' ' 'Λουλούδι του Βάτου Ήμουν αγκάθι κι άργησα να ανθίσω. Διαβάτη τ' Αυγούστου, τώρα που βλέπεις, έχω γίνει βατόμουρο.'Απλωσε το χέρι, κόψε να φας. Το αίμα που σου πήρα όταν ήμουν αγκάθι, πάρε το πίσω πιο πολύ πιο γλυκό. . . .
.
(update: διαβάστε και τα σχόλια από κάτω!)
Διάβασα κάπου ότι ο προϋπολογισμός προβλέπει μόνο 0,1% για το περιβάλλον. Ώρα να κάνουμε κάτι “εκ των έσω”. (Εδώ κολάει το “Στην κουζίνα σου εσύ!) Θα αγωνιστούμε με τις κατσαρόλες μας, συντρόφισσες, να φτιάξουμε ένα μενού πανηγυριού που θα βοηθήσει το περιβάλλον. (Εδώ κολάει το “Τρώμε φύση”) Συγκεκριμένα το περιβάλλον της Ικαρίας.
Ήταν θέμα που κρεμόταν βάρος στη συνείδησή μου. Κάτω από την από πάνω trash art φωτογραφία απ’ το μπάχαλο που άφησε πίσω της η μανιασμένη Χάλαρη καθώς όρμηξε από τα κατσικοφαγωμένα βουνά με φόρα 1000 d (1 d = 1 diaolos), καθώς και στη σχετική πονεμένη καταχώρηση στο μπλογκ του Ορειβατικού Συλλόγου Ικαρίας όπου μιλούν για “τροποποίηση του τοπίου” (sic), έριξα σχόλια σε στυλ μπλαζέ, λες κι ήμουνα τουρίστρια, ούτε συμπαραστάθηκα ούτε πρότεινα κάτι θετικό.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Τώρα όμως που καταλάγιασε ο πόνος, θα πιάσουμε το πρόβλημα από τη ρίζα, ή μάλλον τη μία απ’ τις δύο ρίζες η οποία παρακαλώ, όπως θα δούμε παρακάτω, φυτρώνει στην κουζίνα!
– Η υπέρμετρες καταστροφικές επιπτώσεις που είχε η μεγάλη βροχόπτωση του Οκτώβρη είχε και ανθρωπογενείς αιτίες.
– Σε συνδυασμό με τις μεγάλες κλίσεις (λόγος ύψους και εμβαδού) μια από τις αιτίες των καταστροφών ήταν η αποψίλωση και η ερημοποίηση των βουνών λόγω της ανεξέλεγκτης χρόνιας υπερβόσκησης.
– Ο αριθμός των κατσικιών “που υπερβόσκουν” διατηρείται υψηλός 1) εξαιτίας των επιδοτήσεων και 2) διότι το κατσικίσιο κρέας, σκέτο, βρασμένο ή ψητό, αποτελεί το βασικό πιάτο των (υπερ)πολλών καλοκαιρινών (υπερ)πανηγυριών όπου (υπερ)συρρέει (υπερ)πολύς κόσμος.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Παρατηρήσεις:Το κατσικίσιο κρέας ως βασικό πιάτο του Καριώτικου πανηγυριού έρχεται από παλιά καλή αγροτο-κτηνοτροφική παράδοση, που όμως τη χάλασε το “υπέρ”, η υπερβολή. Δεν είναι δυνατόν ένα μενού που σχεδιάστηκε για 50-200 άτομα να καλύψει 3000, ενώ ταυτόχρονα από 5-10 πανηγύρια που είχε άλλοτε το καλοκαίρι η Ικαρία να 
έχει τώρα πάνω από 100! Με τέτοια κίνηση και πελατεία θα φανταζόταν κανείς πως γίνονται εισαγωγές, κι όμως όχι, όλα τα πανηγύρια διαφημίζουν και πράγματι προσφέρουν ντόπιο κρέας! Τι τρώνε και πως ζουν αυτά τα έρμα χιλιάδες ζωντανά στο περιορισμένο εμβαδόν του νησιού δεν θα το σχολιάσω, γιατί είπαμε πως δεν θα μαι αρνητική. Θα εστιάσω σ ένα άλλο τρελό. Αρκετή ποσότητα από το πανάκριβα αγορασμένο (τόσο χρηματικά όσο και περιβαλλοντικά) κρέας μένει αφάγωτο στα τραπέζια όταν τελειώσει το πανηγύρι. Ο λόγος, σήμερα κόσμος δεν είναι λιμασμένος για πρωτεΐνες σε crude μορφή όπως παλιά. Δεν γλύφουν κόκαλα (αχ τι νόστιμα), δεν τρώνε πέτσες (αχ τι νόστιμες..), δεν πίνουν “ζουμί” (τι δυναμωτικό..) κι ας το προσφέρουν δωρεάν. Αγοράζουν κρέας είτε “γιατί είναι παράδοση” ή για να βοηθήσουν το χωριό που κάνει το πανηγύρι (είναι σαν έρανος για κοινωφελείς σκοπούς) και τσιμπάνε απ’ το ψαχνό, καταναλώνοντας δηλαδή μόνο κάτι περισσότερο απ το ½ περίπου της ποσότητας που έχουν αγοράσει. Το υπόλοιπο το πιο πολύ πετιέται στα σκουπίδια το πρωί καμιά φορά μαζί με τα πλαστικά τραπεζομάντιλα! Για να μην τα πολυλέμε, ειδικά στα μεγάλα πανηγύρια (που δεν είναι και λίγα) οι παραδόσεις έχουν διαστρεβλωθεί. Καλά, θα μου πείτε, δικές μας είναι οι παραδόσεις, ότι θέλουμε τις κάνουμε, γουστάρουμε να σφάζουμε, να βράζουμε και να ψήνουμε για 4 χιλιάδες κόσμο. Αν δε σ’ αρέσει, να μην έρχεσαι.
“Να κάνετε ότι θέλετε κι εγώ ξέρω να αποστρέφω το βλέμμα μου και να περνάω καλά στο πανηγύρι.” λέω. “Να μην ακούω μετά να κλαίτε όταν γκρεμίζονται τα βουνά, ξεθεμελιώνονται τα σπίτια, πέφτουν οι δρόμοι και τα γεφύρια”.
Και συλλογίζομαι:
Αν τα πανηγύρια είναι (όπως έχει ειπωθεί πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου στην Athens Voice νομίζω κάποτε) η βαριά βιομηχανία της Ικαρίας, με την ίδια λογική οι πρόσφατες καταστροφές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “βιομηχανικό ατύχημα”.
Και συμπεραίνω. Η ντόπια βιομηχανία έχει βλάβη!
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Σκοπός μας είναι να μειώσουμε δραστικά την ποσότητα κρέατος που καταναλώνεται στο Καριώτικο πανηγύρι, φτιάχνοντας ένα πιάτο που να είναι κοντά στην παράδοση, να είναι νόστιμο και με υλικά που βρίσκονται στο νησί το καλοκαίρι όταν δουλεύει η πανηγυροβιομηχανία την οποία υποστηρίζουμε με όλη μας τη ψυχή (ώπα!).
Έλα όμως που το σκέτο κρέας έχει ένα καλό: το κόβεις, το ψήνεις ή το βράζεις, αλάτι πιπέρι, κι έτοιμο! Ποια άλλη τροφή έχει τέτοιο πλεονέκτημα; Δεν θέλει ρώτημα. Η πατάτα! Από το καζάνι του Καριώτικου πανηγυριού θα βγάλουμε τουλάχιστον το μισό κρέας και θα βάλουμε στη θέση του νόστιμες πατάτες που φυτρώνουν μια χαρά σε ψηλά νησιά με οροπέδια όπως η Νάξος που είναι πιο γνωστή και know what και η Ικαρία!
Για αρχή, ορίστε το original Πατατάτο των Κυκλάδων όπως το κάνουν για τα πανηγύρια στην Αμοργό σε βίντεο με υπογραφή Μαμαλάκη. Αποδεδειγμένα ταΐζει πολύ λαό.
Στη συνέχεια εμείς, πειραματικό φαγητό είναι, θα κάνουμε διάφορες μαγκιές κι αλλαγές. Όμως θα κρατήσουμε το όνομα που είπε γι αστείο ο Μαμαλάκης για το Αμοργιανό πιάτο. Το πιάτο μας θα το πούμε “Σαλεμένο”!
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Πράγματι, θα χρειαστεί αρκετό σάλεμα. Όμως τι τους έχουμε τους άντρες;
Για να συντομεύουμε, στο λινκ εδώ είναι η βασική συνταγή “Πατατάτο” (για σπίτι) του Μαμαλάκη όπως βλέπουμε στο βίντεο να το φτιάχνουν στην Αμοργό. Κι εδώ είναι μια βελτιωμένη συνταγή της της Νταϊάνας Κόχυλα που είναι και Καριωτίνα, όπου αντί για μπελτέ, βάζουμε φρέσκια ντομάτα, όμως έχει παραλείψει το κρασί, μου φαίνεται περίεργο. Όσο για τα καρυκεύματα, είναι θέμα γούστου, στομαχιού και οικογενειακής ή τοπικής παράδοσης. Της μόδας τώρα είναι η πιπερόριζα τζίντζερ, γιατί όχι;
Τέλος πάντων, δεν είναι δύσκολο φαΐ, κοκκινιστό κρέας με πατάτες να σκεφτείτε, όμως έχει ένα λεπτό σημείο, να μην λιώσουν οι πατάτες και καταντήσει κρέας με κόκκινο πουρέ. Μέσα σε καζάνι 50-200 λίτρων σίγουρα θα λιώσουν κι έτσι πριν τις ρίξουμε στο καζάνι, καλύτερα να τις σοτάρουμε στο λάδι για να σφίξουν κι έτσι θα γίνουν και πιο νόστιμες.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Στο κοκκινιστό ή ριγανάτο με πατάτες εγώ (to agrimi) βάζω πρόσθετα λαχανικά και κάνω ένα τύπου pot-au-feu, αλλά πράσα και καρότα δεν έχουμε το καλοκαίρι. Έχουμε όμως μπόλικα ξερά κρεμμύδια που είναι φτηνά, πάνε τέλεια με κρέας και πατάτες και στερεώνουν τον άνθρωπο στο κρασί και στον χορό. Τώρα εγώ πάλι λόγω Κρήτης προτιμούσα το κοκκάρι, σα να λέμε, να μπασταρδέψουμε το κοκκινιστό να φέρνει στο στιφάδο που τραβάει και πιο πολύ κρασί (αφού μιλάμε για πανηγύρι). Άλλοι πάλι προτιμούν πιο κλασικό με μεγάλα κόκκινα κρεμμύδια ολόκληρα ή ψιλοκομμένα. Είναι θέμα γούστου. Εξάλλου τέτοιου είδους φαγητά δεν είναι haute cuisine αλλά μάνα μας Ελλάς, όλη η τέχνη είναι στο ψήσιμο ή και στο τηγάνισμα.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Δοκιμάστε κι εσείς να μας πείτε, γιατί ήμαστε αρκετοί που συνεργαστήκαμε στο πειραματικό Project Salemeno και μας ενδιαφέρει η γνώμη σας. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, να θυμάστε, προσπαθούμε να σώσουμε το περιβάλλον του νησιού
♥ που αγαπάμε♥ εδώ πέρα!
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Υ.Γ. Το παραδοσιακό κρέας στη λαδόκολλα ή το «ζουμί» μπορούν να σερβίρονται ως after.
Ούτως αλλέως μεθυσμένη να χορεύω μετά τις 3 τα ξημερώματα το χάνω. Ποιό περιβάλλον, ποιά ηθικη-ηηή??? Είναι ώρα για γουρουνιές και αμαρτίες… 
😳
Ξερή Ρίγανη Ικαρίας
Vacation workouts inspired by natural movement, Ikaria Sept 2009
Greg has a blog called Athletics by Nature
I am copying from the entry relevent to his doings in Ikaria
posted in Sept 2009:
«…This year, I took a much more rational and satisfying approach. Taking some of the elements that I learned from natural movement guru Erwan Le Corre, I decided to try and train in nature as much as possible, and I also made a conscious decision to back off a bit in intensity when I felt like I’d “had enough”. That was certainly the case on my most recent vacation, which was spent on the island of Ikaria in Greece. While there, I scouted the landscape for training opportunities, and managed to find a number of great locations in which to incorporate running, lifting, throwing, swimming, jumping, balancing and other movements. I used only natural movements that people have been doing for hundreds of thousands of years. No gym or equipment was needed.»
.
.
I liked his approach. Everything else is in the photos. Enjoy. Perhaps not as graceful and calculated as the French, nevertheless definitely simpler stuff that anybody (well, almost anybody) can do. Grab the ideas. Isn’t it what little boys (and some girls too) do anyway?
.
Greece – Ikaria island
Originally uploaded by forbesfarmer
Amazing. Those of you who know me, know that hot springs rank closely behind seeds as my favorite thing in this world
Posted by Adam Forbes at 7:50 AM 0 comments
After a hard days work on a small farm in Ikaria!
Greece – Ikaria island
Originally uploaded by forbesfarmer
.
My first three weeks in Greece were spent on the island of Ikaria. Some of you have heard about Ikaria because it was featured in the news (CNN, BBC, and National Geographic) recently as a place where local people live the longest. When I arrived to the island, a large film crew was just leaving. They are part of a project called The Blue Zones which studies humans’ longevity and the reasons why in some areas people can live much longer than average. The reports painted Ikaria as a very remote, undeveloped island, in which people still live connected to the land. Some of the reasons they gave for the people’s health are that the Ikarians eat many wild greens, make teas from wild herbs, are not rushed and stressed, work outside or walk a lot, eat a balanced diet of local foods, and have a strong sense of community. After hearing this on my first day I had high expectations for the island. However, in my first days I ate no wild greens, felt the people were not kind, and wondered sadly through empty farm fields now filled with weeds. The island did not seem remote or magical to me – it seemed developed and very modern after coming straight from the Andes. Villagers did not greet me with soup or a potato as I passed their house and instead often ignored me or grunted quietly. Part of my disappointment is because the Blue Zone story exaggerated a good deal to make the news and a large part is because I simply had trouble adjusting to life in another new culture and way of life. After so many transitions this year I know that each country or drastically different place throws my emotions for a loop, but there is nothing I can do to stop this.
While walking back from the store with my yogurt Elias spotted me in his truck. He was headed to feed the animals and do some work on his farm. There were language barriers and I wasn’t sure if he had forgotten our meeting or what. However, everything seems to work out better than I could have guessed. He showed me all the parts of his farm (which jutted out over the sparkling blue sea!). We picked some plants along the walk and I harvested a sack full of wild oregano for the restaurant. Life is about the moments – not the days and there are few moments as beautiful as picking oregano and thyme while gazing out at the blue sea, with the wind in my hair.
Elias didn’t have time to show me many more plants, so I offered to help him work. This took him by surprise, but we were soon hard at work- digging and preparing the small fields to plant. After work I was fed a Greek feast by his wife and they refused any money. The next day our work continued: cleaning pig pens and planting tomatoes. After a hard morning work his wife made a picnic lunch for me (two homemade cheeses, local bread, cucumber, tomato, and local olives). I ran up the river which ends at the sea next to their hotel and dunked my sweaty body in the cool water. I ate every bite of the delicious food and fell asleep in the shade next to a rushing river. Upon waking I swam again in the cool water and frolicked naked up the valley. In the evening I worked again with Elias. As the sun set majestically over the sea we looked back on our work and enjoyed Elias’s homemade wine. Life couldn’t get any better!
I spent a few days with Elias and his wife Thea – working, running up the river, and feeling the calming powers of the sea. When I went to leave they would not accept a cent for the hotel room or all the huge meals they had fed me. At this time I became convinced of the Greek hospitality which everyone speaks of. People like Thea, Uncle Yiannis, and the other locals who I met during this week showed me what Greece has to teach me. They told me stories of the time they spent in America and how they couldn’t stand the life there. They hated having to compete with their neighbors over houses and cars, they missed the relaxed Greek life with less pressure to constantly work, and they longed for a community like the one which exists here in Ikaria. They may not farm much anymore – but they all still make their own wine, oil, and often cheese. Nearly everyone has a vegetable garden. They know which wild plants can be eaten and many save the ancient seeds from their garden – which are adapted to the harsh, sea conditions. It is very different from the agrarian lives of Peru or Ethiopia, but has a lot to teach me nonetheless.
…………………..
Posted by Adam Forbes at 8:32 AM
(For English go to Eleni's blog)
Εγκαίνια: Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009 – ώρα 20.00 μ.μ.
Χώρος: bartesera, Κολοκοτρώνη 25, Στοά Πραξιτέλους, Αθήνα.
Διάρκεια: 16 Φεβρουαρίου – 02 Απριλίου 2009
Πήραμε μια παραγγελία (λατρεύουμε τις παραγγελίες!) να διαφημίσουμε αυτήν την έκθεση κόμικς με παλιές ιστορίες από την Ικαρία. Μια από τις ιστορίες είναι το Μισοκωλάκι (ή Μισικωλάκι) την οποία ξέρω και μου αρέσει πολύ. Έχει έναν τζοχάδα πατέρα, μια μάνα με καταπιεσμένα μητρικά, έχει κουκιά, έχει ένα μικρό και ελλιποβαρές, κυνηγημένο πλην έξυπνο παιδί, έχει μια κακιά και ηλίθια μάγισα, έχει μια απιδιά και έχει και μουσική με πηδαύλι, πάει να πει φλογέρα.
.
.
Παίρνω λοιπόν και σας δείχνω πρώτα την ζωγραφιά του κομίστα Θανάση Ψαρρού που βρήκα στην προδημοσίευση στο site της συντεχνίας τους comicart.gr που δείχνει την κακιά μάγισα κάτω από την απιδιά.
και αντιγράφω την ιστορία στην πιο αυθεντική hardcore αιματοβαμένη version σε επίσης hardcore παλιά Ικαριακή διάλεκτο η οποία κατά τη γνώμη μου ταιριάζει καλύτερα σ’ αυτή την ιστορία. Απολαύστε λοιπόν τον αληθινό, τον δικό μας Κοντορεβυθούλη -κι όποιος αντέξει.
ΠΑΡΑΜΥΘΙ
ΜΙΣΙΚΩΛΑΚΙ
(καταγραφή και επιμέλεια Αλέξ. Πουλιανός, Ικαριακά Γράμματα, 1959)
Μια φορά γκι’ ένα γκαιρό ήτανε ένας πατέρας και μια μάνα. Τώχανε μεάλο γκαμόμ που εν ηκάνασιν παιδιά. Μια μμέραν ο πατέρας ήλειπεν όξω στα χωράφια. Η μάνα ‘ πόμεινε σπίτιν να μαηρέψει. Το λοιπόν, εκεί που ξεμάτιζεν κουκιά, της ήρτεν να πει. Άχου Παναΐα μου κι’ ας ήταν νάταν παιδιά ικά μου τα κουκιά πούχω στην ποδιά. Έν ηπρόλαεν να τελέψει τη γκουέντα κι’ ούλα τα κουκιά εγινίκασιν παιδιά. Ούλο το σπίτι ήτανε ένα μονοφώνι αφ’ το ταβατούρι που κάνασιν. Εκεά ‘πισπέρα ηποϋρίστην κι’ ο άντρας της. Άμα είδεν μεσ’ στο σπίτι ένα σωρόν παιδιά ησάστισε. Η γυναίκα μαθόν τούπε πως έτσι, αφ’ το μεράκιν της που εν ήκανεν παιδιά της ξέφυγεν ο λόγος κι’ είπε να γίνονταν τα κουκιά παιδιά. Και κείνα μαθόν εγινήκασι. Έναν γκερεμέ ηκλαίασιν και ηφωνάζασι τα παιδιά κι’ ηγυρεύγασιν ψωμί. Και που ο κακοοίρης να μπουκώσει τόσα στόατα. Εκεά ηθύμωσε κι’ ηπήρεν την τσατήρα και τάσφαξεν ούλα.
Μετά λίην ώραν του συνέμπε κι’ είπεν της γυναίκας του:
– «Κρίμας, να η γκρατήσω ένα να τώχομε συντροφιά να μας φυλάει και την απιδιά».
Ά, ηξέχασα να σας πω. Τον γκαιρόν που ξεμάταν τα κουκιά η γυναίκα, της ξέφυγεν το μαχαίρι κι’ ηχάραξεν το πίσω του κουκιού. Άμα ήγινεν παιδίν αυτό το κουκί, φγήκεν κοψοκωλιασμένο. Εν ήταν βαρονούσικο. Την ώρα που σφαζόντανε τα’ αέρφια του, αυτό ηπήεν άθορο, κρυφά-κρυφά κάτ’ αφ’ τη μυλόπλακα του χερόμυλου κι’ ησκεπάστηκε με τη λακανίδα κι’ ηπερίενεν πια τα’ αποϊσόμενο.
Άμα ήκουσε τον πατέρα να λέει πως ήθελε νάμενεν ένα ζωντανό, σηκώνει τη λακανίδα και σαρτέβγει μεσ’ τη μέση. Άμα τώδε τα’ αντρόυνο, ηχαρίκανε κι’ ήμεινε πια παιδίν τους. Επειδής ήτανε κοψοκωλιασμένο, το ‘νοματίσανε από τότες Μισικωλάκι.
Την άλλη μμέρα κιόλας του δώσανε ένα μπιδαυλάκι και το στείλανε να φυλάει την απιδιά.
Το Μισικωλάκι ηνέβηκε απά στην απιδιά και ηπιδαύλιζε.. Κείνην την ώρα πέρασε μια γρε και τώδε, ύστερις του φώναζε με παρακάλια.
Έ, μισι-Μισικωλάκι Ρίξε μου ‘ναν απιδάκι
Να χαρείς το πιδαυλάκι
Το Μισικωλάκι ήκοψεν έναν απίδιν και της τώριξεν κάτω. Η γρε καμώνονταν πως ηπαιδέβγετο να το βρει. Αυτή εν ήτανε γρε, ήτανε μάγισσα κι’ ήθελε να τα’ αρπάξει το Μισικωλάκι και επειδής εν ημπορούσε να σκαρφαλώσει στην απιδιά, ηπολεμούσε να το κάμει να κατέβει και να το φέρει χεροβολιά. Ηγύρισεν πάλιν η γρε κατ’ απάνω του και τούλεε.
Έ, μισι-Μισικωλάκι Ρίξε μου ‘ναν απιδάκι
Να χαρείς το πιδαυλάκι
Το κακόοιρον το Μισικωλάκι της ήριξεν κι’ άλλο. Η γρε πάλι το χχαβάν της: «Έν το βρίσκω. Ε καλοβλέπω κι όλας. Κατέβα να μου το βρεις».
Το Μισικωλάκι μ’ ένα σάρτο κατέβηκεν κάτω. Τ’ αρπά η μάγισσα και το μπουζουριάζει στο φυλάκιν της. Ύστερα τ’ ανεκρέμασε στημ πλάτην της κι’ ηπήαινεν σπίτιν της. Άμα ήνοιξεν τη μποριά της αυλής ηφώναζεν της κόρης της:
Άναψε Μαρού το φφούρνο Και καλό μμεζέ σου φέρνω.
Ήμπε στο σπίτιν της η μάγισσα κι’ ‘πόθεκεν το φυλάκιν απά στημ πεζούλα. Ήβγαλεν από μέσα το Μισικωλάκι και τόβαλε σ’ ένα τσουάλιν κι’ από πάνω τώδεσε. Ύστερις επίπεν της κόρης της. Εγώ πααίνω να κάμω κι’ άλλη ββότα. Άμα πυρώσει ο φούρνος να το ρίξεις μέσα το Μισικωλάκι μαζί με το τσουβάλι κι’ άμα γυρίσω νάχεις έτοιμον οφτόν να φάμε. ¨ηγυεν η μάγισσα κι’ ήμεινεν η κόρη της με το Μισοκωλάκι. Άμα ηπύρωσεν ο φούρνος, ηπήεν η κόρη να σηκώσει το Μισοκωλάκι αλλά ησκέφτηκε που δεν ήξερε πώς να το ψήσει. Κι’ ήλεε πώς να κάμω να το ψήσω.
Το Μισικωλάκι που τάκουσεν από μέσ’ στο τσουάλι της είπε: βγάλε με από δω μέσα να σου δείξω πώς να με ψήσεις.
Ηπίστεψεν η Μάρω και το λευτέρωσε.
Το Μισικωλάκι ήρχισε να τη δασκαλέβγει. Να έτσι να θα κάμεις και θα με βάλεις μέσ’ το τσουάλι κι’ ήπιασε τη Μάρω και την τσουβάλιασε. Ύστερις θα πιάσεις τους δυό πουγούνους του τσουβαλιού και θα τους δέσεις σφιχτά –και τώλεε και τώκανε. Κι έτσι κατάφερε κι’ έβαλε τη Μάρω με το τσουβάλιγ και την ήριξε με στο φούρνο να ψηθεί. Απός ηψήθηκε την ήβγαλεν όξω, της ήκοψεν το σηκώτιν και το σέρβιρε στο τραπέζι για να το φάει η μάγισσα. Ύστερις ησηκώθην κι’ ήφυε.
Άμα η ηποϋρίστην η μάγισσα βρήκε το τραπέζι στρωμένο με το σηκώτιν κι’ ήπεσε με τη μούρη και τώφαν. Ηφώναζεν και της Μάρως αλλά δεν απεκούσε.
Ηπήεν κι’ ήψαξε στο κρεβάτιν της και δεν την ήβρε πούμετα. Τότες το κατάλαβεν πως ήφαεν το σηκώτιν της κόρης της. Παίρνει το φυλάκιν της πάλιν και τρέχει και πά στην απιδιά. Εϊδεν το Μισικωλάκι ανεβασμένο στο δέντρο κι’ ήπαιζεν το πιδαύλιν του και τούλεεν πάλι.
Έ, Μισι-Μισικωλάκι Ρίξε μου ‘ναν απιδάκι
Να χαρείς το πιδαυλάκι
Το Μισικωλάκι της ήριξεν ένα. Έν το βρίσκω ήλεεν πάλιν η γρέ. Το Μισικωλάκι όμως ηπονηρεύτηκεν πια και έν ηξανακατέαινεν. Ύστερις τούλεεν η μάγισσα. Πες για μπάρε μου πώς να κάμω ν’ ανέβω να κόψω ατή μου.
Να βάλεις πιάτα-πιάτα να πατήσεις και ν’ ανέβεις. Ήβαλλεν πιάτα-πιάτα, ηπήεν να πατήσει, ησπούσαν τα πιάτα, κι’ ήπεφτεν κάτω.
Και πάλιν τούλεε, πώς να κάμω ν’ ανέβω.
Να βάλεις αυγά-αυγά και ν’ ανέβεις. Ησπούσαν και τ’ αυγά κι’ ήπεφτεν πάλι κάτω. Ησπαρούγγωνε η γρέ το θθυμόν της και ηπαρακάλαν πάλι.
Πες μου Μισικωλάκι πώς να κάμω ν’ ανέβω.
Α σου πω τι α κάμεις. Θα πυρώσεις ένα σίδερο στη φωτιά κι’ απέ θα το περάσεις στο μπισινό σσου και θ’ ανέβεις μια χαρά.
Ήκαμεν η μάγισσα κατά που της είπεν, ήβαλεν το πυρομένο σίδερο στο μπισινό της κι’ ηφουρλάτνισε κι’ ηπετάχτην μισοούρανα κι’ ήπεσεν κάτω κι’ ήσκασε. Κι’ έτσι ηγλύτωσεν το Μισικωλάκι κι’ ηπήεν σπίτιν του κι’ ηζήσανε καλά και μεις καλλίτερα.
————————–
Σιγά μην και σας δώσω γλωσσάρι – XD
πάρτε αγριαπιδιές!
***********The story also appears in English in my friend Eleni’s blog. It is a lighter version with less roughness and brutality. It looses a lot like this, but you do want your children to be able to sleep at night, don’t you?***********
Thursday January 22, 2009 – 10:42pm (EET)
Next Post: “Limani”, “Potami”, “Chorio”, “Panigiri”, “Paralia”
Previous Post: Jurgen the Nomad
.
(9 total)
Άψογο! Ούτε που θυμάμαι πότε στο έδωσα αυτό το σκληροπυρηνικό κείμενο…
Friday January 23, 2009 – 02:03pm (EET)
Κάπου περίπου μετά που γνωριστήκαμε μ’ αυτό ασχολιόσουν και μου είχε κάνει εντύπωση.
Friday January 23, 2009 – 11:33pm (EET)
Done the thing and posted entry. Couldn’t put the images in place either. Needed more banging.
Saturday January 24, 2009 – 01:36pm (PST)
Το Μισοκωλάκι
– ένα παραμύθι όπως λέγεται στην Ικαρία σε μία από τις πολλές τοπικές παραλλαγές –
(Αφήγηση: Αργυρώ Γιάκα, ετών 67 από το χωριό Άγιος Πολύκαρπος Δήμου Ραχών Ικαρίας. Καταγραφή: Βασιλική, Μαρία, Βιολέτα, μαθήτριες Γυμνασίου –Απρίλιος 2002)
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
Ήταν μια φορά μια οικογένεια μεγάλη και πολύ φτωχή. Μάνα, πατέρας και παιδιά ’εν είχανε να φάνε. Μια μέρα λέει η μητέρα στον άντρα της:
-Τι θα ψήσομεν σήμερα;
Και λέει ο άντρας της:
-Να σου φέρω αλεύρι να ζυμώσεις;
Πήγε λοιπόν το αλεύρι κι αυτή άρχισε να ζυμώνει.
Τα παιδιά ήταν τόσο πεινασμένα, που παίρνανε την ζύμη λίγη-λίγη, την πλάθανε κουλουράκια, τη βάζανε στη φωτιά να ψηθεί και την τρώγανε. Έτσι η ζύμη τελείωσε.
Έρχεται το βρά ’υ ο άντρας της και την ρωτάει:
-Που ’ναι το ψωμί που ’φτιαξες;
Εκείνη του είπε:
-Τα παιδιά έφαγαν όλο το ζυμάρι.
Ο πατέρας γίνηκε θεριό άγριο και ήταν έτοιμος να τα σκοτώσει, αλλά είπε στην κυρά:
-Ετοίμασε τα μικρά, θα πάω να τα ξορίσω.
Αλλά τα μικρά πριν φύγουνε πήρανε μαζί τους φασόλια και στο δρόμο που πηγαίνανε τα ρίχνανε πίσω τους για να μπορούν ύστερα να επιστρέψουν.
Ο πατέρας τα πήγε τόσο μακριά που νόμιζε πως ‘εν θα μπορέσουν να γυρίσουν ποτές μα έλα που τα παιδιά ήταν τόσο πονηρά, που την πρωίαν ήταν πάλι σπίτι. Ο πατέρας όταν τα δε γίνηκε Τούρκος. Λέει της κυράς του:
-Ετοίμασε τα μικρά θα τα xορίσω πάλι .
Αυτή τη φορά πήραν μαζί τους ρεβίθια και ξαναγυρίσανε την άλλη μέρα.
Όταν τα είδε ο κύρης τους να ετρελάθηκε από το θυμό του. Πιάνει το τσεκούρι και τα σκοτώνει ένα -ένα. Το πιο μικρό όμως δεν το πρόλαβε και του ’κοψε μόνο τον πισινό. Ύστερα αυτό πήγε και κρύφτηκε πίσω από ένα μπαούλο. Η κέρα έπιασε κι έκλαιγε και χτυπιόταν:’’Αχ , τι θα κάνουμε τώρα που τα σκότωσες κι είμαστε δίχως παιδιά;’’ Εκεί λοιπόν πετιέται το Μισοκωλάκι και φωνάζει: ΄΄Εγώ είμ’ εδώ΄΄. Τότε ο πατέρας του έτρεξε να το πιάσει, αλλά αυτό έφυγε απ’ το σπίτι και πάλι ’εν το πρόλαβε.
Στο δρόμο που επήενε απάντησε μια γριά μάγισσα. Του λέει: ΄΄Α, εσύ είσαι το Μισοκωλάκι΄΄, και κίνησε να το πιάσει. Εκεί πού ’τρεχε ο μικρός , βλέπει μια αχλαδιά κι ανεβαίνει απάνω. Η γριά από κάτω φώναξε:΄΄Ε , μισέ, Μισοκωλάκι! Ρίξε μου ένα αχλαδάκι΄΄. Το Μισοκωλάκι της έριξε ένα, μα η γριά έκανε τη στραβή και του είπε: ΄΄κατέβα βρε να μου το δώκεις γιατί ’ε βλέπω΄΄. Όμως το παιδί ’εν κατέβηκε γιατί φοβόταν. Τότε η γριά του ξαναφωνάζει: ΄΄ Ε , μισέ, Μισοκωλάκι! Ρίξε μου ένα αχλαδάκι΄΄. Της ξαναρίχνει το λοιπό και εκείνη του φωνάζει:΄΄κατέβα βρε να μου το δώκεις γιατί έχω στραβωθεί…΄΄. Τότε το Μισοκωλάκι κατέβηκε να βρει το αχλάδι. Η γριά όμως είχε μαζί ένα τσουβάλι, πιάνει το Μισοκωλάκι, το βάζει μέσα και το δένει καλά από πάνω.
Στο δρόμο που επήενε φώναζε:΄΄ πύρωνε Μαρού, το φούρνο και καλό μεζέ σου φέρνω΄΄. Κάποτες η γραί πόνεσε τη μέση από το βάρος. Άφηκε το τσουβάλι χάμω και πήγε πιο πέρα να κατουρήσει. Ώσπου να πάει και να ΄ρτει ήβγε όξω το Μισοκωλάκι και έβαλε μες το τσουβάλι πέτρες. Στο δρόμο η γριά από το βάρος τ ΄ακούμπαγε συνέχεια και έλεγε:΄΄ γιατί με κόβγεις, βρε Μισοκωλάκι;΄΄, και όσο έφτανε στο σπίτι έκραζε τη Μαρού να πυρώσει το φούρνο. Πόσωσε η γριά στο σπίτι κι έπιασε ν’ αδειάσει το τσουβάλι. Εκεί που λες γυρίζει το κεφάλι και βλέπει το Μισοκωλάκι πάνω σ’ ένα ράφι. Ήθελε λοιπόν να το πιάσει αλλά έπρεπε να το κάνει με τρόπο. Του φωνάζει:
-Μίλησε, Μισοκωλάκι, πως ανέβηκες απάνου;
Και το πονηρό Μισοκωλάκι της απαντά:
-Έβαλα πιάτα -πιάτα κι ανέβηκα.
Πιάνει η γριά ν’ ανέβει πας τα πιάτα, πέφτει και τσακίζεται.
-Ε, Μισοκωλάκι, πως ανέβηκες απάνω;
-Έβαλα παγκέτες –παγκέτες κι ανέβηκα.
Αρχίζει κι η γριά να βάζει παγκέτες κάνει ν’ ανέβει, πέφτει κατάχαμα.
Τελευταία της λέει το Μισοκωλάκι:
-Έβαλα ένα πυρωμένο σίδερο στον πισινό και ανέβηκα εδώ πάνω.
Παίρνει η γριά τη μασιά, τη ρίχνει μες το ’ζάκι και κάθεται πάνω. Μόλις άγγιξε το πυρωμένο σίδερο, έβγαλε φωνή μεγάλη και απόθανε από τον πόνο. Και έζησε το Μισοκωλάκι καλά και εμείς καλύτερα.
Sunday January 25, 2009 – 10:37pm (EET)
Δεν θυμάμαι, αγρίμι, αν σου ‘δωσα κι αυτή την εκδοχή. Τέλος πάντων, όπως βλέπεις είναι από μια γιαγιά το 2002. Με το πέρασμα του χρόνου αυτός ο άγριος τραχύς μύθος «ημέρεψε» κάπως. Μαλάκωσε.
Sunday January 25, 2009 – 10:40pm (EET)
Πολύ πείνα, ρε παιδί μου, έπεφτε τα παλιά χρόνια. Να μη τολμάει μια γυναίκα να ευχηθεί να έχει πολλά παιδάκια, έπεφτε μπαλτάς!
Monday January 26, 2009 – 10:20pm (EET)
OfflineΠολλά παιδιά πολλά στόματα… και οι χρόνοι τραχείς και δύσκολοι… Ετσι ξεπέσαμε στην ανυδρία του ενός-δύο παιδιών και στην συρρικνωσή μας… Περισσότερα χρήματα λιγότερα παιδικά γέλια… Αξιζει το τίμημα? ή καλύτερη η πείνα, αυτή του στομαχιού, από εκείνη της καρδιάς!!!
Τέλειο το παραμύθι… αλλά ακόμη καλύτερη η γλώσσα του, η ζωντανή, η ταξιδεύτρα.
Wednesday January 28, 2009 – 07:21am (CET)
Α μπράβο! Εσύ, σαν να μου φαίνεται, κατάλαβες γιατί δεν έβαλα γλωσσάρι!
Thursday January 29, 2009 – 08:34pm (EET)
The language of the original sounds a bit like «abracadabra» white magic. It has a soothing effect. I read this to my son in a heavy sweet voice with as best old Ikarian accent as I could and he was magnetized!
Friday January 30, 2009 – 03:31am (PST)
.
Εγώ (toagrimi) ερασιτέχνης blogger, αναδημοσιεύω άρθρο μιας Καριωτίνας, επαγγελματίας δημοσιογράφου, της Νταϊάνας Κόχυλα – «ΤΑ ΝΕΑ» (17 Αυγούστου 2007) Ναι, έτσι είναι, ρε γμτ. 
Ευτυχώς όχι σε μας, αλλά πιο πέρα στις Ράχες, ναι έτσι είναι τα πράγματα. Καημένε αγγελούκο… Πρόσεξε μη σε πατήσουν (από τη μία μεριά) τα Hummer και (από την άλλη μεριά) οι χούλιγκανς γκρούβαλοι. Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όμως κι αυτό θα περάσει. Κάνε υπομονή. Σε λίγες μέρες θα έχουμε συνάντηση. 
Καλή ιδέα το μπριάμ, έτσι;
_______________________________
.
Saturday August 18, 2007 – 11:31pm (EEST)
Next Post: iT’s gOt To rAin nOw!
Previous Post: The Ikarian Dance actually
(4 total)
.
Hello!
 | ΟΧΙ ΒΑΠΕ ΣΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ… στη Reblog: «Ανεμογεννήτριες αλλά… |
 | Ορειβατικός Πεζοπορι… στη Reblog: «Ανεμογεννήτριες αλλά… |
 | girl of the last cha… στη Two trees |
 | elinalafina στη Two trees |
 | egotoagrimi στη Two trees |
