Ξεκινάμε από το οροπέδιο “Αμμούδια” πάνω από τις Ράχες. Εκεί κάπου (π.χ. στο “Σπιτάκι της Μαμής”) αφήνουμε το αυτοκίνητο (*) και ακολουθούμε το σημαδεμένο μονοπάτι με νότια κατεύθυνση, προς Μαγγανίτη όπου θα φτάσουμε μετά από 3,5 ώρες περίπου. Θα είναι μεσημέρι, οπότε, αν είναι μέρα που έχει καραβάκι για Καρκινάγρι (έχουμε ρωτήσει προηγουμένως το Λιμεναρχείο Αγίου Κηρύκου), κατεβαίνουμε στο λιμανάκι, κάνουμε μια βουτιά στη θάλασσα και επιβιβαζόμαστε. Αν όχι, περνάμε τη μέρα στις ακτές του Μαγγανίτη (μεταξύ Σεϋχελλών και Δάσους), διανυκτερεύουμε και παίρνουμε το καραβάκι για το Καρκινάγρι την επόμενη μέρα.

Φτασμένοι στο Καρκινάγρι, δεν τρώμε βαριά. Η απογευματινή βόλτα στο μονοπάτι για τη Μαύρη είναι must. Ξεκινώντας από τις “Αλυκές”, το παλιό “Μονοπάτι των Φαροφυλάκων” ελίσσεται παραλιακά, όμως δεν φτάνει όπως άλλοτε μέχρι το super highlight της Ικαρίας – το Φάρο του Κάβο Πάπα. Δυστυχώς μετά τη Μαύρη τα περάσματα είναι κλεισμένα με σύρματα.

Η νύχτα θα περάσει στο Καρκινάγρι. Την άλλη μέρα προβλέπεται ανάβαση στον Άγιο Ισίδωρο. Το μονοπάτι αρχίζει λίγο πιο πέρα από τον Άγιο Νικόλαο, στον δρόμο για Τραπάλου. Είναι ένα τσιμεντένιο δρομάκι που ανεβαίνει αριστερά. Προσοχή: Ξεκίνημα πρωί και όχι το μεσημέρι, γιατί η ανηφορική διαδρομή έχει δυτικό προσανατολισμό και ψήνεται στον απογευματινό ήλιο.

Άγιος Ισίδωρος. Φιλόξενο καταφύγιο κάτω από τις κορυφές της Προβατοκεφάλας και της Μέλισσας, όπου αν θέλουμε, μπορούμε να διανυκτερεύσουμε. Ωστόσο, όσοι “τα έχουν βαρεθεί όλα αυτά” μπορούν να πάρουν τον αμαξιτό για τις Ράχες. Εμάς, μας περιμένει η (μερική) διάσχιση της κορυφογραμμής. Το σηματοδοτημένο μονοπάτι ξεκινά έξω από την πόρτα του μοναστηριού και ανεβαίνει σχετικά ομαλά μέχρι τα 1000 μέτρα, διασχίζοντας βραχώδη οροπέδια. Αν έχει σύννεφα κι ομίχλη χρειάζεται προσοχή γιατί προς το νότιο μέρος ανοίγονται βάραθρα. Βαδίζοντας, προσπαθούμε να εντοπίσουμε τις δύο βουνοκορφές. Καθώς οι βορινές πλαγιές τους είναι σχεδόν επίπεδες, τις αναγνωρίζουμε μόνο από τα γνωστά κολονάκια της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού.

Βρισκόμαστε στο “μονοπάτι της οροσειράς” που απλώνεται από άκρη σε άκρη της Ικαρίας (οι ορειβάτες το ονομάζουν Transikarian trail ή Ridge walk) και κατευθυνόμαστε σταθερά ανατολικά μέσα από μια “πετραία έρημο” προς το μεγάλο οροπέδιο “Εριφή” όπου υπάρχει ακόμα βλάστηση (συστάδες πρίνων και κράταιγων). Το μονοπάτι γίνεται χωματόδρομος ο οποίος σε λίγο διασχίζει μια μεγάλη πετρόχτιστη μάντρα. Στο σημείο εκείνο υπάρχει πινακίδα “Προς Σελίνι – Ρυάκα”. Αν υπάρχουν δυνάμεις, αξίζει μια βόλτα μιάμιση ώρας περίπου (πήγαινε-έλα). Αν δεν είναι προχωρημένο καλοκαίρι, ο ψηλός καταρράκτης και η λίμνη μπορεί να έχουν ακόμα νερό.

Από την Εριφή για τα Αμμούδια άλλοι ακολουθούν το δρόμο (“ποδηλατόδρομος…”) και άλλοι τις γιδόστρατες μέσα από ρεικότοπους στο χείλος των γκρεμών. Τέλος διαδρομής. Καλή μας τύχη!

(*) Εννοείται ότι μπορεί κανείς να ανέβει στα Αμμούδια με τα πόδια από τον Χριστό Ραχών, ακολουθώντας τη σήμανση και με οδηγό το χάρτη “Γύρος των Ραχών με τα Πόδια” (εκδ. 2005). Ωστόσο, καλύτερα να πάει κάνεις εκεί πάνω με αυτοκίνητο ή μηχανή για οικονομία χρόνου, ειδικά αν πρέπει να προλάβει το καραβάκι για Καρκινάγρι το μεσημέρι.