Φτιάχνοντας ένα Μονοπάτι στο Βουνό

.

….

.

.

Για τη Φύση Μέσα στη Φύση

Μια πετυχημένη αποστολή εθελοντών
στην Ικαρία

Η Ντορότα και ο Ζέχερυν από την Πολωνία, η Ντήνα από την Ιρλανδία, η Ντοόυν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Πιέτρο από την Ιταλία, ο Πέδρο από την Ισπανία, η Νατάλια από τη Τσεχία, ο Φοίβος κι εγώ (to agrimi) από την Ελλάδα, και ο Δημήτρης ο ομαδάρχης, μόνιμο μέλος της SCI Hellas, βρεθήκαμε στην Ικαρία από τις 10 έως τις 24 Ιουλίου μετά από πρόσκληση της Κίνησης Πολιτών Ραχών Ικαρίας για να βοηθήσουμε να γίνουν δύο έργα περιβαλλοντικού χαρακτήρα. Μολονότι το χρονικό διάστημα της παραμονής μας ήταν σύντομο αλλά και οι ώρες εργασίας ήταν λίγες λόγω ζέστης, καταφέραμε μαζί με τα μέλη της Κίνησης και άλλους φίλους να ολοκληρώσουμε και τα δύο έργα δουλεύοντας με ομαδικό πνεύμα, πάθος, κέφι και επιμονή.
.

Το πρώτο έργο ήταν καθαρισμός και επισκευή του παραδοσιακού λιθόστρωτου μονοπατιού μήκους περίπου 4 χιλιομέτρων που ξεκινά απότο παραλιακό χωριό Καρκινάγρι και καταλήγει στο μικρό μοναστηράκι στο βουνό, τον Άγιο Ισίδωρο.

Ήταν μια μονότονη δουλειά μέσα σε ένα δραματικό τοπίο κάτω από τη σκιά της βουνοκορφής «Μέλισσα», με συντροφιά τα βράχια, τα σύννεφα και το πέλαγος. Μόνο οι «κούκοι» που υψώνουν οι ορειβάτες φανερώνουν ότι στις μέρες μας κάποιοι αγαπούν αυτή τη παλιά διαδρομή. Δεν μπορούν να συντηρήσουν το μονοπάτι, όμως φροντίζουν τουλάχιστον να στήνουν τα πετραδάκια τους όσο γίνεται πιο καλλιτεχνικά. Είναι σαν να λένε στον διαβάτη «Γειά σου. Καλά πας. Από εδώ πέρασα κι εγώ. Καλό δρόμο»
.

.
«Τσαπ-τσαπ» η τσάπα, «τσουκ-τσουκ» το κλαδευτήρι, «χρατς-χρατς» η τσουγκράνα, μελαχρινά χέρια, ξανθά χέρια, κόκκινα χέρια, πολλές λαλιές, σπασμένα Αγγλικά, μεγάλα διαλείμματα και ψιλή κουβέντα, τέλος πάντων το μονοπάτι αυτό ξανάγινε. Για ποιόν; Για τι; Για ποιόν σκοπό; Μήπως για τα δωμάτια και τις ταβέρνες στο Καρκινάγρι; Μήπως για τον αθλητισμό και την υγεία –ότι πρέπει σώνει και καλά να περπατάμε; Μήπως γιατί είναι το μονοπάτι ένα μνημείο αρχιτεκτονικής που πρέπει να συντηρηθεί; Πρέπει… Πρέπει… Πρέπει… Ουφ πια.
Θα σας πω εγώ (το αγρίμι) τον λόγο.
Γιατί είναι ωραία.
.

..

Το τοπίο, το βουνό, οι πρίνοι, τα τζιτζίκια, το μυστήριο, η θάλασσα που λάμπει, ο ιδρώτας στο στέρνο, το μούδιασμα από την κούραση στα γόνατα και στα νεφρά, οι κουβέντες που κάνεις με τους διπλανούς σου που, δεν ξέρω πως, τέτοιες κουβέντες γίνονται μόνο πάνω στη δουλειά, η αίσθηση του σκοπού και η γνώση ότι δεν θα εκμεταλλευτεί το αποτέλεσμα κάποιος μαλάκας. Εγγύηση μια πινακίδα που μοιάζει βγαλμένη από καρτούν.
.

 

Επίσης και η τρέλα μας. Να μη πάει χαμένο το αίμα που βράζει. Για να ξαπλώσουμε μετά ικανοποιημένοι στη παραλία και να κοιτάμε τους κοινούς τουρίστες «αφ’ υψηλού».
.

Χα χα χα!.. Είναι ωραία.

.

.
Σας αφήνω τώρα. Ξανά πάλι σήμερα είμαι κουρασμένη. Ξανά πάλι όλη μέρα σήμερα παλεύαμε εγώ και ο Θωμάς με τα υδραυλικά της Περαμεριάς και γενικώς της Ικαρίας.

.

Αθηνά Σκ. 😉 🙂 .

.

.

.

Wednesday July 25, 2007 – 11:34pm

.

Next Post: Φτιάχνοντας μια Λίμνη στο Φαράγγι (1)

.

Previous Post: THREATS XVII (common)

.

.

Comments

(1 total)

• 

• AKK

.
Ωραία τα είπες και ωραία η επιλογή των εικόνων!
🙂

.

.

.
 Thursday July 26, 2007
.

.

---