούς διμοιρίας ανδρών οι οποίοι ανδραγάθησαν. ◙ Ακόμα πιο καθυστερημένα εμφανίστηκε η Η. (σταλμένη απ’ τη Μ.) η οποία ωστόσο βοήθησε απίστευτα (τιμώντας τα όπλα της Μεσαριάς) στην πιο δύσκολη ώρα της ημέρας στο πιο δύσκολο σημείο του ποταμού. ◙ Ο εθελοντής Γ. (τιμώντας τα όπλα των Ραχών) σήκωνε δυο-δυο τα βαριά δεμάτια με τα κομμένα λάστιχα. ◙ Ο Α. ο Δ. κι ο Κ. που δεματιάζαμε τα λάστιχα με σύρμα, βγάλαμε κάλους στα χέρια. ◙ ο γέρο Β. από τις Κάτω Ράχες που “βόλευε” κι αυτός λάστιχα, κάποια στιγμή έβαλε φωνές από ψηλά, ζητώντας μας κάτι, και τρόμαξε τους Άγγλους που έφυγαν λέγοντας “I think we have a political issue in there…”. ◙ Φεύγοντας όμως στο δρόμο πέτυχαν και φωτογράφισαν ένα σπάνιο φρύνο! ◙ Εκτός από λάστιχα, τα μόνα άλλα σκουπίδια που βρήκαμε στη Χάλαρη ήταν μια ρόδα αυτοκινήτου, ένα πασσαλάκι αντίσκηνου και ένα… σουτιέν!
Μετά από ώρες για φαγητό στου Κ. γίνεται πάλι μια καλή κουβέντα.
Τέλος Ημέρας 3.
στο φέησμπουκ 😉 😛
Ημέρα 4: Τετάρτη της Λαμπρής. Άχαρο βαρύ κουβάλημα. Παλιόκαιρος. Ήμαστε ελάχιστοι. Η Κ. είναι ήδη στο πεδίο, ατάραχη στη βροχή, ανεβάζει δεμάτια από τη μεγάλη Αγγελολιβάδα. Την αγαπά. Θέλει την περιοχή καθαρή. Φιλοτιμούμαστε και πιάνουμε δουλειά. Η Κ. πετάει δεμάτια από τη μια όχθη στην άλλη του φουρτουνιασμένου ποταμού στον νεαρό Κ που φρικάρει, παρόλα αυτά ανταποκρίνεται. Όμως ο πρωτόφερτος Χ., βλέποντας τι κάνουμε, γίνεται καπνός. Δεν τον ξαναείδαμε. Η φωτ. μηχανή του Α. φρικάρει κι αυτή και μπλοκάρει.
Μετά από ώρες για καφέ στου Κ. γίνεται και μια καλή κουβέντα. Τέλος Ημέρας 4.
στο φέησμπουκ 😉 😛
Ημέρα 5: Κυριακή του Θωμά. Είμαστε… κανένας! Περνάει ο Γ. απ’ του Κ., βρίσκει την Α., έρχεται κι ο (άλλος) Γ., πίνουν καφέ, βρίσκουν δύο τουρίστες, οι οποίοι βρίσκουν άλλους δυο, πάνε για κουβάλημα, μυστήρια των μυστηρίων, δύναμη του τυχαίου…
βγάζουν τη δουλειά!!! 🙂
ΤΕΛΟΣ
Παράκληση: Λίγα δεμάτια έμειναν ακόμα στο κάτω μέρος του ποταμού. Κάπως “θα κάτσει” και θα βγουν κι αυτά. Αυτή τη στιγμή το ποτάμι είναι (σχεδόν) καθαρό από κομμένα λάστιχα και άλλα σκουπίδια μέχρι την παραλία του Να. Όσα λάστιχα παραμένουν στον ποταμό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ αλλά λειτουργικές γραμμές άρδευσης. Πρέπει να παραμείνουν άθικτες γιατί, μολονότι παράνομες, καλύπτουν σοβαρές ανάγκες του μικρού τουριστικού οικισμού του Να και των γεωργικών εργασιών στις Κάτω Ράχες. Η δουλειά που κάναμε δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι δίνει σε κανέναν το δικαίωμα, περνώντας ή μένοντας στην περιοχή, να κόβει και να βγάζει λάστιχα από το ποτάμι με τη δικαιολογία ότι “είναι σκουπίδια” ή ότι “είναι παράνομα”. Ήδη η σύνδεση της περιοχής με το Δημοτικό δίκτυο άρδευσης/ύδρευσης βρίσκεται σε καλό δρόμο και θέλουμε να πιστεύουμε ότι η πρωτοβουλία μας βοήθησε στην ανάδειξη του προβλήματος και την αναζήτηση μιας μόνιμης και νόμιμης λύσης. Παρακαλούμε λοιπόν να γίνουν σεβαστές οι υπάρχουσες γραμμές. Ό,τι κόψαμε, κόψαμε. Και ό,τι βγάλαμε, βγάλαμε. Η δουλειά τελείωσε. Αν κάποιοι θέλουν να βοηθήσουν τη φύση του ποταμού να αναγεννηθεί γρηγορότερα, συνιστούμε να φέρουν και να φυτέψουν πικροδάφνες, ντόπια ποταμίσια φυτά που βρίσκονται παντού, φυτεύονται εύκολα οποιαδήποτε εποχή και δεν τρώγονται από τα κατσίκια. Ευχαριστούμε.
Για την Πρωτοβουλία Εθελοντών
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ:
.
Εθελοντική εργασία στην Ικαρία
Δημοσιεύθηκε: 8 Μαρτίου, 2008 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, scouting, sport, trekking, wildlife | Tags: Aegean, angel's-pool, direct approach, Greece, Ikaria, Ικαρία, Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, Ρυάκας, Σελίνι, αγριότοπος, εθελοντές, λαγουδότοπος, μονοπάτια, my world, post traditional, ryakas, Selini, volunteers, waterfall, wilderness 5 Σχόλια
Αναγνώστες,
ήθελα να σας δείξω ένα παράδειγμα οργασμού εθελοντικής εργασίας (multi-project) στην Ικαρία. Εκτός από τον καθαρισμό και την εκβάθυνση της ορεινής λίμνης «Σελίνι» και την ασφάλιση του μονοπατιού που πηγαίνει εκεί από την «Εριφή», το multiproject περιλάμβανε και την επισκευή του αρχαίου μονοπατιού «Βρακάδες – Λαγκάδα». Αυτά έγιναν την επόμενη χρονιά μετά την επική κατασκευή πάλι από εθελοντές της διάσημης τεχνητής λίμνης στο «Φαράγγι της Χάλαρης». Κι εγώ (to agrimi) που βοήθησα ως scout αλλά και με ιδέες, υποστηρίζω και επικροτώ τα παιδιά της Κίνησης Πολιτών Ραχών Ικαρίας που χωρίς καμία βοήθεια από Δήμο, Περιφέρεια, Κυβέρνηση, μπόρεσε να τα κάνει όλα αυτά!
Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα τα θυμόμαστε πάντα!
-
Ανασκόπηση:.
Στη νότια πλευρά της κορυφογραμμής του Αθέρα σε υψόμετρο 900 μέτρων περίπου πάνω από τη περιοχή του Μαγγανίτη σχηματίζεται ο μεγαλύτερος και ψηλότερος καταρράκτης της Ικαρίας, ο καταρράκτης του χείμαρρου Ρυάκα, ύψους 60 μέτρων περίπου, που από μια παραξενιά της μορφολογίας του εδάφους μοιάζει σαν να πέφτει από μια κορυφή της οροσειράς!.
..Το σχετικό εθελοντικό πρόγραμμα της Κίνησης Πολιτών Ραχών Ικαρίας σε συνεργασία την SCI Hellas είχε σκοπό την ανάδειξη αυτού του μοναδικού φυσικού αξιοθέατου α) επισκευάζοντας και ασφαλίζοντας το μονοπάτι που οδηγεί στον καταρράκτη από το οροπέδιο Εριφή, β) καθαρίζοντας από τα φερτά υλικά (πέτρες, άμμος) το βυθό (*) της όμορφης λίμνης ‘Σελίνι’ που βρίσκεται στη μέση του καταρράκτη, με σκοπό να ξαναγίνει πλατιά και βαθιά όπως ήταν τα παλιά χρόνια..Προσοχή:Όσους
από σας ήδη ονειρεύεστε «wild swimming», σας ενημερώνω ότι οι καταρράκτες και η λίμνη δεν έχουν νερό από τον Ιούλιο μέχρι τον Οκτώβρη! 😦
...
...…Ryaka – Selini
On the south side of the ridge of Mt. Atheras at an altitude of approximately 900 metres over the coastal area of Manganitis runs the largest and highest waterfall of Ikaria, the waterfall of the mountain torrent ‘Ryakas’, with an about 60 metres high shoot which by some whim of nature looks as if it dropped from the top of the mountain!
2008’s volunteer work project of the Citizens’ Movement of Rahes Ikaria in cooperation with SCI Hellas aimed to highlight this unique natural sight a) by repairing and securing the path that leads from the plateau Erifi to the waterfall, b) clearing off fallen stones and sand from the bottom (*) of the beautiful lake ‘Selini’ located in the middle of the waterfall, so it becomes as broad and deep as it was in the past..Atte
ntion:Those of you who already dream about wild swimming, I am letting you know that there is no or very little water in the falls and the lake between July and October! 😦...
It was a crazy multi-project but it it worked. Most of them young students, still the volunteers achieved what only experienced mountain climbers may have done. Everything actually went so well, that there was time to repair another old beautiful path as well. We wish to see all these beautiful people again!.
.Look at the set photos starting from the very beginning to the very end!
And this Slideshow with more photos 🙂
Saturday March 8, 2008 – 02:08pm (EET)
Next post: Αγκαθότοποι στο Περδίκι
Previous post: Λαγουδότοπος πριν και μετά που χιόνισε
.
Φτιάχνοντας μια Λίμνη στο Φαράγγι (1)
Δημοσιεύθηκε: 25 Ιουλίου, 2007 Filed under: aegean, Greece, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, Personal, photography, scouting, wildlife | Tags: Aegean, angel's-pool, Chalares, dam, direct approach, for nature in nature, Greece, Ikaria, χαρά, Για τη Φύση Μέσα στη Φύση, Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας, Χάλαρη, αγαλλίαση, αγγελολιβάδα, εθελοντές, ιδρώτας, ικαρία, μονοπάτια, mountain-gorge, nature, no technical problem, otter's pool, photography, project-otter, volunteers, zen 2 Σχόλια
The Making Of (της Λίμνης)
.
Το πρώτο είναι να έχεις έναν καλό τύπο για αρχηγό.
Το δεύτερο είναι να κατέβεις στο φαράγγι.
Το τρίτο είναι να διαλέξεις μια καλή (υπάρχουσα) λίμνη.
Το μέρος πρέπει να είναι ωραίο για ένα λόγο παραπάνω: για να εμπνέει τους δουλευτές. Ως γνωστόν, ο σωστός χώρος και οι καλές συνθήκες εργασίας ανεβάζουν την παραγωγικότητα. Πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει μισθός κι οι δουλευτές δουλεύουν τζάμπα (εθελοντές), ο χώρος πρέπει να είναι και γαμώ.
Το τέταρτο είναι να μην κολλήσετε στα «τεχνικά προβλήματα». Όταν υπάρχουν χέρια κι άνθρωποι, ΤΕΧΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!
Το πέμπτο είναι να βάλετε ξερούς κορμούς εγκάρσια στο ρεύμα.
Το έκτο είναι να βάλετε πέτρες και βράχια ανάμεσα στους κορμούς
Το έβδομο είναι να μαζεύετε από το βυθό άμμο και βότσαλα για να μπουν μετά ανάμεσα στους βράχους και τους κορμούς σαν «γέμιση».
Το όγδοο είναι… να έχετε τη βοήθεια των ξωτικών που θα σας φέρουν μερικές μαγικές «πέτρες-κλειδιά»
Να κι εγώ (to agrimi) εδώ από κάτω, ενώ περιμένω
να ανέβουν καινούριες φωτογραφίες στο Φλικρ.
UPDATE:
.
Wednesday July 25, 2007 – 11:49pm (EEST)
Next Post: Το καλύτερο μπεγλέρι είναι…
Previous Post: Φτιάχνοντας ένα Μονοπάτι στο Βουνό
.
Comments
(8 total)
Κρύψου καλά.
Σε φιλώ
Ε.
@guadalkivir: Σ’ ευχαριστώ! Με μια φράση συνοψισες ένα μεγάλο κομάτι του περιεχομένου αυτού εδώ του μπλογκ.
Tέλειο! Not bad at all for a Doorgirl 🙂
Μπράβο για το πρώτο. Για το τρίτο να εξηγήσεις asap το λόγο που φτάξαμε μια τεχνητή λίμνη. Μεγάλο ~τεράστιο~ ΜΠΡΑΒΟ για το τέταρτο. Και βέβαια όλα τα λεφτά είναι στο όγδοο. Πραγματικά τον αγάπησα τον Φοίβο. Και πραγματικά «η άλλη διάσταση» είναι πολύ σημαντική για τέτοια έργα.
Αχ, τρέχω τώρα να φορτώσω φωτογραφίες στο Φλικρ.
Πολύ καλή δουλειά! Αν θέλετε βοήθεια πάντως εγώ είμαι διαθέσιμη να ψάχνω να βρω τα ξωτικά. Τρία καλοκαίρια έζησα τις πιο πολλές ώρες κι εγώ κι η παρέα μου όλοι μαζί γυμνοί σε κείνο κει το μέρος. 😳
.
@ elmamelenia : Σε ξέρω, σ’ έχω δει και έχεις ειδικότητα. Είσαι πανέμορφη. Τα ξωτικά σε θέλουν.
Πριν από μερικές μέρες που έμεινα στο ποτάμι γνώρισα τον Φοίβο. Απίστευτο παιδί με ακόρεστη δίψα για τα πάντα! Ελπίζω αν καταφέρω και ξανακατέβω Ικαρία φέτος να τον βρώ πάλι..
.
.
Φτιάχνοντας ένα Μονοπάτι στο Βουνό
Δημοσιεύθηκε: 25 Ιουλίου, 2007 Filed under: aegean, Greece, hiking, Ikaria, Ικαρία, ικαρία, lifestyle, trekking, Uncategorized | Tags: Aegean, boys, for nature in nature, girls, Greece, hiking trails, Ikaria, πεζοπορία, χάρτης, χαρά, Για τη Φύση Μέσα στη Φύση, Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, εθελοντές, ιδρώτας, ικαρία, καλοκαίρι, μονοπάτια, Karkinagri, map, volunteers, work out 2 Σχόλια-
.
.
Για τη Φύση Μέσα στη Φύση
Μια πετυχημένη αποστολή εθελοντών
στην Ικαρία
Η Ντορότα και ο Ζέχερυν από την Πολωνία, η Ντήνα από την Ιρλανδία, η Ντοόυν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Πιέτρο από την Ιταλία, ο Πέδρο από την Ισπανία, η Νατάλια από τη Τσεχία, ο Φοίβος κι εγώ (to agrimi) από την Ελλάδα, και ο Δημήτρης ο ομαδάρχης, μόνιμο μέλος της SCI Hellas, βρεθήκαμε στην Ικαρία από τις 10 έως τις 24 Ιουλίου μετά από πρόσκληση της Κίνησης Πολιτών Ραχών Ικαρίας για να βοηθήσουμε να γίνουν δύο έργα περιβαλλοντικού χαρακτήρα. Μολονότι το χρονικό διάστημα της παραμονής μας ήταν σύντομο αλλά και οι ώρες εργασίας ήταν λίγες λόγω ζέστης, καταφέραμε μαζί με τα μέλη της Κίνησης και άλλους φίλους να ολοκληρώσουμε και τα δύο έργα δουλεύοντας με ομαδικό πνεύμα, πάθος, κέφι και επιμονή.
.
Το πρώτο έργο ήταν καθαρισμός και επισκευή του παραδοσιακού λιθόστρωτου μονοπατιού μήκους περίπου 4 χιλιομέτρων που ξεκινά απότο παραλιακό χωριό Καρκινάγρι και καταλήγει στο μικρό μοναστηράκι στο βουνό, τον Άγιο Ισίδωρο.
Ήταν μια μονότονη δουλειά μέσα σε ένα δραματικό τοπίο κάτω από τη σκιά της βουνοκορφής «Μέλισσα», με συντροφιά τα βράχια, τα σύννεφα και το πέλαγος. Μόνο οι «κούκοι» που υψώνουν οι ορειβάτες φανερώνουν ότι στις μέρες μας κάποιοι αγαπούν αυτή τη παλιά διαδρομή. Δεν μπορούν να συντηρήσουν το μονοπάτι, όμως φροντίζουν τουλάχιστον να στήνουν τα πετραδάκια τους όσο γίνεται πιο καλλιτεχνικά. Είναι σαν να λένε στον διαβάτη «Γειά σου. Καλά πας. Από εδώ πέρασα κι εγώ. Καλό δρόμο»
.
.
«Τσαπ-τσαπ» η τσάπα, «τσουκ-τσουκ» το κλαδευτήρι, «χρατς-χρατς» η τσουγκράνα, μελαχρινά χέρια, ξανθά χέρια, κόκκινα χέρια, πολλές λαλιές, σπασμένα Αγγλικά, μεγάλα διαλείμματα και ψιλή κουβέντα, τέλος πάντων το μονοπάτι αυτό ξανάγινε. Για ποιόν; Για τι; Για ποιόν σκοπό; Μήπως για τα δωμάτια και τις ταβέρνες στο Καρκινάγρι; Μήπως για τον αθλητισμό και την υγεία –ότι πρέπει σώνει και καλά να περπατάμε; Μήπως γιατί είναι το μονοπάτι ένα μνημείο αρχιτεκτονικής που πρέπει να συντηρηθεί; Πρέπει… Πρέπει… Πρέπει… Ουφ πια.
Θα σας πω εγώ (το αγρίμι) τον λόγο.
Γιατί είναι ωραία.
.
..
Το τοπίο, το βουνό, οι πρίνοι, τα τζιτζίκια, το μυστήριο, η θάλασσα που λάμπει, ο ιδρώτας στο στέρνο, το μούδιασμα από την κούραση στα γόνατα και στα νεφρά, οι κουβέντες που κάνεις με τους διπλανούς σου που, δεν ξέρω πως, τέτοιες κουβέντες γίνονται μόνο πάνω στη δουλειά, η αίσθηση του σκοπού και η γνώση ότι δεν θα εκμεταλλευτεί το αποτέλεσμα κάποιος μαλάκας. Εγγύηση μια πινακίδα που μοιάζει βγαλμένη από καρτούν.
.
Επίσης και η τρέλα μας. Να μη πάει χαμένο το αίμα που βράζει. Για να ξαπλώσουμε μετά ικανοποιημένοι στη παραλία και να κοιτάμε τους κοινούς τουρίστες «αφ’ υψηλού».
.
Χα χα χα!.. Είναι ωραία.
Σας αφήνω τώρα. Ξανά πάλι σήμερα είμαι κουρασμένη. Ξανά πάλι όλη μέρα σήμερα παλεύαμε εγώ και ο Θωμάς με τα υδραυλικά της Περαμεριάς και γενικώς της Ικαρίας.
Comments
(1 total)
Nana to agrimi's blog 
Our backs tell stories no books have the spine to carry - rupi kaur https://www.instagram.com/p/C0RdZ-PNet_/?taken-by=schwickertt/