-
' ' '
Λουλούδι του Βάτου Ήμουν αγκάθι κι άργησα να ανθίσω. Διαβάτη τ' Αυγούστου, τώρα που βλέπεις, έχω γίνει βατόμουρο.'Απλωσε το χέρι, κόψε να φας. Το αίμα που σου πήρα όταν ήμουν αγκάθι, πάρε το πίσω πιο πολύ πιο γλυκό. . . .
.
.Tuesday August 17, 2011.Next post: Για το ελευθ καμπ.Previous post: Ο Αύγουστος του Αγριμιού..
Posts Tagged food
Λουλούδι του Βάτου
Σαλεμένο Πατατάτο Σώζει Δάση
(update: διαβάστε και τα σχόλια από κάτω!)
Χαίρετε
Διάβασα κάπου ότι ο προϋπολογισμός προβλέπει μόνο 0,1% για το περιβάλλον. Ώρα να κάνουμε κάτι “εκ των έσω”. (Εδώ κολάει το “Στην κουζίνα σου εσύ!) Θα αγωνιστούμε με τις κατσαρόλες μας, συντρόφισσες, να φτιάξουμε ένα μενού πανηγυριού που θα βοηθήσει το περιβάλλον. (Εδώ κολάει το “Τρώμε φύση”) Συγκεκριμένα το περιβάλλον της Ικαρίας.
Ήταν θέμα που κρεμόταν βάρος στη συνείδησή μου. Κάτω από την από πάνω trash art φωτογραφία απ’ το μπάχαλο που άφησε πίσω της η μανιασμένη Χάλαρη καθώς όρμηξε από τα κατσικοφαγωμένα βουνά με φόρα 1000 d (1 d = 1 diaolos), καθώς και στη σχετική πονεμένη καταχώρηση στο μπλογκ του Ορειβατικού Συλλόγου Ικαρίας όπου μιλούν για “τροποποίηση του τοπίου” (sic), έριξα σχόλια σε στυλ μπλαζέ, λες κι ήμουνα τουρίστρια, ούτε συμπαραστάθηκα ούτε πρότεινα κάτι θετικό.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Τώρα όμως που καταλάγιασε ο πόνος, θα πιάσουμε το πρόβλημα από τη ρίζα, ή μάλλον τη μία απ’ τις δύο ρίζες η οποία παρακαλώ, όπως θα δούμε παρακάτω, φυτρώνει στην κουζίνα!
Γνωστά Δεδομένα:
– Η υπέρμετρες καταστροφικές επιπτώσεις που είχε η μεγάλη βροχόπτωση του Οκτώβρη είχε και ανθρωπογενείς αιτίες.
– Σε συνδυασμό με τις μεγάλες κλίσεις (λόγος ύψους και εμβαδού) μια από τις αιτίες των καταστροφών ήταν η αποψίλωση και η ερημοποίηση των βουνών λόγω της ανεξέλεγκτης χρόνιας υπερβόσκησης.
– Ο αριθμός των κατσικιών “που υπερβόσκουν” διατηρείται υψηλός 1) εξαιτίας των επιδοτήσεων και 2) διότι το κατσικίσιο κρέας, σκέτο, βρασμένο ή ψητό, αποτελεί το βασικό πιάτο των (υπερ)πολλών καλοκαιρινών (υπερ)πανηγυριών όπου (υπερ)συρρέει (υπερ)πολύς κόσμος.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Παρατηρήσεις:
Το κατσικίσιο κρέας ως βασικό πιάτο του Καριώτικου πανηγυριού έρχεται από παλιά καλή αγροτο-κτηνοτροφική παράδοση, που όμως τη χάλασε το “υπέρ”, η υπερβολή. Δεν είναι δυνατόν ένα μενού που σχεδιάστηκε για 50-200 άτομα να καλύψει 3000, ενώ ταυτόχρονα από 5-10 πανηγύρια που είχε άλλοτε το καλοκαίρι η Ικαρία να έχει τώρα πάνω από 100! Με τέτοια κίνηση και πελατεία θα φανταζόταν κανείς πως γίνονται εισαγωγές, κι όμως όχι, όλα τα πανηγύρια διαφημίζουν και πράγματι προσφέρουν ντόπιο κρέας! Τι τρώνε και πως ζουν αυτά τα έρμα χιλιάδες ζωντανά στο περιορισμένο εμβαδόν του νησιού δεν θα το σχολιάσω, γιατί είπαμε πως δεν θα μαι αρνητική. Θα εστιάσω σ ένα άλλο τρελό. Αρκετή ποσότητα από το πανάκριβα αγορασμένο (τόσο χρηματικά όσο και περιβαλλοντικά) κρέας μένει αφάγωτο στα τραπέζια όταν τελειώσει το πανηγύρι. Ο λόγος, σήμερα κόσμος δεν είναι λιμασμένος για πρωτεΐνες σε crude μορφή όπως παλιά. Δεν γλύφουν κόκαλα (αχ τι νόστιμα), δεν τρώνε πέτσες (αχ τι νόστιμες..), δεν πίνουν “ζουμί” (τι δυναμωτικό..) κι ας το προσφέρουν δωρεάν. Αγοράζουν κρέας είτε “γιατί είναι παράδοση” ή για να βοηθήσουν το χωριό που κάνει το πανηγύρι (είναι σαν έρανος για κοινωφελείς σκοπούς) και τσιμπάνε απ’ το ψαχνό, καταναλώνοντας δηλαδή μόνο κάτι περισσότερο απ το ½ περίπου της ποσότητας που έχουν αγοράσει. Το υπόλοιπο το πιο πολύ πετιέται στα σκουπίδια το πρωί καμιά φορά μαζί με τα πλαστικά τραπεζομάντιλα! Για να μην τα πολυλέμε, ειδικά στα μεγάλα πανηγύρια (που δεν είναι και λίγα) οι παραδόσεις έχουν διαστρεβλωθεί. Καλά, θα μου πείτε, δικές μας είναι οι παραδόσεις, ότι θέλουμε τις κάνουμε, γουστάρουμε να σφάζουμε, να βράζουμε και να ψήνουμε για 4 χιλιάδες κόσμο. Αν δε σ’ αρέσει, να μην έρχεσαι.
“Να κάνετε ότι θέλετε κι εγώ ξέρω να αποστρέφω το βλέμμα μου και να περνάω καλά στο πανηγύρι.” λέω. “Να μην ακούω μετά να κλαίτε όταν γκρεμίζονται τα βουνά, ξεθεμελιώνονται τα σπίτια, πέφτουν οι δρόμοι και τα γεφύρια”.
Και συλλογίζομαι:
Αν τα πανηγύρια είναι (όπως έχει ειπωθεί πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου στην Athens Voice νομίζω κάποτε) η βαριά βιομηχανία της Ικαρίας, με την ίδια λογική οι πρόσφατες καταστροφές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “βιομηχανικό ατύχημα”.
Και συμπεραίνω. Η ντόπια βιομηχανία έχει βλάβη!
Στην κουζίνα γρήγορα!
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Σκοπός μας είναι να μειώσουμε δραστικά την ποσότητα κρέατος που καταναλώνεται στο Καριώτικο πανηγύρι, φτιάχνοντας ένα πιάτο που να είναι κοντά στην παράδοση, να είναι νόστιμο και με υλικά που βρίσκονται στο νησί το καλοκαίρι όταν δουλεύει η πανηγυροβιομηχανία την οποία υποστηρίζουμε με όλη μας τη ψυχή (ώπα!).
Έλα όμως που το σκέτο κρέας έχει ένα καλό: το κόβεις, το ψήνεις ή το βράζεις, αλάτι πιπέρι, κι έτοιμο! Ποια άλλη τροφή έχει τέτοιο πλεονέκτημα; Δεν θέλει ρώτημα. Η πατάτα! Από το καζάνι του Καριώτικου πανηγυριού θα βγάλουμε τουλάχιστον το μισό κρέας και θα βάλουμε στη θέση του νόστιμες πατάτες που φυτρώνουν μια χαρά σε ψηλά νησιά με οροπέδια όπως η Νάξος που είναι πιο γνωστή και know what και η Ικαρία!
Για αρχή, ορίστε το original Πατατάτο των Κυκλάδων όπως το κάνουν για τα πανηγύρια στην Αμοργό σε βίντεο με υπογραφή Μαμαλάκη. Αποδεδειγμένα ταΐζει πολύ λαό.
Στη συνέχεια εμείς, πειραματικό φαγητό είναι, θα κάνουμε διάφορες μαγκιές κι αλλαγές. Όμως θα κρατήσουμε το όνομα που είπε γι αστείο ο Μαμαλάκης για το Αμοργιανό πιάτο. Το πιάτο μας θα το πούμε “Σαλεμένο”!
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Πράγματι, θα χρειαστεί αρκετό σάλεμα. Όμως τι τους έχουμε τους άντρες;
Για να συντομεύουμε, στο λινκ εδώ είναι η βασική συνταγή “Πατατάτο” (για σπίτι) του Μαμαλάκη όπως βλέπουμε στο βίντεο να το φτιάχνουν στην Αμοργό. Κι εδώ είναι μια βελτιωμένη συνταγή της της Νταϊάνας Κόχυλα που είναι και Καριωτίνα, όπου αντί για μπελτέ, βάζουμε φρέσκια ντομάτα, όμως έχει παραλείψει το κρασί, μου φαίνεται περίεργο. Όσο για τα καρυκεύματα, είναι θέμα γούστου, στομαχιού και οικογενειακής ή τοπικής παράδοσης. Της μόδας τώρα είναι η πιπερόριζα τζίντζερ, γιατί όχι;
Τέλος πάντων, δεν είναι δύσκολο φαΐ, κοκκινιστό κρέας με πατάτες να σκεφτείτε, όμως έχει ένα λεπτό σημείο, να μην λιώσουν οι πατάτες και καταντήσει κρέας με κόκκινο πουρέ. Μέσα σε καζάνι 50-200 λίτρων σίγουρα θα λιώσουν κι έτσι πριν τις ρίξουμε στο καζάνι, καλύτερα να τις σοτάρουμε στο λάδι για να σφίξουν κι έτσι θα γίνουν και πιο νόστιμες.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Στο κοκκινιστό ή ριγανάτο με πατάτες εγώ (to agrimi) βάζω πρόσθετα λαχανικά και κάνω ένα τύπου pot-au-feu, αλλά πράσα και καρότα δεν έχουμε το καλοκαίρι. Έχουμε όμως μπόλικα ξερά κρεμμύδια που είναι φτηνά, πάνε τέλεια με κρέας και πατάτες και στερεώνουν τον άνθρωπο στο κρασί και στον χορό. Τώρα εγώ πάλι λόγω Κρήτης προτιμούσα το κοκκάρι, σα να λέμε, να μπασταρδέψουμε το κοκκινιστό να φέρνει στο στιφάδο που τραβάει και πιο πολύ κρασί (αφού μιλάμε για πανηγύρι). Άλλοι πάλι προτιμούν πιο κλασικό με μεγάλα κόκκινα κρεμμύδια ολόκληρα ή ψιλοκομμένα. Είναι θέμα γούστου. Εξάλλου τέτοιου είδους φαγητά δεν είναι haute cuisine αλλά μάνα μας Ελλάς, όλη η τέχνη είναι στο ψήσιμο ή και στο τηγάνισμα.
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Δοκιμάστε κι εσείς να μας πείτε, γιατί ήμαστε αρκετοί που συνεργαστήκαμε στο πειραματικό Project Salemeno και μας ενδιαφέρει η γνώμη σας. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, να θυμάστε, προσπαθούμε να σώσουμε το περιβάλλον του νησιού
♥ που αγαπάμε♥ εδώ πέρα!
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
Υ.Γ. Το παραδοσιακό κρέας στη λαδόκολλα ή το «ζουμί» μπορούν να σερβίρονται ως after.
Ούτως αλλέως μεθυσμένη να χορεύω μετά τις 3 τα ξημερώματα το χάνω. Ποιό περιβάλλον, ποιά ηθικη-ηηή??? Είναι ώρα για γουρουνιές και αμαρτίες… 😳
More «C’est fou!»
Vacation workouts inspired by natural movement, Ikaria Sept 2009
Greg has a blog called Athletics by Nature
I am copying from the entry relevent to his doings in Ikaria
posted in Sept 2009:
http://gregcarver.com/blog/2009/vacation-workouts-inspired-by-natural-movement/
«…This year, I took a much more rational and satisfying approach. Taking some of the elements that I learned from natural movement guru Erwan Le Corre, I decided to try and train in nature as much as possible, and I also made a conscious decision to back off a bit in intensity when I felt like I’d “had enough”. That was certainly the case on my most recent vacation, which was spent on the island of Ikaria in Greece. While there, I scouted the landscape for training opportunities, and managed to find a number of great locations in which to incorporate running, lifting, throwing, swimming, jumping, balancing and other movements. I used only natural movements that people have been doing for hundreds of thousands of years. No gym or equipment was needed.»
.
.
I liked his approach. Everything else is in the photos. Enjoy. Perhaps not as graceful and calculated as the French, nevertheless definitely simpler stuff that anybody (well, almost anybody) can do. Grab the ideas. Isn’t it what little boys (and some girls too) do anyway?
.
Adam, the wandering farmer and seed collector.
Here is a few pieces from Adam’s blog «A Year of Search of Seeds and Hope!» concerning his visit (after India, Punjab, Italy, Thailand, Ethiopia, Peru, Greece) to… Ikaria!
View out my window in Ikaria
Greece – Ikaria island
Originally uploaded by forbesfarmer
Thermal pool in the sea in Ikaria!
Amazing. Those of you who know me, know that hot springs rank closely behind seeds as my favorite thing in this world
Posted by Adam Forbes at 7:50 AM 0 comments
Sunset over the Sea
After a hard days work on a small farm in Ikaria!
Greece – Ikaria island
Originally uploaded by forbesfarmer
.
My first three weeks in Greece were spent on the island of Ikaria. Some of you have heard about Ikaria because it was featured in the news (CNN, BBC, and National Geographic) recently as a place where local people live the longest. When I arrived to the island, a large film crew was just leaving. They are part of a project called The Blue Zones which studies humans’ longevity and the reasons why in some areas people can live much longer than average. The reports painted Ikaria as a very remote, undeveloped island, in which people still live connected to the land. Some of the reasons they gave for the people’s health are that the Ikarians eat many wild greens, make teas from wild herbs, are not rushed and stressed, work outside or walk a lot, eat a balanced diet of local foods, and have a strong sense of community. After hearing this on my first day I had high expectations for the island. However, in my first days I ate no wild greens, felt the people were not kind, and wondered sadly through empty farm fields now filled with weeds. The island did not seem remote or magical to me – it seemed developed and very modern after coming straight from the Andes. Villagers did not greet me with soup or a potato as I passed their house and instead often ignored me or grunted quietly. Part of my disappointment is because the Blue Zone story exaggerated a good deal to make the news and a large part is because I simply had trouble adjusting to life in another new culture and way of life. After so many transitions this year I know that each country or drastically different place throws my emotions for a loop, but there is nothing I can do to stop this.
While walking back from the store with my yogurt Elias spotted me in his truck. He was headed to feed the animals and do some work on his farm. There were language barriers and I wasn’t sure if he had forgotten our meeting or what. However, everything seems to work out better than I could have guessed. He showed me all the parts of his farm (which jutted out over the sparkling blue sea!). We picked some plants along the walk and I harvested a sack full of wild oregano for the restaurant. Life is about the moments – not the days and there are few moments as beautiful as picking oregano and thyme while gazing out at the blue sea, with the wind in my hair.
Elias didn’t have time to show me many more plants, so I offered to help him work. This took him by surprise, but we were soon hard at work- digging and preparing the small fields to plant. After work I was fed a Greek feast by his wife and they refused any money. The next day our work continued: cleaning pig pens and planting tomatoes. After a hard morning work his wife made a picnic lunch for me (two homemade cheeses, local bread, cucumber, tomato, and local olives). I ran up the river which ends at the sea next to their hotel and dunked my sweaty body in the cool water. I ate every bite of the delicious food and fell asleep in the shade next to a rushing river. Upon waking I swam again in the cool water and frolicked naked up the valley. In the evening I worked again with Elias. As the sun set majestically over the sea we looked back on our work and enjoyed Elias’s homemade wine. Life couldn’t get any better!
I spent a few days with Elias and his wife Thea – working, running up the river, and feeling the calming powers of the sea. When I went to leave they would not accept a cent for the hotel room or all the huge meals they had fed me. At this time I became convinced of the Greek hospitality which everyone speaks of. People like Thea, Uncle Yiannis, and the other locals who I met during this week showed me what Greece has to teach me. They told me stories of the time they spent in America and how they couldn’t stand the life there. They hated having to compete with their neighbors over houses and cars, they missed the relaxed Greek life with less pressure to constantly work, and they longed for a community like the one which exists here in Ikaria. They may not farm much anymore – but they all still make their own wine, oil, and often cheese. Nearly everyone has a vegetable garden. They know which wild plants can be eaten and many save the ancient seeds from their garden – which are adapted to the harsh, sea conditions. It is very different from the agrarian lives of Peru or Ethiopia, but has a lot to teach me nonetheless.
…………………..
Posted by Adam Forbes at 8:32 AM
Ikaria actually (August 2007)
-
-
.
Εγώ (toagrimi) ερασιτέχνης blogger, αναδημοσιεύω άρθρο μιας Καριωτίνας, επαγγελματίας δημοσιογράφου, της Νταϊάνας Κόχυλα – «ΤΑ ΝΕΑ» (17 Αυγούστου 2007) Ναι, έτσι είναι, ρε γμτ.
Ευτυχώς όχι σε μας, αλλά πιο πέρα στις Ράχες, ναι έτσι είναι τα πράγματα. Καημένε αγγελούκο… Πρόσεξε μη σε πατήσουν (από τη μία μεριά) τα Hummer και (από την άλλη μεριά) οι χούλιγκανς γκρούβαλοι. Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όμως κι αυτό θα περάσει. Κάνε υπομονή. Σε λίγες μέρες θα έχουμε συνάντηση.
Καλή ιδέα το μπριάμ, έτσι;
_______________________________
Φάγαμε… «Στου Τσουρή»
Καθώς το γράφω αυτό, ζούμε στην Ικαρία τη μεγαλύτερη αύξηση τουρισμού που έχει περάσει ποτέ το νησί. Τόση που τον Δεκαπενταύγουστο, κάτι τουρίστες έστησαν τη σκηνή τους στο μπαλκόνι ενός φίλου στον κεντρικό δρόμο του Χριστού, μέχρι φυσικά να τους διώξει. Υποδομή για τόσο κόσμο δεν υπάρχει ακόμα στο νησί· το νερό είναι τεράστιο θέμα και πρόβλημα, οι παραλίες και τα μονοπάτια, τουλάχιστον κοντά στο κέντρο των Ραχών, το πιο τουριστικό μέρος του νησιού, έχουν καταβρωμίσει από σκουπίδια (είναι αξιοσημείωτο πόση Coca Cola, σουβλάκια και παγωτά καταναλώνει ο κόσμος, κρίνοντας από αυτά που πετάνε παντού και εξίσου αξιοσημείωτο, που δεν έχουν βάλει οι δήμοι ανθρώπους να καθαρίζουν, ενώ οι ανεγκέφαλοι ακόμα καίνε τα σκουπίδια στις χωματερές με αποτέλεσμα να μυρίζει πλαστικίλα η περιοχή του Εύδηλου). Οι στενοί δρόμοι, αυτοί που είναι στρωμένοι αλλά και οι χωματόδρομοι, γέμισαν Cayenne, Ηummer και Jeep, τα οποία δεν χωράνε και οδηγούνται από πρωτευουσιάνους που νομίζουν ότι βρίσκονται στην εθνική οδό (μέχρι να πέσουν από κανένα γκρεμό, όπως έγινε εδώ κοντά χθες το βράδυ). Μέχρι ρέιβ πάρτι (δύο, παρακαλώ) έχουν γίνει φέτος ..
Με τέτοια αύξηση λοιπόν, κάπου πρέπει να φάει όλος αυτός ο κόσμος. Η ντόπια κουζίνα είναι απλή και σχετικά φτωχιά. Ο φίλος και συνάδελφος Η. Μαμαλάκης έκανε πάλι μοδάτο το κολοκάσι και χθες κάποιος με ρώτησε για μια καντίνα εδώ, στα πέριξ των Ραχών, για την οποία άκουσε ότι το μαγειρεύει.
Εγώ όταν δεν τρώω στην αυλή μου πηγαίνω σε τρία- τέσσερα εστιατόρια, είτε για ντόπια πιάτα, όπως τα πιτάκια με μάραθο (τον μαζεύουν την άνοιξη και τον βάζουν στην ψύξη) είτε για ψάρι (τον Αύγουστο είναι δυσεύρετο). Το κατσικάκι, κλασική τροφή στο νησί, το αποφεύγω διότι αυτά που είναι «ελευθέρας βοσκής» απογυμνώνουν τη χλωρίδα των βουνών που κατοικούνται ανεξέλεγκτα (30.000 μάλιστα) για τη βαμβακόπιτα (υποπροϊόν του πιο ραντισμένου και γενετικώς μεταλλαγμένου φυτού της Ελλάδας), με την οποία ταΐζονται από τους «βοσκούς». Είτε αυτό είτε βόσκουν κυριολεκτικά κάτω από το σύννεφο των χωματερών.
Γνωρίζω ότι ίσως το παράκανα στην εισαγωγή μου για να παρουσιάσω ένα απλό ταβερνείο στην άλλη πλευρά του νησιού, στην πρωτεύουσα μάλιστα, όπου πάμε για να ησυχάσουμε στις δύσκολες ημέρες του Αυγούστου. Μιλώ για το εστιατόριο του Τσουρή πάνω στον κύριο δρόμο του Αγ. Κηρύκου, με τραπέζια που βλέπουν το γραφικό λιμάνι και με μαγειρική που είναι απλή, σπιτική, αλλά και που καμιά φορά εκπλήσσει.
Μέχρι αστακό έχουμε φάει εδώ, όταν υπάρχει (τα «κόκκινα» βράχια της Ικαρίας έχουν πολύ αστακό, μέχρι και «αμερικάνους» όπως αποκαλούν τον αστακό Ατλαντικού ο οποίος έφτασε εδώ από το σχέδιο Μάρσαλ!). Τα λαδερά του καλοκαιριού, από μελιτζάνες μέχρι φασολάκια, είναι όλα εξαιρετικά νόστιμα. Το χταπόδι κρασάτο που δοκιμάσαμε πρόσφατα είναι πλούσιο πιάτο με μεγάλο χταπόδι, το οποίο «συμβιβάζεται» δίπλα σε μια χούφτα σπιτικές τηγανητές πατάτες. Τα γεμιστά έχουν γεύση μαμαδίστικη. Το μπριαμ- κατσαρόλας και όχι φούρνου- είναι όσο λαδερό χρειάζεται για να βουτήξεις μπόλικο ψωμί. Το κύριο χάρισμα του Τσουρή όμως είναι η τοποθεσία, μέσα στην κωμόπολη του Αγ. Κηρύκου. Δροσισμένο από τη θάλασσα, χωρίς καμιά βαβούρα τουριστική, είναι μαγαζί όπου ο ιδιοκτήτης γνωρίζει την πελατεία του και ως εκ τούτου προσέχει τι θα σερβίρει.
«Στου Τσουρή», Άγιος Κήρυκος Ικαρίας
..
Saturday August 18, 2007 – 11:31pm (EEST)
Next Post: iT’s gOt To rAin nOw!
Previous Post: The Ikarian Dance actually
.Comments
(4 total)
.
Καλά τα λέει η Νταϊάνα. Αλλά εντάξει, δεν συμβαίνει και κάτι τρομερό. Η Ικαρία, το πιο άσημο από τα μεγαλούτσικα νησιά, έγινε της μόδας. Το ίδιο «έπαθε» και η Λήμνος, απ’ ότι μαθαίνω. Δεν είναι αναγκαστικά κάτι κακό. Εξάλλου, το θέλαμε κι εμείς λίγο. Αύγουστος είναι και θα περάσει.
Ελπίζω ότι γενικά θα μείνει κάτι καλό απ’ όλα αυτά. Θέλω να πω ότι θα αρχίσουν κάποιοι να ψάχνουν στα σοβαρά λύσεις για τα σκουπίδια, για το κάμπινγκ, για τα κατσίκια, για το νερό κτλ. –για τη περίφημη «διαχείριση» που λέμε και ξαναλέμε.
Γενικά πάντως έχουμε καλό κόσμο. Καλό νέο κόσμο που βρίσκει τρόπους και περνάει καλά. Όλο παρέες και βόλτες, συζητήσεις και γέλια ακούω και βλέπω. Για τα Hummer και τους χούλιγκανς/γκρούβαλους, οκ όπου υπάρχει κόσμος, υπάρχουν κι αυτά. Κανείς δεν δίνει σημασία.
Όταν χιονίσει και μαυρίσει ο ουρανός τον Γενάρη, όλα αυτά θα φαίνονται σαν ιστορίες από άλλο πλανήτη. Δεν είναι «παίξε-γέλασε» η Ικαρία να είναι «της μόδας» έτσι απλά.
Κι αν θες και κάτι άλλο, άκου: αφού η Ελένη δεν ταράχτηκε, δεν σφίχτηκε και δεν έπαθε πονοκέφαλο να φέρει βροχή κι ανεμοζάλη, τότε όλα είναι εντάξει. Μάλλον «λαμβάνει» καλά vibrations.υ.γ. 1: Έχει πολύ ωραία κορίτσια, Τα αγόρια πως τα βλέπεις;
υ.γ. 2: συνάντηση; Ωχ ναι, έχουμε συνάντηση. Ελπίζω να τα κάνετε όλα εσείς γιατί εγώ είμαι ένα όρθιο πτώμα. Μπριάμ ναι. Με φέτα ή καθούρα, οκ.Sunday August 19, 2007 – 10:22pm (EEST)I agree with AKK. I don’t think there is anything wrong -on principle- with a place becoming popular and fashionable. Ikaria deserves it and moreover it has something to teach. After all it’s for only August, isn’t it? I don’t feel at all «the tension» which is responsible for *my headaches* and I won’t ~make rain and gale~ righ now (we are fixing the roof :lol). It’s good that wE aRE nOT aLoNE!!! They are aliens, but what do you want? I was an alien once, wasn’t I? The same goes for you ~nan. If you weren’t an alien… ha ha!Monday August 20, 2007 – 05:23am (PDT)Με κάλεσαν σε ένα από τα rave parties και να ομολογήσω την αμαρτία μου …κολακεύτηκα! Έχω πατήσει τα 30!.. Απέφυγα τη πρόκληση γιατί ευτυχώς είχα babysitting το Σιδεράκι.
Θα με λιθοβολήσετε; Παρακαλώ όχι. Τα άκουσα ήδη από τον Θωμά και παίξαμε και 2-3 μπάτσες. Αυτός (και όχι εγώ) λέει πως παίζουν πολύ όμορφα αγόρια τριγύρω. Γι’ αυτό. Εγώ όμως έχω μάτια μόνο για τον (…)Monday August 20, 2007 – 11:07pm (EEST)😀 😀 😀
Το έχω ξαναγράψει ότι έχεις και μας κρύβεις πολλά !!!Tuesday August 21, 2007 – 06:01pm (EEST) -