press for English

Μια Ιστορία Αγάπης
Μία Ταινία Περιπέτειας
Μια Πρωτοβουλία Εθελοντών

«…και το ποτάμι, άντε ρούσα παπαδιά, και το ποτάμι ήταν θολό,
και το ποτάμι ήταν θολό, θολό κατεβασμένο,
σέρνει λιθά-, άντε ρούσα παπαδιά, σέρνει λιθάρια ριζιμιά,
σέρνει λιθάρια ριζιμιά, δέντρα ξεριζωμένα,
σέρνει και μια, άντε ρούσα παπαδιά, σέρνει και μια γλυκομηλιά,
σέρνει και μια γλυκομηλιά…
λάστιχα φορτωμένη!»

(δημοτικό τραγούδι)

 

Στις 18 Οκτωβρίου 2010 καταρρακτώδεις βροχοπτώσεις κτύπησαν την δυτική Ικαρία προκαλώντας μια άνευ προηγουμένου αιφνίδια πλημμύρα η οποία κατέστρεψε -μεταξύ άλλων- τη βλάστηση και ισοπέδωσε τις πλαγιές και την κοίτη του πολύ όμορφου φαραγγιού του ποταμού Χάλαρη, εκείνου που συνήθως οι επισκέπτες ονομάζουν «ποτάμι του Να». Εκτός από αυτό, αν όχι το χειρότερο, τουλάχιστον το ασχημότερο αποτέλεσμα ήταν ότι η πλημμύρα παρέσυρε και κομμάτιασε χιλιάδες μέτρα πλαστικών σωλήνων που ήταν απλωμένα κατά μήκος του ποταμού και χρησιμοποιούνταν για άντληση και άρδευση και τα σώριασε ανακατεμένα σε διάφορα σημεία του φαραγγιού μαζί με ξεριζωμένα δέντρα και βράχια. Έτσι, την επόμενη άνοιξη μια ομάδα από εθελοντές απαντώντας στο κάλεσμα του Ορειβατικού Πεζοπορικού Συλλόγου Ικαρίας (ΟΠΣ Ικαρίας) αναλάβαμε να απαλλάξουμε το πληγωμένο φαράγγι από όλα αυτά τα σκουπίδια και να αφήσουμε τη φύση να φτιάξει τα πράγματα όπως εκείνη ξέρει καλύτερα. Το παρακάτω κείμενο είναι το χρονικό εκείνης της τεράστιας εθελοντικής δουλειάς. Γραφόταν σαν ημερολόγιο κάθε μέρα μετά τη δουλειά μέσα σε μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και κούραση, γι’ αυτό μερικές φορές ίσως δεν διαβάζεται εύκολα.. Ωστόσο ελπίζω ότι οι φωτογραφίες θα βοηθήσουν.

Ημέρα 1: Αρχές Δεκέμβρη, τρεις από το Δ.Σ. Του Ορειβατικού Συλλόγου Ικαρίας και άλλοι δυο φίλοι πάμε στη Χάλαρη να δούμε τον χαλασμό μετά την τρομερή κατεβασιά του Οκτώβρη. ΣΟΚ!. Καινούριο άγνωστο τοπίο. Χωρίς πλατάνια, σπηλιές, καταρράκτες, λίμνες. Γυμνό ίσιο ποτάμι, μεγάλο, πλατύ και με πολύ νερό. Και πολύ φως. Ανελέητο, άπλετο φως, χωρίς πουθενά μια σκιά. Στο φως αυτό φαίνονται παντού γύρω λάστιχα κομμάτια –χιλιάδες μέτρα μαύροι πλαστικοί σωλήνες υδροληψίας που παρέσυρε και διάλυσε ο ποταμός. Λάστιχα που δεν έπρεπε να ήταν εκεί, κι όμως ήταν, που γίναν κομμάτια, περιουσίες ολόκληρες στράφι, σκουπίδια. Κανείς δεν φανταζόταν πως ήταν τόσα πολλά. Σκεφτόμαστε: δεν μπορούμε να ξαναφτιάξουμε το παλιό ποτάμι, δεν μπορούμε να εξαλείψουμε τις αιτίες που προκάλεσαν τον χαμό. Μπορούμε όμως να βγάλουμε τα λάστιχα. “Μα δεν είναι δουλειά μας”, “Μα θα είναι δύσκολο”, “Μα τι θα τα κάνουμε;”, “Μα θα λένε πως τα χρειάζονται. Θα βρούμε τον μπελά μας…”. Όμως μας έχει πιάσει κάτι σαν νευρικό. Κάτι να κάνουμε. Να κάνουμε αυτό. Έστω συμβολικά. Να μαζέψουμε τα σκουπίδια.
Για να μας περάσει ο πόνος.
Για λόγους τιμής.

στο φέησμπουκ 😉 😛

Στο εξής ονομαζόμαστε “πρωτοβουλία εθελοντών”. Στήνουμε κείμενο, μαζεύουμε υπογραφές, κάνουμε αίτηση προς τον Δήμο Ικαρίας, κίνηση ελαφρώς παράλογη (“σας παρακαλούμε να μας αφήσετε να μαζέψουμε τα σκουπίδια”). Όμως απαραίτητη. Υπευθυνότητα, ενημέρωση, αξιοπιστία, λόγοι τιμής. Δίνεται η άδεια από τον Δήμο, μας υποστηρίζει και μία “επιτροπή κατοίκων του Να”, πάμε για ημερομηνίες και τελικά βγαίνει… Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ!

στο φέησμπουκ 😉 😛

Ημέρα 2: Μεγάλη Πέμπτη. Ο Κ. περιμένει πολλούς εθελοντές. Έχει πάρει τοις μετρητοίς τη βαβούρα στο ίντερνετ. Ο Α. ανησυχεί για τον καιρό, για τα φουσκωμένα νερά, για το μονοπάτι που έχει καταστραφεί. Ο Γ. λείπει στην Αθήνα. Ο Λ. εμφανίζεται χαμογελαστός με τον σκύλο του, την Κ. -μασκότ κάθε επικίνδυνης αποστολής- που χαμογελάει κι αυτή. Νωρίς στο ραντεβού στο γεφύρι είναι ένα αυτοκίνητο, νομίζουμε πως είναι εθελοντές. Όχι, ήταν κάποιοι ξενύχτηδες που ξέμειναν. Γνωρίζουμε τον Δ. που μέχρι τότε τον ξέραμε μόνο απ’ το ίντερνετ. Πορτοκαλί φόρμα που γράφει “Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρεία”. Γνωρίζουμε την Κ. Δεν την ξέραμε, ξέραμε όμως τον σκύλο της, τη Β. Η Κ. φοράει μακρύ αδιάβροχο με κουκούλα, γαλότσες μέχρι το γόνατο. Καιρός βροχερός με βοριά, το ποτάμι βουίζει. Ο Γ. είναι στο εστιατόριο του Κ. στο Να και φτιάχνει σάντουιτς. Η Ε. έχει στείλει 150 ευρώ, αλλά η ίδια δεν ήρθε. Μας λείπουν άτομα. Ήμαστε απελπιστικά λίγοι. Αμηχανία. Ο Α. η Κ. ο Λ. ο Δ. αρχίζουμε να να μαζεύουμε λάστιχα. Μπαμ, σκάει ο “ξένος παράγων” (“Kalimera!”) -ο S. η J. κι η μικρή R. εξ Αγγλίας. Αδιάβροχα, δερμάτινες μπότες, πλεχτά μάλλινα, σκουφιά.

Ωστόσο εξακολουθούμε να ήμαστε πολύ λίγοι. Ο Α. εξαντλημένος (“Τι κάνουμε εδώ;”). Η μικρή R. ρωτάει τη μαμά της που παλεύει με τα λάστιχα, “Mummy, what do normal people do in their holidays?” Γελάμε. Περνάει η Δ. Διαβάζει για πανελλήνιες κι έχει βγει βόλτα. “Πάρε κλαδευτήρι, πήγαινε μέσα!” Κοιτάμε το ποτάμι, το κομμάτι που καθαρίσαμε. Είναι ένα ποτάμι χωρίς λάστιχα. Ένα ποτάμι που δεν είχαμε ξαναδεί έτσι ακόμα κι όταν ήταν “στα καλά του”. ΟΚ λοιπόν. Κάνουμε μια καλή δουλειά!

Μετά από ώρες για φαγητό στου Κ. γίνεται και μια καλή κουβέντα.
Τέλος Ημέρας 2.

στο φέησμπουκ 😉 😛

Ημέρα 3: Μεγάλη Παρασκευή. Η πιο μεγάλη μέρα του πολέμου. Μια υπερπαραγωγή. Τα χαϊλάιτς : ◙ Εμφανίζονται δύο εθελοντές από την Αθήνα! ◙ Χάνουμε τον μάγειρα! ◙ Βρήκαμε νεαρό Αμερικανό Ικαριακής καταγωγής, που είχε κάνει στους Navy Seals και που αυτός και η κοπέλα του σκίστηκαν στη δουλειά! ◙ Εμφανίστηκε η Β., καθυστερημένη, μεσημεριάτικο, επικεφαλής ωστόσο, 3μελούς διμοιρίας ανδρών οι οποίοι ανδραγάθησαν. ◙ Ακόμα πιο καθυστερημένα εμφανίστηκε η Η. (σταλμένη απ’ τη Μ.) η οποία ωστόσο βοήθησε απίστευτα (τιμώντας τα όπλα της Μεσαριάς) στην πιο δύσκολη ώρα της ημέρας στο πιο δύσκολο σημείο του ποταμού. ◙ Ο εθελοντής Γ. (τιμώντας τα όπλα των Ραχών) σήκωνε δυο-δυο τα βαριά δεμάτια με τα κομμένα λάστιχα. ◙ Ο Α. ο Δ. κι ο Κ. που δεματιάζαμε τα λάστιχα με σύρμα, βγάλαμε κάλους στα χέρια. ◙ ο γέρο Β. από τις Κάτω Ράχες που “βόλευε” κι αυτός λάστιχα, κάποια στιγμή έβαλε φωνές από ψηλά, ζητώντας μας κάτι, και τρόμαξε τους Άγγλους που έφυγαν λέγοντας “I think we have a political issue in there…”. ◙ Φεύγοντας όμως στο δρόμο πέτυχαν και φωτογράφισαν ένα σπάνιο φρύνο! ◙ Εκτός από λάστιχα, τα μόνα άλλα σκουπίδια που βρήκαμε στη Χάλαρη ήταν μια ρόδα αυτοκινήτου, ένα πασσαλάκι αντίσκηνου και ένα… σουτιέν!

Μετά από ώρες για φαγητό στου Κ. γίνεται πάλι μια καλή κουβέντα.
Τέλος Ημέρας 3.

στο φέησμπουκ 😉 😛

Ημέρα 4: Τετάρτη της Λαμπρής. Άχαρο βαρύ κουβάλημα. Παλιόκαιρος. Ήμαστε ελάχιστοι. Η Κ. είναι ήδη στο πεδίο, ατάραχη στη βροχή, ανεβάζει δεμάτια από τη μεγάλη Αγγελολιβάδα. Την αγαπά. Θέλει την περιοχή καθαρή. Φιλοτιμούμαστε και πιάνουμε δουλειά. Η Κ. πετάει δεμάτια από τη μια όχθη στην άλλη του φουρτουνιασμένου ποταμού στον νεαρό Κ που φρικάρει, παρόλα αυτά ανταποκρίνεται. Όμως ο πρωτόφερτος Χ., βλέποντας τι κάνουμε, γίνεται καπνός. Δεν τον ξαναείδαμε. Η φωτ. μηχανή του Α. φρικάρει κι αυτή και μπλοκάρει.

Μετά από ώρες για καφέ στου Κ. γίνεται και μια καλή κουβέντα. Τέλος Ημέρας 4.

στο φέησμπουκ 😉 😛

Ημέρα 5: Κυριακή του Θωμά. Είμαστε… κανένας! Περνάει ο Γ. απ’ του Κ., βρίσκει την Α., έρχεται κι ο (άλλος) Γ., πίνουν καφέ, βρίσκουν δύο τουρίστες, οι οποίοι βρίσκουν άλλους δυο, πάνε για κουβάλημα, μυστήρια των μυστηρίων, δύναμη του τυχαίου…

βγάζουν τη δουλειά!!! 🙂

ΤΕΛΟΣ

Παράκληση:  Λίγα δεμάτια έμειναν ακόμα στο κάτω μέρος του ποταμού. Κάπως “θα κάτσει” και θα βγουν κι αυτά. Αυτή τη στιγμή το ποτάμι είναι (σχεδόν) καθαρό από κομμένα λάστιχα και άλλα σκουπίδια μέχρι την παραλία του Να. Όσα λάστιχα παραμένουν στον ποταμό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ αλλά λειτουργικές γραμμές άρδευσης. Πρέπει να παραμείνουν άθικτες γιατί, μολονότι παράνομες, καλύπτουν σοβαρές ανάγκες του μικρού τουριστικού οικισμού του Να και των γεωργικών εργασιών στις Κάτω Ράχες. Η δουλειά που κάναμε δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι δίνει σε κανέναν το δικαίωμα, περνώντας ή μένοντας στην περιοχή, να κόβει και να βγάζει λάστιχα από το ποτάμι με τη δικαιολογία ότι “είναι σκουπίδια” ή ότι “είναι παράνομα”. Ήδη η σύνδεση της περιοχής με το Δημοτικό δίκτυο άρδευσης/ύδρευσης βρίσκεται σε καλό δρόμο και θέλουμε να πιστεύουμε ότι η πρωτοβουλία μας βοήθησε στην ανάδειξη του προβλήματος και την αναζήτηση μιας μόνιμης και νόμιμης λύσης. Παρακαλούμε λοιπόν να γίνουν σεβαστές οι υπάρχουσες γραμμές. Ό,τι κόψαμε, κόψαμε. Και ό,τι βγάλαμε, βγάλαμε. Η δουλειά τελείωσε. Αν κάποιοι θέλουν να βοηθήσουν τη φύση του ποταμού να αναγεννηθεί γρηγορότερα, συνιστούμε να φέρουν και να φυτέψουν πικροδάφνες, ντόπια ποταμίσια φυτά που βρίσκονται παντού, φυτεύονται εύκολα οποιαδήποτε εποχή και δεν τρώγονται από τα κατσίκια. Ευχαριστούμε.

Για την Πρωτοβουλία Εθελοντών

Angelos K.